I want to adopt them!

Hi,

Geen zorgen thuisfront! Tegen het einde van juli kom ik gewoon naar huis toe, ondanks dat er verwoede pogingen gedaan worden door de secretaresse van de decaan van onze opleiding om ons te adopteren. Ze heeft namelijk twee dochters, maar had volgens mij liever twee zonen gehad en schijnbaar voldoen wij aan haar profiel. Door onder andere de bovengenoemde uitspraak krijgen Casper en ik steeds meer een cultstatus op onze school. McMaster University is een gigantische universiteit, maar doordat onze MBA opleiding niet op de campus gevestigd is, maar in een stad net buiten Hamilton, is de campus hier een stuk kleiner en heerst er een ons-kent-ons mentaliteit. Tel daar nog bij op dat we door onze, voor Canadese begrippen, bovengemiddelde biljartkwaliteiten de komende 3 maanden volgeboekt zijn met verzoeken om ‘dubble-up’ te spelen en nog altijd een ongeslagen status hebben. Ik probeer de Canadezen nu maar uit te leggen dat het normaal is dat ieder kind in Nederland opgroeit in een café en hier bovengemiddeld leert biljarten, tafelvoetballen en darten. Voor de Canadezen is dit weer een stereotype dat door ‘echte’ Nederlanders bevestigd wordt. Verder speelt ook mee dat we afgelopen dinsdag onderwerp van een presentatie zijn geweest. Zoals jullie weten is het verplicht om een presentatie te geven over een onderwerp dat je leuk vindt of in ieder geval iets waar je boeiend over kan vertellen. In mijn geval had ik een presentatie gegeven over Jur, maar een Canadees die de week na ons zou presenteren had een nog interessanter onderwerp bedacht; ‘de twee Nederlands’! Uiteraard met bijbehorende clichés die over ons kleine land bestaan. De windmolens kwamen veelvuldig terug, evenals Amsterdam, klompen en uiteraard wiet. Alsof iedere Nederlander in Amsterdam woont, werkt op een windmolen en daar op z’n klompen naar toeloopt en in de middagpauze een joint opsteekt om de vorige dag door te nemen. Vooroordelen! Door bovengenoemde voorbeelden hebben Casper en ik wel de nodige bekendheid gekregen op de campus, al moet erbij gezegd worden dat we ook, zover ik weet, de enige twee Nederlanders zijn op McMaster. Dat is wel eens anders geweest als ik in het buitenland was. Wat betreft het biljarten, ik denk dat ik binnenkort voor geld ga spelen om de kosten wat te drukken. Dat het verboden is om een bijbaan hier te hebben wil niet zeggen dat ik hier geen geld mag verdienen, toch;)?!?

Verder stond deze week vooral in het teken van het laatste tentamen (als alles naar wens verloopt) van mijn opleiding in Tilburg. Zodoende was de gehele donderdag gereserveerd om te leren voor Marketing Channel Management, het laatste, maar zeker niet het minste vak. Dus geen studentenavond, of beerpongwedstrijden afgelopen donderdag, maar ouderwets een avond achter mijn bureau gezeten om ervoor te zorgen dat ook dit tentamen (hopelijk) met een voldoende wordt afgesloten. Vrijdag 13 januari, voor sommige mensen een ongeluksdag (deze mensen krijgen een gelukkig jaar, want ik heb begrepen dat vrijdag de 13e ook in april en juli nog op de kalender staan), stond wederom in het teken van school. ’s Ochtends, nadat ik naar buiten was geweest om de eerste sneeuw in Canada te aanschouwen, ben ik aan het leren geslagen en tevens moest er een opdracht voor Strategic Management ingeleverd worden de eerstvolgende dinsdag. Het dubbele programma ging nu toch meer tijd eisen dan ik van te voren had ingeschat, maar het was nog maar een paar dagen totdat alles achter de rug was en aan deze gedachte heb ik me dan ook vastgeklampt. Maargoed, om de verhouding school-ontspanning weer volledig in balans te brengen was het, na een dag leren en mijn opdracht afgeschreven te hebben, tijd voor mijn eerste Noord-Amerikaanse huisfeest. Mijn verwachtingen vooraf en het gevoel nadat ik mijn eerste minuten op het feest was zijn te vergelijken met een kind op Sinterklaasavond die gespannen op zijn cadeaus wacht en vervolgens niet krijgt wat hij op zijn 2 A4-pagina’s lange verlanglijstje had staan. Wat een teleurstelling! Vergeet Van Wilder deel 1 tot en met 3, vergeet American Pie deel 1 tot en met 5, vergeet Roadtrip, allemaal overdreven en niet waarheidsgetrouw! Sterker nog, het kwam niet eens in de buurt van een dergelijk huisfeest. Om te beginnen neemt iedereen zijn eigen drinken mee, wat op zich helemaal geen slecht idee is. Echter staan er 50 man met een tas, gevuld met bier, op hun rug en de rest staat met een 6-pack in z’n handen. Vervolgens, als je net goed en wel 3 meter in het huis staat, doet iedereen zijn of haar schoenen uit, wat uiteraard een grappig, maar ook vreemd tafereel oplevert. Verder is het gebruikelijk dat iedereen komt die zin heeft, of hij of zij nou iemand kent of niet. Hierdoor is het verloop van het feest erg groot. Er komen veel mensen, maar de meeste mensen zijn even snel weer weg omdat ze niemand kennen. Toch heb ik er nog altijd vertrouwen in dat het volgende feest wel een succes gaat worden. Dit was gewoon een slechte generale.

