Super Bowl XLVI

Deze week stond in het teken van de Super Bowl XLVI. De wedstrijd tussen de New York Giants en de New England Patriots, maar nog meer de wedstrijd tussen de beste quarterback van het moment (en volgens enkele de beste quarterback in de geschiedenis van de NFL), Tom Brady, en Eli Manning, het grootste quarterback talent van zijn generatie. Naarmate de zondag dichtbij kwam werd nog maar eens duidelijk wat een impact de Super Bowl heeft op het Noord-Amerikaanse continent. Ondanks dat er geen Canadese teams vertegenwoordigd zijn in de National Football League, is de Super Bowl wel een van de belangrijkste sportevenementen van dit jaar (de Super Bowl is het meest bekeken eendaagse sportevenement ter wereld) en worden de voorbereidingen dagen van te voren getroffen. Er wordt een plaats geregeld waar iedereen de wedstrijd live kan zien op een zo groot mogelijk televisie (wij hadden een kleine televisie voor Noord-Amerikaanse standaarden, maar daarom vallen wij ook in de categorie ‘studenten’), enkele dagen van te voren wordt er voldoende eten ingeslagen en natuurlijk worden alle leeken, vrouwen en Nederlanders, op de hoogte gebracht van de regels, zodat er geen domme vragen gesteld worden tijdens de wedstrijd. Vergelijkbaar met de Champions League finale waar vrouwen vragen: “Hoe zat dat ook alweer met buitenspel?” of “Wie is die kalende Nederlander met nummer 10 op zijn rug?” Preventieadvies: voorkomen is beter dan genezen. Ook in Canada dus… Zodoende ben ik de zaterdag voor de Super Bowl finale in de geschiedenis van het American Football gedoken. Ik ken alle spelregels, de grootste spelers aller tijden en hun rugnummers, en ik ken alle belangrijke feiten over de New York Giants en de New England Patriots. Aan mij zal het in ieder geval niet liggen! Natuurlijk moest ik voor aanvang van de wedstrijd ook een favoriete ploeg kiezen, want een sportwedstrijd kijken zonder een voorkeur voor een van beide teams is als kijken naar een soap; een gebrek aan wedstrijdspanning. De keuze voor het team dat uiteindelijk mijn volledige steun kreeg was gebaseerd op een persoonlijke voorkeur voor de quarterback. Zoals jullie weten ben ik altijd een liefhebber geweest van oude vedettes. Frankrijk werd mijn persoonlijke favoriet op het WK 2006 na de uitschakeling van Nederland door de aanwezigheid van de Franse meester Zidane. Roger Federer is nog altijd mijn favoriete tennisser van het moment en toen Jari Litmanen terugkeerde op het oude Amsterdamse nest in de herfst van zijn carrière was ik als een kind zo blij. Wat deze drie grootheden (en ik kan de lijst nog vele malen langer maken) gemeen hadden, was en is dat zij sympathieke sporters zijn (uitgezonderd de kopstoot van Zizou). Tom Brady, een van de beste quarterbacks uit de geschiedenis van de NFL, is daarentegen een ongekende eikel en zijn tegenhanger Eli Manning is een sympathieke jongeman die uit zijn schaduw probeert te treden. De keuze voor de New York Giants was daardoor niet lastig. Wordt vervolgd….

Maargoed, voordat ik jullie laat meegenieten van mijn eerste Super Bowl ervaring, eerst de afgelopen week maar eens met jullie doornemen. Nadat ik mijn vorige verhaal op papier had gezet, sloeg de vermoeidheid van het weekend Québec City en Ottawa toe. Echter moest de auto nog worden teruggebracht naar het verhuurbedrijf en uiteraard moest het thuisfront nog even de bevestiging krijgen dat ik daadwerkelijk het weekend had overleefd. Nadat ik had aangetoond nog altijd in leven te zijn werden eerst de grote maandelijkse inkopen gedaan, immers we hadden de auto nog tot onze beschikking. Vervolgens hebben Casper en ik op het gemak gegeten om daarna richting Oakville te rijden voor het afscheid van ‘onze’ Dodge, want zo voelt het wel nadat we er een nacht in hebben doorgebracht. ’s Avonds nog even de reis van papa en mama, die in mei voor 2 weken overkomen, geboekt en vervolgens mijn warme bed opgezocht. Aardig om te vermelden is dat ik met papa en mama Toronto, Niagara Falls, Philadelphia en New York ga bezoeken, en dat mama in een tijdsbestek van amper 2 weken 3 keer een vliegtuig zal instappen. Dit zullen ongetwijfeld vermakelijke uren voor papa en mijzelf gaan worden;-)! Geen zorgen, we vliegen met degelijke vliegmaatschappijen.

