GTA: Vice City in real life

De 10 dagen Florida zitten erop. Zon, zee, strand en heerlijke temperaturen liggen achter me en zijn weer verruild voor de grijze, dampende industrie aan Lake Ontario die de naam Hamilton draagt. Natte sneeuw, regen en temperaturen rond het vriespunt hebben mij een hartverwarmend welkom geheten. Gelukkig hebben we de foto’s nog zou ik bijna willen zeggen, maar evengoed voelt het vertrouwd en tegelijkertijd goed om weer terug te zijn op mijn Canadese studentenkamer. Time flies when you’re having fun! Dat is ook de reden dat de 10 dagen Florida voorbij gevlogen zijn. Voordat ik mezelf weer in de realiteit van het (zware) studentenleven stort, neem ik jullie (en mezelf) nog een keer mee naar Miami voor de 2e helft van mijn Carnavalsvakantie.

De treinreis vanuit Orlando richting Miami vloog voorbij, mede doordat ik voldoende tijd had om mijn verhaal over de gebeurtenissen in Orlando af te ronden. Ook raakte ik in gesprek met een bejaard Canadees stel die een cruise vanuit Fort Lauderdale richting de Bahamas in het vooruitzicht hadden. Het is altijd leuk om ‘landgenoten’ te ontmoeten. Na een treinreis van ongeveer 5 uur stopten we rond de klok van 22.00 op het centrale treinstation van Miami. Na een korte verkenning van de omgeving bleek het ‘centrale’ treinstation helemaal niet centraal te liggen. Het treinstation lag namelijk in een van de buitenwijken van Miami en onze eerste kennismaking met de stad was er eentje met een taxichauffeur die ons, zonder enig gevoel voor subtiliteit, wees op het feit dat we in ‘the hood’ van Miami waren. Vrij vertaald was de boodschap die de man wou overbrengen: “Als je voor $ 70 in mijn taxi stapt breng ik jullie in veiligheid.” Uiteraard laten wij ons, als ervaren reizigers, niet snel bang maken en al helemaal niet door een waardeloze taxichauffeur die ons op de eerste plaats probeert wijs te maken dat 5 minuten in ‘the hood’ van Miami vergelijkbaar is met het tekenen van je eigen doodsvonnis en vervolgens probeert de beste man ook nog eens te profiteren van onze ‘onwetendheid’ over de taxitarieven. Zodoende hebben we ons rustig georiënteerd en uitgezocht hoe de bussen van het centrale treinstation naar South Beach reden, het gedeelte van Miami waar ons hostel gevestigd is. Dit hebben we, doordat onze smartphones niet verbonden waren met het Internet, op de traditionele manier gedaan. Vragen aan omstanders hoe het reilt en zeilt. Uiteindelijk hadden we de laatste bus van de avond en na een reis van ruim één uur (zo ver ligt het centrale station buiten het centrum) stonden we voor 2 dollar op South Beach. Daar pakten we voor een slordige 25 dollarcent nog de plaatselijke South Beach Bus die ons praktisch voor het hostel afzette. In plaats van een minimale $ 70 voor een taxirit, stonden we nu voor 2,25 dollar per persoon op de plaats van bestemming. Tel uit je winst. De busrit leidde ons overigens door een aantal bijzondere wijken van Miami en vlak voordat we South Beach binnenreden waren we in Miami Beach (niet te verwarren met Miami Bitch van het gelijknamige nummer). Op Miami Beach was een 7-daagse botenshow aan de gang en ik heb nog nooit zoveel speedboten en jachten bij elkaar gezien. De ene nog grootser dan de andere, hetzelfde geldt overigens voor de hotels die op Miami Beach gevestigd zijn. Na aankomst bij ons hostel hebben we ons even gedoucht om vervolgens een rondje South Beach te doen rond de klok van 23.30, wanneer het echte leven daar pas begint. Uiteraard hebben we de wereldberoemde Ocean Drive, met al haar Art Deco, en de wat minder bekende Washington Avenue afgelopen. Voor mensen die evenals ik liefhebbers zijn van Grand Theft Auto: Vice City, dit zorgde bij mij voor diverse déjà-vu momenten. Voor even dacht ik dat mijn naam Tony Montana was. Washington Avenue is een lange straat waar voornamelijk dure kledingmerken, lokale souvenirwinkels en goedkope eetgelegenheden gevestigd zijn. Ocean Drive