Een kusje voor Minnie…

De eerste dagen in Florida zitten erop en stonden bol van sprookjesachtige decors, brute achtbanen en ongekende attracties. Oftewel, Orlando met haar wereldberoemde themaparken is aangedaan. Walt Disney World en Universal’s Island of Adventures hebben gezorgd voor een tweedagen vullend programma. De winterse temperaturen van Hamilton zijn verruild voor temperaturen die schommelen tussen de 23°C en 28°C en de eikenbomen zijn verruild voor palmbomen. Wederom zal ik jullie vanuit mijn vorige verhaal meenemen tot waar ik nu ben.

Zondag na het ‘publiceren’ van mijn laatste verhaal ben ik richting Casper gegaan voor een vlugge maaltijd, maar voornamelijk om de laatste hindernissen voor onze reis richting Florida weg te nemen. Een goede voorbereiding (of begin) is namelijk het halve werk, en we wilden onze reis niet laten verpesten door vervelende zaken die voorkomen konden worden. Na een laatste dubbele controle ben ik naar 28 Paisley Avenue North gegaan, om me mentaal weer op te laden voor de langste werkdag voor de komende 2 maanden. Maar met Florida in het vooruitzicht was dat natuurlijk een eenvoudige opgave.

Maandagochtend richting Burlington voor de gebruikelijke colleges Supply Chain Management, SAP en Data Mining & Business Intelligence. Supply Chain Management was zoals gebruikelijk een zakelijk college, en SAP was wederom waardeloos. Dit programma is ongelofelijk incompetent en diegene die het ontwikkeld heeft (hoogstwaarschijnlijk een Duister binnen SAP) zou zwaar gestraft moeten worden. Wijzigingen aanbrengen in SAP is vrijwel onmogelijk en iedereen die ooit met dit backoffice systeem heeft gewerkt weet precies wat voor frustrerende momenten dit met zich meebrengt. Gelukkig is het einde van dit college in zicht. Na de eerste 6 uur aan colleges heb ik even met het thuisfront geskypt, wat gegeten om energie bij te tanken voor de laatste 3 uur colleges van de dag, en uiteraard nog wat gebiljart. Het college Data Mining & Business Intelligence bracht weer de nodige (schatter)lachmomenten met zich mee. Dr. Yuan, ook wel de Chinese Ron Brandsteder genoemd, kwam weer met geniale opmerking op momenten dat niemand het verwachtte. Zo presteerde de beste man het om na (wederom) een aantal minuten van onsamenhangend gebrabbel, in zijn optiek een degelijke uitleg, de volgende oneliner uit zijn hoge hoed te toveren: “After this explanation, life is so easy now! Are you now confident with this data?” Het meest hilarische is dan ook dat hij zelf geen flauw idee heeft van wat hij de minuten daarvoor heeft uitgelegd. Iedere relevante vraag wimpelt hij even eenvoudig weer weg door over te stappen naar nieuwe (sub)onderwerpen. Een andere legendarische uitspraak van dr. Yuan wil ik jullie niet onthouden: ‘Als je weinig verdiend moet je harder werken’. Deze zou 1-op-1 uit het repertoire van mijn VTB collega, en trouw PVV stemmer, Rob gehaald kunnen zijn. Wat mij betreft blijft dr. Yuan in Canada lesgeven, maar voor een gastcollege in Tilburg is hij van harte welkom! Noemenswaardig zijn ook de pauzes die hij de studenten geeft. Normaal gesproken zijn de pauzes hier ongeveer 20 minuten, wat ik persoonlijk reëel vindt tijdens 180 minuten durende colleges (ik hoor de ouderen onder ons al denken ‘de studenten van tegenwoordig; vroeger gingen we 8 uur naar school zonder pauzes’). Dr. Yuan geeft ons 5 minuten… Ik krijg steeds meer de indruk dat hij ons de harde lessen van de Chinese maatschappij probeert bij te brengen. Natuurlijk gaan wij niet mee in deze Chinese indoctrinatie, en pakken we collectief langere pauzes. Dit voorkomt dat er te veel studenten gaan lijden onder zijn strenge regime. Jammer genoeg pareert dr. Yuan onze tactiek door na 45 minuten aan te geven dat we 80% van het college behandeld hebben om er vervolgens een tweede college (dat een week later geplant stond) aan vast te plakken. Dat is ‘iemand blij maken met een dode mus’ in praktijk brengen. Hij mag zich met recht de meest markante professor noemen waarvan ik ooit les heb gehad.

