The Dutch showin us how it’s done!

Hi,

Na een middag intensief leren en met een gezonde magnetronmaaltijd (zoetzure kip) in het vooruitzicht heb ik een moment gevonden waarin ik jullie weer op de hoogte kan brengen van de afgelopen week in Hamilton. Het is een ontzettend drukke week geweest, waarin ik vooral veel heb geleerd (de tentamenperiode voor mijn Tilburgse studie zijn nog in volle gang), maar waarin ik ook al kennis heb mogen maken met een aantal typisch Canadese gewoontes. Voordat ik begin met mijn verhaal van de afgelopen week wil ik eerst kwijt dat ik het ontzettend leuk vind dat jullie mij, door middel van waarbenjij.nu (en Skype, en What’s app, en Facebook, en alle andere technische middelen), blijven volgen, ook al zit ik ruim 6.000 kilometer ten westen van jullie, is er een tijdsverschil van 6 uur en ligt er ook nog een hele grote plas water tussen. Overigens was ik in mijn vorige verhaal vergeten te vertellen wat mijn Canadese telefoonnummer en huisadres is. Dus speciaal voor degene die mij willen verrassen met een kaartje:

28 Paisley Avenue North
Hamilton, Ontario, Canada
L8S 4G6

Telefoonnummer: +1 289 776 6900

Nu de huishoudelijke mededelingen zijn gedaan kan ik weer verder met mijn verhaal. Nadat ik vorige week donderdag mijn tentamen Strategic Marketing Management had gemaakt had ik al snel voor mezelf besloten dat ik deze dag niets meer zou doen voor school. De afwisseling school-ontspanning moet uiteraard optimaal blijven, zeker nu ik in Canada ben. Zodoende zijn Casper en ik diezelfde avond met de drie mannelijke huisgenoten (Ian, Connor en Scott) van Casper naar ‘Hess street’ gegaan, het Stratumseind van Hamilton. Maar niet voordat we een wedstrijd ‘Beerpong’ hadden gespeeld. Nadat ik dit (Amerikaanse) spel voor het eerst in NYC had gespeeld was dit mijn eerste Canadese ‘Beerpong’ wedstrijd. Even wennen aan de nieuwe regels, maar ik had mijn talent (en voorliefde) voor het spelletje niet verloren. Voor de mensen die geen idee hebben wat ‘Beerpongen’ inhoud volgt nu een korte uitleg.

Het spel wordt gespeeld in teams van twee personen en het speelveld (de grootte is vergelijkbaar met een biljarttafel) bestaande uit 6 rode bekers (er zijn mensen die zich ongetwijfeld zullen afvragen: “Moeten dit per se rode bekers zijn?” Het antwoord luidt volmondig ja, want het is een ongeschreven regel in Canada) die in een piramidevorm tegenover elkaar worden gezet. Vervolgens mogen de spelers van Team A ieder proberen om een pingpongbal in een rode beker (welke gevuld is met bier of in het geval van Ian met Corona) te gooien aan de overkant van de tafel. Wanneer dit lukt moet een speler van Team B deze beker leeg drinken. Wanneer beide spelers van Team A goede werpers blijken te zijn moet de andere beker door het andere lid van Team B leeg gedronken worden en mag er nogmaals gegooid worden. Wanneer een speler of beide spelers van Team A missen is Team B aan de beurt. Zo probeer je als eerste de zes bekers van je tegenstander van tafel te krijgen. Vervolgens zijn er nog een X aantal variaties en bijkomende regels, maar in essentie probeer je het andere team een zo groot mogelijke nederlaag toe te brengen. Niet alleen is dit vernederend, maar hierdoor moeten zij meer drinken en wordt de concentratie en de hand-oog-coördinatie slechter gedurende het spel.

