Het Wilde Westen en jazz in New Orleans

Momenteel ben ik de tijd aan het doden op New Orleans International Airport. Daarmee luid ik het einde in van mijn ‘soloreis’ door USA en maak ik een doorstart met Daniëlle, die over 2 dagen in Toronto landt. Na de ‘Texas Experience’ in Dallas en Fort Worth ben ik verder gegaan naar studentenstad Austin, San Antonio, het historische centrum van Texas, en Houston, de grootste stad van Texas met NASA als grote trekpleister. Na een overdosis aan groots, grootser, Texas, heb ik nog een aantal dagen doorgebracht in New Orleans. New Orleans is de minst Amerikaanse stad waar ik tot nu toe ben geweest. Als je geblinddoekt in de stad wordt gedropt zou je in eerste instantie niet denken dat je in Amerika bent. De mensen leven op straat van muziek en ‘Louisiana chicken’. Een on-Amerikaanse sfeer. New Orleans was absoluut een van de hoogtepunten van mijn reis. Veel reizigers die ik ben tegengekomen in de tussentijd gaven aan dat ze New Orleans leuker vonden dan New York. Ik weet niet of ik het daar mee eens ben, omdat de plaatsen absoluut niet te vergelijken zijn, maar New Orleans was absoluut een interessante stad. De muziek, de nasleep van orkaan Katrina, de typische architectuur en het eten zijn stuk voor stuk goede redenen om naar New Orleans te gaan!

Maandag 4 juni. Het gracieuze Austin lag voor mij in het verschiet. Na een prima nachtrust, dat kon ook niet anders, want het hostel ligt aan een meer buiten de stad en is bezet door een afvaardiging van Omroep MAX, ben ik met de bus naar het historische centrum van Austin gegaan. Ongekend dat ze mensen van een respectabele leeftijd A) toelaten in een ‘jeugdhostel’ en B) dat deze mensen zichzelf daartoe aanzetten. Hebben deze mensen geen permanente slaapplaats in een ander soort ‘hostel’? De locatie van het hostel vergoedde echter alles. Het hostel ligt aan het Lady Bird Lake en ’s avonds kan je een geweldige zonsondergang zien met een weerspiegeling van het financiële district van Austin in het meer. Ik denk niet dat ik ooit op een dergelijke locatie heb geslapen. Doordat Collin zich vandaag pas bij mij aansloot in Austin had ik tot de avond tijd om de stad te verkennen. Mijn eerste stop in downtown was het State Capitol. Dit gebouw van roze graniet is nog grootser dan het Capitool in Washington DC. De claim dat alles grootser en beter is in Texas lijkt hiermee, nogmaals, bevestigd te worden. Na een self-guided tour in het Capitool, welke uitermate interessant was, ben ik naar het Museum of Texas History gegaan. Na een les in de geschiedenis van Texas en enkele gereconstrueerde beelden van de strijd rondom de Alamo ben ik richting de universiteit van Austin gelopen. Wat een mooie campus! Samen met de universiteit van Seattle is dit de mooiste campus die ik in de USA heb gezien. Een hoge klokkentoren vormt het middelpunt van de campus waar rondom diverse oude gebouwen staan en het gigantische football stadion waar een slordige 100.000 toeschouwers kunnen zitten. En dat voor een studententeam! Kun je nagaan hoe de universiteitssporten beleefd worden in USA en dat de belangrijke spelers van een team plaatselijke beroemdheden zijn. Na een wandeling langs het stadion ben ik naar de Lyndon B. Johnson Library gegaan waar een museum gevestigd is over het leven van LBJ, de opvolger van JFK. Hierna heb ik mijn wandeling vervolgd door het ‘kleine’ financiële district van Austin, met klein bedoel ik uiteraard laagbouw, en ben ik terug naar het hostel gegaan. ’s Avonds met Collin en Stan (een Engelsman) aan het meer gezeten en daarna richting 6th street, het Stratums Eind van Austin. Doordat het al vakantie is en het een doordeweekse avond was, was het niet bijzonder druk, maar uiteindelijk hadden we toch een leuke kroeg gevonden. Uiteraard voorzien van een elektrische stier (Molly) waar het publiek gretig gebruik van maakte. De ene ging nog beschamender tegen de vlakte dan de ander en tijdrecords vielen er niet te noteren deze avond. Wel kan ik me na een avond in Austin goed voorstellen dat dit een gezellige studentenstad is.