Dinsdag 14 februari: Valentijnsdag. Uiteraard had ik mijn ‘plicht’ gedaan door een lief Valentijnskaartje naar Daniëlle te sturen en zodoende kon ik met een gerust hart vertrekken richting Florida. Vandaag stond namelijk in het teken van de heenreis die ons, met behulp van 5 verschillende bussen en 2 verschillende vluchten, naar Orlando leidde. De dag startte vroeg (07.00), doordat ik rond half 8 had afgesproken met Casper bij de dichtstbijzijnde bushalte (1) om richting het centrale busstation van Hamilton te gaan. Hier wachtte ons een overstap naar de bus (2) die ons naar Niagara Falls zou brengen, waar een overstap (3) richting het centrum van Buffalo op het programma stond. Tijdens deze rit werd de Amerikaanse grens overgestoken, met als gevolg dat we aan een strenge controle werden onderworpen (ondanks ons Amerikaanse visum). Alle Canadezen die ons vergezelden tijdens deze rit hadden geen enkele moeite om het ‘beloofde’ land binnen te komen, ongeacht uiterlijke kenmerken zoals overmatige baardgroei en witte gewaden, maar uitgerekend de twee meest Europese gasten die tot de groep reizigers behoorden werden onderworpen aan een 10 minuten durende spervuur aan vragen. Dit geregisseerde kruisverhoor zou menig toerist klotsende oksel bezorgen, maar ervaren reizigers (zoals Casper en ik;-)) sloegen de frontale aanval van de Amerikaanse douane met speels gemak af. Echter ging dit niet zonder slag of stoot en hebben we wederom onze vingerafdrukken en een pasfoto achter moeten laten. Inmiddels heb ik ongeveer 20 vingerafdrukken laten maken en zijn er 32 verschillende pasfoto’s van mij in omloop bij de Amerikaanse douane. De Amerikanen en hun bureaucratische regels, een waardeloze combinatie. Zowel in Niagara Falls als in Buffalo hebben we niets van noemenswaardige betekenis gezien. Dit omdat we ruim 20 minuten buiten het centrum van Niagara Falls moesten overstappen, en omdat het regende in Buffalo. De busreis (4) vanuit het centrum van Buffalo richting Buffalo International Airport verliep voorspoedig, mede doordat we een uiterst interessante buschauffeur hadden. Deze grote negroïde man, die door zou kunnen gaan voor Kimbo Slice en normaal gesproken een gevecht met Semmy Schilt of Peter Aerts niet uit de weg zou gaan, was geveld door een verkoudheid en leed daar zichtbaar (en hoorbaar) onder. Met luid gehijg en met een gezichtsuitdrukking dat hij ieder moment ineen zou kunnen storten bracht hij ons richting Buffalo Airport. Aangekomen op Buffalo Airport hebben Casper en ik het onszelf gemakkelijk gemaakt en geprofiteerd van het gratis WiFi netwerk op het vliegveld. Vervolgens hebben we bij Checkers gegeten. Checkers is een plaatselijke fastfood keten waar de grootte van een menu afhankelijk is van de inhoud van een cola. We bestelden namelijk een groot menu en vervolgens kregen we een schamele burger en een klein portie frietjes, maar wel 1.5 liter cola. Hierna kon onze vlucht (1) richting Atlanta (het grootste vliegveld ter wereld met 89.351.622 passagiers in 2011) opstijgen. Op Atlanta Airport hebben we uiteraard van de gelegenheid gebruik gemaakt om ‘echt’ Amerikaans fastfood te pakken. In tegenstelling tot het slappe aftreksel van Checkers kregen we bij de Burger King wel waar voor ons geld. Na deze tussenstop het vliegtuig (2) weer ingestapt met als eindbestemming Orlando. Tijdens deze tweede en laatste vlucht van de dag zijn we aan de praat geraakt met een man die geboren en getogen is in Florida, en die ons zodoende wees op de ‘echte’ cultuur in Florida, in hoeverre dit natuurlijk mogelijk is in een land dat slechts 200 jaar bestaat en waarin Barbie een prominente rol in de geschiedenis speelt. Na een korte vlucht waren we weer veilig geland op Orlando Airport en konden we met het openbare vervoer (5) richting ons hostel. De laatste 500 meter richting het hostel werden te voet afgelegd en op dit kleine stuk kwamen we zeker 5 vergelijkbare Sushi restaurants (en Chinees buffet) tegen. Onze conclusie (behoudens het feit dat Chinezen ook Orlando langzaamaan aan het overnemen zijn): de sushi markt in Orlando is schijnbaar nog altijd niet verzadigd. De reisdag van ruim 12 uur zat erop en heeft ons achtereenvolgens geleid van Hamilton naar Niagara Falls, Buffalo, Atlanta en Orlando. We zijn niet verwisseld van tijdszone, maar voor ons gevoel wel van jaargetijde. De -5°C in Hamilton is verruild voor 23°C in Orlando, en dat om 21.00! Na aankomst in het hostel zijn we niet veel later gaan slapen, want de volgende dag stond Disney World op het programma.

