Barre vrieskou in QC en het regenachtige Ottawa

Een paar dagen later dan gebruikelijk weer een update van mijn leven in Canada, maar wel met een goede reden. Ik heb namelijk, samen met Casper, mijn eerste ‘echte’ binnenlandse reis gemaakt en wel naar Québec City en Ottawa. Québec City is het meest oostelijke punt dat ik in Canada zal aandoen, en Ottawa is de hoofdstad. Genoeg over te vertellen dus, maar, zoals jullie van me gewend zijn, zal ik eerst de afgelopen week doornemen.

Vorige week vrijdag (20 januari) heb ik mijn eerste spectaculaire aankoop in Canada gedaan; een wedstrijdticket voor de Toronto Maple Leafs. Als je naar Canada gaat voor een bepaalde periode dan weet je een ding zeker, je moet en zal naar een ijshockeywedstrijd gaan. IJshockey is nog grootser in Canada dan voetbal in Europa, en de Canadezen denken ook dat (net als de Engelse met voetbal), omdat ze de sport hebben uitgevonden, ze er de beste in zijn. Dat ze al tientallen jaren de Stanley Cup niet meer naar Canada hebben gehaald en dat het nationale team de afgelopen jaren meerdere malen verslagen is door de Russen wordt gemakshalve vergeten. Voor Engeland is het immers ook al ruim 45 jaar geleden dat ze nog iets gepresteerd hebben, en dat als ‘uitvinders’ van het spelletje. Maargoed, omdat ik toch in Canada ben, en er op iedere hoek van de straat een bevroren stuk ijs ligt waar ijshockey op gespeeld wordt, ben ik min of meer verplicht om een wedstrijd mee te pakken. Ook omdat ik een ontzettende sportliefhebber ben, ben ik bereid om (financieel) ver te gaan. Eigenlijk was ik bereid om tegen iedere prijs een ticket te bemachtigen, maar toen ik hoorde van Connor, onze Canadese vriend en een fanatieke ijshockeyspeler en –volger, dat de Toronto Maple Leafs een van de rijkste clubs in de hele NHL is, dat het stadion vaak maanden van de voren is uitverkocht en dat de prijzen van tickets vaak in de ‘triple digits’ oplopen had ik toch mijn bedenkingen gekregen. Na het zien van de ticketprijzen voor de Toronto Maple Leafs vs. Boston Bruins (de huidige kampioen), een slordige $ 180 voor de minst gunstige plaatsen, werd besloten om een intensieve internetzoektocht te houden naar gunstig geprijsde tickets (lang leve Google!). Na lang zoeken hadden Casper en ik twee kaarten gevonden voor $ 42 per staanplaats. De zitplaatsen waren namelijk uitverkocht, maar achteraf kregen we te horen dat niemand in het stadion gaat zitten, waardoor een duurdere zitplaats ook overbodig was geweest. We gaan 28 februari naar de Toronto Maple Leafs vs. Florida Panthers. Een onbekende tegenstander (ik had nog nooit van deze ploeg gehoord), maar achteraf blijkt dat deze ploeg op een play-off plaats staat, wat betekend dat ze op dit moment een van de betere ploegen in de NHL zijn. Dus, zonder enige achtergrondkennis, blijken onze tickets niet alleen, voor Canadese begrippen, spotgoedkoop te zijn, we krijgen er ook nog een mooie tegenstander bij en staanplaatsen zijn geen overbodige luxe. Geluk is met de domme!

Na deze topaankoop was het de hoogste tijd om de opdracht voor Date Mining & Business Intelligence af te maken, want na 3 weken staan de eerste inlevermomenten voor mijn nieuwe opleiding voor de deur. Tijd om bij te komen van mijn Nederlandse tentamens is er allerminst. Gelukkig kon ik dezelfde avond mijn opdracht nog afronden, zodat we gezellig met de huisgenoten van Casper nog konden naborrelen in de gemeenschappelijke ruimte. Rond de klok van 03.00 heb ik mijn bed opgezocht, want niet alleen stond er de volgende dag weer een opdracht voor Supply Chain Management voor de deur, er stond ook weer een kraker op het programma voor Team McMaster. Zou de opwaartse spiraal doorgezet kunnen worden?

