Welcome to Hamilton!

Hi,

Met het rustgevende gebrom van de wasmachine op de achtergrond en in de wetenschap dat ik in staat ben geweest om de bonte was van de witte was te scheiden, beschouw ik dit als een mooi moment om mijn eerste (drukke) week in Canada met jullie door te nemen. Ik zal beginnen vanaf het moment dat de meeste van jullie mij nog in levende lijve (en niet virtueel) gesproken hebben; 29 december.

De dag na mijn verjaardag, maar vóór mijn vertrek naar Hamilton, stond in het teken van uitslapen, de laatste voorbereidingen treffen en ongestoord wat tijd met Daniëlle doorbrengen. De eerste twee doelstellingen zijn behaald, maar de laatste werd bruut verstoord door 'mijn' A1 die nog een afscheidsfeest hadden gepland (en wel bij mij thuis). In eerste instantie heb ik overwogen om ze vlug af te schepen om gezellig de film met Daniëlle af te kijken, maar uiteindelijk ben ik blij dat ze de hele avond gebleven zijn, met als absolute hoogtepunt het 'wolvenspel'. De firma List & Bedrog kende hoogtijdagen aan de Nieuwstraat 59a rond de klok van 23.30. Een onvoorzien, maar leuk uiteinde voor mijn tijdelijke emigratie uit Nederland.

De volgende ochtend (30 december) vroeg in de auto met papa, mama en Daniëlle om mezelf af te zetten op Brussel Midi, vanwaar ik mijn grote Canadese avontuur zou starten. Brussel Midi was ook meteen te plek waar Casper (en familie) en ik met elkaar hadden afgesproken. Casper is een goede vriend van mij met wie ik de komende maanden ga doorbrengen in Hamilton. Na de laatste knuffels en kussen zijn we de overvolle trein ingestapt waar al vlug bleek dat onze gereserveerde plaatsen waren ingenomen door twee Franse hangjongeren, of zoals mijn VTB-collega Rob zou zeggen: 'personen uit het onderste segment van de samenleving'. Na het tonen van onze tickets en een uitleg in het Engels bleken de jongens, die uiteraard gebrekkig Engels spraken en alleen in het Frans wensten te communiceren, niet van plan om op te stappen. Na een korte situatieschets kwamen we al vlug tot de conclusie dat we (Casper en ik) het zouden afleggen tegen deze Frans-Algerijnse vechtmachine. We namen ons verlies en gingen op de nog vrije plaatsen zitten. De rode draad door mijn verhaal zal echter zijn dat het altijd nog erger kan. De plaats van twee Australische jongens (die in Antwerpen instapten) was namelijk bezet door een zwerver. De beste man had een officieel kaartje (ik zie verschillende wenkbrauwen fronzen, maar mij is het ook altijd nog een raadsel hoe hij dit bemachtigd heeft) en er was dus geen reden om hem van zijn plaats te verwijderen. Met frisse tegenzin ging een van de twee Australische jongens naast hem zitten. Het kan altijd nog erger!