Vandaag (woensdag 15 februari) ging rond half 8 de wekker. Na een goede nachtrust waren we bijgekomen van de vermoeiende reisdag en kon een dag Walt Disney World, de officiële naam van het park, van start gaan. We waren als kleine kinderen zo blij om dan eindelijk het ‘echte’ Disneyland te bezoeken. Ik ben al een keer in Disneyland Parijs geweest, maar dat was op een leeftijd dat ik er de dagen zelf wel van kon genieten, maar er weinig in mijn geheugen is blijven hangen. Uiteraard waren we ons ervan bewust dat Disney World voornamelijk gericht is op jonge kinderen (leeftijd 3-11 jaar), maar nu we zo dicht in de buurt waren bestond er geen twijfel over of we wel of niet zouden gaan. De reden dat de wekker zo vroeg ging was niet omdat we van de zenuwen niet meer konden slapen, maar omdat Disney World ruim anderhalf uur reizen is van deur tot deur, en dat met een rechtstreekse busverbinding. De ticketprijzen van de bus zouden iets anders doen vermoeden. Deze waren namelijk slechts 2 dollar. Als ik een inschatting moet maken zou ik zeggen dat het gevoelsmatig dezelfde afstand is van Budel naar de Efteling. Vroeg in de ochtend werd bij de Subway (gevonden via Google Maps, wat een uitvinding!) een ‘footlong’ meester gemaakt. Ons mam beweerd altijd dat het ontbijt de meest belangrijke maaltijd van de dag is, en zeker op een dag dat je de energie goed kan gebruiken. Deze wijsheid heb ik dan ook in praktijk gebracht. Na een stevig ontbijt en de lange zit richting Disney World waren we 2 uur later, rond de klok van 11 uur, bij het park aangekomen en werd een kaartje gekocht voor een slordige 90 dollar. Een upgrade van 35 dollar werd soepel afgewezen waardoor we het stereotype van ‘de zuinige Nederlander’ nog maar eens bevestigden. Of zijn we gewoon mensen met een gezonde handelsgeest en laten we ons niet foppen waar we bij staan?!? Vervolgens werden we met de monorail bij de wereldberoemde hoofdingang van het park afgezet om de eerste karakteristieke foto’s te nemen. We hadden een ticket gekocht voor Magic Kindom, het originele hoofdpark, waar we onszelf een dag konden vermaken met de Space Mountain, Splash Mountain en uiteraard de klassieke stoomlocomotief. Na de foto’s bij de hoofdingang zijn we doorgelopen richting het beroemde Disney kasteel. Als ik Daniëlle mag geloven haar droomhuis. Dan moet ze nog wel haar haren laten groeien tot de lengte van Repelsteeltje;-). Nadat we foto’s hadden gemaakt bij het sprookjeskasteel zijn we richting Space Mountain gegaan, waar we de wachtrij passeerden door in de fast-line te gaan lopen door eenvoudig over een hek te stappen. Ssssst, dat heeft namelijk niemand door gehad;-)! Hierdoor zaten we binnen enkele minuten van de hoofdingang in een karretje. Ik heb wel eens met mensen gesproken die ruim 3 uur in de rij hebben gestaan. De Space Mountain was absoluut een prima attractie, waarna we onze weg vervolgden richting een comedy show van Monster