Ondanks dat het vrijdagavond laat was geworden was ik zaterdagmorgen vroeg uit bed om aan mijn tweede opdracht van deze week te werken. Deze opdracht was beduidend moeilijker dan de opdracht van Data Mining & Business Intelligence, wat zich in de praktijk vertaalde naar niet alleen de zaterdagochtend, maar ook nog de zaterdagavond eraan werken. Achteraf bleek dat ik ook nog een dagdeel van de zondag nodig had om deze opdracht af te schrijven. Hopelijk krijg ik loon naar werken. Maar zoals jullie inmiddels weten staat de zaterdag grotendeels in het teken van Team McMaster. Na de klinkende zege van de voorgaande week stond er wederom een wedstrijd op het programma. Inmiddels is het traditie, en ik denk dat we er ons handelsmerk van gaan maken, om enkele minuten voor aanvang van de wedstrijd op het speelveld te verschijnen en onszelf op het gemak klaar te maken voor de wedstrijd. De tegenstander heeft dan al een uitgebreide warming-up afgewerkt en is bezig om de laatste tactische aanwijzingen met elkaar door te spreken. Niet alleen komen we enkele minuten voor aanvang van de wedstrijd opdagen, we nemen ook nog eens rustig de tijd om een peptalk te doen. Niet dat we het nodig hebben, maar het irriteert onze tegenstanders in ieder geval mateloos. En als je het niet op voetballende kwaliteiten kan winnen, dan moet je ergens anders je voordeel mee doen. Wie niet sterk is moet slim zijn, of iets dergelijks. Wederom waren onze tegenstanders imponerend, maar de voorgaande zege had de moraal van Team McMaster goed gedaan. Sommige spelers zijn zowaar in zichzelf gaan geloven, en als het mentaal goed zit, dan komen de voetballende prestaties vanzelf. Zodoende werd ook deze tegenstander aan de zegekar gebonden. Ondanks de opgebouwde 4-1 voorsprong hadden we het de laatste minuten van de wedstrijd conditioneel moeilijk, maar werd een 4-3 zege wel uit het vuur gesleept. Met 3 goals had ondergetekende wederom een belangrijk aandeel in de overwinning. Na een derde MVP nominatie kan de titel ‘Speler van de maand januari’ mij nauwelijks meer ontgaan. Na de tweede opeenvolgende zege zijn we bovendien een serieuze kandidaat voor een top-3 klassering. Wie weet zit er nog een mooie afsluiter in tegen het einde van mijn studieperiode in Canada. Leuk om te vermelden is dat ik de wedstrijd in het shirt van de meest sympathieke club van Nederland heb afgewerkt: RKC Waalwijk. Staat me prima zo’n Eredivisie shirt! Niet alleen gaat het in Canada op zaalvoetballend gebied goed, ik begreep dat JDW Fijnmetaal een dubbelslag heeft gepakt. Niet alleen werd er in de competitie gewonnen, ook zijn we weer doorgebekerd. Hopelijk kan er weer een dubbel gepakt worden dit jaar! Na een middag zaalvoetbal en een vooravond Supply Chain Management vonden we het wel gepast om onszelf op een beef burger met gravy te trakteren bij Tally Ho. Ondanks dat de gravy een echte Canadese specialiteit is wordt deze met de keer minder lekker. Volgende keer nog maar eens goed nadenken wanneer er weer iemand voorstelt om naar Tally Ho te gaan. Evenals vrijdagavond werd er ook vandaag weer tot de klok van 03.00 de dag doorgenomen en de overwinning van Team McMaster gevierd. Ik was blij toen ik weer in mijn oude vertrouwde IKEA-bed lag.