bestaat uit Art Deco hotels en hippe nachtclubs waar je zonder gepaste kleding onmogelijk naar binnen kan. Sterker nog, ondanks dat je een entreebewijs hebt wordt je zonder blikken of blozen geweigerd wanneer je kleding de portier niet aanstaat. Ze gaan zelfs zo ver dat ze sommige mensen vriendelijk verzoeken om zich te gaan douchen voordat ze de club in komen. Zolang het jezelf niet overkomt, is deze spastische vorm van het in stand houden van de zien-en-gezien-worden cultuur hilarisch om van dichtbij mee te maken. Het kledingvoorschrift luidt: nette schoenen, lange broek en als dat mogelijk is geen jeans, en een blouse met daarop bij voorkeur een colbert. De meest ideale situatie is echter wanneer je in een driedelig, door een bekende Italiaanse designer, op maat gesneden pak komt. Aangezien ik niet kan voldoen aan dit ideaalbeeld en ik slechts voldoe aan 2 van de 3 criteria van het gedogen kledingvoorschrift, ik loop namelijk de hele dag op mijn All Stars door Miami, moest ik op zoek naar de plaatselijke Henkelman Schoenen, om mezelf de goedkoopste (lees: voor een studentenprijs) mocassins aan te laten meten. Na een wandeling van ruim 2 uur door South Beach zijn we weer richting het hostel gegaan, want een discotheek waren we die avond onmogelijk binnengekomen met onze shorts en poloshirts. We hadden echter wel een prima eerste indruk van Miami gekregen. Doordat ik wekelijks CSI Miami kijk met Daniëlle wist ik ongeveer hoe downtown Miami, dat karakteristiek is door al haar wolkenkrabbers aan de kustlijn, eruit zag, maar de makers van Rockstar Games (GTA: Vice City) hebben het werkelijke Miami beter weten te vertalen naar het televisiescherm. Dit heeft ons diezelfde avond ook doen besloten om op te zoeken waar het beroemde grote huis van Star Island staat. Mensen die vaker GTA: Vice City hebben gespeeld weten precies waar ik het over heb nu.

Zaterdagochtend hebben we eindelijk een keer uit geslapen. Rond half 10 werd ik wakker en heb ik mezelf op de hoogte gebracht van het Nederlandse nieuws, onder andere over het ernstige ongeval van prins Friso. Vervolgens zijn we rond 10.30 richting het strand van South Beach gegaan. De man die we in het vliegtuig van Atlanta naar Orlando hadden gesproken had ons al gewaarschuwd voor het feit dat we in Miami wel eens een groot aantal verschillende nationaliteiten zouden kunnen tegenkomen, waaronder Nederlanders. Dit gebeurde echter sneller dan ons lief was. Op onze hostelkamer sliep namelijk een Nederlandse jongen die bij kennismaking direct liet doorschemeren dat hij een vrije liberaal was en blij is dat wij Nederlanders in een vrije markteconomie leven waarin veel geld verdiend kan worden. Zijn letterlijke woorden waren: “Normaal gesproken slaap ik in fancy hotels, maar ik wou een keer ervaren hoe het is om in hostel te slapen. Overigens ben ik de eigenaar van bedrijven (meervoud)” Met deze jongeman waren we erg snel klaar, en hij werd dan ook op subtiele wijze aan de kant geschoven om vervolgens met een handdoekje om de nek, zonnebril op de neus en teenslippertje aan richting het strand te lopen. Ondanks deze zomerse kleding (en dat in de koudste februari sinds 1996 in Nederland;-)) was het nog altijd niet om te harden. Ik weet zeker dat ik nog nooit een dergelijke temperatuur heb meegemaakt op dit moment in het jaar. Bij aankomst op het strand hadden Casper en ik een goede plek uitgezocht waarop we continue zicht hadden op onze spullen, we waren gewaarschuwd voor mensen die onbewaakte tassen doorzochten op kostbare items, wanneer we met de American Football in het water overgooiden. Nadat we uitgekeken waren op de American Footbal zijn we richting de beach volleybal velden gegaan en hebben we een aantal punten gespeeld toen we werden weggestuurd door de plaatselijke beach voetvolleyballers. Uiteraard heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om een aantal punten mee te spelen. De Spaans-Braziliaans-Amerikaanse