You’re just like Santa Claus…

Er zullen ongetwijfeld twee mensen in Budel zijn die zich aangesproken voelen bij het lezen van de bovenstaande titel. Niet geheel onterecht overigens, maar hoe toepasselijk het ook is, Santa Claus is de nieuwe bijnaam van de op handen gedragen wordende dr. Yuan. Voordat ik de aanleiding hiervan ga prijsgeven vervolg ik mijn verhaal bij mijn terugkeer vanuit het zonovergoten Florida.

Na een lange en vermoeiende reis van Miami naar Hamilton vorige week donderdag begonnen de eerste lichamelijke ontwenningsverschijnselen zich al voor te doen, ondanks dat ik mijn verwarming naar een behaaglijke 26 °C had gedraaid om het overgangsproces te versoepelen. Ik begon te vervellen en werd lichtelijk verkouden wat zich vertaalde naar een opkomende keelpijn en snotneus. Voor het eerst in Canada had het koude weer zijn weerslag op mij. Gelukkig heb ik de eerste klap uitgedeeld aan moeder natuur door in de barre vrieskou in een auto te overnachten, en ook deze keer zou ze me niet klein krijgen;-). Wat echter veel vervelender was, is dat bij terugkomst in mijn vertrouwde kamer het internet was afgesloten, doordat de huisbaas is overgestapt naar een nieuwe internetprovider. Wim van Exel zou zeggen: “dan pak je toch de krant om op de hoogte te blijven van het wereldnieuws.” Helaas hebben ze in Hamilton en omstreken geen degelijke kwaliteitskrant als het ED. En aangezien het schrijven van brieven helemaal vintage is, blijkt internet geen overbodige luxe meer te zijn. Gelukkig was het rond middernacht, dus werd het internetprobleem naar de volgende ochtend verschoven.

Door het internetprobleem werd ik gedwongen vroeg uit bed te komen om dit op te lossen en mezelf te melden bij het thuisfront. Immers, ik was gedurende mijn 10 dagen in Florida niet optimaal bereikbaar geweest en ze zouden het ongetwijfeld leuk vinden om mij nog eens in (digitaal) levende lijve te zien. Doordat ik niet bijster goed ben in het maken van technische apparatuur, in Nederland doet Toine meestal de technische dingen bij ons thuis, is het me uiteraard niet gelukt, waardoor het internetprobleem op een creatieve manier opgelost moest worden. Zodoende ben ik naar Casper gegaan (zijn internet was nog altijd in prima conditie) om te Skypen en werd er meteen van de mogelijkheid gebruik gemaakt om enkele opdrachten voor onze Canadese studie op te pakken. Er moet ten slotte ook nog gestudeerd worden de komende 6 weken. ’s Avonds hebben we samen nog een poging gewaagd om het internet te maken, maar wederom kregen we nul op het rekest. Doordat dit onverwachts meer tijd in beslag had genomen dan vooraf gedacht hadden we ook ons afspraak met Jeanette Hunter, de op leeftijd zijnde secretaresse van onze decaan, gemist. Jeanette heeft ons de eerste paar dagen op McMaster University wegwijs gemaakt en daardoor hebben Casper en ik een vriendschappelijke band met haar opgebouwd. Ze vond het daarom ook leuk wanneer we iets met haar zouden drinken in de ‘Bean Bar’, een eetcafé waar haar dochter werkt en welke bij mij om de hoek ligt. Hoewel het me nog nooit was opgevallen schijnt het een gezellig café te zijn. Na onze reis in Florida hadden we haar uiteraard genoeg te vertellen, vandaar dat ze vroeg of we om 21.00 in de Bean Bar konden zijn. Uiteraard kwamen we ‘fashionably late’ (ongeveer anderhalf uur later) aan, waardoor ze al een eeuwigheid was vertrokken. Nou ben ik absoluut geen man van de klok, maar anderhalf uur te laat is zelfs voor mij een uitzonderlijke prestatie. Gelukkig kwam het me ook niet slecht uit, want ik had er een lange dag op zitten en dit betekende dat ik meteen kon gaan slapen. Geluk bij een ongeluk!