Zaterdagochtend, het wordt inmiddels een klassieker, stond ook weer in het teken van mijn tentamen voor Tilburg. Voor diegene die denken dat ik ze voor de gek houdt en die denken dat ik mezelf gemotiveerder probeer voor te doen dan ik in werkelijkheid ben om het thuisfront tevreden te stellen, ik had ook liever gewild dat het anders was;)! Gelukkig stond er ’s middags weer een wedstrijd zaalvoetballen op het programma met Team McMaster. Na gefungeerd te hebben als speelbal van de tegenstander de week ervoor had ik mijn verwachtingen voor dit Canadese seizoen bijgesteld. Een plek net boven de ‘rode streep’ zou een prima prestatie zijn. Als het AGOVV Apeldoorn van McMaster probeer je toch met minimale middelen het maximale uit de selectie te halen. Maargoed, ik ging zonder mezelf illusies te maken richting de sporthal, waar de tegenstander zich al aan het opwarmen was. Nu heb ik het winterse transfernieuws van de Eredivisie redelijk kunnen volgen, maar ik weet zeker dat Musa en Uchebo niet van Venlo naar Moskou en Stoke-on-Trent zijn afgereisd om over contracten te onderhandelen, maar getransfereerd zijn naar een Hamiltons zaalvoetbalteam met behulp van de kapitaalinjectie van een rijke Pakistaan of oliesjeik. Bovendien hadden de heren Nwanko Kanu en Finidi George de kicksen ook weer uit het vet gehaald. De moed zonk me nog dieper in de schoenen. Gelukkig is voetbal een onvoorspelbare sport en dat werd deze zaterdagmiddag nog maar eens bevestigd. Na een intense strijd met de heren Uchebo, Musa, Kanu en Finidi stond er een 3-1 op het scorebord, en wel in het voordeel van Team McMaster. Ongeloof maakte na enkele minuten plaats voor uitzinnige vreugde en woeste overwinningsrituelen. Ondergetekende had met 2 goals en 1 assist een groot aandeel in de eerste overwinning van Team McMaster in het nog prille seizoen en staat hoog genoteerd in het MVP klassement. De doelstellingen zijn ook meteen weer aangepast, er moet weer meegestreden worden voor het kampioenschap. Opportunistisch, maar ook dat is voetbal! Na de wedstrijd hebben we de warming-up van de heren basketballers gekeken en zijn we door het zwembad richting de uitgang gelopen. Nog altijd verbaas ik me over het feit dat werkelijk alle faciliteiten aanwezig zijn in het sportcomplex. Wanneer je dit vergelijkt met het sportcomplex van de universiteit in Tilburg waan ik me op Milanello. Maargoed, na deze rondleiding op het sportcomplex bleef er weinig tijd over om na te genieten van de mooie overwinning. De lokroep van de studieboeken was weer groot, er waren immers nog maar een aantal dagen over om het tentamen optimaal voor te bereiden. Noemenswaardig is nog dat het kwik in de thermometer de – 16 °C aan heeft getikt dezelfde avond. Wat een barre kou, maar nu kwam het eindelijk een keer goed uit dat ik binnen in een warme kamer achter mijn bureau zat!