Na de korte treinreis hadden we onze koffers ingecheckt en bleek dat mijn koffer maar liefst 5 kilo overgewicht had. Ik was en ben er nog altijd van overtuigd dat ik al mijn ingepakte spullen hier in Hamilton nodig zal hebben, dus de boete van € 75 werd zonder morren geaccepteerd en we konden ons gaan opmaken voor een 8-uur durende vlucht. In het vliegtuig bleek dat er geen ruimte meer was in de compartimenten boven ons hoofd voor de handbagage, dus deze werd in de keuken van het vliegtuig gestald. Uiteraard was ik niet van plan om mijn laptop en andere belangrijke spullen daar onbeheerd achter te laten, dus ik heb de hele vlucht met een tas tussen mijn benen gezeten. Na een kortstondige vertraging (enkele passagiers waren op mysterieuze wijze verdwenen en hun koffers moesten uit het ruim worden verwijderd) van 30 minuten stegen we op met als eindbestemming Toronto Pearson International Airport. Kleine bijkomstigheid, dit vliegveld mag dan wel de naam Toronto dragen, het is een kleine drie kwartier rijden tot aan de rand van Toronto. Dachten we dat we met het openbaar vervoer (trein/bus) naar Hamilton konden gaan, bleek het nemen van een taxi onoverkomelijk. Slechte voorbereiding? Gedeeltelijk eens. In Europa is het gebruikelijk om de naam van de stad aan het vliegveld toe te kennen dat geografisch gezien het meest in de buurt van deze stad ligt. Londen-Heathrow, Barcelona-El Prat, Paris-Charles de Gaulle. Ik ben ervan overtuigd dat als we Amsterdam-Schiphol ergens tussen de deltawerken in Zeeland leggen er geen één Aziaat of Noord-Amerikaan in staat is om, zonder gebruik te maken van een taxi, hartje Amsterdam in komen. Maargoed, nadat we soepel de douane gepasseerd waren (personen met een andere nationaliteit en minder Westers voorkomen hadden hier beduidend meer moeite mee) hadden we onze koffers gepakt en de eerste de beste taxi aangehouden. Eigenlijk hebben wij geen taxi aangehouden, maar iemand die hier zijn beroep van heeft gemaakt. Het fenomeen ‘Melkertbanen’ kennen ze in Canada dus ook. Toegegeven, de man was goed in zijn werk, want we hadden binnen no-time een taxi voor ons staan. Deze heeft ons rechtstreeks naar Oakville gebracht, waar een huurauto op ons stond te wachten. De auto was een van de kleinste die HOJ Rentals verhuurde, maar groot genoeg om een gezin met 3 kinderen in te vervoeren plus 3 huisdieren en diverse boodschappen. Welcome to North America! Waar de standaard groots is en de XL variant grootser heet en de XXL variant absurd groot heet. Met de auto onder de kont hebben Casper en ik onze reis vervolgd naar de stad die de komende 5 maanden onze uitvalsbasis zal zijn; Hamilton.

Hamilton is een grijze industriestad op zo’n 60 kilometer ten zuiden van Toronto en zo’n 80 kilometer ten westen van de Niagara Falls. Het heeft de bijnaam ‘Windy City’ in Canada. Oftewel het Chicago van Canada, alleen minder groots en vele malen grauwer. De gevoelstemperatuur is vaak kouder dan in de meeste bewoonde delen van Canada, maar vooralsnog heb ik daar weinig van gemerkt. Gisteren ging het kwik in de thermometer naar -13, maar vandaag flirt de temperatuur met de 0 graden wat zorgt voor een aangenaam gevoel van warmte hoe gek dat ook klinkt. Voor zover het korte intermezzo over Hamilton.