Zaterdag heb ik nog even geskyped met het thuisfront en ben ik naar de campus gegaan om een opdracht voor Data Mining af te schrijven. Dit is de tweede keer dat ik in mijn leven op een zaterdag naar school ben gegaan, en eigenlijk is het helemaal geen ramp als je slechts enkele minuten hoeft te lopen. De opdracht van Data Mining heeft ons wel diep gefrustreerd, omdat er problemen waren met het opslaan van de documenten. Na 20 minuten van alles geprobeerd te hebben en allerlei instellingen aangepast te hebben was het ons gelukt. Vervolgens heb ik nog een opdracht voor Strategic Management afgemaakt en is het research paper voor Data Mining praktisch afgeschreven, waarna we na deze productieve middag gezonde Hollandse stamppot hebben gemaakt; andijvie met zelfgedraaide gehaktballen. ’s Avonds ook nog even geprofiteerd van het feit dat alle Canadese huisgenoten van Casper naar het ouderlijk huis zijn in verband met reading week (de meeste studenten gaan naar hun oorspronkelijke woonplaats toe en sommige studenten gaan naar Florida. Verschil moet er zijn;-)), waardoor we ongestoord nog meer voor school konden doen. We hadden dan ook wel het nodige bij te werken doordat we in Florida waren geweest. Zondag kende ongeveer hetzelfde verloop als zaterdag. Vroeg uit de veren om nog even te Skypen en mezelf helemaal te laten bijpraten en het thuisfront nog verder bij te praten om vervolgens ’s middags nog wat projecten te doen. Het enige noemenswaardige is dat we ruim 2 kg aan pasta hebben gemaakt (voor het geval dat…) en ’s avonds nog een potje welkom-terug-iedereen-beerpong hebben gespeeld. Daarna naar huis om alles klaar te maken voor de eerste schooldag na de vakantie.

Na een afwezigheid van bijna twee weken stond er deze maandag weer een collegedag op het programma. Tijdens het college Supply Chain Management kregen we bezoek van een gastspreker. Een van de directeuren, Jim Matthews, van RIM (het bedrijf achter BlackBerry) had tijd gevonden om het een en ander te vertellen over het beleid binnen deze Canadese multinational. Een erg interessant verhaal en absoluut een meerwaarde voor het vak. Daarna hebben we een interactieve distribution game gespeeld waarin iedere student van de projectgroep (4) een rol in het distributiekanaal had (retailer, wholesaler, distributor of manufacturer). Uiteindelijk hebben we een nipte derde plaatse behaald, mede doordat de vraag van de retailer (ik) grote pieken en dalen vertoonde. Gelukkig was ik niet de meest onvoorspelbare retailer van de klas en vond ik mezelf terug op een keurige tweede plaats. Het college SAP zou deze maandag geen doorgang vinden, doordat er problemen waren met het programma, waardoor er tijd vrijkwam om een doorstart te maken met het project voor Data Mining & Business Intelligence. Ook hebben we tijdens het wekelijkse vragenuurtje met een student gesproken die vorig jaar colleges van dr. Yuan had gevolgd. Dit gesprek heeft ons weer het een en ander duidelijk gemaakt. De reden dat dr. Yuan nauwelijks reageert op vragen, of omdat hij vragen altijd verkeerd interpreteert, is omdat hij praktisch doof is. De beste man hoort geen steek wat meteen ook een groot gedeelte van zijn vreemde gedrag