Let’s go Raptors, let’s go!

Hi,

Terwijl ik mijn laatste voorbereidingen voor de reis naar Florida aan het treffen ben, is het ook de hoogste tijd om jullie op de hoogte te brengen van de afgelopen week in Hamilton. Een week waarin slecht nieuws en goed nieuws vanuit het thuisfront stuivertje hebben gewisseld, waarin de zaalvoetballers van Team McMaster wederom een zege aan de indrukwekkende reeks hebben toegevoegd, waardoor het de bijnaam ‘het FC Barcelona van Ontario’ heeft gekregen, en waarin ik voor het eerst ‘echt’ kennis heb gemaakt met Toronto. Maar zoals jullie inmiddels van me gewend zijn, start ik waar ik bij het vorige verhaal ben gebleven.

Na het schrijven van mij vorige verhaal (zondagavond) gaf mijn horloge 1 uur aan, maar dat betekende nog steeds geen nachtrust voor mij. Ik had namelijk een tentamen Supply Chain Management gepland staan voor de volgende dag, maar door de leuke dingen die altijd tussendoor komen had ik nog niet genoeg tijd gevonden om alles goed voor te bereiden. Zodoende werd er ’s nachts nog even geblokt, immers ’s nachts worden normaal gesproken de beste prestaties geleverd, iets wat Paul van Loon zal beamen. Na een korte nachtrust, maar met veel wijsheid in de processen van een Supply Chain, richting Burlington voor ‘the longest day’. Bij aanvang van het college Supply Chain Management had dr. Hassini een verrassing voor ons. Het tentamen was niet verzet, maar zou pas aan het einde van de les gemaakt worden om te voorkomen dat er studenten het verdere college zouden overslaan. Er dient vermeld te worden dat er inderdaad een aantal nieuwe gezichten in de klas te bewonderen waren. Deze hebben dus langer in het college gezeten dan vooraf de insteek was, maar ze zullen er niet dommer van zijn geworden. Na afloop van het tweede college van de dag, SAP, werd er tijd vrijgemaakt om met het thuisfront te Skypen en ter ontspanning werden er nog een aantal potjes biljart gespeeld. Het college Data Mining & Business Intelligence van dr. Yuan was deze keer wat timide. De beste man kan natuurlijk niet altijd op een ongekend hoog niveau blijven presteren, en wellicht was de vorm van de dag niet goed, maar het zal vooral te maken hebben gehad met de presentaties van de onderzoeksvoorstellen van iedere projectgroep. Aangezien Casper en ik inmiddels de nodige ervaring hebben met het schrijven van een research paper, was het verdedigen van ons voorstel geen zware taak. Andere projectgroepen hadden daar zichtbaar meer moeite mee, maar dr. Yuan had daar een eenvoudige oplossing voor: de deadline wordt met een week verschoven. Ik heb gemerkt dat hier meer naar de pijpen van de studenten gedanst wordt dan in Nederland. Als de werkdruk te veel wordt, dan worden of de opdrachten geannuleerd, of de deadlines worden verschoven. Één moment tijdens het college van dr. Yuan is wel vermeldenswaardig. Hij had namelijk een fout in zijn slides gezet, waarvoor hij een bijzondere verklaring had. Zijn hersens waren namelijk gestopt met werken toen hij deze slide in de presentatie had verwerkt. Een even simpele als logische verklaring, waardoor deze fout hem uiteraard werd vergeven;-). De laatste paar minuten van het college was de concentratie ver te zoeken (wat na een schooldag met ruim 8 uur aan colleges niet verwonderingwaardig is), waardoor ik mijn online midgetgolfvaardigheden heb geperfectioneerd. Na de terugreis vanuit Burlington snel mijn bed opzoeken, want dinsdagmorgen is altijd een gevecht met de wekker.

