De Nederlandse traditie wordt voortgezet…

Deze week werd er volop toegeleefd naar het weekend, waarin zaterdag de groene variant van Koninginnedag (Saint Patrick’s Day) op de agenda stond en zondag de belangrijkste wedstrijden van de Canadese zaalvoetbalcompetitie. In praktijk betekende dit dat er veel en hard gestudeerd zou worden tijdens de werkdagen, want het weekend gaf daar niet veel gelegenheid voor. Bovendien zijn er de aankomende weken enkele deadlines voor projecten, dus verzaken was er dit keer niet bij. De verleidingen van de aankomende lente, en het bijbehorende weer, stellen mijn monnikenlevensstijl en de toewijding aan studeren wel hevig op de proef. Het kwik van de thermometer haalt geregeld de 20°C en ook de eekhoorns in Westdale lijken dit te kunnen waarderen. Er is werkelijk een invasie van die kleine beestjes bezig in Hamilton. Zodra ik de eerste stappen van de dag buiten de deur zet schieten ze overal weg, nootjes begravend of elkaar achter na zittend op de grasvelden of in de bomen.

Zondag is zoals gebruikelijk een inhoudsloze dag. De boodschappen voor de aankomende week worden gedaan, meestal wordt er een Hollandse stamppot gemaakt en de dag wordt afgesloten met een aantal potjes FIFA tegen Scott. Tussendoor worden nog wat opdrachten voor school afgeschreven en er wordt ook altijd wel wat tijd gevonden met te Skypen met het thuisfront. Daarom ben ik ook zo blij met mijn cluppie SV Budel, dat geeft toch wat invulling aan je zondag. Helaas vallen de prestaties van de afgelopen weken wat tegen, maar daar zal ongetwijfeld verandering in gaan komen rond eind maart. Normaal gesproken breekt dan traditiegetrouw onze sterkste periode van de competitie aan en wordt er wel een nacompetitieticket uit het vuur gesleept. Ik blijf het volgen.

Doordat het afgelopen weekend de klok een uur vooruit is gezet begon de maandagmorgen ongebruikelijk hectisch. Uiteraard was ik te laat uit bed (waarom meld niemand de buitenlanders in Canada dat de tijd verzet wordt?!?), waardoor er dus gehaast moest worden om de pendelbus te halen die me richting Burlington zou brengen. Op het nippertje werd de bus gehaald en direct werden al mijn hulpmiddelen die de tijd aangaven aangepast (horloge, telefoon, en laptop). Het college Supply Chain Management was zoals gebruikelijk degelijk, en het college SAP was weer afgrijselijk. Nog maar een paar weken en dan zal ik met een goed gevoel SAP afsluiten en er ook alles aan doen om er de rest van mijn leven niet meer mee in aanraking te komen. Duitsland, bedankt voor het ontwikkelen van SAP! Echter, de dag werd met een goed gevoel afgesloten, want we mochten weer aanschuiven voor een one-man-show van dr. Yuan. Dit maal had dr. Yuan zijn Chinese klaverjaspartner meegenomen naar het college. De beste man bleek een docent te zijn aan een Chinese universiteit, maar heeft geen moment het woord genomen. Een prima gastspreker als je mijn bescheiden mening vraagt. Ook dit maal was dr. Yuan weer ad rem als altijd. Op een vraag van een student hoe de opdracht geanalyseerd moet worden: “I ask you to make the assignment, you not ask me! I do not tell you what to do, you have to decide on your own. That is the purpose of an assignment.” De student in kwestie gaf zich niet zomaar gewonnen en vroeg vervolgens of er een juist antwoord voor de opdracht bestond. Het antwoord van dr. Yuan: “Sure!” De ‘man met het LEGO-haar’ wordt met de week hilarischer en op veler verzoek heb ik dan ook een foto van hem bijgevoegd. Een waarop hij overduidelijk geposeerd heeft en de andere in zijn natuurlijke habitat. In de pauze van het college hebben Casper en ik nog even met dr. Yuan gesproken. Over de vele fietsen in Nederland en zijn ervaringen met ons kleine land. Hij is namelijk ooit een dag in Amsterdam geweest, en dan mogen jullie raden waar hij een enkele reis naartoe heeft gepakt… Ik denk dat de meerderheid van jullie het bij het juiste eind heeft. Hij vond Nederland namelijk erg ‘interessant’ en volgens dr. Yuan kan China nog het nodige leren van ons op het gebied van openbaar vervoer. Het is overduidelijk dat hij nog nooit in een NS trein heeft gezeten!