verklaard. Het avondcollege van dr. Yuan zou achteraf weer voor een hoop hilarische momenten en legendarische uitspraken zorgen. Zo zou hij vandaag 3 colleges in een les verwerken. Oftewel, waar normaal gesproken 9 uur voor nodig is heeft hij deze maandag in 3 uur gepropt. Vragen wimpelt hij tegenwoordig af met een simpele ‘whatever’ om vervolgens door te gaan met het verhaal waar hij gebleven was. Fouten in zijn collegesheets worden even eenvoudig afgedaan als ‘mistakes of the textbook’, en eens in de 5 minuten vraagt hij of iedereen de informatie die hij maar blijft aanreiken nog kan verwerken. Op het moment dat dr. Yuan begon aan zijn tweede college van de dag met de vraag of wij ‘already overloaded’ waren ben ik afgehaakt en heb ik ‘De Kolonisten van Katan’ gedownload op mijn telefoon. Een prima tijdbedrijf dat absoluut niet veel concentratievermogen van mij vraagt. Ideaal in situatie waarin een professor besluit om een slordige 200 collegesheets in 3 uur te proppen. Bovendien is er geen enkele logica in het Steno-Engels van dr. Yuan te ontdekken, dus was ik toch al gedwongen tot zelfstudie, ondanks dat hij wekelijks aangeeft dat Data Mining in zijn ogen alleen maar ‘easier, and easier, and easier’ wordt. Het enige probleem met ‘De Kolonisten van Katan’ is het opstartgeluid van het spelletje. Maar in de wetenschap dat dr. Yuan praktisch doof is en moeite zou hebben met het waarnemen van een kanonschot enkele meters van hem vandaan hebben alleen andere studenten gemerkt dat ik me niet meer op de les kon concentreren. Na het afronden van het tweede college was dr. Yuan volledig op stoom gekomen en bleek dit allemaal een warming-up voor de beste man te zijn geweest. Hij vroeg nog wel of iemand bezwaar had tegen het feit of hij verder kon gaan met het derde college van de dag, maar tegelijkertijd liet hij geen ruimte voor discussie. Binnen enkele seconden was namelijk het college al opengegooid en onder het motto ‘let we go further, I am not getting tired’ hebben we de lijdensweg vervolgd. De beste man buffelt gewoon door, zonder dat er ook maar één student is die nog iets van zijn wijsheid opsteekt. Het enige wat me nog is bijgebleven is het feit dat dr. Yuan vertelde dat marketing studenten (lees: de Nederlanders) ‘outgoing and extravagant’ zijn. Met alle wijsheid die deze moderne Confucius bezit zullen we dit compliment maar voor waar aannemen. Uiteindelijk, na bijna de drie uur te hebben vol gemaakt, vond dr. Yuan het blijkbaar genoeg geweest en is hij gestopt met het college ‘because you get headache from my lectures’. Onverwachts had dr. Yuan nog ander goed nieuws, wat niet voor ons van toepassing was. We hadden namelijk de volgende dag een deadline voor een opdracht, die wij al voor het college hadden ingeleverd, die hij met 2 dagen uitgesteld heeft. Zodoende hebben de studenten die nog niet aan de opdracht begonnen waren ineens voldoende tijd om het af te krijgen, vandaar dat hij, door zijn vrijgevigheid, de bijnaam Santa Claus gekregen heeft van deze studenten. Dr. Yuan schuift deadlines op met hetzelfde gemak als de gemiddelde Canadees sneeuw van de stoep schuift. Na een vermoeiende collegedag direct naar huis om mijn warme bed op te zoeken.