Inc. Een grappige show, maar wederom volledig gericht op kinderen. Hierna hebben we een rondje door het park gelopen en zijn we uiteindelijk beland bij Splash Mountain, wat mij betreft het hoogtepunt van Disney World qua attracties. Splash Mountain is een wildwater achtbaan, waarin ik een Rollar Coaster Tycoon déjà-vu beleefde. Ik als grote liefhebber van dit klassieke spel kan een goede wildwaterbaan natuurlijk wel waarderen. Na de Splash Mountain hebben we ons rondje Disney World vervolgd en zijn we in diverse attracties gegaan, zoals de 4 grootste rivieren van de wereld, de ouderwetse stoomtrein en de kartbaan. Inmiddels hadden we ook het principe van de fast-line tickets uitgevonden, en zodoende konden we de wachtrijen omzeilen. Dit principe bleek gratis te zijn, wat de meeste mensen blijkbaar niet doorhadden, want iedereen stond nog altijd in de reguliere rijen. Vaak duurde dit 45 minuten tot een uur, waar wij binnen 10 minuten alweer buiten stonden. De sukkels;-)! Als blikken konden doden hadden Casper en ik inmiddels allebei het graf opgezocht, want wat waren de meeste mensen zuur. De Splash Mountain hadden we op deze manier twee keer gedaan en de Space Mountain hebben we maarliefst 3 keer gedaan, een persoonlijk record! Helaas was de Thunder Mountain dicht voor onderhoud, maar dat mocht de pret uiteraard niet drukken. De laatste stop was in het Theatre of Mickey. Hier verwachtten we een show, maar het bleek een heuse meet-and-greet met Mickey en Minnie Mouse te zijn, gevolgd door een intieme fotosessie, speciaal voor de allerkleinste onder ons. Wij, als 23-jarigen, waren een hele vreemde eend in de bijt en we werden bij de ingang dan ook verward en lachend aangekeken toen we in de wachtrij gingen staan. Uiteindelijk kreeg dit genante wachtmoment een mooi einde, omdat we beide Minnie Mouse probeerden te ‘versieren’ en Mickey (ondanks dat hij de absolute ster van het park is) links lieten liggen. Dit kon op de nodige lachsalvo’s rekenen en zodoende had de fotograaf extra tijd uitgetrokken om een leuke fotoshoot met de twee Nederlanders en Mickey en Minnie Mouse te maken. Het hoogtepunt was dat we beiden Minnie Mouse een kusje op de wang mochten geven. Mickey Mouse speelde de zure vriend en kon er zogenaamd niet mee lachen. Zo hebben we dit genante moment kunnen omzetten in een grote grap en kon iedereen het alsnog wel waarderen dat twee volwassenen met Mickey en Minnie Mouse op de foto zijn geweest. Rond de klok van 18.30 was het tijd om het park te verlaten (na ruim 7 uur was het mooi geweest), maar niet voordat we nog wat kaarten hadden gekocht, om richting Orlando terug te gaan en wat te gaan eten in de buurt van ons hostel. Disney World is uitgekamd, en we hebben alle karakteristieke en bekende attracties gezien, inclusief de draaiende theekopjes en Fantasy Land, en alle andere delen van het park (Frontier Land, Adventure Land, Tomorrow Land, en Liberty Square).