De maandag is zoals vanouds lang, maar waar plezier wordt gemaakt, daar vliegt de tijd om. Eerst stonden de gebruikelijke colleges Supply Chain Management en SAP op het progamma. De colleges zijn onderhoudend en professor Hassini verstaat zijn vak, maar ik kan jullie beloven dat er tijdens deze twee colleges nooit iets noemenswaardigs of onverwachts zal gebeuren. Tijdens het college Supply Chain Management werd wel de eerste 9.4 genoteerd voor de voorgaande opdracht. Een goed begin is het halve werk. Tussen de colleges van professor Hassini, die op de automatische piloot gevolgd worden, en het college van dr. Yuan vonden we nog even tijd om onze onverslaanbare status in het biljarten te consolideren en inmiddels zijn er mythische verhalen verspreid over onze biljartkwaliteiten. Daarom heb ik het vooroordeel dat Nederlanders in de kroeg opgroeien maar bevestigd, wat voor iedereen een logische verklaring is voor onze bovengemiddelde (in vergelijking met de doorsnee student) biljartkwaliteiten. Niet alleen hebben we een mythische status bereikt met onze biljartkwaliteiten, ook hebben we sinds het afgelopen weekend een status aparte gekregen. Het schijnt namelijk uitzonderlijk te zijn om tijdens de maanden januari, februari of maart te overnachten in je oude tijdens het barre winterse weer. Hopelijk kunnen we de onthulling van onze bustes nog meemaken;-). Tussendoor heb ik ook een begin gemaakt aan het plannen van een rondreis die mij zal leiden door de 4 grootste steden van Texas – Dallas, Austin, San Antonio en Houston – (kijken of ik tijd kan vrijmaken om oom Bush een bezoekje te brengen) en die vervolgens eindigt in New Orleans. Deze reis zal ik alleen gaan maken, maar ik kijk er wel ontzettend naar uit.

Helaas was de lange maandag nog niet voorbij, maar gelukkig stond er een college van dr. Yuan op het programma. De beste man presteert het keer op keer om zijn publiek (de studenten) te vermaken met hilarische anekdotes of bijzondere voorwerpen. Zodoende toverde hij vandaag voor het eerst tijdens het semester zijn bril uit de hoge hoed. Ik heb ooit de oude bril van oma Henkelman voor Carnaval opgezet, dus ik dacht dat ik wel het een en ander gewend zou zijn, maar wederom presteerde dr. Yuan het om mijzelf, inclusief 10 andere studenten, te verbazen. De bril die dr. Yuan opzette was hoogstwaarschijnlijk een replica van de bril die Brains droeg in de hitserie ‘Thunderbirds’ uit de jaren ’60 en gemaakt van hetzelfde glas dat gebruikt wordt om autoruiten kogelvrij te maken. Gelukkig was ik niet de enige die een lach niet kon onderdrukken, dat zou behoorlijk gênant zijn geweest, en moest dr. Yuan zelf ook lachen, iets wat hij overigens vaker doet om zijn eigen handelingen. Niet alleen houdt hij de sfeer optimaal met enkele voorwerpen, hij presteert het ook om de oersaaie stof op te leuken. Zo had hij deze maandag niet alleen een college Data Mining & Business Intelligence voor ons in het vooruitzicht gesteld, we hebben ook een les gekregen in de anatomie van het menselijke lichaam, een korte uiteenzetting van de beste science fiction films van het moment en ten slotte nog een betoog over de beste detective romans uit de jaren ’70. Vermakelijk, maar toch komt hij altijd met een wijze les die we mee naar huis nemen. Deze maal over het niveau van onze opleiding: ‘it is not about the fact that you can read a book, but if you are able to write the next book.’ Deze man zal ik de rest van mijn leven niet vergeten…

Noemenswaardig is het nieuws dat ik via Michiel te horen kreeg over de afstraffing van SVB1 tegen DESM. Het zal heus niet aan mij liggen;-), maar volgend jaar zullen we ons maar weer eens richten op belangrijke zaken en eindelijk het kampioenschap eens binnen slepen. Verder is ook de tweejaarlijkse trip richting de Franse Alpen weer een feit. En tegelijkertijd is daarmee ook het trainingsschema ontwikkeld. De medische staf van McMaster University zal mij in een ongekende vorm richting de Franse Alpen laten afreizen. Ik zie de ‘concurrentie’ balen bij het lezen van de laatste twee zinnen. Met het doorgaan van de trip richting Frankrijk is ook de hereniging van het illustere kwartet Frank Henkelman, Hein van Tulden, Mart Kuijpers en Wim van Exel weer een feit. Helaas laat Rob van Tongeren dit jaar verstek gaan, maar desalniettemin kijk ik ontzettend uit naar komende augustus!