voetvolleyballers waren behoorlijk onder de indruk (zeker na twee succesvolle bicycle kicks), getuige het feit dat ik werd uitgenodigd voor een officieel beach voetvolleybal toernooi voor aanstaande vrijdag (vandaag). Jammer genoeg ben ik op dit moment weer in Hamilton en kan ik niet meedoen. Overigens had een van hen ooit tegen het illustere duo Frank de Boer-Philip Cocu gespeeld. Mooi dat ik me in dit selecte gezelschap bevind. De inspanningen van het beach (voet)volleybal vertaalden zich, zeker in deze tropische temperaturen, naar een bezwete toestand waar zelfs Zidane jaloers op zou zijn geweest. Hierdoor besloten we om de intensieve sporten te laten voor wat het was en zijn we weer richting de zee gegaan om met de American Football over te gooien. Binnen de kortste keren kregen we het nodige gezelschap, waardoor we uiteindelijk met 7 mensen een American Football overgooiden. Twee grote negers uit New Jersey, twee kleine kinderen uit Miami, een andere ‘local’, Casper en ondergetekende. Vooral met een van de twee negers uit New Jersey werd het nodige afgelachen. Deze look-a-like van Mr. T. was bang om nat te worden in de Atlantische Oceaan, waarop iedereen duikballen gooide op hem. Geniaal! Naderhand hebben Casper en ik nog even met de local gesproken over Miami en haar belangrijkste bezienswaardigheden. Rond de klok van 15.00 kwamen we tot de conclusie dat we behoorlijk aan het verbranden waren door al het intensieve gesport deze dag en waren we uitgekeken op het strand. Hierna hebben we beach cruisers gehuurd voor een slordige 7 dollar per dag bij een super relaxte gast die ons later vertelde dat hij professioneel kooivechter is geweest. Met zijn 2 meter 10, vol getatoeëerde lijf en kale kop was dit beroep hem op het lijf geschreven. Maar aangezien hij te veel verwondingen aan zijn hoofd had opgelopen was een carrièreswitch noodzakelijk. Met de gehuurde beach cruisers hebben we de hele namiddag nog door Miami gefietst. South Beach was vrijwel helemaal bestreken, we hadden Ocean Drive volledig afgefietst en hebben even stil gestaan bij het huis van de vermoorde Gianni Versace, toen we richting Star Island gingen. Uiteraard werd de beroemde Vice City villa vereeuwigd, maar na uitvoerig Wikipedia onderzoek blijkt dit niet ‘het’ huis te zijn en hebben de makers van Rockstar Games ons voorgelogen. Na een fietstocht van ruim 4 uur die ons leidde van Ocean Drive naar het meest zuidelijke punt van South Beach, waar we een prachtig overview hadden van de kustlijn, en naar Star Island was het tijd om weer terug naar het hostel te gaan om ons te gaan opmaken voor een ‘goedkope’ avond in discotheek Mansion. Normaal gesproken betaald men $ 20 om binnen te komen en vervolgens is de drank dan een slordige 15 dollar per consumptie. En dit is dan het goedkoopste bier. Deze avond was er vanuit ons hostel georganiseerd dat we voor $ 20 (normaal de entree) ‘gratis’ konden indrinken en zonder entree te betalen naar binnen mochten bij Mansion. Echter kwam er een vervelende mededeling van de organisatie, waar ik al rekening mee gehouden had, dat mijn All Stars niet ‘classy’ genoeg waren voor de discotheek. Hierdoor moest ik last-minute nog op zoek naar goedkope, maar toch nette, schoenen. Deze werden gevonden bij een Spaanse, door Aziatische invloeden gekenmerkte, winkel waar de goedkoopste ‘nette’ schoenen $ 30 kosten. Uiteraard ging ik niet akkoord met de prijs voor deze bordeelslippers, en na zware onderhandelingen zijn er mocassins aangeschaft voor 20 dollar. Niet alleen kreeg ik voor 20 dollar splinternieuwe schoenen, voor een ogenblik voelde ik me als Michael Jackson. Alleen de hoge witte sokken ontbraken. De mocassins waren een prima investering en een gegarandeerde toegang tot alle discotheken in Miami. Na deze diepte-investering hebben Casper en ik bij het hostel wat gedronken en wat gebiljart en zijn we aan de praat geraakt met een Engelse man met wie we hadden afgesproken om