Zondag was een dag om even bij te tanken en uit te slapen voordat de plicht weer riep. Er waren nog een aantal dagen over voordat ik mijn laatste tentamen zou maken, dus de tijd werd nuttig besteed. Er werd alleen een pauze ingelast om even te koken en boodschappen te doen. Maandag stond de eerste schooldag van de week weer op de planning. Supply Chain Management werd een ‘another-day-at-the-office’ college. Na dit verplichte nummertje was het tijd om de verhouding school-ontspanning wederom in evenwicht te brengen. Zodoende hebben Casper en ik onze kostbare tijd gebruikt om onze biljartkwaliteiten nog wat aan te scherpen voordat het tweede SAP college begon. Dit college is virtueel en is werkelijk een schande voor alles wat met academisch onderwijs te maken heeft. De helft van de studenten komt niet opdagen bij dit virtuele college, en minimaal 30% van alle studenten die wel aanwezig zijn kampt met technische mankementen aan het systeem, waaronder ikzelf en de instructeur die het college geeft is de helft van de tijd niet te verstaan door zijn binnensmondse gemompel. Dit wordt dus een college dat ik in mijn eigen tijd moet volgen. Zoals jullie inmiddels weten is maandag een erg lange dag voor mij. Op maandagen ben ik van 10.30 tot 22.30 bezig met het volgen van colleges in Burlington. Zodoende stond maandagavond weer een college van dr. Yuan op het programma. Deze Chinese komiek wist ook dit maal de studenten weer aan het lachen te krijgen. Met een geheel eigen stijl weet hij het keer op keer te presteren om vragen die studenten stellen verkeerd te interpreteren en een geheel ander antwoord te geven waardoor alles nog verwarrender wordt. Vooralsnog geef ik hem het voordeel van de twijfel, het zal echter een hele klus worden om iets van de beste man op te steken. Nadat de dag op zijn einde liep restte ons alleen nog de terugweg naar Hamilton met de Shuttle. Tot mijn grote verrassing bleek de tweelingbroer van Don Vito (de oom van Bam Margera uit een tv-serie van MTV), de jongere lezers zullen hem ongetwijfeld kennen, onze late-dienst-buschauffeur te zijn. De beste man blijkt een begenadigd operazanger en fluitist te zijn, wat betekend dat we op de terugweg altijd kunnen genieten van wat live muziek en een riedeltje. Genieten!

Dinsdag was D-day. Het tentamen Marketing Channel Management stond voor de deur. Extra vroeg (lees: 06.00 plaatselijke tijd) had ik mijn wekker gezet om nog het een en ander door te nemen voor het tentamen dat gepland stond om 08.45. Ook dit tentamen heb ik met een goed gevoel afgesloten. Deze mijlpaal moest gevierd worden, maar niet voordat ik eerst met het thuisfront had geskypt (waar ik te horen kreeg dat mijn onfortuinlijke Danielle haar been heeft gebroken, wat een pech!) én niet voordat ik eerst vanaf ‘up-the-mountain’ een mooi panorama uitzicht had genomen over Hamilton. Casper en ik zijn met Scott (een huisgenoot van Casper) naar het hoogste natuurlijke punt van Hamilton gereden, in eerste instantie om zaalvoetbalschoenen voor Casper te kopen (er is geen enkele sportwinkel die deze in downtown Hamilton verkoopt, zo enorm leeft hier deze sport), maar een mooie bijkomstigheid was het uitzicht over de stad. Hamilton is opgebouwd uit een aantal delen en tot voor kort had ik geen enkel idee dat Hamilton eigenlijk een gigantische stad is. Deel 1 is het studentendeel, waartoe de McMaster campus behoord en de omliggende wijken, waaronder Westdale. Deel 2 is downtown, waar het zakenleven is gevestigd en nog wat grote winkelcentra. Deel 3 bestaat uit Dundas en Cootes, twee kleine dorpen die omringt zijn door mooie natuur, al heb ik dat nog niet met eigen ogen mogen aanschouwen. Deel 4 is ‘up-on-the-mountain’, het gedeelde van de stad dat op een bergplateau ligt en vanuit waar je een schitterend zicht over de stad hebt. Naarmate ik mijn ‘thuisstad’ beter leer kennen blijkt deze een stuk minder grauw te zijn, zeker als de temperatuur langzaam naar de 8 °C gaat. Het broeikaseffect heeft dus ook zijn weerslag op Canada. Zaterdagavond was het – 16 °C om amper 3 dagen later naar 8 graden boven nul te stijgen. Mij hoor je echter niet klagen;)! En voor diegene die zich afvragen noemen ze het gedeelte waar mensen boven op een bergplateau wonen ook echt, vrij vertaald, ‘op-de-berg’? Ja! Canadezen zijn niet echt origineel met het verzinnen van namen. Na deze stadstoer heb ik voorzichtig een begin gemaakt aan wat projecten die lopen voor enkele vakken hier. Helaas krijg ik geen tijd om even te relaxen, maar dat gaat zich straks in april nog wel uitbetalen. Wordt vervolgd!