Zondag is echt een dag om de hele week weer voor te bereiden en om de afgelopen week af te sluiten en de losse eindjes weg te werken. Deze zondag heb ik lang met het thuisfront geskyped, heb ik de opdracht voor Supply Chain Management afgeschreven en is een eerste vuilnisprobleem in het huis opgelost. In Canada is het gebruikelijk om alles, maar dan ook werkelijk alles, te scheiden. Ik moet overal rekening mee houden wanneer ik iets voor mezelf moet klaarmaken. Ze scheiden hier zelfs de bananenschillen en groente van het andere afval. Dat was probleem één. Het afval was niet goed gescheiden, waardoor het op zondagavond een behoorlijke klus wordt om alles in de juiste bak te krijgen, anders neemt de gemeente het niet mee. Probleem twee zijn de twee Chinezen die bij ons op de zolder leven. Zij produceren schijnbaar afval voor minimaal 8 mensen en zorgen voor een behoorlijk huisvuilprobleem. We moeten namelijk niet alleen alles scheiden, we mogen ook maar een bepaalde hoeveelheid meegeven op maandagmorgen, anders moet er grof worden bijbetaald. Volgens mij zijn de problemen de wereld uit, maar anders ga ik me er in ieder geval niet druk om maken. Op de momenten dat het vuil gesorteerd moet worden zorg ik dat ik overal behalve thuis ben, dan valt mij niets te verwijten;-). Dat had ik ook diezelfde zondag nog gedaan. Casper en ik hadden onze opdrachten af en hadden tijd om downtown Hamilton te bezichtigen. We hadden namelijk de illusie dat we amper iets van de stad gezien hadden behalve onze woonwijken. Ruim voldoende tijd uitgetrokken en met de fotocamera in de hand richting downtown Hamilton. Wat een teleurstelling! Hamilton kent geen historisch centrum, behalve de kroegenstraat, maar die is slechts enkele honderden meters lang. Zodoende is Hamilton officieus verkozen tot meest lelijke stad die ik ooit heb aangedaan. Maargoed, doordat we uiteindelijk toch in de kroegenstraat (Hess street) waren beland hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om onze eerste poutine te nuttigen. Poutine is het nationale gerecht van Canada. Het is friet met een vettige saus gemaakt van jus en kaasbrokken, die, hoe gek dat ook klinkt, niet eens smerig te noemen is. En dan te bedenken dat er ook nog verschil bestaat tussen de ‘matige’ poutine van Smoke’s Poutine, en die van de beste poutinemaker van Canada: Chez Ashtons in Québec City. Daarover later meer…

Maandag is voor de meeste mensen de zwaarste dag van de week, omdat het weekend het verste weg is. Nou is in mijn geval het weekend niet echt ver weg, immers de weekenden hier tellen meer dagen dan de werkweek, maar de maandag betekent wel van ’s ochtends tot ’s avonds colleges. Zodoende begon ik ook deze maandag weer met een college Supply Chain Management, gevolgd door een college SAP, met als afsluitend college Data Mining & Business Intelligence van dr. Yuan. Gelukkig maakt dr. Yuan, waar ik al meerdere malen over heb geschreven, de maandag een stuk leuker. Ook deze maandag had hij, ik noem hem voortaan de Chinese komiek, weer een lachwekkende verrassing in petto die wel ontzettend aandoenlijk was. Zijn vak wordt door slechts enkele studenten (maximaal 12 in afwisselende samenstelling) gevolgd, wat betekend dat we een selectief gezelschap vormen waar iedereen elkaar na twee colleges wel kent. De Chinese komiek heeft echter problemen met het onthouden van studentennamen, zeker Nederlandse namen zijn moeilijk te onthouden, waardoor hij met het geniale idee kwam om ons te fotografen, zoals echte Chinezen betaamd, en onder iedere foto onze naam te zetten, zodat hij thuis kon oefenen. Briljant! Dus mochten jullie mij op een of andere louche Chinese datingwebsite terugvinden, deze foto komt niet van mijzelf af, ik heb ook niets met deze mensen of organisatie te maken, dr. Yuan heeft hem dan doorgespeeld. Verder heb ik gemerkt dat alle studenten, net als ikzelf, moeite hebben om het binnensmondse gebrabbel van dr. Yuan te volgen, en de collegetijd besteden aan andere nuttige zaken. Zo had de jongen langs mij een opdracht voor een ander vak afgeschreven tijdens dit college en zelf had ik genoeg tijd om tussendoor hotels en hostels te bekijken en te boeken voor wat binnenlandse reizen. Zo zie je maar weer dat multi-tasken ook een kwaliteit is. Na de lange dag vol met colleges heb ik ’s avonds nog het een en ander geregeld voor de vakantie van papa en mama aankomende mei. We gaan in deze periode met z’n drieën een reis maken die ons leidt van Toronto naar Hamilton (en omgeving) en de Niagara Falls, om vervolgens via Buffalo en Philadelphia af te sluiten in New York.