de maandag richting Key West te rijden. Rond de klok van 23.30 zijn we met de taxi richting Mansion gegaan. Mansion behoort, volgens de mensen uit Miami, tot de beste 10 discotheken ter wereld en is enkele weken terug helemaal ge-restyled. De eerste claim kan ik niet bevestigen, noch ontkrachten, maar alles in de discotheek was nieuw en ook aan alles was gedacht. Aan de wachtrijen was ook te merken dat het een van de populairste discotheken van Miami is. Eenmaal aangekomen werd er iemand van de groep geweigerd omdat hij een polo met opdruk aanhad. Een passende start van de avond die, achteraf, nog veel meer onorthodoxe dingen zou voorschotelen. Ik dacht dat ik het een en ander gewend was, maar deze avond voelde ik me net een plattelandsjongen die nog nooit op de harde weg was geweest. Zo zat er bij binnenkomst een vrouw in een glazen schaal van ruim 3 meter hoog blaadjes over mensen heen te gooien. Normaal gesproken zou ik hier geen aandacht aan besteed hebben, ware het niet dat deze vrouw bij het verlaten van Mansion nog altijd in deze benarde positie zat. Verder worden de toiletten in Mansion bezet door maarliefst twee schoonmakers. Dit is niet heel bijzonder, maar bij het wassen van je handen staat er een meneer die de feestgangers hun persoonlijke handdoek aangaf om daarmee de handen te drogen. Ik heb eerder al over Melkertbanen gesproken, maar dit is wederom een levend voorbeeld daarvan. Niet alleen stond de beste man de hele avond handdoeken uit te delen, ook konden ‘klanten’ gebruik maken van tientallen flesjes eau de toilette die klaar stonden voor gebruik. Dit is ongetwijfeld de grootste schijnvertoning die ik ooit heb gezien, tot dat moment. Zo kon men ook tafels in het VIP gedeelte kopen voor enkele uren voor een slordige 1500 dollar (graag in biljetten van $ 50 contant op tafel leggen). Na een vlugge taxatie van onze beurzen kwamen we samen tot 400 dollar, te weinig om zelfs ook maar een barkruk in dit gedeelte van de discotheek te bemachtigen. Uiteraard is het huren van een tafel in een VIP gedeelte van een discotheek geen nieuwe formule. Wel grappig om te zien hoe de meest onaantrekkelijke oude en besnorde mannen er met de mooiste vrouwen vandoor gaan. En dan zeggen ze dat geld niet gelukkig maakt;-)! Gelukkig heb ik mijn dametje al gevonden, en ik weet vrijwel zeker dat ze niet op mijn (financiële) vermogen is gevallen. Vrijwel alle mannelijke discotheekgangers waren gekleed in maatpakken, en de vrouwen hadden allemaal een cocktailjurk aan en liepen op torenhoge (minimaal 15 centimeters) hakken. Danseressen waren schaars gekleed en hingen in de meest absurde stellages aan het plafond om mensen te vermaken. Dit alles gaf een surrealistisch beeld. Tel daar nog bij op dat (top)DJ Robbie Rivera muziek draaide met het volume gelijkwaardig aan dat van een Boeing 747 motor en het plaatje is compleet. Stond ik dan in mijn zwarte jeans, met een blauwe blouse en mijn Michael Jackson mocassins. Volledig underdressed, maar wel een grappige ervaring om een keer in een dergelijke discotheek te zijn geweest. Het meest bizarre in Mansion was echter dat een vrouw van middelbare leeftijd (ik zou zeggen 50+) mij aanstootte en, op het moment dat ik omkeek, mij een vieze knipoog gaf die normaal gesproken alleen door vettige mannen gedaan kunnen worden. De vrouw werd soepel op haar plaats gezet, of ze voortaan misschien geen jongens wilde versieren die haar zoon konden zijn en in een uiterst geval (waarvan ik bij haar niet zou staan te kijken) haar kleinzoon. Na deze inventieve en verbale knock-out aan het adres van deze vrouw hebben Casper en ik nog een klein rondje door Mansion gemaakt en rond 2 uur vonden we het wel mooi geweest en zijn we een pizza gaan eten bij de plaatselijke Italiaan waar kledingvoorschriften overbodig zijn. Daarna Washington Avenue afgelopen langs het beroemde politiebureau met de roze politiewagen richting ons hostel om deze avond te laten bezinken.