’s Avonds rond 19.00 plaatselijke tijd (gevoelstijd 01.00) kwamen we aan in Hamilton en ook om die tijd had ik afgesproken met mijn huisbaas George. Deze was echter niet op tijd, waardoor we eerst naar Caspers huis zijn gereden en zijn spullen hebben afgezet. De kamer van Casper is een prima studentenkamer. Ruim, gemeubileerd en bijkomend voordeel, de jongens in zijn huis zijn prima gasten. Na een korte tour door het huis (de huisgenoten zouden pas 4 dagen later komen opdagen omdat de vakantie hier nog langer duurde) hebben we een tweede poging ondernomen om bij mij binnen te komen. Ditmaal was George wel op de plaats van bestemming. Anders dan zijn naam doet vermoeden is George een Chinees. De kleine man (die zo zou kunnen doorgaan als de halfbroer van Jackie Chan of iedere andere willekeurige bekende Chinees, behalve voor Choi Hong-man (deze is Google-waardig)) sprak redelijk goed Engels en liet me mijn nieuwe ‘thuis’ zien. Het huis ziet er van de buitenkant uit als een typisch Amerikaans huis (vergelijkbaar met het huis in de serie ‘King of Queens’). De woonkamer en keuken zijn ruim en behalve dat de woonkamer een downgrade heeft gekregen qua meubilering was hier niets op aan te merken. Zoals beloofd had George de slaapkamer gemeubileerd, maar deze Spartaans-Chinees ingerichte slaapkamer was duidelijk niet wat ik in gedachte had. Als een van de overlevende van de ‘bunker’(samen met andere overlevers Stef, Jesper en Tom) aan de prof. Lorentzstraat 2b in Tilburg was ik wel het een en ander gewend, maar om 5 maanden te slapen op een deur met een matras erop was toch echt een brug te ver voor mij. George leek het allemaal normaal te vinden en schijnbaar mocht ik van geluk spreken dat er geen spijkers door de deur staken in plaats van een matras, want dat schijnt dan weer normaal te zijn in China;-)! Maargoed, na deze kleine teleurstelling verwerkt te hebben (immers: het kan altijd erger! Ik had ten slotte een dak boven mijn hoofd en een verwarming) zijn Casper en ik boodschappen gaan doen bij de plaatselijke supermarkt (Fortinos). Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen is in Noord-Amerika alles groots, grootser of absurd groot en deze supermarkt valt zeker onder de laatste categorie. Als ik een ruwe inschatting moet maken dan is deze supermarkt zeker zo groot als het sportpark van sv Budel, maar dan wel overdekt. Hier kan ik de komende maanden alle ingrediënten vinden om optimaal gebruik te gaan maken van ‘het ultieme studenten kookboek’ dat ik van de familie van Geldorp gekregen heb. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik de eerste week pas één keer zelfgemaakt eten heb gehad, maar hier ga ik absoluut verandering in brengen.

De dag erop (zaterdag 31 december) moesten er allerlei dingen geregeld worden, zoals een Canadees telefoonnummer en een bedombouw plus kast en wat kleine dingen voor op mijn slaapkamer. Na een korte nachtrust (ik heb een behoorlijke jetlag gehad de eerste paar dagen), de natuurlijke wekker ging al rond 05.00, zijn Casper en ik diezelfde ochtend naar Burlington (de stad langs Hamilton) gereden om een Canadees nummer te regelen en om wat budget-meubelen bij onze Zweedse vriend IKEA te halen. Het tweede was een eenvoudige opgave. Volgens mij is de kunst van winkelen in IKEA de volgende: ga de IKEA in met een helder doel voor ogen (bed, kast, wasmand, handdoeken), volg de uitgestippelde route in de winkel totdat je iets ziet, maak hier een foto van, ga naar het magazijn, pak je spullen, betaal voor je spullen, loop direct naar buiten en kijk niet meer achterom en laad je spullen in de auto. Ik snap niet waarom al die getrouwde mannen altijd klagen wanneer ze naar de IKEA moeten (of naar een andere grote meubelzaak). Of snap ik dat toch wel nadat ik er zelf ben geweest?!? Een kleine kanttekening. De IKEA meubels (lees: bedombouw en kast) stonden in minder dan 20 minuten te pronken op mijn slaapkamer. En dan zijn er nog altijd mensen die beweren dat ik niet handig ben!