Dinsdagochtend vroeg uit de veren om in de richting van Burlington af te reizen voor een college Strategic Management. Waar ik eerst nog vol lof was over onze docent van dit vak, daar ben ik 180 graden gedraaid. Het college begint een steeds hoger blabla-gehalte te krijgen en de docent treedt steeds vaker op de voorgrond als de ‘alwetende’, ondanks dat hij zich meerdere malen per college tegenspreekt en geregeld foute adviezen voorschotelt. Maargoed, met zelfstudie komen we ook een eind, aangezien de eerste opdracht voor dit vak met een 10 is afgerond. Volgens mij is het al ruim 11 jaar geleden dat ik nog eens de volledige 100 procent score had behaald, en ik denk voor een schriftelijke overhoring Duits bij mevrouw Van den Akker. Dat waren nog eens nog eens tijden. Na het college richting Hamilton om te genieten van het ongekende weer hier in Canada. Niets is namelijk zo wisselvallig en wispelturig als het Canadese weer (op mijn Danielle na misschien;-)). Was er de afgelopen maandag (gisteren) nog een heuse sneeuwstorm met een temperatuur van -6°C onder nul, een gevoelstemperatuur van – 10 °C en een pak sneeuw van enkele centimeters, vandaag steeg het kwik tot maarliefst 11 °C boven (!!!) nul en is de sneeuw letterlijk voor de zon verdwenen. Zo krijgt dat spreekwoord een geheel andere dimensie voor mij. Het schijnt een van de warmste winters te zijn van de laatste 38320383 jaar in Canada. Bovendien ziet het er naar uit dat ik Nederland op het juiste moment heb verlaten, alleen zou ik het jammer vinden als de Elfstedentocht dit jaar eindelijk doorgang gaat vinden als ik er niet bij ben. Na een kleine wandeling door Westdale ben ik begonnen met het schrijven van een research paper voor het vak Data Mining en uiteraard stond er traditiegetrouw weer een avondje karaoke in Bosten Pizza op het programma. De voorbereiding voor een avondje karaoke bestond uit Skypen met het thuisfront, en een partijtje Beerpong tegen de Canadezen. Ondanks dat het weer een tijdje geleden was, is de sleet nog niet op de werpersarm gekomen. Na een overduidelijke zege op de Canadezen richting Boston Pizza om een klassieker van Phil Collins (You’ll be in my heart) ten gehore te brengen en een van mijn lievelingsliedjes van het moment, The Script met ‘For the first time’. De avond werd afgesloten met het ‘lenen’ van een plastic 1-liter pul die uiteraard een eervolle plaats in mijn Nederlandse slaapkamer gaat krijgen.

De woensdagochtend begon voortvarend. Na een prima nachtrust een kort bezoek gebracht aan de gemeenschappelijke ruimte, in eerste instantie om mijn ontbijt te maken, waar een leuke verrassing op mij wachtte. Twee kaarten met mijn naam op de envelop. De postbode weet mij in ieder geval nog te vinden. Doordat de grote kaart (gekregen van de fusiefamilie Henkelman-Vasen + aanhang) niet in zijn geheel in de brievenbus paste is deze niet ongeschonden uit de strijd gekomen. De andere kaart (gekregen van familie van Geldorp) is nog altijd in uitstekende kwaliteit en beiden zijn sinds woensdagmorgen te bewonderen op mijn Canadese kamer. Een leuke verrassing, bedankt! Na mijn ontbijt richting Burlington voor een college van dr. Pujari en na afloop direct de omgekeerde weg genomen om wederom te werken aan het research paper van Data Mining. Immers, dr. Yuan heeft ons op het hart gedrukt om bloed, zweet en tranen in het research paper te stoppen en eist een minimaal aantal van 20 pagina’s. In praktijk betekent dit tientallen academische papers doorspitten op zoek naar bruikbare informatie om deze vervolgens te herschrijven. Nadat beide wijzers van mijn horloge richting de twaalf wezen was de dag lang genoeg geweest en ben ik langzaam richting mijn bed gegaan. Het vierde tentamen voor mijn studie in Tilburg is trouwens succesvol afgerond. Nog 1 te gaan, duimen voor hetzelfde resultaat!