Zondagochtend, nadat we herstelt waren van de stapavond in Mansion, zijn we op de fiets gestapt en zijn we via Washington Avenue langs de City Hall gereden op weg naar downtown Miami. Over de brug richting het vasteland welke we na 45 minuten bereikten. Een lange zit, maar dat is met het oog op de Alpen een prima voorbereiding. Het is altijd goed om internationale wegen te verkennen in vergelijkbare weersomstandigheden. De beach cruisers waren erg prettig om op te fietsen en hiermee konden we ook prima door het verkeer in Miami slalommen. Fietsen hebben per definitie een status aparte in Miami. Niet alleen zijn er overal prima fietspaden, ook langs de drukke wegen, maar fietsers krijgen altijd voorrang van automobilisten. Doordat we de dag ervoor verbrand waren (Casper nog veel erger dan ik, en ik kan er over het algemeen niet bijster goed tegen) hebben we ook een route uitgekozen waar veel schaduw was. Downtown Miami had veel te bieden. Zo kwamen we langs de American Airlines Arena, het NBA stadion waar LeBron James tegenwoordig zijn wedstrijden afwerkt voor de Miami Heat, en wolkenkrabbers die voornamelijk ‘bewoont’ werden door financiële instanties. Miami vormt het episch centrum van de financiële sector in Florida, vandaar dat er bovengemiddeld veel wolkenkrabbers aanwezig zijn. Na een footlong in de Subway hebben we onze weg vervolgd richting het einddoel van de middag; Villa Vizcaya. De beroemde villa van industrieel James Deering en tevens de villa uit GTA: Vice City. Een geweldig mooi huis met veel Europese en Aziatische kunst en geweldige tuinen en een nog beter uitzicht op Miami. Na ruim anderhalf uur rondgelopen te hebben in de villa en de tuinen, welke vergelijkbaar zijn met Belvedère in Wenen, hebben we de omgekeerde weg richting South Beach weer teruggefietst. De wijk die we op de terugweg aandeden heette Coconut Grove en vormt een van de rijkste wijken, aan de auto’s te zien, van Miami. Bij aankomst op South Beach begon de duisternis langzaam in te vallen en hebben we de fietsen weer netjes teruggebracht en werd de jacht naar een goedkope pizza geopend. Vervolgens werd er, we waren ten slotte maar één keer in Miami, besloten om ook deze avond met een georganiseerde groep richting een discotheek te gaan. Dit maal stond Nikki Beach op de planning. Een club met twee verdiepingen gelegen aan het strand, waar ook gelounched kon worden op het privé strand van de discotheek. Deze keer zouden we niet met een taxi richting de discotheek gaan, maar met een heuse partybus. De partybus was een discotheek op zich en vrijwel iedereen ging helemaal los in deze bus. Met de wetenschap dat Casper en ik de volgende ochtend vroeg uit de veren moesten om richting Key West te gaan hebben we alles op ons gemak gadegeslagen. Nikki Beach is wat mij betreft gezellig dan Mansion, en wederom zijn we de avond doorgekomen zonder ook maar een dollar te verspillen aan het ongekend dure drinken in de clubs. In de discotheek hebben we lang met de Engelse man gesproken waarmee we, zoals afgesproken, de maandag richting Key West zouden gaan. De vertrouwensband was opgebouwd, en zodoende hadden we het gevoel dat er niets meer kon misgaan op de weg naar Key West.

Niets bleek echter minder waar. Na een korte nachtrust ging voor Casper en mij de wekker om 06.40, immers we hadden om 07.00 stipt afgesproken om met de Engelsen richting Key West te gaan. Uiteraard waakten we ervoor dat zij, gezien de toestand van de voorgaande avond, niet rond 07.00 zouden klaarstaan, maar toen de wijzers van de klok 08.00 aangaven ben ik nog maar even gaan liggen en is Casper bij hun gaan kijken of ze nog wel in leven waren. Ons werd verteld dat ze binnen enkele minuten uit bed kwamen, maar rond 10 uur waren ze nog altijd niet aanwezig in de gezamenlijke binnenplaats van het hostel. Hierna hebben we ze bruut wakker gemaakt en gevraagd wat nou daadwerkelijk de bedoeling van de dag was. Bleek dat een van de twee, en tevens onze chauffeur, ziek was geworden van een avond stappen. En ik altijd maar denken dat Engelsen van die feestbeesten waren. Jammer dat de trip richting Key West in het water viel, maar zodoende hadden we nog wel tijd over om naar Florida Everglades National Park te gaan om alligators te bewonderen. Voordat we met de bus naar Everglades gingen hebben we eerst een Wikipedia onderzoek gedaan naar de bezienswaardigheden die we nog moesten meepakken voordat we Miami zouden verlaten. Conclusie van het