That’s why you’re Robbie Keane!

Ondanks dat de werkdruk op het Ron Joyce Center begint toe te nemen en bij sommige studenten het kookpunt bijna is bereikt, tot het krankzinnige aan toe, zijn er twee Nederlanders die de verhouding school-ontspanning nauw in de gaten houden en hiervoor de nodige bewondering oogsten. In tegenstelling tot de meeste Canadezen laten we ons niet zo snel het hoofd op hol brengen en na een heldere taakverdeling werkt de tandem weer, als vanouds, op volle toeren. Door deze economische manier van werken houden we voldoende tijd over voor ‘belangrijke’ zaken. Zo zijn we afgelopen zaterdag naar een Lacrosse wedstrijd van de Toronto Rock geweest en afgelopen woensdagavond naar het eerste kwartfinale duel tussen Toronto FC en LA Galaxy. Tussendoor werd uiteraard wel gestudeerd, en met regelmaat tot midden in de nacht. Nog 4 weken en dan zit er studeren in Canada er definitief op…

Na het schrijven van mijn laatste verslag zijn Casper en ik richting Toronto gegaan om een wedstrijd van de Toronto Rock (Lacrosse) mee te pakken. Aangekomen in Toronto zijn we langs het Harbour Front gelopen, waar de wind ons letterlijk bijna Lake Ontario inblies, maar waar we ook een mooi uitzicht op Toronto Island hadden. Waarschijnlijk is deze wandeling in de zomer, met warme temperaturen en zonder de gure wind, vele malen leuker om te doen. Hierna zijn we naar de Hockey Hall of Fame gelopen. Immers, Canada is bij uitstek het ijshockeyland ter wereld en een bezoek aan het beroemdste eerbetoon aan de sport kon dan niet genegeerd worden. Waarschijnlijk hebben de beleidsbepalers van de Hockey Hall of Fame hetzelfde gedacht en proberen ze, met veel succes, de toerist een poot uit te draaien. De entree was $17,50, wat op zich redelijk is, maar ze hadden prompt de ‘Great Hall’ voor onbepaalde tijd gesloten wegens onderhoud. Dit was voor ons het sein om uit de wachtrij te stappen en Toronto in te lopen. Richting Queens Park, dat vlak achter het parlement van Ontario ligt, en vervolgens naar de University of Toronto. Tussendoor liepen we langs de Trinity Church die, volledig ingesloten door wolkenkrabbers, verscholen ligt in hartje Toronto. Bijzonder hoe een eeuwenoud bouwwerk in de loop der jaren volledig gedomineerd wordt door de moderne architectuur. Vergelijkbaar met de St. Paul’s in Financial District in New York. Op de terugweg naar het Air Canada Center zijn we door Kensington Market en Chinatown gelopen. Aangekomen in Air Canada Center gingen we, traditiegetrouw, de lage ring in om uit te zoeken of er weer mogelijkheden waren voor een ‘seat upgrade’. Dit bleek volgens de officiële weg onmogelijk, ook omdat we een van de meest slome stewards hadden aangesprongen die bij de wedstrijd aanwezig was. Gelukkig mochten we wel de warming-up zien vanaf de eerste rij en heb ik zodoende een wedstrijdbal gekregen van een speler. Een simpele handbeweging in de vorm van een bal was voldoende om de Lacrosse speler met #11 te verleiden om een bal richting mij over het glas te gooien. Na de warming-up werden we vriendelijk verzocht om naar onze originele plaatsen te gaan in de bovenste rijen van het stadion. Doordat het stadion maar voor de helft was gevuld waren er nog veel vrije plaatsen dicht bij het veld en besloten we om onszelf maar een ‘seat upgrade’ te geven. Immers, het was onze eerste en hoogstwaarschijnlijk ook laatste keer dat we een wedstrijd van de Toronto Rock zouden zien. In tegenstelling tot de wedstrijden van de Toronto Raptors en de Toronto Maple Leafs leeft de Toronto Rock beduidend minder onder de bevolking, ondanks dat ze afgelopen jaar kampioen zijn geworden. Lacrosse is echter wel een bizar agressieve sport als je het vergelijkt met andere sporten. Vechtpartijen, harde bodychecks en rake klappen met de stick wisselen zich in hoog tempo af. Het gaat zelfs zo ver dat in de voorbereidingsperiode spelers gescout worden op hun vechtkwaliteiten. Wanneer er namelijk veel en hard gevochten wordt tijdens wedstrijden komt er meer publiek kijken, wat betekend dat er meer omzet gegenereerd wordt. Oftewel, wie meer vecht verdiend meer. Ik zou zeggen geef Semmy Schilt en Peter Aerts een stok met een netje eraan en laat ze los in de arena. Dat maakte #88 van de Toronto Rock ook tot een van de meest geliefde spelers. Zijn taak was simpel: probeer de sterspeler van de tegenstander uit te lokken tot een gevecht en sla hem vervolgens helemaal in elkaar, of probeer hem op zijn minst een flinke tijdstraf aan te naaien. Nog voor de rust was deze missie geslaagd voor #88, waardoor hij weer een prima wedstrijd had afgeleverd. Lacrosse laat zich niet alleen kenmerken door een overdosis aan agressiviteit, maar ook door een spectaculair scoreverloop en flitsende combinaties. Alles wat een sport interessant maakt om te kijken. Helaas had de regerend kampioen Toronto Rock een offday en werd er met ruime cijfers verloren van de Washington Stealth (8-14). Dit kon de pret echter niet drukken en voldaan, en met een wedstrijdbal in de binnenzak, gingen we weer richting Hamilton voor een afsluitend potje FIFA met onze Canadese vrienden. Tussendoor kregen we per sms nog het goede nieuws dat de zaalvoetballers van Team McMaster, zonder Nederlandse inbreng, een geheel Koreaans team, dat laatste was geëindigd in de reguliere competitie, met 1-0 had verslagen. Over de score praat straks niemand meer, het belangrijkste was dat de kwartfinales van de play-offs waren bereikt.