Bij terugkomst in Orlando was de keuze (uiteraard) gevallen op een van de Chinese sushi makers die in de buurt van het hostel zaten, en voor een kleine 15 dollar hebben we ons rond en gezond gegeten aan het buffet. De kwaliteit was prima, zeker voor het geld dat we er aan besteed hebben. Tevens heb ik mezelf aangepast aan de Chinese cultuur, immers wanneer je op ‘vreemd’ grondgebied bent dien je jezelf aan te passen. Zo heb ik een heus inheems Chinees bier op tafel laten zetten, waar geen Europeaan ooit van gehoord zal hebben (Tsingtao). Misschien een optie om dit voor de eerstvolgende VTB vergadering te importeren. Na het eten zijn we rond 21.00 richting het hostel gegaan om ons op te maken voor een dag Universal’s Island of Adventure, een themapark voor ‘echte’ mannen. Het bed in het hostel is significant beter dan mijn bed in Hamilton, maar de gemoedelijkheid van mijn Canadese kamer is daar tegenover weer ver te zoeken. Iets met Oost, West, thuis…

Op donderdag stond er wederom een themapark op de kalender. Dit maal geen park dat zich richt op jonge kinderen en angsthazen, maar dat durfals en jonge volwassenen als doelgroep heeft. Een omschrijving die ons op het lijf geschreven is;-)! Universal’s Island of Adventure is de naam en is beroemd en berucht om de brute achtbanen en identiek nagebouwde decors van diverse wereldberoemde striphelden (Marvel Comics) en films (Harry Potter en Jurassic Park). Voordat we richting Universal (ook bekend van de wereldberoemde filmstudio’s) gingen, zijn we ’s ochtends eerst naar de plaatselijke supermarkt gegaan om een goede bodem te leggen en wat chips, snoep en drinken in te slaan. Immers waren we na een dagje Disney World bekend met de klappen van de zweep en werden alle voorbereidingen getroffen. Na een rustig begin van de ochtend zaten we rond de klok van half 11 in de juiste bus richting Universal Studio’s en het bijbehorende Universal’s Island of Adventures. Voordat we echter de bus instapten kwamen we een levende uitvoering van het Vrijheidsbeeld tegen. Deze man, die voor het bedrijf Liberty Tax als levend uithangbord dienst deed, kon onze begroeting waarderen en na een kort gesprek (Waarom hij in godsnaam dit werk deed in deze temperaturen en met zoveel overgave?) kon een foto niet uitblijven. De beste man oefende zijn beroep met verve en een overdosis aan enthousiasme uit, wat inhield dat hij zwaaide, zijn duimen opstak en wees naar iedere voorbijkomende automobilist, die de lol van zijn opvoering wel inzagen. Voor hem bevredigend werk en dat ook nog eens in een heerlijke temperatuur van 25°C. Als een betaalde idioot in de zon staan wijzen en zwaaien naar mensen, ik ken personen die het voor niks doen;-)!

De busreis richting Universal Studio’s was korter dan die naar Disney World en voordat we het wisten stonden we aan de poort. Na het aanschaffen van een ticket (voor een slordige 90 dollar, wat achteraf iedere cent waard is geweest) konden we ons gaan opmaken voor een dag lang brute achtbanen, een overdosis aan Marvel Comics (Spiderman, X-men, Fantastic Four en vele anderen), Harry Potter met een geheel nagebouwde Zweinstein (en Wegisweg), en Jurassic Park. Onze eerste kennismaking met het park was echter met The Incredible Hulk Coaster, de meest brute achtbaan van het park. Als een raket werden we afgeschoten om vervolgens talloze loopings en kurkentrekkers mee te pakken. Jammer genoeg mocht er in de attractie niet gefilmd worden, waardoor ik jullie niet kan laten meegenieten van deze achtbaan (hopelijk heeft Google wel een video voor jullie). Mocht dit niet het geval zijn, dan raad ik sterk aan om zelf naar Florida te gaan, speciaal voor dit park! Doordat we buiten het hoogseizoen vallen waren de wachtrijen voor vrijwel alle attracties nooit langer dan 15 minuten. De wachttijd voor de Incredible Hulk was slechts 10 minuten in plaats van de gebruikelijke 3 uur (als we het parkpersoneel mogen geloven). Een tweede keer werd er dus meteen achteraan geplakt. Leuk om te vermelden is het feit dat er vangnetten onder sommige delen van de achtbaan zijn gespannen. Dit is uiteraard niet om mensen op te vangen die uit de achtbaan vallen, maar om brillen, beurzen en telefoons op te vangen. Het advies is dan ook om