Dinsdagmorgen weer vroeg uit bed voor een college Strategic Management van Steve Howse. Waar dit vak in de afgelopen weken een grote schijnvoorstelling was geweest, daar was het college van vandaag boeiend, interessant en leerzaam. Pluspunten voor het optreden van Steve Howse vandaag. Dit zal ongetwijfeld ook te maken hebben gehad met het onderwerp van de case die deze les bediscussieerd werd: het leven van Apple Inc. na Steve Jobs. Dinsdagmiddag hebben we officieus uitgeroepen tot start van ons weekend, waardoor we traditiegetrouw de afgelopen schoolweek doornemen bij Tim Hortons op de campus. Doordat er slechts anderhalf dag valt door te nemen is deze veredelde ‘vergadering’ ook vaak een startsein om zo efficiënt mogelijk de opdrachten onderling te verdelen waardoor er genoeg tijd overblijft voor andere (belangrijkere) zaken. Zodoende zijn we dinsdagmiddag gestart met het schrijven van een strategisch plan voor de Art Galery of Ontario en heb ik zelf een case-voorbereiding voor Kodak geschreven. Uiteraard wordt de verhouding school-ontspanning nauwlettend in de gaten gehouden, waardoor we tussen de bedrijven door genoeg tijd hebben om met onze American football te gooien. Inmiddels hebben we de techniek onder de knie en proberen we langzaam een plek als quarterback van ons vriendenteam op te eisen. Ik ben benieuwd hoever we kunnen komen! Dinsdagavond staat synoniem aan karaoke in Boston Pizza. De voorbereidingen worden zoals gebruikelijk weer erg serieus genomen en deze avond besloten we om twee oude klassiekers ten gehore te brengen: ‘dream on’ van Aerosmith en ‘ring of fire’ van Johnny Cash. Vooral het eerste optreden kon weer op de nodige sympathie van het publiek rekenen. Rond de klok van 1 uur hebben we Boston Pizza verlaten en ben ik richting huis gegaan.

Woensdagochtend, de laatste schooldag van de week, richting Burlington voor het college van dr. Pujari. De colleges zijn het beste te beschrijven als ‘another day at the office’, maar het is geen straf om deze uit te zitten. Op het moment dat ik mijn weekend zou inluiden bij Tim Hortons kreeg ik goed bericht van Danielle over tante Dien. Waar het er gisteren nog slecht uitzag, daar is de situatie woensdagmiddag 180 graden gedraaid. De longontsteking is onder controle (en inmiddels helemaal genezen) en gelukkig is ze ook niet meer zo verward. Zodoende kon ik met een gerust gevoel verder met de opdrachten die voor de volgende week op het programma stonden. De case-voorbereiding van Kodak werd afgerond en rond de klok van 7 uur ben ik richting Casper gegaan om wraps te maken (het studentenkookboek is nog altijd niet gebruikt, maar het blijkt dat we allebei goed hebben afgekeken bij onze moeders;-)) en om een opdracht voor Supply Chain Management af te schrijven onder het genot van enkele klassiekers van U2, Queen en Simon & Garfunkel. Rond de klok van half 1 ’s nachts, vlak nadat we klaar waren met de opdrachten, kwam er goed nieuws vanuit Tilburg. Ook het vijfde (en laatste) tentamen is succesvol afgerond, deze keer met een 9, waardoor er logischerwijs wat Bavaria’s meester werden gemaakt. De eerste opties voor de afstudeerscriptie zijn al doorgenomen, want deze kan officieel ergens in augustus of september gestart worden. Jullie begrijpen natuurlijk wel dat ik met een prima gevoel ben gaan slapen deze dag.

Doordat we aanstaande dinsdag op het vliegtuig stappen richting Florida, zou dit weekend in het teken staan van het afschrijven en vooruit werken van de nodige opdrachten. Zodoende hebben Casper en ik achtereenvolgens ons research paper voor Data Mining & Business Intelligence (zo goed als) afgeschreven, het project voor Strategic Management gemaakt en de laatste puntjes op de i gezet voor een project van Supply Chain Management. De machine heeft deze dag overuren gemaakt, maar dit heeft wel geresulteerd in het feit dat we met een gerust gevoel het verdere weekend in kunnen gaan en richting Florida kunnen afreizen. Om de verhouding school-ontspanning weer volledig in balans te brengen werd er nog even met Connor en Ian gerelaxt in de gemeenschappelijke ruimte en zouden we de volgende dag (vrijdag) een dag naar Toronto gaan. We hadden het immers verdiend!

Deze vrijdag was er een weerzien met Toronto. Na 6 weken niet meer in de buurt van Toronto te zijn geweest hadden we vandaag de dag vrijgehouden, en dat met een goede reden. Een paar weken geleden had ik namelijk kaarten gekocht voor de Toronto Raptors. Ze zouden het deze vrijdag opnemen tegen de Boston Celtics, waar ze al vijf opeenvolgende keren van verloren hadden. Casper en ik hadden de goedkoopste tickets geboekt, waardoor we praktisch op de slechts denkbare plaatsen in het gehele stadion zaten. Voor een dubbeltje kun je nou eenmaal niet op de eerste rang zitten, of toch wel?!?