Zondagmorgen vroeg gaan leren voor het tentamen van Supply Chain Management van aanstaande maandag, tussendoor nog even boodschappen gedaan, en na het avondeten direct weer de boeken in gedoken. Als dit tentamen met een goed cijfer werd afgesloten zou het betekenen dat het laatste tentamen overbodig zou zijn voor mij. Immers de beste twee resultaten tellen en met de wetenschap dat ik de eerste met een 8.7 gehaald had was er veel aangelegen om dit tentamen met minimaal een 8 af te sluiten.

De maandag startte dit maal met een slaapverwekkend gastcollege. Nog nooit heeft een gastspreker zo weinig aandacht van zijn ‘publiek’ gekregen, ook omdat iedereen met zijn gedachte al bij het tentamen zat. Direct nadat de gastspreker het gebouw had verlaten, kon het tentamen beginnen. Na ook dit tentamen met een goed gevoel afgerond te hebben kon een voldoende voor Supply Chain Management mij haast niet meer ontgaan. Goed nieuws, immers, dit is een van de twee vervangingsvakken die ik voor mijn studie in Tilburg MOET halen. Het college Supply Chain Management werd gevolgd door een college SAP, waarin de laatste loodjes ook het zwaarste wegen. Dit blijkt vooral uit het percentage studenten dat dit college aanwezig was. Van de 22 mogelijke studenten, waren de aanwezige studenten op één hand te tellen en midden in de les liepen er ook nog eens 2 weg. Daar sta je dan als docent, college te geven aan een drietal studenten. De beste man zal zichzelf ook achter zijn oren krabben als hij thuis is. Gelukkig hebben we wel optimaal weten te profiteren van deze beschamende omstandigheden en hebben de studenten die trouw iedere week aanwezig waren (waaronder ikzelf) extra punten binnengesprokkeld voor de opdracht die in een van de aankomende weken op de agenda staat. Na een vlug avondmaal moest er nog een case voorbereidt worden voor de volgende dag, voordat Data Mining & Business Intelligence onder aanvoering van de hilarische dr. Yuan weer van start kon gaan. Na een stroeve start, waarin de laptop van dr. Yuan het begeven had, kon de cabaretvoorstelling weer beginnen. Ik dacht overigens dat Chinezen emotieloos waren, maar na de tirade van dr. Yuan op zijn laptop weet ik beter. Vloekend en tierend en ik citeer: “you’re a shit keyboard”, en zelfs slaand op zijn laptop, ging hij tekeer. Vervolgens pakt hij de laptop van een student onder het motto: “I take yours! Now we can talk….” Veel ruimte voor discussie was er blijkbaar niet!