Dinsdag 5 juni. Na een avond stappen in Austin heb ik even uitgeslapen en geskypt met het thuisfront. Leuk babynieuws van Michiel en Yvonne te horen gekregen! Na dit goede nieuws zijn Collin, Stan en ik naar een Texas BBQ restaurant gegaan en heb ik mijn eerste portie Texaans vlees naar binnen gewerkt. Vervolgens zijn we naar het Zilker Park gegaan om de schaduw op te zoeken. Vandaag wist de zon Texas ook weer te vinden. Na een middagje luieren in het park zijn we terug naar het hostel gegaan en leerden we Samuel T. Hadfield kennen. Deze muzikant uit Kentucky was recent verhuisd naar Austin, waar de muziekscene erg populair is voor jonge artiesten, en was voor het eerst ‘ver’ op reis. Hij kon aardig met zijn gitaar overweg, en hij was niet te beroerd om een demo aan mij te geven waarop 3 nummers van hem staan. Een Amerikaanse variant van good old Morette! Ook al zo’n levende legende! Bovendien bleef hij herhalen hoe geweldig hij het hostelleven vond en dat hij zoveel bijzondere mensen tegenkwam. Alsof hij zelf een doorsnee Amerikaan was! Na een gastoptreden van Samuel T. Hadfield zijn we voor een laatste maal met z’n allen op stap gegaan in Austin en kon ik me gaan opmaken voor een vroege busreis naar San Antonio.

Woensdag 6 juni. De wekker ging vandaag om 04.30. De bus naar San Antonio vertrok namelijk om half 7 en het Greyhound station in Austin ligt letterlijk in de ‘middle of nowhere’. Na een snelle busrit in de vroege Texaanse ochtend kwam ik aan in San Antonio. San Antonio is de tweede stad van Texas, na Houston, maar verreweg de meest belangrijke stad in de geschiedenis van de staat. Nadat ik had ingecheckt heb ik even mijn ogen dicht gedaan en ‘s middags ben ik naar het belangrijkste historische punt van Texas en San Antonio geweest; de Alamo. Deze vroegere katholieke missiepost, om indianen te bekeren en de Spaanse cultuur bij te brengen, en latere strategische defensiepost heeft het meest bekende en het meest dodelijke gevecht in de onafhankelijkheidsoorlog tussen Texas en Mexico gehuisvest. In februari-maart 1836 was er een 13 daagse belegering van het Mexicaanse leger, bestaande uit meer dan 2000 soldaten, nodig, onder leiding van president Santa Anna, om 200 Texaanse burgersoldaten te overmeesteren. Ondanks dat de Texanen amateursoldaten waren, vaak waren het boeren, advocaten en gelukszoekers, en zoals de Amerikanen het zo mooi kunnen zeggen ‘outnumbered’ waren (10:1) duurde het evengoed een kleine twee weken om ze vrijwel allemaal af te slachten. Hier komt ook de belangrijkste zin in de Texaanse geschiedenis vandaan: ‘remember the Alamo!’. Van de 200 mensen die op dat moment aanwezig waren in de Alamo wisten er slechts enkele te overleven. Uiteindelijk zou dit het keerpunt worden in de onafhankelijkheidsoorlog. Het Texaanse volk was zo vastberaden dat binnen enkele maanden het Mexicaanse leger met de grond gelijk werd gemaakt en Santa Anna met de staart tussen te benen terug naar Mexico werd gestuurd. De originele gebouwen en muren van de Alamo staan, ondanks de hevige strijd, nog altijd overeind, wat de plek erg bijzonder maakt. Een van de weinige stukken authentieke geschiedenis in USA. Na een wandeling door de Alamo gemaakt te hebben ben ik richting de Riverwalk gegaan. San Antonio is de Amerikaanse versie van Venetië, behalve dat het minder stinkt in de zomer. Midden in de stad liggen enkele grachten 3 meter onder het straatniveau waar je langsaf kan lopen en dit biedt een oase van rust. Je kan het drukke stadsverkeer nauwelijks meer opmerken. Na een wandeling van 2 uur langs de Riverwalk, met tussenstops bij het American Nations Building en het Aztec theater, ben ik naar de San Fernando kathedraal en naar de markthallen, waar ze plaatselijke Texaanse producten verkochten, geweest. Na een korte wandeling door de stad ben ik richting mijn hostel gelopen. ’s Avonds heb ik de NBA finale (Western Conference) live gevolgd in de stad. San Antonio Spurs delfde het onderspit tegen OC Thunder, waardoor de avond als een nachtkaars uitging in de stad.

