Stressbestendigheid én toewijding tonen...

Hoe sneller het einde van het semester nadert op DeGroote School of Business, hoe meer deadlines voor projecten naderen en hoe meer studenten door de ‘stressbarrière’ gaan. Deze groep (‘de stressgevoelige’) presteert het om ook op zaterdagen op de campus te zijn en kijken vaak vreemd op wanneer ze ontdekken dat ik alleen op de eerste drie werkdagen van de week aanwezig ben. Alsof mensen niet thuis achter hun bureau opdrachten kunnen opleveren? Ook laten wij, de Nederlanders, ons niet zo snel gek maken door deadlines en zeker niet wanneer deze praktisch voor ieder vak, uitgezonderd Innovations and New Products, herhaaldelijk verzet worden. Bovendien is de Noord-Amerikaanse cultuur er een van lange dagen maken en laten zien dat je aanwezig bent en vervolgens de helft van de tijd besteden aan nutteloze discussies. Casper en ik gaan hier niet in mee en hebben de afgelopen week opgeofferd om praktisch alle opdrachten, presentaties en projecten af te ronden, zodat we met het naderende tentamen rustig achterover kunnen leunen. Zo zijn in ons geval de spreekwoordelijke loodjes niet het zwaarst.

Na de eerste twee tentamens van Supply Chain Management met een gemiddelde van 8.6 afgesloten te hebben betekende dit in de praktijk dat de colleges geen toegevoegde waarde meer hadden voor mij. Uiteraard is er wel een ‘aanwezigheidsplicht’, maar dit neemt niet weg dat ik geen andere dingen kan toen tijdens deze uren. Zodoende heb ik tijdens dit college oriënterende voorbereidingen getroffen voor mij reis naar de westkust van Canada. Niet alleen vloog hierdoor het college voorbij, het was ook nog eens nuttig besteed. Het laatste college van SAP was waarschijnlijk het meest waardeloze college dat ik ooit heb bijgewoond. Dit kwam vooral doordat 10 minuten voor het einde mijn SAP account zich gewonnen gaf, waardoor ik als een van de laatste studenten de handdoek in de ring moest gooien. SAP is het beste te vergelijken met een oorlog (hoewel ik er nooit een mee heb gemaakt), keer op keer sneuvelen er manschappen totdat er een dag is gekomen dat een partij zich gewonnen moet geven, in ons geval de studenten. Niet alleen heeft deze cursus een hoop onnodige frustratie opgeleverd, maar achteraf blijkt ook nog eens dat de opdracht in verhouding minder zwaar meetelt, en eenvoudig gemaakt kan worden zonder het bijwonen van alle colleges. Uiteraard kom je daar altijd na het laatste college achter, maar wanneer de opdracht met een voldoende wordt afgesloten is alles weer vergeven en vergeten. Zoals gewoonlijk worden de frustraties waarmee ik deze klas uitstap snel vervangen door een goed humeur met een college van dr. Yuan in het vooruitzicht. Ook deze maandag had hij zijn Chinese klaverjaspartner, die overigens ook kan doorgaan voor professioneel zwijger, weer meegenomen. Voordat het college kon beginnen, moesten de studenten eerst een beoordeling voor het vak geven. Uiteraard heb ik dr. Yuan beloond met het rapportcijfer 9. Dik verdient als je het mij vraagt. Ondanks dat zijn colleges een uitdaging zijn om te volgen en ondanks het onmenselijke tijdstip (19.00-22.00) ben ik altijd met veel plezier naar zijn colleges gegaan en presteerde dr. Yuan het iedere week weer om ons (positief) te verrassen. Plezier in het leven is ook veel waard, en we hoeven er niet altijd slimmer van te worden, vandaar mijn waardering voor zijn vak. Dit college hebben enkele studenten geprobeerd om tentamenvragen te achterhalen en te onderhandelen welke onderwerpen, en zelfs welke vragen, er in het tentamen moeten komen. Het is alsof je je op de plaatselijke markt van Marmaris (Turkije) bevindt en tegenover een marktkoopman staat te onderhandelen over de laagste prijs voor een voetbalshirt of horloge. Nou ben ik me bewust van het feit dat Chinezen hun hand niet omdraaien voor een onderhandeling hier en daar, maar onderhandelen over tentamens was zelfs voor mij een geheel nieuwe dimensie. Mooi om te zien dat dr. Yuan op een gegeven moment ook witheet werd tijdens dit ‘afdingproces’. Wederom een onvergetelijk moment. Een ander opmerkelijk moment tijdens het college was toen hij het begrip ‘overfitting’ probeerde uit te leggen. In plaats van een inhoudelijke uitleg zei hij alleen het volgende: “overfitting consists of two words, over and fitting….” Vervolgens ging hij verder met zijn college alsof er niets gebeurd was. Dit was tegelijkertijd een inhoudelijk dieptepunt en een lachwekkend hoogtepunt. Enkele minuten voor het einde van het college probeerde hij ons nog te verleiden tot het lezen van een van zijn wetenschappelijke artikelen. Doordat zijn naam met een Y begint stond hij echter als laatste co-auteur vermeld, maar ook hier was een verklaring voor: “this is my own paper, but the names are in alphabetical order. I did most of the work.” Jammer genoeg ligt er nog meer één hoorcollege van dr. Yuan in het verschiet. Na het college hebben Casper en ik ons nog even georiënteerd op eventuele afstudeeropdrachten (in augustus moeten we immers beginnen aan onze scriptie), waarbij we graag een onderzoek voor Philips willen doen. Echter waren er (nog) geen geschikte opdrachten beschikbaar, maar daardoor laten we ons uiteraard niet weerhouden. Wordt vervolgd…