Ik heb enkele van zijn legendarische uitspraken van deze avond voor jullie op een rij gezet:

1) Op een vraag van een student voorafgaande aan het college: “I have not started my class yet, no time for questions.”
2) Na de rondvraag wie zijn opdracht, die de dag erna ingeleverd moest worden, afhad en waarin Casper en ik blijkbaar de enige twee studenten waren die hem al af hadden: “You’re advance students, I like your active learning.”
3) Over het vak Data Mining: “If you have problems with this course; understandable! If you have answers on all questions; amazing!”
4) Bij een uitleg over cluster analyses: “Everyone accept that?!?”

Ik begin het bijna een teleurstelling te vinden dat de colleges over 4 weken al afgelopen zijn na wederom een fantastisch schouwspel van dr. Yuan.

Dinsdag ging zoals gebruikelijk de wekker weer vroeg. Een college van Steve Howse stond weer op de agenda. De laatste twee uur van het college werden, zoals gewoonlijk, besteed aan een case discussie die dit maal door een student geopend zou worden zonder dat Howse zich ermee zou bemoeien. Dit werd een compleet fiasco. De student, die overigens behoorlijk vol is van zichzelf, kon de orde in de discussie niet handhaven en gelukkig greep Howse op tijd in, voordat ik het college was uitgelopen. De desbetreffende student is niet alleen dom, als je van jezelf weet dat je geen discussie kan leiden, stap dan niet naar voren om goedkoop aan participatiepunten te komen. Participatiepunten; daarmee heb ik ook meteen het meest waardeloze van het lessysteem in Noord-Amerika aangehaald. Een deel van je eindcijfer is namelijk gebaseerd op de hoeveelheid waarmee je praat. Niet de inhoud is doorslaggevend, maar het aantal keren dat je je mond opendoet en er daadwerkelijk geluid uit komt. Het gevolg: iedere student probeert de ander te overschreeuwen, zonder met zinnige argumenten te komen, wat leidt tot onnavolgbare en waardeloze discussies. Het is overduidelijk dat ik mezelf niet ga verlagen tot dergelijke praktijken, dus die 10 voor participatie kan ik op mijn buik schrijven. Gelukkig waren de afgelopen cases wat moeilijker en kon er zinvol gediscussieerd worden waardoor ik behoorlijk wat punten heb binnengesprokkeld voor participatie. Na de interruptie van Howse veranderde een waardeloze discussie binnen seconden in een actieve, en boeiende klassendiscussie. Wederom een prima optreden van de beste man. De grilligheid waarmee hij presteert lijkt een beetje op de prestatiecurve van SV Budel 1. Verliespartijen tegen laagvliegers DESM en Merefeldia worden afgewisseld door een overwinning tegen titelkandidaat Baarlo. Na het college zijn we richting Casper’s huis gegaan om een presentatie voor Innovation & New Products voor te bereiden die morgen op het progamma stond. Tussendoor nog even naar huis om te wassen, te Skypen en om boodschappen te doen en rond de avond weer naar Casper om ontspannen een potje FIFA te spelen. Zodoende heb ik ook weer de nodige kilometers in de benen. Na 3 uur FIFA tegen Scott ben ik nog even naar Boston Pizza geweest en liet Casper verstek gaan. Boston Pizza is ten slotte traditie op de dinsdagavond. Op de heenweg zagen we een oude man op zijn gemak zijn behoefte doen in een bushokje. Veel gekker moet het hier toch niet gaan worden op de dinsdagavonden. Dit maal heb ik rond middernacht het pand verlaten en ben ik vroeg gaan slapen. Woensdagochtend zou de wekker mij weer vroeg wekken.