Donderdag 7 juni. Na een teleurstellende uitkomst van de NBA Western Conference voor SA Spurs was de stad in rouw gedompeld. Dat weerhield mij er natuurlijk niet van om nog even door de stad te wandelen. Uit het Capitool kon ik opmaken dat de Buckhorn Saloon de moeite waard was om te bekijken. Entreeprijs: 18,50. En ik dacht dat de entreeprijzen van the Energy de pan uit rezen;-)! Vlug door naar de Alamo, de Riverwalk en La Villeta. In de Alamo heb ik nog een film gezien die de strijd van twee eeuwen terug gereconstrueerd had. Erg interessant om in de geschiedenis van Texas te duiken. ’s Middags heb ik een bus eerder gepakt naar Houston. De grootste stad van Texas met als belangrijkste attractie: de eerste EK wedstrijd van Oranje. Uiteraard was ik helemaal voorbereid voor een goede start van het EK! Toen ik het hostel in Houston binnenliep, wat overigens een onrealistisch mooi hostel is, liep ik per toeval een Nieuw-Zeelander, Sam, tegen het lijf waarmee ik de eerste avond in Dallas een kamer had gedeeld. Het hostel is een villa gedoneerd door een rijke Amerikaan om het hostelleven in Texas te promoten. De foto’s spreken voor zich, wat een huis! Zwembad erbij, alles! Sam wist nog wel een leuke bar om even een biertje te doen, en ik wilde niet te flauw zijn dus ben ik meegegaan. Het zou uiteindelijk een bizarre avond worden. We gingen namelijk naar de meest alternatieve bar waar ik ooit ben geweest. Het was een verlaten fabriekshal waar mannen in vrouwkleding rondliepen en hoogbejaarde huisvrouwen, mannen in hun midlife crisis en Lady Gaga look-a-likes helemaal losgingen op de lege dansvloer op hoogstwaarschijnlijk LSD. De tent was volkomen leeg, hooguit 14 man, maar de mensen die binnenwaren dansten alsof hun leven er vanaf hing. Een gast die in vrouwenkleding rondliep met bijpassende pumps verzorgde nog een gastoptreden door al schreeuwend met een microfoon in zijn handen over het podium te rollen. Het ergste: hij kreeg hier waarschijnlijk nog geld voor ook. Wat een bizarre bar! Geamuseerd heb ik de hele avond op een soort tribune het schouwspel bekeken. Nogmaals, de meest bizarre stapavond in mijn leven.

Vrijdag 8 juni. Na nogmaals de avond doorgenomen te hebben met Sam, en de bizarheidsgraad ervan bediscussieerd te hebben zijn we richting het NASA Lyndon B. Johnson Space Center gegaan. Dit complex, bekend van de zinnen: ‘Houston, we have got ourselves a problem’ en ‘Houston, the Eagle has landed’ ligt kilometers buiten het centrum van Houston. Na een busrit van ruim anderhalf uur kwamen we aan voor de poorten van het complex en kon de rondleiding in kleine treintjes beginnen. Langs het mission control center, het kloppend hart en de hersenen van het Space Center, langs het trainingscentrum van de astronauten en we hebben de Saturn V raket mogen aanschouwen. Een gigantische (150 meter) lange raket die ze tentoonstellen in een grote hal. Na de informatieve rondleiding, zelfs André Kuipers, onze Nederlands trots, werd nog even aangehaald, hebben we een film over de ruimtevaart geschiedenis van USA gekeken en hebben we een stukje maan afgeraakt waarna de middag erop zat. De 5 uur op het NASA complex waren voorbij gevlogen. Hierna zijn we weer terug naar het centrum van Houston gegaan en heb ik uitgezocht waar ze de volgende dag Nederland - Denemarken uitzenden.