Donderdag, de dag dat mijn weekend begint, ben ik verder gegaan waar ik de woensdagavond was gebleven, met als enige verschil dat ik gelijktijdig de was heb gedaan. Tot 16.00 ben ik bezig geweest met het research paper en daarna ben ik op mijn gemak eten gaan maken om ’s avonds met andere internationale studenten naar een klein kroegje te gaan die praktisch tegenover mijn huis ligt. Het café heet Snooty Fox en ondanks dat het 100 meter bij mij vandaan ligt was het me nog nooit opgevallen. Goedkoop Canadees bier, zonder dat het een goedkope kroeg wordt. Ik zal er vast nog wel vaker komen. Vervolgens zijn we richting de Phoenix gegaan (waar ik overigens ook nog nooit was geweest), wat een studentencafé is op de campus waar je gezellig kan zitten, zonder dat de muziek zo hard staat dat je trommelvliezen beginnen de klapperen en je elkaar nauwelijks nog kan verstaan. Doordat maandag het eerste Canadese tentamen op het programma stond heb ik amper van het (goedkope) Canadese bier kunnen genieten, omdat ik besloten had om vrijdagochtend met een frisse gemoedstoestand te beginnen met leren voor het tentamen Supply Chain Management.

Vrijdag stond vrijwel volledig in het teken van Supply Chain Management. Tussendoor heb ik nog even geskyped met het thuisfront en heb ik definitief de reis van Danielle en mijzelf richting Toronto en Chicago geboekt. Nadat ik mezelf met de toewijding van een Tibetaanse monnik op Supply Chain Management had gestort was ik van mening dat ik een gezellige avond met onze Canadese vrienden Ian, Connor en Scott wel verdiend had. Een marathonpartij Beerpong werd geregeld en ik heb samen met Connor een verdiende 4-3 overwinning weten binnen te slepen. Uiteindelijk gaat het er niet om of je wint of verliest, maar je sluit een ‘wedstrijd’ toch beter af wetende dat je beter bent;-). We hadden een uitnodiging staan om naar een Frans huisfeest te gaan, maar deze hebben we wijselijk afgeslagen. Niet alleen omdat we normaal gesproken de Franse bevolking, op zijn zachts gezegd, onaardig vinden, maar ook omdat we een gezellige avond hadden met de huisgenoten van Casper. Helaas werd er deze avond misbruik gemaakt van onze goede manieren. Zo had Ian een ‘lekkere’ dipsaus voor bij de kipnuggets; Da Bom saus. Na het proeven van deze saus heb ik minimaal 30 minuten onder een lopende koude kraan gehangen. Omdat dit niet hielp tegen het brandende gevoel ben ik daarna met tranende ogen op zoek gegaan naar alles wat het brandende gevoel ook maar enigszins zou verzachten, waardoor ik een halve liter melk heb opgedronken en nog 3 droge boterhammen heb gegeten. Hierna nam het brandende gevoel af tot een acceptabel niveau. Ik heb nog zeker 2 dagen continue het gevoel gehad alsof ik te hete thee had gedronken (iedereen kent dat gevoel wel). Nadat we op het potje hadden gekeken waar de saus inzat bleek dit ook niet zo gek. Da Bom saus heeft namelijk 234x de heetfactor van normale rode pepers. Voortaan toch maar eerst een heel klein beetje proeven wanneer Ian weer eens met iets ‘lekkers’ aan komt zetten.