Aangezien het college Strategic Management van dinsdag verschoven is naar zaterdag (ik betwijfel of er studenten zijn geweest die daadwerkelijk naar het zaterdagcollege gegaan zijn), had ik deze dinsdag vrijaf. Uiteraard werd de tijd nuttig besteed. Zo hadden Casper en ik een auto gehuurd van HOJ Car Rentals om de volgende dag mee naar Québec City te rijden en we hadden besloten om deze de dinsdag nog op te halen om de omgeving van Hamilton te verkennen. Dus met de bus en trein naar Oakville, waar HOJ Car Rentals gevestigd is. Van te voren alles goed uitgezocht (waar we moesten overstappen en op welk tijdstip en waar de bus vertrok), zodat we niet voor onverhoopte verrassingen zouden komen te staan. Jullie voelen hem natuurlijk al aankomen, er ging toch iets mis. Oakville is een klein plaatsje, ter grote van Weert en is prima te bereiken met het openbaar vervoer. Waar we echter geen rekening mee hadden gehouden is dat Oakville twee treinstations heeft, te weten Oakville en Bronte. Logischerwijs dachten we dat we op het station Oakville moesten uitstappen om in Oakville onze auto op te halen. Zeggen we ook nog doodleuk tegen elkaar toen we stilstonden op station Bronte: “Dit lijkt verdacht veel op het station waar we de vorige keer zijn opgestapt toen we terugkwamen van HOJ, die Canadezen zijn ook niet erg creatief met het ontwerpen van openbare gebouwen.” Bleek het inderdaad het juiste station te zijn. Maargoed, na een taxirit alsnog bij HOJ aangekomen, waar een auto op ons stond te wachten. De auto die we de vorige keer hadden gehuurd was al verhuurd, waardoor we een andere auto meekregen voor hetzelfde bedrag. Bleek de kleinste auto die ze nog houden een bizar grote Dodge te zijn. Wat een monster. Ideaal om een weekend mee naar Québec City en Ottawa te rijden.

Nadat we de Dodge hadden opgehaald was het plan vroeg in de middag richting de Webster Falls en Tew Falls te rijden, vervolgens naar ‘up-on-the-mountain’ te rijden om te genieten van een mooi panorama overzicht van Hamilton en ’s avonds naar de Niagara Falls te rijden om dit natuurverschijnsel in het donker te bewonderen, wanneer deze kunstmatige verlicht worden.

De Webster Falls en Tew Falls liggen in een natuurgebied enkele kilometers buiten Hamilton in het nietige plaatsje Dundas. Gelukkig hadden we een tip gekregen van iemand die al eerder in Hamilton had gestudeerd, anders hadden we dit natuurpark waarschijnlijk links laten liggen in de zoektocht naar natuur in Canada. Immers, Canada bestaat voor 90 procent uit natuur, je moet echter wel de mooie plekken weten te vinden. Het is lastig om dit natuurpark goed met woorden te omschrijven. Ik heb foto’s bijgevoegd van de watervallen en anders moet je deze twee watervallen maar een Googlen. Een foto zegt meer dan 1000 woorden, wat in dit specifieke geval helemaal waar is. Nadat we enkele uren hadden rondgelopen in het natuurpark en maar 2 mensen en een hond waren tegengekomen besloten we om richting ‘up-on-the-mountain’ te rijden om een mooi overzicht van Hamilton te krijgen. Na Westdale is dit mijn favoriete plek in Hamilton. Een mogelijkheid om te ontsnappen aan de grijze, door fabrieken opgeslokte stad die Hamilton heet. Na een mooi overzicht van Hamilton gekregen te hebben zijn we vlug naar de Subway gegaan om een broodje te eten en heb ik nog wat tijd gevonden om even met Daniëlle te skypen, om rond de klok van half 6 richting de Niagara Falls te rijden. Doordat ik ze op Nieuwjaarsdag al gezien had wist ik wat ik kon verwachten, maar ik had de Niagara Falls nog nooit verlicht gezien, behalve via Google. Wederom zijn woorden overbodig als je de foto’s hebt gezien. De Niagara Falls zijn overdag al indrukwekkend, maar wanneer ze ’s avonds verlicht worden is het de overtreffende trap. Na een overdosis natuur was het weer de hoogste tijd om, traditiegetrouw, naar Boston Pizza te gaan voor de wekelijkse portie karaoke. Ook deze avond hebben de Nederlanders weer een klassieker ten gehore gebracht; ‘Only the good die young’ van Billy Joel. Ondanks dat ik de tekst niet helemaal kende, zeg maar gerust helemaal niet, is het ons wederom gelukt, met de nodige show om het gebrek aan zangtalent te verbloemen, om de handen van het publiek op elkaar te krijgen. Met een staande ovatie werden we van het podium begeleid. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat de enige reden hiervoor ons optreden was;-)! Deze keer in Bosten Pizza bleef het bij 1 nummer, omdat we de volgende dag vroeg in de ochtend in Mississauga een afspraak hadden bij Sheridan, het bedrijf waarvoor we een nieuw product gaan ontwikkelen.