Zaterdag 9 juni. Vandaag werd ik wakker van gezonde wedstrijdspanning. Het EK was begonnen, en ondanks dat ik niet in Nederland ben, merkte ik aan alles dat ik er klaar voor was. Na mijn ontbijt ben ik richting de sportbar gelopen, uiteraard ruim een uur voor de wedstrijd. Immers, ik wilde ook graag de warming-up van onze ‘oranje leeuwen’ zien. De sportbar was tot 11.00 gesloten, de aanvang van de wedstrijd, maar ze waren zo vriendelijk om mij toch binnen te laten en alvast de juiste zender op te zetten. Toen ik mezelf goed en wel gesetteld had kwam er een groep van 20 Denen binnenlopen. Ik voelde de bui al hangen. Gelukkig was er een Nederlandsgezinde Amerikaan in de groep en ik had mijn bondgenoot al snel gevonden. Voor de wedstrijd was ik er zo zeker van, Nederland zou winnen van de Denen en ik zou met de borst vooruit de sportbar kunnen verlaten, de teleurgestelde Denen verbijsterd achter me latend. Hoe het afliep weten we allemaal! Ondanks de handvol prima kansen slaagde Nederland er niet in om te scoren en een sleepbeweging, waar ik patent op heb;-), was schijnbaar voldoende om Heitinga het bos in de sturen. John schijnt nog altijd op de Buulder Berg te zoeken naar de bal die Krohn-Dehli binnenschoot. Dankzij onze mannen droop ik af! Na de verliespartij ben ik gefrustreerd door het financiële district van Houston gewandeld, wat, in tegenstelling tot de andere Texaanse steden, gigantisch is. Waarschijnlijk is Houston, na New York en Chicago, de stad met de meeste hoogbouw in de USA. Vanuit het Sam Houston Park had ik een mooi overzicht van de skyline. Na een middag door downtown Houston gewandeld te hebben ben ik richting het hostel gegaan om bij te komen van het snikhete Texaanse weer. ’s Avonds, toen de hitte vervangen was door klamme weersomstandigheden, ben ik richting de Rice University gelopen en door het grote stadspark. Daarna ben ik met de Nieuw-Zeelander van Dallas nogmaals naar de bizarre club gegaan. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat deze avond minder bizar was dan de voorgaande. Voornamelijk omdat we wisten wat we konden verwachten. Toch nog even een opsomming van opvallende gasten: Wolverine van de X-men. Iemand had zich namelijk plastic klauwen laten aanmeten. Hannnibal Lecter. Iemand vond het kennelijk gepast om tralies voor zijn mond te dragen. En een gast met een anderhalve meter lange ijzeren ketting om zijn nek. Klaar om vastgelegd te worden. Ik kan jullie verzekeren dat een avond in deze bar (Numbers) meer spektakel biedt dan een EK wedstrijd van het Nederlands elftal.

Zondag 10 juni. Na uitgeslapen te hebben ben ik de ochtend langzaam begonnen. Geskypt met Jur en daarna nog een experience verslag geschreven als afronding van mijn uitwisselingsperiode. Rond de middag naar het Discovery Green park gelopen en richting het Houston Museum of Natural Science. Een interessante film over de Maya kalender (21 december 2012 is het schijnbaar het einde van de wereld) gezien in het planetarium. Benieuwd hoe de wereld er op 22 december uitziet;-)! Daarna de permanente exhibities verkend. Dinosaurussen, Texaanse dieren en allerlei natuur- en scheikundige experimenten. Daarna richting het hostel, want inmiddels was de hitte niet meer te verdragen in Houston. Het kwik was voor mijn gevoel de 40 graden Celsius ruimschoots gepasseerd. De luwte en koelte van het hostel waren aangenaam waarna ik ’s avonds nog een korte wandeling door Houston heb gemaakt richting het Greyhound station waar de bus op me stond te wachten voor mijn laatste stop: New Orleans.

Even een kort intermezzo over de Greyhound. Het is een busservice vergelijkbaar met Oad in Nederland. Goedkoop en het brengt je op de plaats van bestemming. Het enige verschil met Oad is dat Greyhound een regeling heeft met de Amerikaanse overheid dat gedetineerden die zojuist zijn vrijgekomen gratis mee mogen rijden in de bus naar huis (eenmalig). Zo kan het voorkomen dat je bij ex-gevangenen in de bus zit. Nou moet ik toegeven dat ik nog nooit het gevoel heb gehad dat ik bij dergelijke mensen in de bus heb gezeten, totdat ik van Houston naar New Orleans ging met de Greyhound. Getatoeëerde gezichten en brede negers die amper langs elkaar pasten op twee stoelen. En uiteraard was de bus afgeladen vol. Echter is dit wel het veiligste moment om met deze mannen te reizen, want niemand is zo stom om direct, nadat ze zijn vrijgelaten, weer iets doms te doen. Dus deze mannen gedragen zich keurig totdat ze de bus uitstappen en ik ze nooit meer zie! Gelukkig reizen Daniëlle en ik alleen van Toronto naar Chicago met de Greyhound;-)!