De eerste wedstrijd die donderdagavond op het programma stond was meteen een kraker: Team Europe (Casper en ik) vs. Team Canada (Connor en Scott). Na een stroef begin werd de wedstrijd met veel overmacht door Team Europe binnen gesleept en waren de Canadezen vol ongeloof en dienden zij protest in, omdat de verkeerde bekers waren gebruikt. Na langdurig juryoverleg is besloten om de uitleg rechtsgeldig te verklaren en om in het vervolg de ‘officiële’ rode bekers te gebruiken. Eindstand van de avond: 2-2. Inmiddels toont Team Europe wekelijks aan dat de groei in de prestatiecurve exponentieel is, terwijl deze bij Team Canada zich in een neerwaartse spiraal bevind. Zodoende heeft Team Europe momenteel de leiding in het algemene klassement stevig in handen en is het uitgegroeid tot grote publieklieveling omdat het een attractieve spelopvatting nastreeft (vergelijkbaar met FC Barcelona). Met fraaie staaltjes behendigheid, een overdosis aan talent, gogme en souplesse wordt het publiek in vervoering gebracht.

Maargoed, na de remise die avond zijn we naar de campus gelopen om de bus (een typische gele Amerikaanse bus) naar Hess street te nemen. Deze kroegenstraat ligt tussen de campus van McMaster University (MAC) en downtown Hamilton, maar zou te voet een barre tocht worden. De bus pendelt tussen MAC en Hess street, waardoor we nooit ver hoeven lopen. Deze avond had het departement van Ian (Health Sciences) een welkom-terug-feest georganiseerd voor alle MAC studenten in discotheek/café Viva. De stapavonden zijn niet te vergelijken met die in Nederland. Mensen worden streng gecontroleerd op leeftijd, waardoor de wachtrijen ontzettend lang duren, en eenmaal binnen krijgt alleen 18+ alcohol. Is het dan onmogelijk om aan alcohol te komen als je nog geen 18 bent? Ja! Het café is namelijk verdeeld in een alcohol zone en een niet-alcohol zone en de eerstgenoemde zone kom je alleen binnen als je een bandje hebt en je mag deze zone niet verlaten met een glas bier in je handen. Een prima systeem als je het mij vraagt! Verder duren de stapavonden hier nooit langer dan 01.30, omdat ze vaak ook al wat eerder beginnen (rond 22.30). Prima als je de volgende ochtend vroeg uit je bed moet. Echter zal ik me daar nooit druk om hoeven te maken, omdat mijn weekend vaak al op woensdagmiddag begint hier;-)! Na het stappen zijn we nog even naar Tally Ho (de plaatselijke Jimmy) gegaan om de avond af te sluiten met een hamburger. Toen naar huis om de volgende dag weer fris en fruitig een stevig fundament te leggen voor mijn tweede tentamen (Marketing Communication).

Na vrijwel de gehele vrijdag op mijn kamer gestudeerd te hebben ben ik ’s avonds weer naar Caspers huis gegaan, omdat daar de wereldberoemde Century Club plaatsvond. Dit evenement, bedacht door drie notoire Canadese alcoholisten (Ian, Connor en Scott), wordt tweemaandelijks georganiseerd en kan door iedereen gespeeld worden. Binnen 100 minuten moeten 100 shotjes bier (of een andere alcoholische drank) leeg gedronken worden. Ik heb iemand die avond BaCo zien drinken, die heeft uiteraard de eindstreep niet gehaald. Daar hebben ze in Nederland een gezegde en een woord voor: “Hoogmoed komt voor de val” en “Sukkel”. Degene die de 100 shotjes binnen 100 minuten op heeft mag zich scharen in een illuster gezelschap en zich een trots lid van de Century Club noemen (vandaar de naam voor het evenement). Als ik de organisatoren mag geloven zijn er slechts 5 personen die deze prestatie geleverd hebben. Hulde! Na een vermakelijke avond, waarin ik heb toegekeken hoe de Century Club diverse slachtoffers heeft gemaakt ben ik naar huis gegaan, om de volgende dag ’s ochtends nog even te leren voor het tentamen en ’s middags mijn opwachting te maken bij Team McMaster in de zaalvoetbalcompetitie.