tassen en kostbare voorwerpen in een kluis te stoppen die speciaal bij de attractie zijn gebouwd. Na twee ritten in de Incredible Hulk zijn we in Doctor Dooms Fear Fall gegaan. Een toren waarin je wordt afgeschoten tot een kleine 40 meter en vervolgens weer naar beneden valt. Ook hier mochten geen beelden van gemaakt worden, waardoor we de hoop opgaven en het fototoestel tijdens attracties wijselijk in onze binnenzak stopten. Na de vrije val zijn we door Comic Street gelopen en zijn alle striphelden van Marvel Comics de revue gepasseerd. Aan het einde van deze straat kwamen we uit bij Rip Saw Falls, een wildwaterbaan, waarin we voor ons gevoel al behoorlijk nat waren geworden. Echter kon het nog allemaal veel natter. Casper dacht dat het namelijk een ‘leuk’ idee zou zijn om Popey & Bluto’s Bilge-Rat Barges aan te doen. We werden vooraf gewaarschuwd door het attractiepersoneel dat we ‘soaking wet’ zouden worden. Oftewel, we zouden als verzopen katten weer naar buiten komen. Echter kregen we deze waarschuwing ook al bij Rip Saw Falls, en toen bleek het allemaal wel mee te vallen. Onder het motto ‘eerst zien, dan geloven’ werd deze attractie aangedaan. Ik kan jullie vertellen dat het geen overbodige luxe was dat ik in mijn jeugd zwemdiploma A en B heb gehaald, want we kwamen geheel doorweekt weer naar buiten. Mijn T-shirt en korte broek zouden zelfs in de wasmachine niet zo nat zijn geworden. Gelukkig was het lekker weer (zo’n 28 graden) en hadden we het niet koud. Wel betekende dit met een natte broek richting Jurassic Park. In dit gedeelte van het park was de enige attractie van naam de Jurassic Park River Adventure. Doordat we nog nat waren van de voorgaande attracties besloten we om deze attractie te bewaren voor een later moment, wanneer we weer op waren gedroogd en het zinvol was om een gokje te wagen met je droge kleren;). Na Jurassic Park kwamen we uit bij The Wizarding World of Harry Potter. Wat een ongelofelijk gedeelte van het park! Dit overtrof al mijn verwachtingen en ik kan met recht stellen dat dit het mooiste stuk themapark is dat ik ooit in mijn leven heb gezien. Disney World delft overduidelijk het onderspit. Men loopt door identieke kopieën van Zweinstein, Wegisweg en andere bekende scènes uit Harry Potter. Zonder verder na te denken zijn we direct Zweinstein ingelopen. Bleek het kasteel een achtbaan binnenin zich te hebben. De wachtrij (welke slechts 20 minuten duurde) was een attractie op zich. Deze voerde ons langs de beroemde pratende schilderijen galerij, het kantoor van Perkamentus, verschillende klaslokalen en langs de sorteerhoed uit de film. Ik ben geen Harry Potter fan, maar ik kan niet ontkennen dat ik Harry Potter hierdoor meer ben gaan waarderen! De attractie binnenin Zweinstein is zonder twijfel de meest briljante attractie ooit gebouwd in een themapark. De bedenkers van deze attractie moeten per direct geëerd worden met de hoogst denkbare onderscheiding of een enorm geldbedrag. Je stapt namelijk in een karretje die je door een avontuur met Harry Potter leidt. Het karretje waar je in zit kan door middel van een armmechanisme alle mogelijke bewegingen maken en via 4D films en door ‘echte’ achtergronden krijg je het gevoel alsof je samen met Harry Potter zwerkbal speelt, vecht met draken, door bossen vliegt en vecht tegen dementors. De beste vergelijking is wellicht met Sprookjesbos in de Efteling, maar dit doet direct ook erg veel tekort aan de ‘Harry Potter achtbaan’. Uitgeroepen tot mijn persoonlijke favoriet in Universal’s Island of Adventures. Na deze geweldige ervaring hebben we onze reis vervolgd door Wegisweg, waar men ook een toverstaf, kleding, etc., kon kopen in vergelijkbare winkels zoals die in de films. De Wegisweg leidde ons echter naar 3 achtbanen. De eerste achtbaan was suf, maar bood ons een mooi overzicht over Zweinstein en het dorp. De andere achtbaan was een tweelingachtbaan, en doordat er nagenoeg geen wachttijd was konden we deze beiden 2 keer doen. Het duurde langer om door de lege wachtrijen te lopen richting de ingang van de attractie dan de wachttijd zelf. Uiteraard hebben we mooie foto’s genomen van dit gedeelte van het park (onder andere van de Zweinstein Express) en zijn we richting ‘The Lost