Dinsdag ging de wekker om 06.40, want zoals gebruikelijk stond er een ochtendcollege Strategic Management op de planning. Voor dit college had ik een case geanalyseerd, wat tevens mijn laatste individuele opdracht betekende voor dit vak. De professor voor dit vak, Steve Howse, was weer ouderwets op dreef en probeerde de Europese en Aziatische studenten te overtuigen van het feit dat de economische crisis die dit moment speelt in Griekenland minder invloed heeft op de wereldeconomie dan het naderende faillissement van Kodak. Na deze overdosis aan Noord-Amerikaanse zelfingenomenheid hebben we de beste man onderworpen aan een grondig Google-onderzoek en blijkt dat hij helemaal niet zo briljant is als hij zichzelf doet overkomen. Zijn bedrijf, dat gespecialiseerd is in overnames en fusies van miljoenenbedrijven, bestaat uit welgeteld 3 mensen en wordt bovendien ondersteund door enkele studenten die ‘vrijwilligerswerk’ doen voor sommige projecten die de beste man doet. Hoe iemand binnen enkele muisklikken zijn geloofwaardigheid kan verliezen… De verhalen die hij uit eigen ervaring met ons deelt zijn ook te mooi om waar te zijn. Na deze openbaring konden we met een gerust hart richting Toronto vertrekken, want Casper en ik hadden namelijk kaartjes voor de Toronto Maple Leafs (ijshockey) weten te bemachtigen. Toronto begint langzaamaan een vertrouwde stad voor ons te worden en we kunnen ons ook al aardig wegwijs maken in deze stad die 6 miljoen inwoners telt. Bij aankomst in Union Station zijn we richting Eaton Mall gelopen, een gigantisch winkelcentrum dat praktisch langs en onder de ‘old City Hall’ is gebouwd. Werkelijk alle grote Europese en Amerikaanse merken zijn vertegenwoordigd binnenin het winkelcentrum, inclusief Victoria’s Secret, waardoor het hartje van Danielle op dit moment zeker sneller zal gaan kloppen. Dat wordt voor mij alleen nog maar budgetvakanties hier in Canada om geld te besparen;-)! Na even wat gegeten te hebben in het ‘food court’, waar ongeveer 40 verschillende ketens vertegenwoordigd zijn, zijn we doorgelopen naar Dundas Street, het Time Square van Toronto, richting Kensington Market en Chinatown. Kensington Market en Chinatown zijn twee internationale wijken waar, hoe kan het ook anders, veel Aziaten wonen, leven en werken. Voordat we echter deze bijzondere wijken hadden aangedaan hebben we een rondleiding gekregen door het parlement van Ontario dat gevestigd is in Toronto. De rondleiding was uiteraard gratis voor studenten, en ze boden ons ook nog de mogelijkheid om live een vergadering van het parlement mee te maken. Vanaf dat moment heb ik ook een favoriete Canadese politicus. Dit politieke zwaargewicht had uiteraard zijn zetel in de regeringspartij en was ongeïnteresseerd een krant aan het lezen terwijl zijn beleid onder vuur werd genomen door de oppositie. Tussendoor vond hij nog wel de tijd om enkele keren van onder zijn krant op te kijken om een afkeurende opmerking te maken of zelfs grappen te maken over het betoog van de oppositie. Na een 20 minuten durend betoog van de oppositie waarin op de eerste plaats niemand geïnteresseerd leek te zijn, er zijn zelfs mensen van de regeringspartij tussendoor weggelopen, had onze held slechts 2 minuten nodig om niet alleen de lachers in de zaal op zijn hand te krijgen, maar ook de oppositie der mate voor schut te zetten dat er van een debat weinig sprake meer was. Op een gegeven moment draaide de beste man zelfs zijn rug richting de oppositie om vrolijk te geinen met zijn partijgenoten. Deze Canadese versie van Geert Wilders zal ongetwijfeld door zijn populistische gedrag een plaats in het parlement hebben veroverd. Ik zie kansen voor enkele VTB leden voor een carrièreswitch! Na ruim een half uur het debat te hebben bijgewoond en diverse lachwekkende momenten was het tijd om langs de universiteit van Toronto, door Kensington Market en Chinatown, richting het Air Canada Center