Team McMaster had zich in de winterse transferperiode uitstekend versterkt met twee Nederlandse spelers die het totaalvoetbal prediken. Deze kwaliteitsinjectie is ook de bookmakers niet onopgemerkt gebleven en zodoende was Team McMaster vooraf een van de grote favorieten om de felbegeerde titel in de wacht te slepen. Team McMaster is een uitgebalanceerd team met international allure. Zo speelt ‘de Zwarte Parel’ in dit team en combineert hij snelheid met een waardeloze balbehandeling. Verder speelt de Canadese John Feskens ook bij Team McMaster. Deze noeste werker schijnt vooral in de kleedkamer ontzettend belangrijk te zijn, maar op het veld combineert hij leiderschapskwaliteiten met een gebrek aan inzicht. Ook is de Canadese look-a-like van Bum-Kun Cha in de selectie opgenomen. De beste man schijnt vooral erg goed te zijn met Samurai-zwaarden en satéprikkers, maar oog in oog met de vijandige keeper is hij minder scherp. Dan zijn er nog enkele spelers die, als ze ook maar enige familiaire banden met Clarence Seedorf hadden gehad, zo bij de Italiaanse club AC Monza Brianza in de Prima Divisione A een glansrol op zich kunnen nemen. En dan zijn er de twee Nederlanders. De situatie is vergelijkbaar met de situatie van Wim Jonk en Dennis Bergkamp toentertijd bij Internationale; ook dit wordt geen gelukkig huwelijk.

Na een hoopvol begin, door een vlug antwoord op de eerste tegengoal, stortte het team als een pudding in elkaar, met als uiteindelijke resultaat een dikverdiende 6-2 nederlaag. Beide goals werden door ondergetekende gemaakt, vandaar de (voetbal)bijnaam San Maarten die ik hier heb gekregen. Dan maar voor eigen glorie gaan en die Gouden Schoen opeisen aan het einde van het seizoen;-)! Ondanks dat we waarschijnlijk geen kampioen zullen worden, en ondanks dat we waarschijnlijk geen wedstrijd zullen winnen, en ondanks dat we waarschijnlijk met pijn en moeite een paar remises uit het vuur gaan slepen heb ik me wel ontzettend goed vermaakt en hebben we een leuke groep jongens gevonden om mee te sporten. Het motto ‘Meedoen is belangrijker dan winnen’ krijgt door deze competitie wel meer waarde. Na de wedstrijd weer naar huis om me op te frissen om vervolgens weer verder te gaan met waar ik gebleven was; studeren. Leuk om te vermelden is dat het sportief gezien met Club Vedet (mijn vriendengroep) wel beter vergaat. De eerste volleybalprijs van het nieuwe jaar is binnen. Ik kan jullie zeggen, dat nieuws is hier in Hamilton ook groots gevierd!