onderzoek: Little Havana en het Holocaust Memorial waren twee toeristische trekpleisters die we nog niet hadden bewonderd. We hadden nog voldoende tijd om het Holocaust Memorial te bewonderen voordat we naar Everglades gingen. Ondanks dat het minder indrukwekkend is dan het Holocaust Mahnmal in Berlijn is het goed om hier weer even bij stilgestaan te hebben. De busreis naar Everglades duurde ongeveer 30 minuten en bracht ons redelijk diep in het National Park. Bij aankomst stond een propellerboot op ons te wachten waarop we een 20 minuten durende rondvaart op de rivier van de Everglades kregen. Tijdens deze tocht hebben we verschillende vogels en twee alligators gespot. Ondanks de korte duur van de rondvaart waren we wel diverse foto’s, filmpjes en een ervaring rijker en was het absoluut de moeite waard. Na de rondvaart stond er nog een tropische dierenshow op het programma waar Martin Gaus zijn vingers bij zou aflikken. Een schorpioen, pad, stinkdier en diverse alligators passeerden de revue en als ultiem aandenken mochten we met een driejarige alligator op de foto (voor een extra vergoeding van 3 dollar). Als zij van ons profiteren, dan profiteren wij ook maar van het moment. Zo hebben we niet, zoals gebruikelijk is, 1 foto gemaakt, maar hebben we ieder 4 foto’s weggeschoten. We moeten ergens ons geld mee terug verdienen;-). Hierna mochten we nog door de dierenverblijven lopen waar we enkele kleine alligators van dichtbij konden zien. De twee volwassen alligators in het wild waren daarentegen een stuk interessanter. Al met al was het een unieke ervaring en zeker de trip met de propellerboot was de moeite waard. In de bus terug zijn we aan de praat geraakt met een Nederlandse vader en zijn dochter van 7 jaar. Ze was erg brutaal, maar we hebben ontzettend om haar kunnen lachen. Bij aankomst in het hostel hebben we de American Football tevoorschijn getoverd en hebben we op het strand van South Beach nog even overgegooid. Op de weg naar South Beach hebben we een busticket geboekt richting Key West. Dit maal lieten we niets aan het toeval over. Nadat de duisternis was ingeslagen zijn we Ocean Drive afgelopen en hebben we een aantal mooie foto’s genomen van de Art Deco hotels. Hierna hebben we de avond afgesloten bij de plaatselijke Thai en zijn we vroeg naar bed gegaan, omdat de vermoeidheid van het vroeg opstaan ons niet in de koude kleren was gaan zitten.

Poging twee om naar Key West af te reizen was succesvol. Wederom was het vroeg opstaan, maar deze keer werden wel alle afspraken nagekomen en werden we door, wij vermoeden de directeur van het touringcarbedrijf, opgehaald in zijn Range Rover Sport (volgens Casper een mooie wagen, zelf heb ik er weinig tot geen verstand van) om ons af te laten zetten bij de opstapplaats, waarna onze (lange) reis naar Key West kon beginnen. Met WiFi aan boord en de nodige uren slaap zijn we de heenreis prima doorgekomen. De heenreis (evenals de terugweg) leidde ons deels door Everglades National Park en over de enige weg die naar Key West gaat. De tussenstop bij de Burger King was onoverkomelijk, evenals het ontbijt daar. Het ontbijt bij de Burger King is verreweg het meest smerige ontbijt dat ik ooit heb gegeten. Al is de Burger King de enige plaats waar ik eten kan halen in een straal van 80 kilometer, ik wacht voortaan totdat ze burgers gaan klaarmaken. Daarna hebben we de reis vervolgd langs het oude treinspoor dat tegenwoordig niet meer gebruikt wordt. Leuk om te vermelden is dat de weg waarop we richting Key West reden de grens vormt tussen de Atlantische Oceaan en de Golf van Mexico. Hier zie je ook het water van kleur veranderen, doordat de Golf van Mexico ondieper is. Eenmaal aangekomen in Key West hadden we uitgezocht waar we konden snorkelen. Het koraal rondom Key West schijnt namelijk een van de mooiste koraalriffen van het Noord-Amerikaanse continent te zijn. Zonder dat ik ook maar enig vergelijkingsmateriaal heb, zou ik hier wel in kunnen komen. Tijdens de heenreis schepte onze touroperator nogal op over het feit dat zij absoluut de goedkoopste prijzen voor snorkelen hanteerden (45 dollar), maar na stevige onderhandelingen met een plaatselijke duikschool konden wij daar nog 2 dollar onder. Nu zaten we op de boot met alle andere reizigers, maar wel voor 2 dollar goedkoper. Uiteraard was het ons niet om het geld te doen, maar het is altijd lekkerder snorkelen in de wetenschap dat je niet alleen goedkoper uit bent, maar dat je ook nog