Vandaag (woensdag) vroeg uit de veren om de laatste puntjes op de spreekwoordelijke i te zetten voor de presentatie van vanmiddag. Casper en ik hadden vroeg op school afgesproken met onze andere groepsgenoten, maar die lieten ruim anderhalf uur op zich wachten. Weet ik ook eens hoe dat voelt;-)! Echter kon dit de voorbereiding niet verstoren. De presentatie, waarin wij een nieuwe strategie voor Wrigley (de grootste kauwgomproducent ter wereld) in China moesten verdedigen, ging prima. Na het college zijn we richting Hamilton gegaan om ons te ontdoen van onze nette kleding en vervolgens zijn we met de bus richting Toronto gegaan. Er stond namelijk een belangrijke kwartfinale tussen Toronto FC en LA Galaxy op het programma. Frings en Koevermans vs. Beckham, Donovan, en Robbie Keane. Dit was het eerste kwartfinale duel van de Noord-Amerikaanse Champions League waarvoor Toronto FC zelfs uitweek naar het vele malen grotere Rogers Centre (capaciteit 50.000) in plaats van het kleine knusse BMO Field (capaciteit 20.000 en tevens het stadion van het nationale elftal van Canada) waarin ze normaal hun wedstrijden afwerken. Rond 17.00 (ongeveer 3 uur voor aanvang van de wedstrijd) kwamen we aan in Toronto, waardoor we nog tijd hadden om via Young Street, de langste straat ter wereld met 1896 kilometer, richting Yorkville te lopen en door Chinatown weer naar het Rogers Centre om de warming-up van Danny Koevermans en Co mee te pakken. Vergeleken bij het Europese voetbal stelt het Amerikaanse ‘Soccer’ weinig voor, maar de sfeer was deze avond geweldig en de aanwezigheid van 5 topspelers (ik schaar de Koef, als voormalig Nederlands international, in het rijtje Frings, Beckam, Keane en Donovan;-)) vergoedde veel. Na een stormachtig begin van TFC, binnen 20 minuten stond er een 2-0 voorsprong op het scorebord, was het gedaan met de ploeg van Aron Winter. Een goed begin bleek ook deze keer het halve werk te zijn en een aantal minuten voor tijd maakte Landon Donovan uit een corner van David Beckham (wie anders?) de gelijkmaker. Tegen de regerend kampioen LA Galaxy was dit op voorhand een prima resultaat, maar de fans waren uiteindelijk toch gematigd teleurgesteld. Koevermans kwam er deze wedstrijd weinig aan te pas, behoudens een vechtpartij met de keeper van LA Galaxy en een schot van 50 meter dan rakelings naast zeilde. Verder had Robbie Keane zijn vizier niet op scherp staan, waardoor de legendarische uitspraak “that’s why you’re Robbie Keans” door het stadion ging. De fans van TFC zijn Roy Keane blijkbaar nog niet vergeten. Voetbalhumor! Verder moest David Beckham het bij corners regelmatig ontgelden met papieren vliegtuigjes die naar zijn hoofd werden gegooid en papieren slingers. Gelukkig zag hij de humor hiervan in! Jammer dat er nog een supporter was die dacht dat het wel eens grappig zou zijn als hij een vol blik bier tegen het hoofd van Beckham zou gooien. Gelukkig voor Beckham bleek de beste man geen getalenteerde werper en deze werd dan ook hardhandig naar de stadionpoorten verwezen. Binnenkort maar eens proberen of het mogelijk is om een training van Toronto FC mee te pakken om de kansen op een shirt van Koevermans of Frings te vergroten. Na de wedstrijd richting Union Station om weer naar Hamilton af te reizen. Nog wat gegeten bij Casper, een paar potjes FIFA gespeeld en daarna mijn bed opgezocht. De afgelopen dagen hadden haar tol geëist! Ondanks het late tijdstip van mijn wandeling richting Westdale (01.00) zat de bibliotheek op de campus nog afgelaten vol. Het is overduidelijk dat de tentamens in aantocht zijn. Bovendien begint ook de lente eindelijk door te breken in Canada. De -5°C van gisteren hebben plaats gemaakt voor een heerlijke 19°C van vandaag. Zo kan ik wel wennen aan het leven in Canada!