Dus de IKEA was een snelle bevalling, maar het regelen van een Canadees nummer had meer voeten in de aarde. Het winkelcentrum in Burlington heeft maarliefst 5 (!!!) telecomwinkels vergelijkbaar met een KPN in Nederland. Altijd prijs zou je denken. Niets is minder waar! Casper en ik waren op zoek naar een prepaid abonnement (of in Canadese termen: ‘pay as you go’) met Internet en een sms-bundel. Voordat we Nederland verlieten hadden we precies uitgezocht bij welke provider we hiervoor terecht konden, dus we dachten binnen een uur weer buiten te staan. Rogers is de provider waar we naar op zoek waren. Ook het winkelcentrum viel weer in de categorie absurd groot, dus we hebben bij de eerste de beste telecomprovider gevraagd waar Rogers zat. Deze concurrent van Rogers kon dat uiteraard niet erg waarderen, maar omdat de Canadezen oprecht ontzettend aardig zijn (niet zoals de Amerikanen TE aardig, maar oprecht aardig. Canadezen leggen het er niet te dik op, wat een verademing is ten opzichte van Amerikanen) heeft hij ons wel gewezen waar we terecht konden. Aangekomen bij Rogers bleek het abonnement wel te bestaan, maar moesten we een overschot van $ 60 betalen. Dit omdat de prepaid kaarten hier alleen per $ 10, $ 20, $ 40 en $ 100 komen. Het prepaid abonnement was $ 45, dus we kwamen $ 5 tekort. Volgt iedereen het nog? Het abonnement was zo ingericht dat je de eerste maand het dubbele betaald zo werd ons medegedeeld. Wij als Nederlanders laten ons natuurlijk niet foppen, en zeker niet in onze portemonnee, dus op naar de volgende telecomprovider. De twee volgende providers waren klein en hadden geen vergelijkbare bundel zoals Rogers die aanbood, dus zijn we uiteindelijk naar de grootste concurrent van Rogers gegaan; Telus. Zij hadden eenzelfde soort abonnement en de iPhone van Casper was dan ook redelijk snel op het Canadese netwerk aangesloten. Na mijn telefoon gescand te hebben bleek dat ik ook een Telus-waardige telefoon had. Na een betaling van $ 130 ($ 15 voor de simkaart en $ 115 voor de eerste 2 a 3 maanden prepaid, zodat we niet iedere week op de stoep van Telus hoeven te staan) bleek ineens dat de simkaart niet meer functioneerde en ik ook kon fluiten naar mijn aanbetaling. Yoep van ’t Hek zou een volledige conference kunnen wijden aan de klantenservice van Telus. Wat een bagger! Gelukkig kon Casper mijn prepaid tegoed overnemen (dus hij is voorzien voor het komende half jaar) en nam ik mijn verlies op de simkaart voor lief, maar ik had nog altijd geen Canadees nummer, wat uiteindelijk toch het belangrijkste was. Na deze wanvertoning van Telus besloten we om naar de IKEA te gaan (zoals boven beschreven) om onze gedachten te verzetten en vervolgens naar Hamilton te gaan voor een andere Rogers. In Hamilton aangekomen wilden we ook even langs een bank om geld te pinnen en Casper wou uitzoeken of het mogelijk was om een rekening te openen in Canada. We werden aangesproken door een vrouw die ons wel de weg wilde wijzen naar een bank en de Rogers. Dit was overigens de eerste vrouw die ik ooit gezien het met 4 wenkbrauwen. Ik ben ze wel eens tegen het lijf gelopen met 1, maar 4 is erg uitzonderlijk. Ze had namelijk 2 getekende wenkbrauwen ruim boven haar ‘echte’ wenkbrauwen, maar het leek haar niet te deren. Waar ik eigenlijk naartoe wil is dat de Canadese mensen ontzettend behulpzaam en aardig zijn en openstaan voor andere mensen. Het kan niet vaak genoeg gezegd worden! Zo ook bij de Rogers (tweede van de dag). Een jongeman heeft mijn perfect geholpen en ik had binnen 20 minuten mijn Canadese nummer (met simkaart van het huis!). Wat bleek nou, de eerste Rogers had dermate slecht ingelicht personeel dat het $ 100 prepaid tegoed ook meerdere maanden gebruikt mag worden. Uiteindelijk is alles toch goed gekomen met het Canadese nummer.