te gaan. Na wederom een broodje kebab in de buurt van het stadion zijn we een uur voor aanvang van de wedstrijd naar binnen gegaan. Wederom hebben we de ‘toeristentruc’ geprobeerd om betere plaatsen te krijgen, maar de wedstrijd was volledig uitverkocht. Wel mochten we de warming-up van de spelers bekijken vanaf rij 2 en zodoende zijn we ook bij deze wedstrijd erg dicht bij het wedstrijdveld gekomen. De warming-up was erg gaaf om te zien, zeker toen de sterspeler van de Toronto Maple Leafs, Kessel, een aantal ijshockeypucks in het publiek gooide. Jammer genoeg heb ik er geen kunnen vangen. Daardoor was ik genoodzaakt om een officiële wedstrijdpuck in de fanshop te kopen. Een leuk souvenir voor thuis! Na het bekijken van de warming-up (er is genoeg beeldmateriaal gemaakt!) werden we vriendelijk verzocht om naar onze plaatsen te gaan. Dit maal hadden we staanplaatsen achter het ‘sfeervak’. Waar we de eerste 10 minuten van de wedstrijd van vrije stoel naar vrije stoel zijn gehopt, voor een beter overzicht van de wedstrijd, raakten langzaamaan alle stoelen bezet en moesten we toch echt plaatsnemen op de staantribune. Hier raakte ik aan de praat met een voormalig professioneel American Football speler van de Buffalo Bills, en gelukkig stonden we in de buurt van een jongeman die de hele wedstrijd los ging op de ploeg. De ijshockey fans zijn, in tegenstelling tot de basketbal fans, ontzettend kritisch op haar eigen ploeg. Vergelijkbaar met de gemiddelde SV Budel supporter;-)! Het feit dat de Toronto Maple Leafs na 13 seconden al tegen een 0-1 achterstand aankeek en amper anderhalve minuut verder tegen een 0-2 achterstand aankeek voedde de kritiek alleen maar. Tegen het einde van de wedstrijd kwamen de eerste witte zakdoekjes tevoorschijn, maar dat was pas nadat het halve stadion was leeggelopen bij een kansloze achterstand voor de plaatselijke trots. Een paar dagen later zou de hoofdcoach, Wilson, ontslagen worden door de club. Dat betekend dat ik getuige was van zijn laatste thuiswedstrijd als hoofdcoach. De Toronto Maple Leafs zijn de vroege achterstand nooit meer te boven gekomen en hebben een dikverdiende 3-5 nederlaag geleden. Het spel was, volgens insiders, niet hartverwarmend en dan drukten zij zich nog zacht uit. Daardoor was het moment van de wedstrijd dan ook de zogenaamde ‘kiss cam’. Dit Noord-Amerikaanse fenomeen wordt tijdens sportwedstrijden gebruikt om tijdens time-outs het publiek te vermaken en het principe is eenvoudig. Kom je met z’n tweeën in beeld, dan moet je met elkaar zoenen. Uiteraard proberen ze stellen uit te zoeken en zijn er de welbekende clichés waarin twee meisjes met elkaar moeten zoenen. Dit maal kwam er een jongen en meisje in beeld, waarop het meisje met haar vriend wilde zoenen, maar deze gast blijkbaar meer behoefte had aan zijn biertje en deze een zoen gaf. Uiteraard was het meisje ‘not amused’ met deze publieke vernedering en besloot op haar beurt weer om haar bier over de jongen heen te gieten. Hilarisch! Dit was echter nog niet alles… Na een (succesvol) shot van een ander stelletje kwam de camera (uiteraard) weer terug bij het ruziemakende stel, waarop het meisje besloot om haar tweede bier in één teug op te drinken. Dit tot grote bewondering en enthousiasme van het publiek. Als ik als sportliefhebber dit als ‘het’ moment van de wedstrijd beschouw dan raden jullie al dat het spel niet om aan te zien was. Veel slechte momenten van de Toronto Maple Leafs en eigenlijk haalden alleen Kessel, die een vergelijkbare status heeft als Messi bij FC Barcelona, en Lupus een acceptabel niveau. Ondanks mijn eerste Noord-Amerikaanse verlies (de twee NBA games van respectievelijk NY Knicks en Toronto Raptors werden immers gewonnen) is de sport ijshockey wel geniaal om naar te kijken. Een super gave ervaring! Jammer genoeg zijn de overige thuiswedstrijden van de Toronto Maple Leafs praktisch uitverkocht, anders was het zeker