Maandag 11 juni. Nadat ik de halve nacht met een Iers-Russische Amerikaan had gesproken in de bus kwam ik vermoeid aan in New Orleans rond de klok van 06.30. Mike, de eigenaar van het hostel, kwam mij ophalen van het busstation en gaf mij meteen een korte rondleiding door de stad. Doordat ik in alle vroegte niet kon inchecken heb ik door Garden District gewandeld. In deze wijk werd meteen duidelijk welke schade orkaan Katrina in 2005 had aangericht. Inmiddels is 70% van de stad weer in oude glorie herstelt, maar het contrast tussen verschillende straten is schrijnend. Nieuwe (houten) gekleurde huizen worden afgewisseld met leegstaande (vervallen) huizen en bedrijfspanden. Sommige stukken van New Orleans zijn letterlijk verlaten, wat de stad een aparte sfeer geeft. Na een uitgebreide wandeling in Garden District ben ik terug naar het hostel gegaan om de EK wedstrijd Frankrijk – Engeland te kijken en daarna een paar uur mijn ogen dicht te doen. Nadat de ‘power nap’ mijn energiepijl weer aangevuld had liep ik Sam, de Nieuw-Zeelander van Dallas, tegen het lijf. Met hem ben ik, over Magazine Street, richting Bourbon Street en Royal Street gelopen. De twee trekpleisters van New Orleans. Na een wandeling door het historische gedeelte (French Quarter) van New Orleans, wat overigens gespaard is gebleven tijdens de overstromingen van 2005, hebben wij bij een plaatselijk restaurantje heuse ‘Louisiana chicken’ gegeten. Iets waar de KFC absoluut niet tegenop kan. Daarna zijn we langs de Mississippi richting St. Charles Street gelopen waar we op een oude trolley zijn gestapt richting het hostel, waar ik vroeg mijn nachtrust heb gepakt.

Dinsdag 12 juni. Vandaag werd ik vroeg wakker om de rest van New Orleans te verkennen. New Orleans is geen Amerikaanse stad (officieel wel natuurlijk). Althans, het voelt anders aan. Zelfs niet Europees, gewoon anders. Houten gekleurde huizen en grote klassieke landhuizen bepalen het straatbeeld. En uiteraard veel straatmuzikanten, die voor de verandering wel goede muziek maken. En dan is er nog het Voodoo dat groots is in New Orleans. Het is de Voodoo-hoofdstad van de wereld. Veel tarotkaart- en handpalmlezers, maar na mijn ervaring met een dergelijke zelfbenoemde waarzegger in New York had ik besloten om mezelf niet in die onzin te storten. Vandaag ben ik door Garden District naar St. Charles Street gelopen waar ik de traditionele trolley naar de Loyola University heb gepakt. Vanuit daar ben ik terug gelopen naar het centrum, omdat ik St. Charles Street eens goed van dichtbij wilde zien. De lange wandeling (ruim 6 kilometer) terug naar de stad vloog voorbij, zeker omdat letterlijk ieder huis een bijzonder bouwwerk was. Oude koloniale woningen die eigenlijk niet in het stadsbeeld passen. Alles is relatief klein en op elkaar gebouwd, maar St. Charles Street is een lange boulevard waar de allerrijkste onder ons verbleven. Nadat ik in de binnenstad was aangekomen ben ik richting de Superdome gelopen. Dit imposante bouwwerk heeft tijdens orkaan Katrina onderdak geboden aan duizenden mensen. En dan te bedenken dat het dak bijna gescheurd was toentertijd. Ik kan het me haast niet voorstellen, want het lijkt namelijk op een enorme bunker vanuit de Tweede Wereldoorlog. Een betonnen koepel. Daarna naar St. Louis Cemetery No. 1 en No. 2 gelopen. Mensen die ik gesproken had (én het Capitool) hadden me aangeraden om hier naartoe te gaan, maar nooit alleen, want het was een gevaarlijke buurt. Aangezien het midden op de klaarlichte dag was (13.00u) besloot ik, lekker eigenwijs, om toch alleen te gaan. Ik kan jullie vertellen, ’s middags is er helemaal niets mis mee om door deze wijk (Iberville) te wandelen. Zeker 4 politieauto’s waren aan het patrouilleren;-)! Wat een buurt zeg. Mensen wonen praktisch op straat en als je dan als enige blanke door deze buurt loopt levert dat vreemde gezichten op. Ik kan me voorstellen dat je hier ’s avonds niet moet komen. De begraafplaatsen zijn de oudste van de stad en hadden tal van interessante bezienswaardigheden. Zo is er het graf van Marie Laveau (de Voodookoningin van New Orleans) te vinden. Als je je hand op haar tombe legt en een wens doet komt deze uit. Ik ga niet zeggen wat ik gewenst heb, maar het is wel uitgekomen! Vanaf augustus heb ik namelijk een afstudeerplaats bij Philips te pakken;-)! Nadat ik illegaal bij een informatieve tour was aangesloten en het rondje over St. Louis Cemetery had afgemaakt ben ik weer richting de binnenstad gegaan. De achterstandswijk achter me latend. Door Canal Street, Royal Street, Bourbon Street en langs de Saint Louis kathedraal. Hierna naar hetzelfde café als waar ik gisteren gegeten had, en vandaag had ik alligator besteld. Een aparte, maar lekkere delicatesse! Een aanrader voor mensen die ooit het zuiden van USA gaan opzoeken. Daarna terug naar het hostel. ’s Avonds met enkele jongens (onder andere Mike en Sam) naar de NBA finale gekeken. Het scherm was geprojecteerd op een buitenmuur! Daarna zijn we met z’n allen nog gezellig naar Bourbon Street gegaan. Evenals 6th Street in Austin is Bourbon Street het Stratums Eind van New Orleans. Alle kroegen zijn hier gecentraliseerd. De straat wordt afgesloten en iedereen mag buiten op straat drinken. De hele avond in een bar geweest met een liveband. De gitarist (Johnny) was erg goed, en had rode All-Stars aan. Wat een held! Schijnbaar is de trend overgevlogen naar Amerika;-)!