Na het avondeten ben ik even op Skype geweest om het thuisfront een gelukkig Nieuwjaar te wensen (Canadese plaatselijke tijd is 6 uur eerder, dus mijn Nieuwjaar was pas 6 uur later). Vervolgens zijn we de auto ingestapt en zijn we naar Toronto gereden om daar het nieuwe jaar in te luiden op Nathan Phillips Square. Dat we niet de enige waren met deze briljante ingeving bleek toen we rond 23.00 aankwamen en het hele plein vol stond met mensen. Uiteindelijk hebben we een goede plaats kunnen bemachtigen en hebben we de countdown en het vuurwerk mooi kunnen zien. Meteen na het afschieten van de laatste vuurpijl wilde iedereen het plein verlaten om de kroeg in te gaan, dus werd het een enorme chaos. Het was vechten voor je leven en ieder voor zich. Gelukkig ben je als Europeaan in het voordeel ten opzichte van Zuid-Amerikanen en Aziaten dat je minimaal 40 centimeter groter bent, dus kun je de situatie goed overzien. Met een groep Aziaten als stootrand zijn Casper en ik ongeschonden de strijd uitgekomen. Maar wat een bizarre ervaring! Ik denk dat het plein waar ongeveer 80.000 mensen op stonden binnen 15 minuten leeg was gestroomd. Ongekend! Nadat we door de straten van Toronto onze huurauto weer hadden terug gevonden besloten we om naar Hamilton te rijden en te gaan slapen. Onze gevoelstijd was namelijk 8 uur in de ochtend, dus we hadden ons Nieuwjaarsfeest er ook weer op zitten.

Op Nieuwjaarsdag zijn we naar de Niagara Falls gereden. Aangekomen waande ik me eerst in de Efteling of een grote uitvoering van Pusher Palace Jos op de Budelse kermis. Om dit Amerikaanse tafereel te begrijpen moet je er echt zijn geweest, maar ik zal proberen wat foto’s te uploaden via de site. Zelfs een natuurverschijnsel zo bijzonder als de Niagara Falls weten de Noord-Amerikanen (inclusief Canadezen) te veranderen in een commerciële trekpleister waar je mond van open valt. Ter compensatie van hun waardeloze geschiedenis wellicht. Maargoed, buiten het rare kermisdorp Clifton Hill zijn de Niagara Falls een must-see. Erg indrukwekkend! Helaas klaarde het 1 januari niet meer op wat betekend dat ik zeker nog een keer terug moet naar de watervallen, maar of ik dat nou zo erg vind…

Nadat we ’s avonds onze huurauto weer hadden ingeleverd in Oakville moesten we met de Canadese trein terug naar Hamilton. De treinen zijn ook (wederom) absurd groot. Grote monsters die nog voor geen 3% gevuld zijn met mensen. Maargoed, hoe minder mensen, hoe groter de kans op een vrije plek. De Belgische en Nederlandse spoorwegen zouden moeten overwegen om deze treinen aan te schaffen. Dan is het fileprobleem ook meteen de wereld uit. Bovendien weet ik zeker dat deze treinen in de strenge winter hier niet verzaken. Na thuiskomst in Hamilton naar bed, want de volgende dag begonnen onze eerste colleges. De vakken die ik hier ga volgen zijn Supply Chain Managemen, Strategic Management, Date Mining and Business Intelligence en Innovations and New Products.