het overwegen waard om nog een keer te gaan. Na de laatste zoemer zijn Casper en ik nog even naar het speelveld gelopen om van dichtbij wat goede foto’s te maken om vervolgens met de express bus richting Hamilton te gaan. Rond 23.00 kwamen we aan in Hamilton en we hadden van te voren afgesproken dat we nergens meer naar toe zouden gaan. Echter was de lokroep van Boston Pizza (in de volksmond BP) onweerstaanbaar. Bovendien hadden we anders onze Canadese vriend Scott alleen naar BP moeten sturen en dat konden we niet over ons hart verkrijgen. Dus bij terugkomst in Hamilton onze spullen op de kamer van Casper gelegd en nog even een paar uur in BP gezeten met Scott. Deze avond hebben we niet gezongen, doordat de stembanden niet meer in optimale conditie waren na het geschreeuw bij de Toronto Maple Leafs (en er was een behoorlijke wachtlijst bij de karaoke;-)). Dat je van te voren niet kan inschatten of er nog bizarre dingen gebeuren in BP bleek deze avond maar weer eens. De (ranzige) herentoiletten van BP werden deze avond namelijk gedeeltelijk bezet door een stelletje dat dacht dat ze in een slaapkamer waren. Ze waren elkaar daar namelijk de beginselen van het vak Biologie aan het bijbrengen en uiteraard ging dit als een lopend vuurtje door BP. Het gevolg: een enorme wachtrij voor het herentoilet, jongens die ongegeneerd op de vloer van het bewuste hokje probeerden te plassen, en, als ik Scott moet geloven, een jongen die WC papier nat maakte onder de kraan om deze vervolgens met een soepele boog over de deur heen te mikken op het stelletje. Deze gingen echter onverstoorbaar verder met waar ze mee bezig waren, waardoor het verhaal mythische vormen begint aan te nemen. Scott, die praktisch alle gasten van BP persoonlijk kent, heeft nog niemand gesproken die heeft gezien wie het waren. Not to be continued! Rond de klok van half 2 ben ik naar huis gelopen met mijn souvenir (een officiële Toronto Maple Leafs puck) in de binnenzak.

Woensdagochtend stond er weer een college Innovations & New Products op het programma. Wederom was dit college onderhoudend en blijft dr. Pujari me wekelijks verbazen door zijn interessante stijl van lesgeven. Het is een autoritaire man die echter wel eenvoudig te benaderen is voor studenten en ook interactief probeert les te geven. Dit vak zal ik de komende weken met het nodige plezier blijven volgen, ondanks de enorme hoeveelheid werk dat er aan zit te komen voor dit vak. Dat is ook de reden dat Casper en ik, samen met onze projectgenoten Vijay (een Canadees) en Allen (een Roemeens-Pools-Italiaanse Canadees), aan een opdracht hebben gewerkt. Daarna ben ik nog even naar downtown Hamilton gegaan om mijn prepaid budget op te laden bij Rogers. Na ’s avonds bij mij thuis gegeten te hebben en nog even met de huisbaas gesproken te hebben over het eerder ontbinden van mijn huurcontract (ik huur in de maand mei een andere en goedkopere kamer van Scott) ben ik richting Casper gegaan om officieus het weekend in te luiden met een aantal potjes beerpong. Ondanks dat het een late avond was geworden was ik donderdagochtend, onder het motto: ’s avonds een vent, ’s ochtends een vent, weer vroeg uit de veren, want er stond een afspraak met Doug Kerr in de agenda. Doug Kerr is een distributiespecialist van het bedrijf North Sail Manufacturing waar wij voor het vak Supply Chain Management een project voor doen. Daardoor was dit ook de eerste donderdag dat ik daadwerkelijk op de Burlington campus was om aan school te werken. Jammer dat ik mijn ongeschonden status niet heb weten te behouden, maar gelukkig was Doug Kerr ontzettend tevreden over de resultaten tot nu toe. ’s Middags naar huis, omdat er geleerd moet worden voor een tentamen voor aanstaande maandag en nog andere zaken voorbereid moeten worden voor morgen. Vrijdag moet ik namelijk ook naar school, en dan te bedenken dat er mensen zijn die denken dat ik niets doe voor school;-)!