Dinsdag stond er weer een ochtendcollege van Steve Howse op het programma. Ook dit maal mocht een (Canadese) student het bal openen, maar wederom bleek deze poging tevergeefs. Gelukkig greep Howse in en kwam er eindelijk een goede discussie tot stand. Langzamerhand begint hij zijn krediet terug te verdienen dat hij in het begin genoot en vervolgens in enkele weken verspeelde. De laatste weken is hij prima opdreef en geeft hij ook aan studenten de mogelijkheid om zijn of haar mening te profileren. ’s Middags werd er nog gewerkt aan diverse opdrachten en hebben we in de heerlijke voorjaarszon gesport. Een aantal potjes American Football en nog wat straatvoetbal, voordat we ’s avonds nog wat tijd aan school hebben besteed en richting Boston Pizza zijn gegaan voor een ouderwetse karaoke. Dit maal werd U2 met ‘I Still Haven’t Found What I’m Looking For’ gezongen (of verpest). Om een lief meisje in Nederland gerust te stellen; ik heb het allang gevonden hoor;-)! Na dit matige optreden had Ian besloten om het duizelingwekkende aantal van drie scooners (liter pullen) mee naar huis te nemen. Uiteraard had de security hem nauwlettend in de gaten gehouden vanaf het moment dat hij zijn persoonlijke missie gestart had, en daardoor werd hij ook bij de uitgang tegengehouden. Echter was het intelligentieniveau van de bewaker van een dermate bedenkelijk niveau dat hij slechts 1 van de 3 scooners in beslag heeft genomen. De 2 scooners, die Ian in de mouwen van zijn jas had verstopt, hebben een eervolle plaats in 26 Thorndale Street North gekregen heb ik me laten vertellen. Na het ‘incident’ bij Boston Pizza zijn we nog even naar Tally Ho geweest om een vettige roast beef sandwich with gravy on top naar binnen te werken voordat ik richting huis kon voor een verdiende nachtrust.

Woensdag eerst het college van dr. Pujari (Innovations and New Products) bijgewoond, waarin Casper en ik een presentatie moesten geven waar we van te voren niet op hadden gerekend. Een miscalculatie, maar ondanks de magere voorbereiding hebben we ons er goed doorheen geslagen. Daarna vlug naar huis om het weekend in te luiden met een Skypesessie met Danielle en mama en een aantal opdrachten afgeschreven. Rond 18.00 kreeg ik een berichtje of ik zin had om op het splinternieuwe Alumni Field (het beste kunstgras dat ik ooit in mijn leven gezien heb) een wedstrijd te voetballen. Uiteraard had ik hier wel oren naar en uiteindelijk stonden we met ongeveer 26 jongens 13 versus 13 te spelen op de helft van een voetbalveld. Onder deze 26 jongens waren 5 blanken (Maarten, Casper, Ian, Scott en Connor) en de rest was van Nigeriaanse of Ghanese afkomst. Wie dit blik Afrikanen had opgetrokken en waar ze allemaal vandaan kwamen is nog altijd een mysterie, maar we hebben een leuke pot voetbal gespeeld. Op een gegeven moment voelde ik met net Paulo Figueiredo, een international van Angola die in zijn gloriedagen de enige blanke speler tussen 10 Angolezen was. Nando Rafael zal nog wel een interland met de beste man hebben gespeeld. Na de wedstrijd, die er erg sportief aan toe ging, richting huis om me op te frissen en de avond bij Casper af te sluiten. Samen met Scott heb ik mijn ‘bracket’ voor March Madness ingevuld. Een pool voor de NCAA. Het nationale basketbalkampioenschap voor Amerikaanse universiteiten. Mijn basketbalwijsheid heeft mij ingegeven dat Vanderbilt wel eens de verrassing van dit jaar zou kunnen worden. Helaas hebben ze het een ronde overleefd en zijn ze daarna hardhandig het toernooi uitgeknikkerd, hierdoor is niet alleen mijn troef en daarmee de kans op eeuwige glorie verkeken, mijn perspectieven zijn dermate vertroebeld dat ik in een hevig gevecht voor de laatste plaats verwikkeld ben. Gelukkig laten mijn voorspelkwaliteiten me dit jaar bij Derootpool niet in de steek;-)! Na het invullen van de bracket heb ik nog een paar afsluitende potjes FIFA gespeeld met Scott en ben ik naar huis gegaan.