Ik had besloten om de eerste echte zondagmorgen (1 januari niet meegerekend) te wijden aan het geloof. Wanneer ik deze woorden op papier denk ik me in dat jullie dit lezen en zie ik vrijwel alle wenkbrauwen fronzen. Immers, ik kan mezelf niet herinneren wanneer ik voor het laatst vrijwillig naar de kerk ben geweest. Aangezien er zich in een straal van 100 meter van mijn huis drie kerken bevinden (ongelofelijk, maar waar!) voelde ik me verplicht (en was de verleiding wel groot) om eens een Canadese dienst mee te maken. Aangezien het percentage gelovige mensen op het Noord-Amerikaanse continent vele malen hoger is dan in Nederland zal er wel iets bijzonders moeten plaatsvinden in het huis van God. De Mission Baptist Church waar ik naar toe ben gegaan is letterlijk een huis van God zoals jullie kunnen zien op de foto’s, en het was ook een hele belevenis. Bij het ingaan van de kerk werd iedereen begroet door een groep vrijwilligers en de groep mensen die voor zichzelf al een plaats hadden uitgezocht in de kerk is niet te vergelijken met Nederlandse kerkgangers. Uiteraard waren de senioren goed vertegenwoordigd, maar er waren ook veel jongeren en zelfs hele gezinnen. Nadat ik een plaats had uitgezocht helemaal achteraan in de kerk begon een band met het spelen van een popvariant op kerkliederen. Eerlijkheid gebied te zeggen dat dit helemaal geen slecht begin van de morgen was. Na een paar nummers moest iedereen elkaar groeten. ‘Wanneer je in Rome bent, gedraag je dan als de Romeinen’, dus deze jongeman deed hier vrolijk aan mee. Hierna was de eerste collecte, en uiteraard (zo ben ik opgevoed) heb ik een bescheiden bedrag van $2 aan de kerk geschonken. Vervolgens kreeg de pastoor het wordt en het is gebruikelijk dat deze man een zelfgemaakte speech predikt en hierin een boodschap overbrengt op de mensen die aanwezig zijn. (Een aanwinst voor de VTB als je het mij vraagt. Hij is vele malen beter dan de waardeloze speeches van Bas. Bovendien zie ik een carrièreswitch weggelegd voor Rob als hij zijn studie Rechten niet haalt. Maar dit geheel ter zijde). Deze zondag had hij het over de twijfelaars van het geloof en hoe de kerkgemeenschap deze twijfel weg moet nemen. Deze welbespraakte man, maakte er op zijn manier een one-man-show van, en was ongetwijfeld inspirerend voor de gelovigen onder ons. Na de communie (die ze overigens komen brengen in vergelijking met Nederland, waar mensen het gaan halen) werd er nogmaals (!!!) gecollecteerd. Nu wordt het me ook meteen duidelijk hoe de kerk aan zoveel geld komt. Vrijwel iedereen (uitgezonderd een enkele student;-)) doneerde twee keer geld aan de kerk en dan heb ik het niet over $2 per keer, maar over biljetten van een bedrag dat ik nog niet in mijn handen heb gehad hier. Na het slotwoord van de pastoor verliet hij als eerste de kerk. Aangezien ik helemaal achteraan zat en ik een vreemde eend in de bijt was binnen deze kleine kerkgemeenschap wist hij precies dat ik nieuw was in zijn kerk. Hij wachtte me dan ook buiten op om zich voor te stellen en mij persoonlijk een gelukkig Nieuwjaar te wensen. De beste man is bij mij in aanzien gestegen, maar uiteraard zal hij mij niet kunnen verleiden tot het fanatiek aanhangen van zijn geloof. Ben ik gelovig geworden? Absoluut niet. Was het inspirerend? Daar ben ik nog over in conclaaf met mezelf. Was het voor herhaling vatbaar? Zeker. De muziek was goed, de pastoor had een inspirerende speech en het is op kruipafstand van mijn huis. Nu snap ik ook meteen waarom het geloof in Nederland een aflopende zaak is, terwijl het in andere landen (en met name hier in Noord-Amerika) nog altijd een ‘big deal’ is. Dit zeg ik overigens zonder oneerbiedig te willen zijn. Ik ben eigenlijk propaganda aan het voeren voor de kerk. Na de mis heb ik een boterham met pindakaas gesmeerd en ben ik vervolgens de hele middag weer in de boeken gedoken.

Maandag is altijd een erg lange dag met 3 colleges (3 uur Supply Chain Management, 2 uur SAP, 3 uur Data Mining and Business Intelligence), waardoor er op deze dag weinig te ondernemen valt. Echter had ik de tweede maandag op het Ron Joyce Center voor het eerst les van dr. Yuan. Deze Aziatische man, die zonder enige twijfel een van de meest slimme professoren is waarvan ik ooit college heb gehad, spreekt gebrekkig Engels, is daardoor moeilijk te volgen en lacht continue om zijn eigen grappen. Ondanks dat hij al een eeuwigheid in Canada woont zijn de Chinese gewoontes nog niet volledig verdwenen bij hem. Zo konden we onderhandelen over de grootte van de projectgroepen (uiteraard in ons voordeel), hoeven we geen aantekeningen te maken, omdat hij dat onzin vindt, en was het zelfs mogelijk om de collegetijden aan te passen. “Everything is negotiable with me” waren zijn exacte woorden. Alsof je jezelf in Turkije bevindt en probeert om een voetbalshirtje te kopen voor een prijs die onder de kostprijs ligt. Wat een held! Ik heb me prima vermaakt tijdens zijn college, nu maar hopen dat ik er ook nog iets van opsteek. De maandagen duren hier van 10.45 tot 22.30, maar doordat ik nog een aantal tussenuren heb ben ik wel in de gelegenheid om samen met Casper te biljarten. Echter zal dit altijd de zwaarste dag in de week worden voor ons. Wederom kwam er ook die dag (sportief) goed nieuws van het thuisfront. JDW Fijnmetaal heeft een glansrijke zege behaald en daardoor staan we nog steviger op de eerste plaats. Erg knap! Zo te zien ben ik overbodig geworden en wordt het tijd dat ik naar een nieuwe club ga uitzien.