We hadden Toronto echter bijna niet gehaald, of in ieder geval met een flinke vertraging. Ik had me namelijk verkeken op het feit dat de bushalte niet de gebruikelijke was (10 minuten lopen vanaf mijn huis), maar ik moest deze morgen de bushalte aan de andere kant van de campus hebben, wat een verdubbeling van de reistijd betekende. Normaal gesproken hoeft dit geen problemen op te leveren, maar ik heb me hier een levensstijl aangemeten waar ik probeer om mijn nachtrust zo veel mogelijk te rekken. Dit betekend een tijdsbesparend en efficiënt ochtendritueel van 30 minuten waarbij de 10 minuten looptijd nog niet zijn ingecalculeerd. Normaal gesproken stap ik dus ongeveer 40 minuten voor vertrek van de shuttle richting Burlington mijn bed uit. Dus jullie raden het al, de 10 minuten die ik langer nodig had om richting de andere bushalte te lopen moest ik ergens anders vandaan snoepen. Dit betekende deze morgen geen rustige opstartfase, maar direct alles in de hoogste versnelling. Op het moment dat ik de bus instapte en ik goed en wel gesetteld was sloten de deuren zich en reden we aan richting Toronto. Een hectisch begin van de vrijdag was een feit, maar gelukkig had ik de bus op tijd gehaald. Na de overstap op het station van Eldershot op de trein gestapt richting Toronto Union station en gedurende deze rit lekker de Canadese Metro gelezen. Daarna was ik weer op de hoogte van al het zinvolle nieuws. En met al het zinvolle nieuws bedoel ik ook werkelijk alles. De Metro is namelijk 60 pagina’s dik hier, vergeleken met de schamele 18 pagina’s in Nederland. Dat noem ik nog eens een gratis krant;-)!

Aangekomen op Toronto Union station, was mijn eerste kennismaking met Toronto die met de CN Tower. Ik heb wel eens slechtere eerste indrukken meegemaakt! Na een moment vol bewondering gestaard te hebben naar dit staaltje architectonische kunst hebben Casper en ik onze weg vervolgd door Financial District richting de Toronto City Hall en het Nathan Phillips square, om vervolgens onze route te vervolgen richting het AGO (Art Gallery of Ontario), volgens het Capitool een van dé toeristische hoogtepunten van Toronto. Op onze route werden we haast opgeslokt door alle wolkenkrabbers die Toronto rijk is. Waarschijnlijk is dit de enige Canadese stad die enigszins in de buurt van New York City komt qua hoogbouw. De oplettende lezer weet dat we een project van school wijden aan het AGO, doordat een van onze projectgenoten vrijwilligerswerk doet bij het AGO. Eenmaal aangekomen bij het AGO kregen we gratis toegangskaarten in onze handen gedrukt. Een financiële meevaller voor mij in deze toch al zware economische tijden, die alleen maar versterkt wordt door het economische wanbeleid van onze Griekse medemens waarmee zij de Europese Unie meeneemt in haar vrije val en waardoor zij onze ‘sterke’ Euro doen verzwakken ten opzichte van de Amerikaanse (en daarmee dus ook Canadese) dollar. Maar om een lang betoog in de kiem te smoren, iedere financiële meevaller is er een. Zodoende zijn me deze 20 Canadese dollars mooi bespaard gebleven. Dat was maar goed ook, want ruim 2/3 van het AGO bleek in hoogste staat van verbouwing te zijn. Omdat we nou eenmaal niet bekend staan als bovengemiddelde kunstliefhebbers en omdat de tickets gratis waren deerde ons dat niet. Dus, het Capitool werd erbij gepakt en de meesterwerken die gezien moesten worden werden opgezocht om vervolgens de eerste de beste bewaker van het museum in zijn kraag te grijpen om de meest tijdvriendelijke route te vragen. Er waren immers ook nog andere dingen te doen in Toronto. Het moet gezegd worden, het AGO is gesitueerd in een schitterend gebouw, maar het enige nadeel is dat hier (en dus ook van de kunst) geen foto’s van gemaakt mogen worden. Geen foto’s?!? Deze boodschap is aan ons niet besteed. De ene keer spelen we de domme toerist en nemen we de berisping van de bewakers voor lief en de andere keer leidt een van ons twee hem af met een onnozele vraag, zodat de ander op zijn gemak wat meesterlijke schilderijen of kunst voor de eeuwigheid kan vastleggen. Zeker het #1 meesterwerk van het AGO, een schilderij van de Nederlander Rubens en tevens een van de hoogtepunten van het museum, wilden we het thuisfront niet onthouden (zie foto’s). Omdat we tickets hadden gekregen van onze projectgenoot mochten we ook naar de museumlobby (iets wat uitzonderlijk is) om rustig wat te drinken. Na een kleine pauze hebben we onze weg vervolgd richting Nathan Phillips square om te gaan schaatsen in hartje Toronto. Een bijzondere ervaring om te schaatsen terwijl je omringd bent door torenhoge wolkenkrabbers. Ik kan jullie vertellen dat Rintje, Sven of Rianni zich geen zorgen hoeven te maken. Ik ben toch meer een man van de korte afstanden;-). Altijd al geweten dat er een heus sprinttalent in mij verborgen zat. Na ruim anderhalf uur op schaatsen te hebben gestaan was het de hoogste tijd om wat te gaan eten en vervolgens richting het Air Canada Center te gaan om de Toronto Raptors het te zien opnemen tegen de Bosten Celtics.