Maandag stond in het teken van de eerste schooldag op DeGroote School of Business. Ik kan je vertellen, de eerste schooldag hier is bijna net zo spannend als de eerste schooldag op het middelbare onderwijs, en ongetwijfeld ook op de basisschool. Al kan ik me daar niet veel van herinneren;-). Nadat we onze inschrijving definitief hadden geregeld en ons schoolpasje hadden gekregen van exchange coördinator Sryani Dissanayake (wederom erg aardig) en even langs het International Office waren gelopen was de hoogste tijd om de Shuttle Bus (ja ja, wij hebben een privébus die ons naar de campus in Burlington brengt!) te nemen naar het Ron Joyce Center in Burlington waar de MBA opleiding is gevestigd. Na afloop van het eerste college Supply Chain Management hebben we een rondleiding gekregen van Jeanette. Zij is de secretaresse van de decaan van McMaster University. Tussendoor moest ook nog even tijd vrijgemaakt worden om te leren voor de tentamens die gemaakt moeten worden voor onze opleiding in Tilburg en moest er een potje 8-ball gespeeld worden. We hebben namelijk een studentenlounge in ons gebouw. Dit houdt in dat we er in de tussenuren kunnen biljarten en tafelvoetballen. Mocht ik mijn opleiding onverhoopt niet kunnen afmaken, dan weet ik zeker dat wanneer ik terugkom uit Canada altijd nog een carriere als professional biljarten of tafelvoetballer kan beginnen. Natuurlijk kan ik ook mijn eigen kroeg openen, dan heb ik beiden. Ronnie O’Sullivan kan zijn borst in ieder geval nat maken als ik over een aantal maanden terug kom. Het avondcollege Date Mining and Business Intelligence vond geen doorgang omdat de professor nog op het strand van Hawaï aan het relaxen was, wat mooi meegenomen was. ’s Avonds heb ik nog kennisgemaakt met de huisgenoten van Casper en mijn eigen huisgenoten die eindelijk waren aangekomen. Mijn huisgenoten zijn erg stil, waardoor ik geen last zal hebben van ze, maar ik denk dat we de deur ook niet bij elkaar plat zullen lopen. Dit betekend dat ik ongetwijfeld veel tijd in het huis van Casper te vinden ben. Een ding staat wel vast: het echte (school)leven is eindelijk begonnen.

Dinsdag en woensdag wederom colleges en leren voor de tentamens in Tilburg. Het college Strategic Management wordt gegeven door Steve Howse. In eerste instantie dacht ik dat ik les kreeg van mijn oud economie docent Joop Brock van het Bisschoppelijk College. Ringbaardje, welvaartsbuik verstopt onder een polo, erg relaxed en eigenlijk kan het hem ook niets schelen wat we doen. Immers wordt hij niet betaald voor de cijfers die wij halen. Déja-vu momentje. Dinsdag zijn we ook een college bij gaan wonen van een vak wat heel misschien wel leuk zou zijn om als extra vak te volgen deze periode, maar na het horen van de verplichte aanschafprijs van het lespakket ($ 300) hebben we direct het gebouw verlaten. Op naar Hamilton om een pizza in de oven te leggen en daarna nog de halve finale ijshockey – 19 te kijken (Canada vs. Rusland 5-6). De teleurstelling voor de mannelijke huisgenoten van Casper was vergelijkbaar groot als die van mij na de verloren WK finale tegen Spanje. Zij hebben zich dan ook in een lokale bar volledig van de wereld geholpen toen ik in de tussentijd al op een oor lag.

Vandaag heb ik mijn tentamen gemaakt en zometeen ga ik wat eten klaar maken (waarschijnlijk een opwarmertje;-)!) en dan moet ik alweer de boeken openslaan voor mijn tentamens. Voor het thuisfront: dit tentamen ging behoorlijk goed. Hopelijk is dit over een goede twee weken voorbij en kan ik ’s avonds wat andere dingen gaan doen.

De droger is zojuist klaar met zijn programma, het sein om weer verder te gaan met andere dingen (zoals leren voor de aankomende twee tentamens die Tilburg nog voor me in petto heeft). Aanstaande zaterdag staat mijn eerste zaalvoetbalwedstrijd op het programma. De wedstrijd begint om 13.30 en ik zou het leuk vinden als jullie komen kijken! We hebben ons samen met de jongens uit Caspers huis ingeschreven in een studentenzaalvoetbalcompetitie. De geschiedenis leert mij (vanuit Tilburgs perspectief) dat dit alleen maar heel erg leuk kan worden en het niveau ongekend hoog zal zijn. Jammer dat de Undutchables niet aanwezig kunnen zijn. De slachters, houthakkers en scheermessen waren altijd weer een lust voor het oog en prettig om tegen te spelen. Jullie zullen ongetwijfeld de uitkomst van de eerste wedstrijd te horen krijgen.

Voor nu: bedankt voor jullie leuke reacties! Hopelijk heb ik de vragen beantwoord en volgende week of de week erna zal ik jullie wederom een update geven over mijn bezigheden in Hamilton.

Maarten