De wekker gaf 07.00 aan, terwijl we pas rond 09.45 een afspraak hadden staan bij Sheridan. Echter stond vandaag (woensdag 25 januari) de heenreis naar Québec City gepland, en ik moest mijn koffer nog inpakken. Ook moest er een voorraad eten worden gehaald en moest mijn mastras achter in de auto worden gelegd. Nadat alle voorbereidingen waren getroffen gingen Casper en ik op weg naar Mississauga voor een rondleiding bij Sheridan. Eenmaal in Mississauga aangekomen was er nog voldoende tijd voor een Tim Hortons (inmiddels gewoonte geworden), en aangezien deze op iedere hoek van de straat zit hadden we weinig problemen om er een te vinden. Vervolgens richting Sheridan waar we welkom werden geheten door Mark van Vliet, een Canadees met een oer-Hollandse naam. Schijnbaar vond hij het zelf ook behoorlijk grappig en interessant, want ik heb nog nooit zo lang met iemand over zijn of haar eigen naam gesproken. Ook ben ik op de hoogte gebracht van de volledige Friese stamboom van deze man. Nadat we ons hadden ingetekend bij Sheridan kregen we witte doktersjassen aangemeten en een haarnetje op om daarna een rondleiding door het bedrijf te krijgen. In een notendop: Sheridan is een bedrijf dat specerijen, vlees, wijn en vis importeert van over de hele wereld en deze doorverkoopt naar de zogenoemde ‘high-end restaurants’ van de gelijknamige hotelketen in Canada. Ze werken nauw samen met enkele bekende chef-koks in Canada. Op specerijen, en vooral gemixte specerijen, zit de hoogste productmarge, waardoor dit een interessante productcategorie is voor Sheridan. Aan ons de taak om, in samenwerking met een van de bekende chef-koks in Canada, een specerij te ontwikkelen dat vervolgens door deze persoon als een signature brand in de markt gepositioneerd wordt. Het is een vergelijkbare situatie wanneer Herman den Blijker samen met een groep studenten een product ontwikkelt; bijvoorbeeld Hermans Sigaren. Na de rondleiding zijn nog een aantal vervolgafspraken gemaakt en binnenkort gaan we dan eindelijk een beroemde chef-kok ontmoeten. Het zal mij benieuwen hoe gewoon deze man is gebleven;-). Na het inleveren van onze witte doktersjassen en bijpassende haarnetje richting Burlington, om daar ons laatste college van deze week te volgen en daarna de lange reis (ruim acht uur en 800 kilometer) naar Québec City te maken. Voordat we onze reis begonnen hebben Casper en ik op de parkeerplaats van het Ron Joyce Center alles ‘reisklaar’ gemaakt. Dit houdt in: matras en de koffers tactisch neerzetten, zodat er voldoende ruimte is voor een persoon om onderweg te kunnen slapen, bij de catering nog wat bekers, servetten en plastic bestek meegenomen en makkelijke kleding aangetrokken. Québec City en Ottawa, the Dutch are on their way!