eens het ongelijk van een ‘autoriteit’ kan aantonen. Eigenwijsheid loont dus weldegelijk! Na de aankomst in Key West (rond 11.30) moesten we een uur later al op de catamaran zitten. De koraalriffen van Key West zijn de op twee-na-grootste ter wereld achter absolute de #1 Great Barrier Reafs (Australië) en #2 Belize. De catamaran (waarop overigens onbeperkt gedronken kon worden) voer ons ongeveer een klein half uur van de kust af en legde aan bij het eerst rif dat we gingen bewonderen. Onderweg zijn we bijna een dolfijn tegen het lijf gezwommen. Na een stroeve start in het water (onwennig met de snorkel en de hoge golven waardoor er vaak zout water naar binnen kwam) was het eerste koraal super om te zien. We zijn ongeveer 30 minuten in het water geweest en hebben diverse scholen vissen gezien en andere mooie (vaak fel gekleurde en grote) vissen. Toen de gevoelstemperatuur onmenselijke vormen aan begon te nemen zijn we weer de boot op gegaan. Gelukkig was het ook direct tijd om naar het volgende rif te gaan. Bij het twee rif aangekomen ging dit maal alles vlekkeloos. Zodoende heb ik daadwerkelijk een half uur kunnen genieten van de ongekende schoonheid onder water. En ben ik pardoes twee barracuda’s tegen het lijf gezwommen. Het schijnt dat deze vissen jagen op kleinere vissen, maar zodra ze grotere wezens tegenkomen vluchten ze het liefste. Heb ik even geluk dat deze vissen niet groter waren dan 120 centimeter. Ik heb ze wel achterna kunnen zwemmen, maar ze waren (hoe kan het ook anders) me te snel af. Dit is denk ik de eerste keer dat ik een competitief sprintduel verlies in welke tak van sport dan ook;-). Na ruim een half uur en ontzettend veel mooi (geel en rood) koraal verder gingen Casper en ik weer de boot op om onszelf te trakteren op een ijskoud drankje. Toen de catamaran weer het vaste land in zicht kreeg waren we opgedroogd en lekker uitgewaaid en doordat dit de laatste boot van de dag was mochten de gasten (wij dus) wat drinken meenemen. Wij waren beschaafd met twee pilsjes en een dr. Pepper, maar een Amerikaanse man presteerde het om twee treeën bier in zijn tas te stoppen en vervolgens nog was losse blikken in zijn binnenzak. Deze Amerikaanse Andy Fordham dacht er toch nog even zijn 45 dollar uit te tanken! Bij terugkomst was het 15.30 en rond 17.00 zou de bus weer teruggaan richting Miami. We hadden dus nog anderhalf uur om rond te lopen in Key West en de belangrijkste bezienswaardigheden te zien. Een van de belangrijkste bezienswaardigheden was het ‘little white house’, het privéonderkomen van oud-president Harry S. Truman. Een witte houten huis uit begin 20e eeuw. Daarna zijn we door de smalle straatjes in Key West gelopen, waar opvalt dat alle huizen van gekleurd hout gemaakt zijn. De verschillende kleuren is waarschijnlijk omdat het leuk uitziet, maar het hout heeft daadwerkelijk een functie. Er kan namelijk een sterk orkaanseizoen plaatsvinden in de periode mei-oktober en dan kan er flinke schade aan Key West worden gedaan. Hout is goedkoper dan steen om te herbouwen, vandaar. Een wijsheid vanuit Florida: orkanen zijn net als vrouwen, als ze komen zijn ze bijzonder, maar als ze kwaad willen moet jij vluchten en nemen ze beslag op je huis. Daarom hebben orkanen ook altijd vrouwelijke namen. Verder lopen in Key West de kippen en hanen op straat en dat schijnt dan ook weer normaal te zijn. Ze hebben eenzelfde status als koeien in India. Verder zijn er ontelbaar veel sigarenwinkels in Key West. Voornamelijk Dominicaanse, en niet zoals je zou verwachten Cubaanse. Na een korte sightseeing tour door Key West moesten Casper en ik weer richting de bus om naar de ‘mooiste’ zonsondergang van heel Florida te gaan. Viel dit even tegen. De zonsondergang was schitterend, en de omgeving ook, alleen was er een slimmerik geweest die diverse grote elektriciteitsmasten midden in het water had geplaatst. De verwachting zal dan ook niet zijn dan National Geographic een speciaal item aan deze zonsondergang gaat besteden. Na deze ‘leugen’ van de touroperator werd er vanuit kamp Nederland besloten om de fooi achterwegen te laten. Immers, we laten ons niet piepelen. En bovendien waren we bijna platzak;-). Op de terugweg richting Miami hebben we Hans Teeuwen, Najib Amhali en Jochem Myjer gekeken, waardoor de terugreis snel verliep. Laat in de avond een mooi verlicht downtown Miami gezien en bij aankomst in het hostel direct gaan slapen, want heb was een bijzonder lange dag geweest.