Vrijdagochtend nog druk geleerd voor het tentamen van Supply Chain Management voor aankomende maandag en vervolgens de bus richting Burlington gepakt voor een groepsmeeting met Allen en Vijay voor een project van Innovations & New Products. Na een relatief korte vergadering (ongeveer een uur) konden we weer richting Hamilton om dit maal officieel het weekend in te luiden. Na deze 5-daagse werkweek smaakte de Tim Hortons nog beter. Bovendien stond er deze avond een verjaardag van ons zaalvoetbalvriend Hesj (niet te verwaren met het Nederlandse hasj) op het programma. Deze zou gevierd worden in het huis van Casper waarna we onze weg zouden vervolgen richting downtown Hamilton om naar de favoriete discotheek van Hesj te gaan. In Canada is het geen traditie om cadeautjes aan elkaar te geven, maar bepaald de jarige job waar er die avond gestapt wordt. Dit keer stond er een combinatieclub op het programma: 77 en Dirty Dogs. 77 is vergelijkbaar met ieder willekeurig café in Valkenswaard en Dirty Dogs is vergelijkbaar met het café in de film ‘Coyote Ugly’. Voordat we echter richting downtown Hamilton gingen was er voldoende tijd om de nodige bierspelletjes (waaronder het inmiddels klassieke beerpong) te spelen. Onze Canadese vrienden hadden met z’n drieën afgesproken om er een ‘girls-night-out’ van te maken. In de praktijk kwam dit neer dat er bij het indrinken 1.5 liter wijn meester werd gemaakt. Gelukkig heb ik het aanbod van hun wijselijk afgeslagen. Aan de staat van ontbinding waarmee sommige gisteren hun bed indoken, was dit een prima besluit geweest. Wat apart was om te zien is dat beide clubs, gescheiden door slechts één deur, compleet verschillende werelden waren. 77 draaide prima muziek, terwijl er in Dirty Dogs countrymuziek op stond, men op de bar kon dansen en er een ritje op de stier gemaakt kon worden. Ik heb trouwens nog nooit zoveel goedkope vrouwen in een kroeg samen gezien. Het leek wel een feest in een willekeurige leegstaande papierfabriek in een achterstandswijk in de hoofdstad van een van de Baltische of Oost-Europese landen. Iedereen met een aantal munten van 2 Canadese dollar op zak kon praktisch de bar leeg kopen. Na een gezellig stapavond met een groot gedeelte van de zaalvoetbalploeg vonden we 1 uur een prima tijd om richting Tally Ho te gaan om te avond af te sluiten met een ‘beef sandwich and gravy on top’.

Vandaag (zaterdag) gaan Casper en ik naar Toronto om een wedstrijd Lacrosse mee te pakken van de Toronto Rock. Lacrosse is van oudsher de nationale sport van Canada, en de enige keer in mijn leven dat ik ooit iets van Lacrosse heb zien voorbij flitsen is in de film American Pie. Het feit dat we naar Toronto gaan vandaag betekend automatisch dat ik de kwartfinale van de play-offs aan mij voorbij moet laten gaan. Deze wedstrijd is namelijk ’s avonds gepland in plaats van de gebruikelijke middaguren, waar ik uiteraard geen rekening mee had gehouden bij het kopen van de wedstrijdkaarten. Hopelijk zijn de andere zaalvoetballers ook zo verstandig geweest om gisterenavond niet extreem hard door te halen en kan de eerste play-off ronde eenvoudig overleefd worden, ook zonder sterspeler;-). Vandaag is het dus de dood of de gladiolen. Hopelijk kan het zaalvoetbalavontuur nog met een ronde verlengd worden en kan ik volgende week mijn opwachting maken in de play-offs. To be continued!

Foto’s (helaas geen filmpjes in verband met het aantal MB) van de Toronto Maple Leafs zijn te vinden op: https://picasaweb.google.com/112945433146884983136/YouReJustLikeSantaClaus?authkey=Gv1sRgCOGLnKzzj5fq8wE#

Maarten