Na een gezellige vrijdagavond heb ik zaterdagochtend de laatste puntjes op de i gezet voor de research paper van Data Mining om deze vervolgens een paar dagen langs mij neer te leggen. Bovendien stond er ’s middags een wedstrijd American Football op het progamma, omdat onze zaalvoetbalwedstrijd was afgelast. Reden: de tegenstander had niet de beschikking over voldoende spelers. Of zouden ze ons de laatste paar weken hebben zien schitteren?!? Dit betekent echter wel dat we nog altijd meedoen om de bovenste plaatsen en met een percentage van .75 (ze werken hier niet met een puntensysteem, maar met het percentage overwinningen van al je gespeelde wedstrijden) hebben we ons al verzekerd van de play-offs. Hoogstwaarschijnlijk kunnen we door onze hoge notering in de reguliere competitie ook een gunstige loting tegemoet zien. Laat die play-offs maar komen, dan kan er ten minste om de prijzen gespeeld worden. Mijn eerste wedstrijd American Football was intens, en ik heb gemerkt dat een rol als quarterback niet voor mij is weggelegd. Ondanks dat ik de techniek redelijk goed doorheb (in het begin kon ik er werkelijk geen hout van, waardoor ik uit frustratie twee dagen heb geoefend), blijft het lastig om de bal met een mooie spiraalrotatie naar je medespelers te gooien. Echter is de positie van ‘wide receiver’ me op het lijf geschreven. Vrijlopen van je directe tegenstander en vervolgens de steekpass van de quarterback ontvangen. Nooit gedacht dat ik ooit nog als een echte rechts- of linksbuiten een belangrijke rol zou vervullen. Waar ik normaal gesproken als nr. 10 zelf aan de basis van een aanval sta, daar ben ik nu het eindstation. Na me deze dag verdiept te hebben in de geschiedenis van het American Football ben ik ook tot de conclusie gekomen dat de meest geëerde en beste NFL speler aller tijden, Jerry Rice (uitgeroepen door de NFL) een wide receiver was. Dus geen quarterback die gezien wordt als de Pelé van het American Football, maar een wide receiver. Goed om te weten! Na een vermoeiende wedstrijd en enkele touch downs stond er een gelijke stand op het scorebord waar beide teams mee konden leven. De Nederlanders hadden geen beschamende vertoning geleverd voor een eerste keer American Football. Na de wedstrijd direct mijn, door de modder verteerde, sportspullen gewassen en nog wat voorbereidingen getroffen voor het tentamen van aanstaande maandag. ’s Avonds hebben Casper en ik nog een aantal diepte-investeringen gedaan. Zo hebben we tickets aangeschaft voor een NBA wedstrijd van de Toronto Raptors, tickets voor een Lacrosse wedstrijd (in mijn ogen de meest Amerikaanse sport die er bestaat) van de Toronto Rock en natuurlijk mag een kaartje voor de Toronto FC niet ontbreken. Het kaartje voor Toronto FC is duidelijk de beste aankoop. We gaan namelijk naar het eerste kwartfinale duel in de Noord-Amerikaanse Champions League die gespeeld wordt tegen het LA Galaxy van David Beckham. Wat betekent dat ik Torsten Frings, David Beckham en niet te vergeten Danny Koevermans gelijktijdig op één voetbalveld ga zien. Super mooi! Na deze succesvolle aankoop richting de McDonald’s en de Tim Hortons om het te vieren en de avond af te sluiten. Kaartjes voor een honkbalwedstrijd staan ook nog op het verlanglijstje, maar deze worden waarschijnlijk gekocht als we in San Francisco zijn en het honkbalseizoen in volle gang is.

Zondag: D-day! Super Bowl XLVI stond op het programma. Nadat ik nog een laatste keer in mijn boeken voor Supply Chain Management was gedoken en wat kleine boodschappen had gedaan, heb ik mijn dag volledig in het teken gezet van American Football. Dit komt neer op het kopen van een American Football bal, en vervolgens met alle huis- en buurtgenoten van onze Canadese vrienden een potje American Football spelen op straat. Het pleintjesvoetbal is definitief verruild voor pleintjes American Football en naderhand hebben Casper en ik nog wat overgegooid, voordat we ons op de bank hadden geïnstalleerd voor een eerste live Super Bowl. De wedstrijd is zojuist afgelopen en ik ben nog altijd aan het nagenieten van het spektakel. Mijn nieuwe held heet Eli Manning, uit te spreken als E-liiiiiii Maaaaaaaa-nning (met een harde I en harde A), maar door mijn Brabantse tongval is dit Eeee-li Ma-nnnnnnninggggg geworden. Laat ze maar grapjes maken over mijn accent, mijn nieuwe held Eli Manning heeft zojuist eigenhandig de Super Bowl gewonnen voor zijn team de New York Giants. Gelukkig is mijn keuze voor het jonge talent gerechtvaardigd, wat meteen betekend dat ik een weddenschap voor 5 Canadese dollars heb gewonnen. De wedstrijd was schijnbaar niet van een erg hoog niveau, maar doordat ik de regels geleerd had (lang leve Google!) heb ik de volledige wedstrijd kunnen volgen, met hier en daar een vraag tussendoor, maar dat is me vergeven. De wereldberoemde half-time show was dit maal van Madonna en was nog Amerikaanser dan McDonald’s, Starbucks en Microsoft bij elkaar. Maar dat neem ik op de koop toe. Ik vond het een geweldige wedstrijd en het was tot vlak voor tijd spannend of ‘mijn’ team (New York Giants) wel zouden winnen. Ze hebben namelijk praktisch de hele wedstrijd achter de feiten aan gelopen, totdat Eli Manning met een splijtende pass en nog 58 seconden op de klok een beslissende touch down forceerde.

Het maakt niet uit hoe Amerikaans de sport ook mag zijn, ik ga proberen om het in Europa meer te volgen. Met 5 Canadese dollars in de achterzak en een mooie wedstrijd op mijn netvlies kan ik voor nu met een gerust hart gaan slapen.

Maarten