Québec City en Ottawa
De reis naar Québec City werd rond de klok van half 3 gestart, nadat de kofferbak was omgetoverd in een heuse hotelkamer. Aangezien het een vergelijkbare reis is van Utrecht naar Lyon, zouden we volgens de planning rond 23.00 aankomen in Québec City wanneer er non-stop werd doorgereden. Natuurlijk is dit onmogelijk, omdat er getankt en gegeten moet worden. Hierdoor hadden we alle tijd hard nodig waardoor er efficiënt met onze reistijd omgesprongen moest worden. Laat reisefficiënte maar aan twee, door de wol geverfde, studenten over. Om de beurt rijden en slapen, stoppen wanneer de tank vrijwel leeg is en wanneer we honger krijgen (rond 19.00) richting het dichtstbijzijnde wegrestaurant te herkennen aan de grote gele M. Zodoende werd alleen gestopt voor 2 tankbeurten, een Tim Hortons voor de nodige cafeïne en een dubbele (!!) Big Mac bij de McDonald’s. De reis van Burlington naar Québec City was achteraf prima te doen en leidde ons niet alleen door de betoverende natuur van Canada (ondanks dat je op een snelweg zit), maar ook door twee provincies en een taalgrens. Het Engelstalige Ontario werd verruild voor het Franstalige Québec. Het punt dat je de provinciegrens overgaat en daarbij dus ook de denkbeeldige taalgrens is goed te merken wanneer je in een auto zit en de radio aan hebt staan. Deze springt haast automatisch over van Engelstalige naar Franstalige muziek. Luister je het ene moment naar Adele, klinkt er vervolgens Dalida, met een heerlijk Frans chanson, over de radio. Voor de Tour de France- en Mart Smeets liefhebbers onder ons waarschijnlijk genieten tot en met, maar na een aantal uur Franse radio had ik mijn jaarlijkse portie weer gehad. Gelukkig kwamen we in de buurt van Québec City, en na een reis van ruim 9 uur, reden we de oude binnenstad van Québec City binnen. Rond de klok van 24.00 uur kwamen we aan in Québec City en gingen we op zoek naar een parkeerplaats om de nacht door te brengen. Voordat we echter een geschikte plaats hadden gevonden reden we eerst de oude (verhoogde) binnenstad door, inclusief citadel, om alvast een aantal bezienswaardigheden mooi verlicht te zien. Zo hadden we ’s nachts het verlichte stadhuis, de citadel en een volledig verlichte binnenstad gezien. Daarna vonden we gelukkig, relatief eenvoudig, een staanplaats voor onze Dodge en konden we ons gaan opmaken voor, naar wat later bleek, een barre nacht. Ondanks de barre vrieskou die onze auto was binnengedrongen was het ons gelukt om te overleven in deze gruwelijke en brute omstandigheden. Na deze overwinning op de natuur wil ik met name Leon bedanken voor zijn rotsvaste vertrouwen in mijn backpack kwaliteiten. Mede dankzij zijn tips ben ik nu nog in leven;-)! Na enkele malen van de kou wakker te zijn geworden was het rond 07.00 niet meer te harden in de bevroren auto en werden alle verwarmingselementen uit de kast getrokken, inclusief stoelverwarming. Na goed opgewarmd te zijn werden we vervolgens ingesloten door een aantal busjes van een klusbedrijf. Maar goed dat we midden in de stad stonden, zodat we de auto niet nodig hadden om van punt A naar punt B te rijden in Québec City. Na het nuttigen van ons ontbijt (zelfgesmeerde boterham met pindakaas, het lijkt ineens verdacht veel op kamperen alleen dan zonder tent), zijn we rond 08.00 de binnenstad ingelopen.

Ondanks de barre vrieskou, die zelfs met warme schoenen, handschoenen en een dikke muts amper te verdragen was, besloten we om de uitgestippelde route van het Capitool te volgen. Québec City doet zijn bijnaam als ‘meest Europese stad van Noord-Amerika’ eer aan. De oude binnenstad ligt op een verhoging, vergelijkbaar met Praag en Boedapest, en volgens mij is een citadel ook typisch Europees. Ondanks haar kleine formaat is er genoeg bijzondere architectuur te zien in Québec City. De route leidde ons langs de Notre-Dame, minder imposant dan haar naamgenoot in Parijs, Hotel de Ville, het stadhuis, en het grootste gebouw (uitgezonderd wolkenkrabbers) dat ik ooit heb gezien. Vanuit daar hadden we wel een mooi uitzicht over de rivier en het andere gedeelte van Québec City. Nadat we de eerste paar uur een aantal malen naar binnen moesten gaan omdat het niet meer uit te houden was in de winterse kou, zelfs mijn dikke winterschoenen boden geen verweer, kwam de zon langzamerhand door en konden we ons gaan opmaken voor de ‘lekkerste’ poutine van Canada. Met behulp van Google Maps op die iPhone van Casper werd de meest ideale route berekend en waren we binnen enkele minuten op plaats van bestemming; Chez Ashtons. Na mijn vorige ervaring met poutine nam ik een wijze beslissing door de allerkleinste portie te nemen. Letterlijk vertaald had ik de ‘baby-poutine’ te pakken, maar ook deze was voldoende voor mij. Ik moet de Canadezen inderdaad gelijk geven, dit is tot nu toe de beste poutine die ik heb geproefd, maar aangezien ik maar twee verschillende heb gehad en niet van plan ben om nog vaker dit spul te eten moet ik ze geloven op hun woord. Na gegeten te hebben en wederom opgewarmd te zijn stond een bezoek en rondleiding in de citadel op het programma. Op de route naar de citadel hebben we een paar minuten de tijd genomen om te genieten van een amateur ijshockeywedstrijd en heb ik de traditie van mijn Europatrip met Daniëlle voortgezet; een paar mooie ansichtkaarten van Québec City zijn meester gemaakt. De rondleiding in de citadel was bijzonder, ook omdat we vanaf hier het mooiste uitzicht over de oude binnenstad hadden. Nadat ik de belangrijkste bezienswaardigheden had gezien en een voormiddag en namiddag in de stad had gelopen moet ik concluderen dat Québec City verdacht veel weg heeft van een combinatie van Praag, alleen dan zonder de vele torentjes, en Boedapest. Absoluut leuk om er een keer geweest te zijn, maar de Europese (hoofd)steden hebben toch mijn voorkeur.