De dinsdagavonden staan voortaan in het teken van karaoke bij Boston Pizza. Dit is langzamerhand een mooie traditie aan het worden en ook deze avond heb ik met niet onbetuigd gelaten. Na ‘Hotel California’ van The Eagles was het absolute muzikale hoogtepunt ‘Dancing in the dark’ van The Boss. Als afsluiter van de avond stond een nummer van de Backstreet Boys op het programma. Hier heb ik uiteraard wijselijk voor gepast. Ondanks dat je gevoel voor schaamte volledig verdwijnt op een avond karaoke heb ik nog wel altijd met grenzen en die waren bij dit nummer bereikt!

De woensdag was aangebroken en het Canadese leven kon nu echt beginnen. Na een goede nachtrust was ik optimaal voorbereid voor het laatste college van deze week, Innovations and New Products. Dit vak, gegeven door dr. Pujari, wordt naarmate de tijd verstrijkt steeds interessanter. We hebben een project toegewezen gekregen waarbij we in samenwerking met de 3 meest bekende chef-koks van Canada een product mogen ontwikkelen. Ondanks dat de namen mij erg weinig zeggen mogen ze vergeleken worden met Jamie Oliver, Herman den Blijker en Gordon Ramsey heb ik mij laten vertellen. Erg leuk dus, en ik ga jullie zeker op de hoogte houden van de ontwikkelingen van dit project. Na het college stond de woensdag in het teken van bijwerken voor de MBA opleiding. Verschillende opdrachten moeten maandag af zijn en ik heb vanaf 14.30 plaatselijke tijd weekend, dus dat betekend dat ik tijd genoeg heb om het een en ander te doen. Na een volwaardige werkdag aan opdrachten voor school gewerkt te hebben, hebben Casper en ik voor minimaal 8 personen spaghetti gemaakt. Invriezen die hap en nu hoef ik me voor 4 avondmaaltijden in ieder geval geen zorgen meer te maken.

Gisteren (donderdag) zijn Casper en ik naar de campus gegaan om nog het een en ander te doen voor school en om een presentatie van de MBA games bij te wonen. Twee weken terug heeft onze MBA opleiding de MBA games van Canada gewonnen en dat schijnt nogal een big deal te zijn. Voor een receptie of feest of iets vergelijkbaars draaien wij onze hand natuurlijk niet om en wanneer iets dergelijks georganiseerd wordt zijn wij niet te beroerd om acte de présence te geven. De afterparty was in studentenbar 1280, maar of je nou van een studentenbar mag spreken. De ruimte is vergelijkbaar groot met de Energy en bevind zich ondergronds midden op de campus. Goed verborgen, maar nu we hem gevonden hebben zullen we er ongetwijfeld nog vaker te vinden zijn.

Ten slotte, als ik me niet vergis is het vandaag 20 januari wat betekend dat tante Dien vandaag 87 jaar wordt. Ik hoop dat ze dit leest en daarom wil ik haar een hele fijne verjaardag wensen en nog vele jaren! We gaan snel weer Skypen.

Maarten