Donderdagmorgen werden de eerste voorbereidingen voor het nieuwe wielerseizoen getroffen. Bij Club Vedet wordt er jaarlijks gestreden om het wereldbeker klassement in het wielrennen. Hierin staat niet alleen eeuwige glorie op het spel, maar ook de mogelijkheid om iedere vrijdagavond met een voldaan gevoel Club Vedet binnen te stappen in de wetenschap dat je het klassement aanvoert. Het aanvoeren van het wereldbeker klassement in de slangenkuil die Club Vedet heet staat gelijk aan onsterfelijkheid en de mogelijkheid om iedere wielerdiscussie met een simpele *kuch #1* te beëindigen. Ook dit jaar is er dus veel aangelegen om weer goed voor de dag te komen, ondanks dat ik het mondiale wielrennen de afgelopen maanden niet heb gevolgd. Ik weet dat mijn ‘concurrenten’ dit ook lezen, dus troeven worden niet prijsgegeven;-)! Ik kan wel melden dat de voorselectie inmiddels af is… ’s Middags heb ik voornamelijk besteed aan het schrijven van een case analyse voor Innovation & New Products en ’s avonds ter ontspanning nog even met Scott PS2 gespeeld om dezelfde nacht nog tot 04.00 door te werken aan de case analyse.

Vrijdag hetzelfde verhaal.. De hele dag werd opgeslokt door de case analyse. Gelukkig kon er tussendoor nog even geskypt worden met de familie Steijvers (het was namelijk de 72e verjaardag van oma Steijvers) en met het thuisfront waardoor ik nog even een virtueel kaartje heb kunnen leggen van Club Vedet. Een mooie afwisseling van het saaie schoolwerk. Deze avond werd tot 02.00 gewerkt aan de case analyse en nog altijd is deze niet af.

De zaterdag stond gelukkig weer in het teken van zaalvoetbal. Het was voor mij inmiddels 4 weken geleden dat ik een bal had aangeraakt, dus ik stond te popelen om weer een wedstrijd voor Team McMaster te spelen. De wedstrijd begon om 15.30, waardoor ik ’s ochtends nog voldoende tijd had om uit te slapen en te Skypen met Daniëlle. Uiteraard kwamen we gezamenlijk te laat aan bij dit doorslaggevende duel in de play-offs. Dit leek ons niet te deren, aangezien nog voor het rustsignaal, het vonnis over de tegenstander was geveld met drie treffers van ondergetekende. Een loepzuivere hattrick en een 3-0 ruststand was het feit. In de tweede helft werd eenvoudig standgehouden en uiteindelijk bracht Team McMaster ook nog de 4-0 op het scorebord, waar een heerlijke steekpass aan vooraf ging. De tegenstander werd volledig in het hemd gezet en Team McMaster begint zich steeds meer de rol van titelfavoriet aan te meten. Na de eerste wedstrijd van het seizoen verloren te hebben volgden louter overwinningen. Volgende week zondag staat de finale dag op het programma, waarin de halve finale en de finale afgewerkt worden. Dit is echter wel na Saint Patrick’s Day, dus hopelijk is iedereen voldoende hersteld tegen die tijd. Na de wedstrijd heb ik nog een opdracht voor Supply Chain Management afgemaakt en vervolgens hebben we de winstpartij bij Casper thuis gevierd. Er werden diverse partijen Beerpong gespeeld en vervolgens hebben we met 4 telefoons DrawSome tegen elkaar gespeeld. Dit spelletje schijnt ook in Nederland een grote hit te zijn. Het principe is eenvoudig: teken iets en laat je tegenstander raden wat het is. Een moderne versie van pictionary. Rond middernacht ben ik weer richting Westdale gelopen en onderweg heb ik een BlackBerry gevonden. Eerlijk als ik ben heb ik het nummer gebeld die bovenaan in de belgeschiedenis stond, en zodoende heb ik het toestel weer bij de (blije) rechtmatige eigenaar kunnen terugbrengen. Heb ik mijn goede daad voor de komende maanden ook weer gedaan;-)!

Foto’s van de Toronto Rock en de Toronto FC staan op de onderstaande link. Speciaal voor mijn vrouwelijke volgers heb ik ook een foto van David Beckham toegevoegd aan het album!

https://picasaweb.google.com/112945433146884983136/ThatSWhyYouReRobbieKeane?authkey=Gv1sRgCL2HuMje2ICwbA#

Maarten