Woensdag 13 juni. Een paar uur voor de kraker (Nederland - Duitsland) ontwaakte de wedstrijdspanning mij uit een diepe slaap. Mijn oranje shirt aangedaan en wat is het eerste soort volk dat ik tegen het lijf loop? Een Duitser! Ik dacht laten we het luchtig houden, dus ik nodigde hem uit om met ons mee naar de kroeg te gaan. Jammer dat de beste man de uitnodiging niet op waarde kon schatten. De oorlog werd verklaard. Na enkele dubbelzinnige opmerkingen kon de (wed)strijd beginnen. Dat maakte het extra zuur dat de wedstrijd weer troosteloos werd verloren, en jullie kunnen begrijpen dat de Duitse jongen binnen no-time een andere richting op gestuurd werd. Na het teleurstellende resultaat ben ik door New Orleans gaan dwalen en uiteindelijk kwam ik na omzwervingen via Bourbon Street en Royal Street terecht bij Coop’s. Na wederom een overheerlijke specialiteit van het huis, Jambalaya, een rijstgerecht waar ik nog nooit van gehoord had, ben ik terug naar het hostel gegaan waar medesympathisanten van het Nederlands elftal mij een hart onder de riem staken. Als troost namen ze me mee naar Frenchman Street, waar zich het uitgaansleven voor de locals bevond. Uiteindelijk zijn we geëindigd in een kleine kroeg waar een jazzband een optreden verzorgde. Uiteraard met saxofoon, trompet en de hele mikmak. Erg leuk om zo mijn tijd in New Orleans af te sluiten, met typische jazz.

Donderdag 14 juni. ‘s Ochtends heb ik uitgeslapen waarna Mike me afzette bij de busstop richting het vliegveld. Door constructiewerkzaamheden reden er echter geen bussen, waardoor het onnodige stress opleverde om op tijd bij het vliegveld te komen. Gelukkig regelde Mike voor mij een goedkope Airport Shuttle en kon mijn reis naar Canada beginnen. Mijn laatste beerpong wedstrijd tegen Ian en Scott staat al gepland en daarna is het tijd om Daniëlle van het vliegveld te halen! Uiteraard zullen we proberen om het thuisfront van de laatste 6 weken van mijn avontuur, en de eerste 6 weken van Daniëlles reis, op de hoogte te houden.

Maarten