Woensdag, de laatste volle dag in Miami, hebben we uitgeslapen en hebben we na een goed ontbijt de wijk Little Havana bezocht. Deze wijk wordt gedomineerd door (de naam zegt het al) Cubaanse invloeden. We waren gewaarschuwd dat we zeker niet vroeg in de avond daar heen moesten gaan en al helemaal niet ‘s nachts, want dan zou het wel verhaal wel eens een nare wending kunnen krijgen. Daardoor gingen we rond de middag, maar niets is minder waar. Little Havana is minder gevaarlijk dan het Kapucijnerplein tijdens koopzondagen. Little Havana is een leuke en levendige buurt die voornamelijk bestaat uit sigarenfabriekjes, waar handgedraaide sigaren worden gemaakt. Dit proces hebben we in een van de winkels mogen bewonderen. Deze winkel werd gerund door een oude (en zeker wijze) sigarenliefhebber die ons begroette terwijl hij aan een van zijn zelfgerolde sigaren zoog. Bijzonder is dat hij zelf op alle posters en etiketten van de producten staat, en als het ons niet was opgevallen had men kunnen denken dat het een gecaste acteur zou zijn (bewijsmateriaal wordt geleverd met de foto’s). Verder wordt er door bejaarden veel domino gespeeld en zijn er veel eettentjes te vinden. Uiteraard wilden we ook iets van het traditionele Cubaanse eten proberen, maar verder dan de McDonald’s gevestigd in een, door Cubaanse invloeden, Zuid-Amerikaans uitziend pand zijn we niet gekomen. Na een wandeling van een kleine 2 uur door Little Havana en downtown Miami hebben we de bus weer teruggepakt richting Miami Beach om naar het strand te gaan. Doordat we de vorige keer zo erg verbrand waren werd er deze keer goed ingesmeerd en zodoende waren de gevolgen te overzien. Na een paar uur op het strand en in de zee doorgebracht te hebben met de American Football zijn we via Ocean Drive weer terug naar het hostel gelopen. We hadden met onze Franse klasgenoten afgesproken om ‘s avonds een ‘laatste avondmaal’ van Miami te nemen bij de plaatselijke Mexicaan. Dit betekende veel bruine bonen en lekkere taco’s en nacho’s. Na een prima maaltijd, voor een zeer schappelijke prijs, scheidde de wegen van de Franse meisjes en ons. Zij gingen richting de discotheken, en aangezien ons vliegtuig de volgende dag om 07.45 vertrok, waren wij zo verstandig genoeg om vroeg richting het hostel te gaan en een goede nachtrust te pakken.

De tiende dag stond in het teken van de terugreis. Rond half 6 ging de wekker en rond 10 voor 6 stonden we, uitgecheckt en wel, buiten de poort van het hostel om een laatste keer door Miami te lopen richting de bus die ons naar het vliegveld zou brengen. We misten de bus op enkele seconden, waardoor we genoodzaakt waren tot het nemen van een taxi. Achteraf bleek dit geen straf te zijn, doordat onze taxichauffeur (een vrolijke neger) opbeurende tropische muziek door de radio liet klinken. Aankomen op Miami International Airport kon de terugreis starten die mij met behulp van een taxi, twee vliegtuigen en 4 bussen weer in mijn oude vertrouwde Canadese studentenkamer bracht. Het enige probleem op de terugweg was wederom de grensovergang die ons wat vertraging opleverde, maar inmiddels zijn we dat gewend in Noord-Amerika.

De 10 dagen zijn voorbij gevlogen, maar zoals ik eerder al aanhaalde, gelukkig hebben we de foto’s nog: https://picasaweb.google.com/112945433146884983136/GTAViceCityInRealLife?authkey=Gv1sRgCJvRiO21hPuuNg#

Maarten