Zoals eerder vermeld hadden de Toronto Raptors al 5 wedstrijden niet meer gewonnen van de Boston Celtics, en waren ze ook dramatisch uit vorm. Toeval of niet, deze vrijdag waren de Toronto Raptors opgebloeid als nooit te voren. Jose Calderon strooide met onnavolgbare steekpasses en diverse andere spelers van de Raptors veranderden alles wat ze in hun handen kregen in goud. Een persoonlijk déjà-vu moment. Casper en ik waren namelijk in maart ook al bij de New York Knicks geweest, die zich op dat moment in eenzelfde soort situatie bevonden, maar die vervolgens ook een glansrijke zege pakten. Zouden wij dan de sleutel tot succes zijn? Om een verdere zelfverheerlijking vroeg in de kiem te smoren zal ik jullie wat meer over de wedstrijd vertellen. Ondanks dat we ruim een uur van de voren in het stadion waren was er genoeg te doen (zo konden we bijvoorbeeld de Canadese Mart Smeets aan het werk zien), en ook voor de wedstrijd zat de sfeer er prima in. In eerste instantie waren we dik tevreden met onze tickets. We hadden uiteraard de goedkoopste kaartjes ($40 per stuk) en daardoor zaten we in een van de bovenste rijen. Het was een kleine moeite om het dak van het Air Canada Center aan te raken, zo hoog zaten we. Echter, voordat de wedstrijd zou beginnen of de spelers zelfs maar aan hun warming-up waren begonnen wilden we een mooie foto nemen van het speelveld. Aangezien we als een van de eerste in het stadion waren hadden we de ruimte praktisch voor onszelf. Uiteraard liepen we het verkeerde vak in voor de best mogelijke foto van het stadion en speelveld, totdat een steward ons erop kwam wijzen dat we toch echt het verkeerde vak waren ingelopen. Nadat we onze ‘domme toerist’ act hadden opgevoerd en gezegd dat wij als Nederlanders natuurlijk nooit bij een basketbalwedstrijd komen, en dus niet wisten wat wel of niet gebruikelijk was, had de beste man ons naar onze plaatsen geëscorteerd, om vervolgens uit te leggen dat als er nog plaatsen vrij waren (na de half-time break) hij voor ons betere plaatsen zou regelen. In praktijk kwam dit neer op een aantal plaatsen in het ‘$150+ gedeelte’ waar normaal gesproken alleen mensen met veel geld zitten of grote liefhebbers van de Toronto Raptors hun stoel vinden. Aangezien beide omschrijvingen niet van toepassing waren op ons, mochten we van geluk spreken dat de steward, indien beschikbaar, de vrije plaatsen zou toewijzen.