Donderdag eindelijk eens van de gelegenheid gebruik gemaakt om uit te slapen voordat ik mijn hele middag aan de research paper van Data Mining & Business Intelligence zou besteden. Het einde hiervoor komt nu eindelijk in zicht en de hoeveelheid tijd die erin gestoken is begint zich uit te betalen. Na een hele middag huiswerk en een korte Skypesessie ben ik naar Casper gegaan om ideeën voor Saint Patrick’s Day op te doen. Het is hier namelijk traditie om een wit T-shirt te beschilderen. In alle bescheidenheid, het uiteindelijke resultaat mag er wezen;-)! Nog even met de American Football gegooid, collectief aan wat opdrachten gewerkt en ’s avonds een afsluitend potje FIFA. Zoals eerder vermeld is de eerste dag van de NCAA niet voorspoedig voorlopen voor mij (op dit moment zat Vanderbilt nog in het toernooi). Mijn verrassende keuzes bleken wel erg verrassend en hierdoor heb ik een dikverdiende één-na-laatste plaats weten te bemachtigen. Deze avond had ik nog altijd mijn hoop gevestigd op, in mijn belevenis de verrassing van het jaar, Vanderbilt. Het resultaat is inmiddels bekend, en verder wil ik er geen worden meer aan vuil maken!

Vrijdag stond in het teken van het project van Supply Chain Management. Tussendoor heb ik nog wel de tijd gevonden om mijn renners voor het wereldbekerspel van Derootpool op papier te zetten en door te mailen. Dit jaar heb ik besloten om de oude patrons van het wielerpeloton buiten mijn selectie te laten. Jarenlang heb ik vertrouwd op de erelijst van enkele wielrenners, maar Chelsea heeft mij doen beseffen dat leeftijd, wanneer boven de 33 jaar, een zeer negatieve dominante rol speelt op de sportprestaties (hopelijk heb ik nu niemand beledigd;-)). Dit betekend vers bloed in mijn team, maar Milaan – Sanremo was ook dit jaar geen doorslaand succes. Na wat straatvoetbal zijn we ’s avonds bij Wendy’s gaan eten, omdat we helemaal geen zin hadden om te koken. Deze fastfoodketen stond al niet echt bekend om haar snelle service, maar deze avond werd het toppunt wel bereikt. Na een half uur in de rij te hebben gestaan duurde het ook nog eens een extra 10 minuten voordat een simpele kipburger klaar was. De Wendy’s mag zich vanaf nu met recht een slowfoodketen noemen. Vandaag vroeg naar bed, want morgen zou een lange vermoeiende Saint Patrick’s Day worden.