Dinsdag is standaard een korte, maar wel vroege dag. Ik had mijn eerste presentatie al op de agenda staan, welke ik gedaan heb over Jur (mijn kleine neefje). We moesten namelijk een Show & Tell doen. Dat is een presentatie geven waarbij je een voorwerp meeneemt waarover je mag vertellen. Als Jur hier was geweest had ik hem zelf meegenomen, maar een T-shirt was nu het beste alternatief. De presentatie ging vlekkeloos waardoor ik met een goed gevoel terug ging naar Hamilton om daar mijn tentamen Marketing Communication te maken. Als mijn gevoel me niet in de steek laat verwacht (en hoop) ik dat dit tentamen ook binnen is, waardoor nu het laatste (en grootste) struikelblok Marketing Channel Management heet. Na het tentamen ben ik mee naar Casper gegaan en hebben we onze eerste intracontinentale (niet te verwarren met intercontinentale) reis geboekt. In de periode 14 februari – 23 februari (wanneer onze voorjaarsvakantie is) gaan we naar Florida om Orlando (uiteraard ook World Disney) en Miami aan te doen. Ik kijk er ontzettend naar uit, dus alle tips & tricks zijn van harte welkom. Na deze (dure) beslissing hebben we huisgemaakte tomatensoep gemaakt en, om de verhouding school-ontspanning in balans te houden, hebben we nog een wedstrijd Beerpong gespeeld, wat later een klassieker zou blijken te zijn. In een kansloze uitgangspositie (bij ons 1 beker over, bij Team Canada 4 bekers over) hebben Casper en ik beide een stuiterbal gemaakt (deze telt voor twee en is extreem moeilijk), waardoor de wedstrijd in het tijdsbestek van luttele seconden volledig gekanteld was. Het is te vergelijken met de Golden Goal van David Trezeguet in de finale van Euro 2000, het doelpunt van Marco van Basten tegen Duitsland op het EK 1988 of het puntertje van Patrick Kluivert in de finale van de Champions League 1995. Over en uit! Iets uitzonderlijks doen op een doorslaggevend moment. Eeuwige glorie!

Na dit ongekende succes zijn we naar Bosten Pizza gegaan om mee te doen met karaoke (wat overigens iedere dinsdag is). Nadat we met het liedje ‘She is so high’ van Kurt Nilsen de handen op elkaar hadden gekregen (‘The Dutch showin us how it’s done!’) zijn we nog even gebleven om vervolgens onze avond wederom te eindigen bij Tally Ho. Dit keer met een typisch Canadees gerecht: beefburger met gravy saus. De saus is vergelijkbaar met stoofvlees in Nederland en dat doen ze dan over een hamburger. Prima, maar ik ga er niet te veel van pakken, voordat mijn aderen dichtslibben.

De woensdag was een rustig dagje en heb ik de draad weer opgepakt met het oog op volgende week dinsdag, mijn laatste Tilburgse tentamen (als alles volgens plan gaat). Ik heb voor mezelf een MAC trui gekocht, nog een kaart naar Nederland verstuurd en na het college heb ik de hele dag en het eerste stuk van de nacht besteed aan leren. Hopelijk werpt het zijn vruchten af. Vandaag (donderdag) hebben we onze eerste projectmeeting gehad met de Logistiek Manager van North Technology Group. Een bedrijf dat onderdelen voor zeilboten en jachten maakt en verkoopt over de hele wereld.

De eerste twee weken zijn voorbij gevlogen en op de automatische piloot leer je mensen kennen en ontdek ik ook meer van ‘mijn’ woonwijk. Ik woon in Westdale, een van de meer ontwikkelde en rijkere woonwijken van Hamilton. Niet dat deze informatie van enige waarde is, want er wonen voornamelijk studenten in deze wijk. De huizen zijn echter mooi en de buurt is voorzien van alle gemakken. De supermarkt (Metro) ligt op 5 minuten loopafstand en is een stuk kleiner dan de Fortinos, waardoor de keuzes ook minder moeilijk zijn. Er zitten genoeg kappers in mijn wijk (waarom weet ik ook niet) en er is ook een kleine bioscoop. Vervelen hoef ik mezelf hier in ieder geval niet. Ook heb ik inmiddels al mijn huisgenoten ontmoet, de jongen die de kamer langs mij slaapt is niet vaak thuis, maar is een prima gast. Hopelijk heb ik jullie nu weer voldoende bijgepraat!

Maarten