Aangezien we nog een aantal uur hadden voordat we richting Ottawa vertrokken werd er het Capitool eens op nageslagen om ons te laten informeren over bijzondere bezienswaardigheden in de omgeving van Québec City. Het Capitool gaf hoog op van, “het grootste culturele en religieuze goed van Canada enkele kilometers buiten Québec City”, de Sainte-Anne-de-Beaupré. Het is een ontzettend grote kerk (met meerdere verdiepingen) die tevens dient als bedevaartsoord, vergelijkbaar met Lourdes en Santiago de Compostela. In de zomer schijnen hier honderdduizenden mensen op af te komen, maar zij trotseren de barre winterse omstandigheden niet waardoor we praktisch alleen in deze kerk stonden. In de Sainte-Anne-de-Beaupré schijnt de Heilige Maagd Maria ooit gesignaleerd te zijn, maar helaas heb ik haar zelf niet kunnen waarnemen. Noemenswaardig is nog dat het Capitool sprak over ‘enkele kilometers buiten de stad.’ Dit bleken er een slordige 27 te zijn die ons over, voor mijn gevoel, de langste bewoonde weg van de wereld stuurde. Avenue Royale is een slordige 41,8 kilometer lang en telt 22.009 huisnummers en loopt door tientallen kleine dorpjes. Ik weet zeker dat wanneer Leo Claassen de post op zijn fiets (zonder winterbanden uiteraard;-)) zou moeten rondbrengen het een week zou duren voordat alle mensen de post kregen. En dan is Leo ook nog eens de snelste postbode die ik ken!

Rond de klok van 5 uur werden we vriendelijk doch dringend verzocht om een einde te maken aan onze toer door de Sainte-Anne-de-Beaupré en was het ook weer de hoogste tijd om de wagen slaapklaar te maken en een goede bodem, bij het meest bekende wegrestaurant van de wereld, te leggen. Hierna ben ik achter het stuur gekropen om vervolgens in één lange beurt (uitgezonderd stops en 1 tankbeurt) door te rijden naar Ottawa, waar we rond 22.30 aankwamen. Omdat ik de vorige nacht al had bewezen dat ik over uitzonderlijke backpack kwaliteiten beschik werd besloten om niet nogmaals een nacht in de auto proberen te overleven, maar is het voorafgeboekte hostel een nacht vervroegd. Dit hostel is gelegen in een oude gevangenis, wat uiteraard een apart effect geeft. Zo beland je van je slaapkamer in je studentenhuis, in een auto en vervolgens in de cel. Heb ik dat ook weer meegemaakt. Nu ben ik me hardop aan het afvragen of Leon ook ooit één of meerdere nachten in de cel heeft doorgebracht. Leon kennende (als nette, goed opgevoede en verstandige jongeman) lijkt me niet. Dit maakt mij dus de nieuwe backpack koning van Club Vedet;-)! Ik kan in ieder geval met een goed gevoel terugkeren in Nederland….

Na de nacht in de gevangenis goed te hebben verteerd zijn we ’s morgens aan het ontbijt aangeschoven. Een degelijke bodem gelegd voordat we de binnenstad van Ottawa ingingen. Ons hostel ligt midden in de binnenstad, op nog geen minuut lopen van Canal Rideau, de slagader van Ottawa. Deze was volledig dichtgevroren, maar door het regenachtige weer was er geen mogelijkheid om er op de schaatsen. Wel bood dit punt ons een schitterend overzicht van de historische binnenstad van Ottawa. Het gegeven dat Ottawa de hoofdstad van Canada is, is vooral gebaseerd op het feit dat het grenst aan zowel Ontario als Québec. Montréal en Toronto zijn qua grootte vele malen imposanter, maar Ottawa vormt de gulden middenweg. Wederom met behulp van het Capitool hebben we onze route vervolgd langs de pianoman richting het nationale oorlogsmonument. Vanuit dit punt konden we zowel het parlement zien liggen, als de rivier, als Canal Rideau, als Hotel Laurier. Veel centraler kon je in Ottawa niet komen. Na even stilgestaan te hebben bij het oorlogsmonument zijn we naar het parlement gegaan. Dit complex wordt gevormd door drie reusachtige gebouwen en is vergelijkbaar met het House of Parliament in Londen. Na buiten een aantal foto’s te hebben genomen werden we, mede door de regen, gedwongen om naar binnen te gaan. De toegang was gratis en we kregen een rondleiding door het complex, maar niet voordat we met de lift omhoog naar de Peace Tower (de klokkentoren) waren gegaan. Vanuit dit hoogste punt in het historische centrum van Ottawa hadden we een mooi overzicht van de omgeving en de oude binnenstad. Hierna zijn we naar Memorial Hall gegaan waar alle Canadese soldaten die gesneuveld zijn tijdens de diverse oorlogen geëerd worden met hun naam in een groot boek. Enkele minuten later dan gepland sloten we ons aan bij de rondleiding, welke ons langs de twee kamers, het senaat en de oude bibliotheek leidde. Volgens de gids was het uitzonderlijk dat we alle 4 in een rondleiding konden zien, omdat normaal gesproken de ministers en senatoren alleen in januari, juli en augustus, én 1 week in de maand vrijaf krijgen. Uitzonderlijk?!?