Continent’ gegaan. In dit gedeelte van het park bevonden zich geen indrukwekkende attracties, maar dat maakte het er niet minder leuk op. Het oog voor detail was subliem en alles was erg mooi afgewerkt. Bij de ‘Acht reizen van Sindbad’ raakten we aan de praat met Todd. Hij stond normaal gesproken als personeel bij de Incredible Hulk, maar vandaag was hij ‘verbannen’ naar The Lost Continent. Als we zijn naam zouden laten vallen bij Incredible Hulk, konden we met een speciale lift direct bij de voorste rij van de achtbaan komen. Volgens Todd zou de achtbaan dan een geheel andere dimensie krijgen. Op de een of andere manier krijgen Casper en ik het altijd voor elkaar om met de juiste mensen aan de praat te raken en er een bijzonder voordeel uit te halen, zonder dat we daar expliciet om vragen. Todd zouden we in gedachte houden, mochten we nog in de Incredible Hulk gaan. Na het onderhoudende gesprek met Todd zijn we weer richting Jurassic Park gelopen, omdat we inmiddels waren opgedroogd en we nog altijd niet in de Jurassic Park River Adventure waren geweest. De belofte dat we ‘soaking wet’ zouden worden stond nog steeds, maar gelukkig voor ons was dit zwaar overdreven. Enkele druppels water, en een route door het decor van Jurassic Park verder, stonden we weer, nagenoeg droog, buiten. Na een tweede maal Harry Potter vergezelt te hebben (wederom genoten, ondanks dat ik ongeveer wist wat er zou gebeuren) richting The Lost Continent waar we dit maal wel verleid werden om een show (Poseidon’s Fury) bij te wonen. Een onderhoudende show met veel special effects (we hebben water zien branden) om vervolgens door Seuss Landing, het kindvriendelijke gedeelte van het park, te lopen. Waar Disney World volledig ingesteld is op hele kleine kinderen en voor volwassen weinig te beleven valt, daar is Universal’s Island of Adventures gemaakt voor volwassen. Het feit dat Seuss Landing kindvriendelijk was maakte het niet minder mooi, maar doordat er geen attracties waren voor mensen boven de 6 jaar konden we vlug doorlopen. Doordat het inmiddels een kwartier voor sluitingstijd was gingen we richting de afsluiter van de dag: The Incredible Hulk Coaster. Doordat de wachttijd geslonken was tot luttele minuten hadden we na een derde maal Hulk nog 5 minuten op de klok. Dit was het moment dat we besloten om de Joker (Todd) uit de hoge hoed te toveren. Toen we de naam van onze vriend Todd noemden bij het grondpersoneel ging een wereld voor ons open. Zonder enige moeite mochten we met een speciale lift, waarmee we ook eenvoudig in de technische ruimte konden komen (en dat zonder begeleiding), richting het lanceerplatform. We konden direct instappen op de voorste rij en het was absoluut een meerwaarde om dat een keer meegemaakt te hebben, zeker omdat we er geen seconde op hoefden te wachten. Na de laatste rit in een attractie zijn we nog door Comic Street gelopen om wat leuke foto’s te schieten. Toen de klok 19.15 aangaf zijn we langzaam richting uitgang gelopen. Gelukkig kunnen Amerikanen wel prima met uitlooptijd omgaan! Na de aanschaf van wat leuke kaarten als herinnering zijn we met de bus weer richting het hostel gegaan en hebben we de avond weer doorgebracht bij dezelfde Chinees als de voorgaande avond. Bij de bushalte raakten we aan de praat met een mevrouw die zich afvroeg waar we vandaan kwamen, omdat ze had opgemerkt dat we geen Engels spraken tegen elkaar. Dachten we even met een ‘Einstein’ te maken te hebben. Wij uitgelegd dat we uit Nederland kwamen, een klein land in Europa, vroeg ze zonder blikken of blozen of we hetzelfde lekkere weer hadden in Nederland als in Florida. Was het maar zo! Deze vrouw had overduidelijk de topografielessen in haar middelbare schoolleven overgeslagen. Jammer, er had zoveel meer ingezeten! Tussendoor werd ons ook nog de weg gevraagd in Orlando, welke we de bestuurders van de auto ook daadwerkelijk konden vertellen. Het moet niet gekker worden; de Nederlandse toeristen die gidsen worden. Zou het door de verkleuring komen dat we er zo lokaal uitzien;-)? Na het avondeten bij de Chinees richting het hostel om onze koffers te pakken, zodat we de volgende ochtend vroeg richting downtown konden vertrekken en de reis richting Miami konden vervolgen.