Dus, tijdens de half-time break zijn we vanuit onze originele plaatsen naar beneden gelopen en zijn we op zoek gegaan naar de steward. Aangezien wij het vak en de beste man continue in de gaten hebben gehouden was dit geen lastige opgave. Zodoende wisten we ook dat er bovenin het ‘dure’ vak nog een aantal plaatsen beschikbaar waren. Echter, de steward bracht ons naar plaatsen helemaal vooraan in het vak. Op onze nieuwe plaatsen konden we het zweet van de spelers ruiken en de coaching verstaan (een vergelijking van de bijgevoegde foto’s van onze originele plaatsen met onze nieuwe plaatsen is veelzeggend!). Zo zie je maar weer, kinderen die vragen worden niet altijd overgeslagen! Een ticket upgrade van ruim $100 was binnen enkele minuten geregeld. Wat een onderhandelingskracht! Met een ferme handdruk en twee blije gezichten hebben wij na de wedstrijd afscheid genomen van de steward. Hopelijk is hij ook steward bij een wedstrijd van de Toronto Maple Leafs;-)! Na de wedstrijd richting Toronto Union station voor de terugreis richting Hamilton. De terugreis verliep niet vlekkeloos, omdat we schijnbaar onze treintickets nogmaals moesten afstempelen (iets wat de buschauffeur in eerste instantie ’s ochtends al had gedaan), maar in Canada moet dat schijnbaar altijd twee keer. De conducteur gaf ons de keuze uit een boete van $100 of het inleveren van de tickets en op het station van Eldershot 2 nieuwe bustickets kopen a $4 per stuk. Ondanks dat we stonden te kijken van het strenge beleid hebben we uiteindelijk voor optie 2 gekozen. Zodoende kwamen we nog steeds verbaast aan bij de buschauffeur (van dezelfde maatschappij: GO) en hebben we ons beklag gedaan. Deze man stond volledig aan onze zijde en daardoor mochten we niet alleen gratis mee naar Hamilton, maar hij zou deze situatie ook intern aankaarten. Het verhaal zou voor de desbetreffende conducteur nog een vervelend staartje kunnen krijgen. Mooi! Uiteraard zijn wij niet beroerd om mensen te verraden die ons slecht hebben behandeld. Het voelt goed om een klikspaan te zijn;-)!

’s Avonds bij thuiskomst direct de foto’s en filmpjes op de laptop gezet en nog even nagenoten van de geweldige basketbal wedstrijd. De eerste ervaring met Toronto op Oudejaarsnacht was prima, maar de eerste ‘echte’ ervaring met Toronto was zowaar nog beter. Ik kan niet wachten tot 28 februari, waar Casper en ik in hetzelfde stadion, waarschijnlijk op minder goede plaatsen, een wedstrijd van de Toronto Maple Leafs gaan zien. We zullen ongetwijfeld nog meer wedstrijden gaan zien in ‘onze’ thuishaven. In de nacht van vrijdag op zaterdag zou het trouwens flink sneeuwen (10 centimeter), waardoor het moment dat we naar Florida gaan uiterst gunstig te noemen valt.