Na de interessante rondleiding door het parlement zijn we Wellington Street afgelopen en hebben nog een aantal historische gebouwen gezien, zoals de Bank of Canada, de Bank of Montréal en het hoger gerechtshof. Hierna richting de oude markthallen, waar we ons te goed hebben gedaan aan een heuse delicatesse uit Ottawa: Beaver Tail. Gelukkig leek het alleen op de staart van een bever en bleek het een soort pannenkoek te zijn met een overdosis aan kaneel en suiker. Tot nu toe de enige Canadese specialiteit waar ik echt van het genoten. Om deze ongezonde hap enigszins te compenseren zijn we in de markthal (deze zijn haast identiek aan de markthal in Boedapest) sushi gaan eten bij de plaatselijke Japanner. Inmiddels was het buiten hard gaan sneeuwen en werden we min of meer gedwongen om de auto te halen en richting een museum te rijden, omdat we buiten nauwelijks meer konden lopen. Het Capitool gaf hoog op van het Science en Technology Museum, en omdat het Capitool ons vooralsnog nooit in de steek had gelaten, besloten we om hier naartoe te rijden. Een verspilling van onze tijd en geld. Het museum richt zich voornamelijk op de doelgroep 4-16 jaar waardoor het voor ons te kinderlijk was. Omdat we toch de entree hadden betaald zijn we plichtmatig maar door het museum gelopen en hebben we naderhand alle interessante boekjes en foldertjes uit de muur getrokken om ons verlies enigszins te compenseren. Hierna met de auto de sightseeing tour afgemaakt welke ons leidde van een paar kleine watervallen, naar het huis van de minister-president, naar een van de oudste universiteiten van Canada en langs de Notre-Dame van Ottawa. De eerste dag Ottawa zat er haast op, maar niet voordat we bij het Hard Rock café hadden gegeten en gedronken. Daarna vroeg naar bed, omdat de voorgaande nachten hun tol hadden geëist.

De laatste dag in Ottawa (zaterdag 28 januari) hebben we besteed aan een kleine wandeling door de binnenstad richting ‘het’ uitkijkpunt van de stad. Dit punt lag in een schitterend park op een fantastische locatie van waaruit we een mooi uitzicht hadden op het parlement, de rivier en de National Gallery of Canada met haar karakteristieke spin. Bovendien was de sneeuw nog vers hier en had het ook een aantal dagen achtereen gesneeuwd zo leek het. Ik had namelijk geen moeite om tot kniehoogte in de sneeuw te zakken met de wandeling door het park. Nadat we hadden genoten van het uitzicht zijn we de National Gallery of Canada in gegaan en hebben we vele meesterwerken van zowel Rembrandt, van Gogh, en de Group of Seven gezien. Een aanrader! Na een paar uur in het museum te hebben doorgebracht zijn we wederom bij de plaatselijke Japanner gaan eten om vervolgens onze auto weer reisklaar te maken en richting Hamilton te gaan. Al met al heeft Ottawa meer te bieden dan Québec City, maar ik ben blij dat we de lange afstanden hebben gereden om beide te zien. Ottawa is wat mij betreft grootser, maar Québec City heeft meer Europese charme en geschiedenis.

Nadat ik de auto gisteravond bij mij op de oprit had gezet gaf de kilometerstand 2265,9 aan. Met dit uitstekende daggemiddelde is het misschien een optie om volgend jaar aan Dakar mee te doen;-).

Nu rest mij alleen nog een aantal bijpassende foto’s uit te zoeken en zo meteen weer wat voorbereidingen voor school treffen. Overigens, voor het thuisfront, het derde tentamen is ook gehaald, nog twee te gaan. Het zou zomaar weer eens een leuke week kunnen worden!

Maarten