Eindelijk, de zaterdag was aangebroken. Saint Patrick’s Day, of in de volksmond St. Patty’s Day, of St. Party Day stond op de agenda. In mijn groene korte broek, met mijn groene stropdas en groene overhandschoen met extra grip voor het twist-off bier richting 26 Thorndale Street North om me te laten verwelkomen door de huisgenoten van Casper. Deze Carnavalachtige Koninginnedag (zonder de optocht die alleen in hele grote steden is) begon met een overheerlijke Canadese ochtendbarbecue rond 9 uur. Daarna werd er vlug een beerpongtafel in elkaar geschroefd buiten en konden de eerste potjes Team Netherlands vs. Team Canada losbarsten. Gelukkig stonden wij vaak aan de goede kant van de score. Deze dag hebben we voornamelijk thuis doorgebracht, in een heerlijke voorjaarszon, in de voortuin. ’s Middags zijn we richting wat Canadese vrienden van Scott, Connor en Ian geweest, hebben we tussenstops gemaakt bij Tally Ho en Wendy’s, en ’s avonds hebben we afgesloten in 1280 waar Scott zijn telefoon is kwijtgeraakt. Sterker nog, de reden hiervoor was omdat hij in een groene onderbroek op stap was… Wie zijn billen brand… Maargoed na een half uur in 1280 vond ik het wel mooi geweest en heb ik rond half 11 mijn bed opgezocht. Mijn eerste Canadese Saint Patrick’s Day was lang en vermoeiend geweest, maar wel geslaagd.

Na een lange nachtrust, en een korte onderbreking voor een What’s App sessie met Daniëlle, drong het langzaam tot me door dat de finaledag van het zaalvoetballen was aangebroken. De halve finale en de finale van de Canadese zaalvoetbalcompetitie stonden op het programma. Ontspannen werd er naar de wedstrijden toegeleefd binnen Team McMaster. Rond 16.00 zijn we richting de sporthal gelopen en de halve finale bleek een ware titanenstrijd te worden. Harde duels waarin ik het vooral heb moeten ontgelden, maar waarin ik gelukkig ook de nodige overtredingen kon uitdelen. De Aziatische scheidsrechter, die vermoedelijk banden met de Chinese onderwereld onderhoud (vandaar dat zijn mobiele telefoon ook meerdere malen onder de wedstrijd afging), vond de harde overtredingen kennelijk geoorloofd en heeft welgeteld 1 keer gefloten, voor hands. Het was ook voornamelijk zijn verdienste dat de wedstrijd volledig uit de hand liep, maar na twee helften sloopvoetbal stond er wel een 4-3 overwinning op het scorebord voor Team McMaster. Met 2 treffers en de beslissende assist was Team McMaster naar de finale geloodst en konden we ons gaan opmaken voor de laatste wedstrijd van het seizoen welke een klein uur later gespeeld zou worden. In de finale troffen we een team dat ons, helaas, op alle fronten heeft overklast. Ondanks dat de score (2-0) anders doet vermoeden hadden we welgeteld één mogelijkheid gekregen om te scoren terwijl onze doelman zich onderscheidde met diverse knappe staaltjes keeperswerk. Hierdoor heb ik een vervelende Nederlandse traditie voortgezet. Het Nederlands elftal kan hier over meepraten, en ik geloof dat Joop Zoetemelk en Michael Boogerd ook meerdere malen in hun carrière deze trede van het podium mochten beklimmen. Het grote verschil; zij hebben wel ooit een groot toernooi of wedstrijd gewonnen. Ondanks de kansloze nederlaag in de finale mogen we wel tevreden zijn met het verloop van dit seizoen. De eerste wedstrijd ging kansloos verloren (6-2), maar sindsdien was er een stijgende lijn in de prestaties van Team McMaster. Na de finale heb ik de zondagavond gebruikt om bij te komen van het weekend. Zodoende kan ik met voldoende energie de schoolweek beginnen. Het einde komt in zicht, nog maar een paar weken en dan wordt het studentenleven in Canada verruild voor een bestaan als globetrotter;-)!

Foto’s van deze week zijn terug te vinden op: https://picasaweb.google.com/112945433146884983136/DeNederlandseTraditieWordtVoortgezet?authkey=Gv1sRgCKT24-qd59yiIQ#

Maarten