Zaterdagochtend werd nog even geskyped, om vervolgens richting DeGroote School of Business te gaan om een start te maken aan een opdracht van Data Mining & Business Intelligence. Deze opdracht moet met XLMiner gemaakt worden, en aangezien de licentie van het programma een slordige € 80 kost hebben we (uiteraard) besloten om dit programma niet aan te schaffen, maar gebruik te maken van de faciliteiten op onze universiteit. Daar tegenover staat dat we dan wel onze zaterdagmorgen moeten opofferen, maar dat hebben we er graag voor over. Bovendien stond deze zaterdag weer een zaalvoetbalwedstrijd van Team McMaster op het programma, waardoor we toch op de campus moesten zijn. Onze succesvolle serie bedroeg inmiddels 3 overwinningen op rij, en hier wilden we graag een overwinning op de #1 aan toevoegen. Wederom betraden we vlak voor aanvang van de wedstrijd het veld en werden alle mogelijke middelen aangegrepen om de nodige tijd te rekken, omdat we niet compleet waren. Deze eerste missie werd succesvol afgerond, zodat we met gelijke aantallen onze wedstrijd tegen de huidige #1 van de competitie konden aanvangen. De eerste helft ging gelijk op, wat resulteerde in een 0-0 ruststand. Na enkele omzettingen in de rust had ondergetekende een belangrijk aandeel in het openbreken van de wedstrijd. Met een doelpunt en een haarfijne assist was de wedstrijd enkele minuten na rust praktisch gespeeld. De tegenstander, waar enkele Duitsers hun opwachting maakten, liet zich na deze K.O. enkele malen flink gaan, maar Team McMaster liet zich niet van de wijs brengen. Met frivool voetbal werd de 3-0 op het scorebord gezet en werd de tegenstander volledig afgeschminkt. De eretreffer voor de tegenstander deed hier niets meer aan af. Een terechte 3-1 overwinning stond aan het einde van de wedstrijd op het scorebord en voor mij, als Nederlander, was het natuurlijk extra lekker om een aantal Duitsers sportief gezien op hun plaats te zetten. Ook mijn VTB-collega Rob zal extra blij zijn met het feit dat de Duitsers verslagen zijn na zijn talloze aanvaringen en slechte ervaringen met Herr Schreurs. Ik weet dat hij hier na al die jaren nog steeds moeite mee heeft. Na deze overwinning was een gedeelde koppositie een feit en is een uitstekende uitgangspositie voor de play-offs bewerkstelligd. Bovendien was een vierde uitverkiezing van ‘most valuable player’ een feit en spreekt men inmiddels van de meest succesvolle transfer in de McMaster geschiedenis;-). Hopelijk kunnen deze woorden in de play-offs kracht bijgezet worden. De overwinning is ’s avonds gevierd met Connor, Ian en Scott en bovendien was grappenmaker Scott nu eens lijdend voorwerp van een ‘prank’. Waren Casper en ik het vorige weekend spreekwoordelijk het haasje met de ongelofelijk hete saus van Ian, deze keer hadden we Scott te pakken. Een klein snoepje was gedipt in de hete saus en in zijn halfopenstaande mond gedaan toen hij even in slaap was gesukkeld. Uiteraard zorgde dit voor een brute verstoring van zijn schoonheidsslaapje en was hij alles behalve blij. Maar zoals Muhammad Ali altijd zei: “wie kan uitdelen moeten ook kunnen incasseren.” Gelukkig waren de rollen dit keer wel omgedraaid!

Verder was er deze avond nog goed nieuws vanuit het Alpen front. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat Rob van Tongeren zijn vakantie heeft verzet om toch mee te kunnen gaan op onze tweejaarlijkse Alpenvakantie. Deze Alpen veteraan (en levende Alpen legende) is er al vanaf de eerste editie bij en kent dus de klappen van de zweep. Daardoor zal dit de eerste keer zijn dat iedereen erbij is. Een prima vooruitzicht als je het mij vraagt! Als laatste dient nog vermeld te worden dat ik op mijn vingers ben getikt door een van de grootste wielerliefhebbers die ik ken dat ik nog met geen enkel woord gerept heb over het wereldkampioenschap wielrennen van 2003 dat in Hamilton gehouden is. Onder het motto ‘maak de concurrentie nooit wijzer dan ze al zijn’ zal ik hier niet al te diep op ingaan, maar inmiddels ben ik wel op de hoogte van de trainingsmogelijkheden op het oude WK parcours van Hamilton, waar Igor Astarloa (ooit een van mijn favoriete renners voor de eendaagse wielerwedstrijden en daardoor altijd verzekerd van een plek in mijn wereldbekerteam) zijn grootste triomf heeft behaald. De beslissende demarrage voor zijn regenboogtrui deed hij op de Claremont Access (als ik insiders mag geloven). Ik kan de concurrentie vertellen dat deze al meerdere malen is verkend. De Beckett Drive die ook een doorslaggevende rol speelde tijdens het wereldkampioenschap in Hamilton is nog niet verkend, maar via Google Maps is inmiddels wel de exacte locatie opgezocht. Wanneer het weer het toelaat zal een rondje op het oude parcours mijn persoonlijke trainingsrondje worden, en dit allemaal om geen modderfiguur te slaan in Frankrijk.

Voortaan zal ik ook foto’s plaatsen op de onderstaande link:
https://picasaweb.google.com/112945433146884983136/LetSGoRaptorsLetSGo?authkey=Gv1sRgCLrn_MmD_PqmSg#

Voor nu ga ik mijn koffer inpakken met voldoende polo’s, T-shirts en korte broeken voor in Florida. Het winterse weer zal verruild worden voor temperaturen rond de 20 graden, en hopelijk enkele uitschieters richting de 25 graden.

Maarten