De laatste dag in Orlando was aangebroken en de vrijdag zouden we met de trein rond het middaguur naar Miami gaan. Wederom ’s ochtends vroeg richting de supermarkt om een goede bodem te leggen die ons de dag door zou moeten helpen. Na uitgecheckt te zijn bij het hostel gingen we met de bus naar downtown Orlando. Het hostel krijgt van mij een prima beoordeling. De prijs was voor het studentensegment op het lijf geschreven, alles was schoon en de badkamer was prima. Bovendien hadden we een onbeperkt aantal sportzenders op de televisie (voor de tijd die we over hadden) en werd het linnengoed iedere dag vervangen. En dit alles voor een slordige 14 dollar (9 euro) per nacht. Ongekend! Na de aankomst op het centrale station in Orlando, dat ongeveer de grootte heeft van het station van Maarheeze, zijn we richting downtown gegaan, omdat we nog 2 uur te besteden hadden. We waren al geïnformeerd over het feit dat het centrum van Orlando niet bijzonder was, maar dat het wel het nodige te bieden had. Niets bleek minder waar. Het ‘historische centrum’ bleek te bestaan uit één beeld (van een voetballer ter ere van het WK ’94), het financiële district (vernoemd naar Wall Street) had 3 wolkenkrabbers en downtown was daardoor zeggen en schrijven binnen 10 minuten verkend. Gelukkig konden we nog even profiteren van gratis WiFi op de meest rare plekken in de stad. Na even gezeten te hebben op een van de trappen tegenover City Hall hebben we onze wandeling langs twee mooie vijvers (waar Casper een schildpad had gespot) richting het station ingezet om onze trein van 13.10 te halen. Bleek deze ruim anderhalf uur vertraging te hebben. Gelukkig is de smartphone uitgevonden, met de nodige spelletjes, en was er een Amish familie waar we gebiologeerd en vol bewondering naar hebben gekeken, totdat deze met de trein richting Alabama vertrokken. Daarna hebben we nog een balletje American Football gegooid om de tijd te doden, totdat onze trein uiteindelijk rond de klok van 15.00 verscheen op het perron. Het enige minpunt aan de trein was het ontbreken van WiFi, maar de zitplaatsen hebben genoeg beenruimte, hoofdkussentjes zijn verzorgd en er is genoeg bagageruimte. Wederom een succesverhaal. Zodoende had ik genoeg tijd om mijn verhaal over mijn dagen in Orlando te vereeuwigen, en tegelijkertijd te kunnen genieten van het mooie landschap dat Florida mij te bieden had bij het voorbijglijden van de trein.

Orlando leeft van de themaparken en dat is overduidelijk te merken aan het centrum van de stad dat nagenoeg niet bestaat. Ondanks de hoge temperaturen (het kan oplopen tot minimaal 40 graden in de zomer) is alles hier ongekend groen. Ze zullen wel prima sprinklerinstallaties hebben in Orlando. Verder is het openbaar vervoer hier ontzettend goed georganiseerd en voor 2 dollar kun je overal naartoe worden gebracht, ongeacht de afstand. Ook zijn er genoeg (goedkope) eetgelegenheden, waardoor je niet hoeft te verhongeren. Wanneer je in Florida bent is een bezoek aan Orlando absoluut een aanrader, maar alleen om de themaparken te zien, want de stad heeft minder te bieden dan Budel. Tijdens het afronden van dit verhaal beginnen de eerste regendruppels in Orlando te vallen; een goed moment om de stad te verruilen voor het 600 kilometer zuidelijker gelegen Miami. Zon, zee, en strand in het vooruitzicht. Heerlijk!

Foto’s volgen nadat ik aanstaande donderdag mijn uitvalsbasis Hamilton weer heb bereikt. Tegen die tijd zal ik jullie ook op de hoogte stellen van mijn avonturen in Miami!

Maarten