Dinsdag stond het laatste hoorcollege van Steve Howse op het programma, en doordat hij nogal persoonlijk werd door over zijn familie te vertellen, werd dit een emotioneel college voor de dames onder ons. Het was een prima afsluiting van een erg interessante en boeiende periode Strategic Management. Ondanks dat Steve Howse het niet schuwt om zichzelf nadrukkelijk in the spotlights te zetten, was dit voor mij persoonlijk het meest leerzame vak. Na het college hebben Casper en ik de tijd nuttig besteed. Zo hebben we ’s middags gewerkt aan een aantal opdrachten, hebben we van de voorjaarszon genoten op het terras van studentencafé Phoenix en hebben we ’s avonds voorbereidingen getroffen voor een international studentenevenement (Culture Shock) dat de dag erop zou plaatsvinden. ’s Avonds zijn we voor het eerst sinds mensenheugenis niet bij Boston Pizza geweest, maar hebben we een aantal potjes FIFA gespeeld met Scott en Ian voordat ik naar huis ben gegaan.

Woensdag na het college Innovations and New Products hebben Casper en ik nog het een en ander voor het bedrijfsproject voor dit vak gedaan. Helaas hebben we geen beroemde Canadese chef-kok mogen ontmoeten, en achteraf was dit project ook het minst interessant om te doen. Na het projectwerk zijn Casper en ik het Culture Shock-evenement gaan bijwonen. Alle verschillende nationaliteiten op DeGroote School of Business hadden iets van hun thuisland gekookt/gebakken en hadden daarbij de gelegenheid om op een papier van posterformaat alle Do’s en Don’t te schrijven die te maken hadden met handel drijven in het desbetreffende land. Als enige Nederlanders hebben wij ons land goed vertegenwoordigd, al zeg ik het zelf;-)! We hadden brownies gebakken om te kijken hoeveel mensen bevooroordeeld zouden zijn met het zien van de rood-wit-blauwe vlag erop. Praktisch de halve MBA opleiding dacht dat wij een bijbaan als drugskoerier erop nahielden in Nederland. Na het evenement hebben we bij Casper nog gewerkt aan school en hebben we een afsluitend potje FIFA gespeeld.

Donderdag ging mijn wekker rond 07.00. Waarom zo vroeg, en dat op een vrije dag hoor ik jullie denken. Vandaag had ik namelijk met mezelf afgesproken om naar een training van Toronto FC te gaan kijken, om eindelijk Aron Winter en voornamelijk Danny Koevermans (‘de Koef’) eens live van dichtbij te zien. Tijdens de wedstrijd van LA Galaxy kon ik niet dicht genoeg bij het veld komen om een shirt te vragen, en dat is nou net een van de souvenirs die ik graag uit Canada wil meenemen. Zodoende zat ik al om 8 uur ’s ochtends in de bus richting Toronto en rond 9 uur liep in naar het stadion van Toronto FC, BMO Field. Na een schitterende wandeling in de voorjaarszon langs Lake Ontario kwam ik aan op Exhibition Square. Anders dan de naam doet vermoeden is dit geen groot open plein, maar een gigantisch bedrijventerrein. Midden op dit terrein ligt het stadion van Toronto FC. Het BMO Field is een klein en open stadion. Het is pas gerenoveerd en van buitenaf kun je prima op het veld kijken. Doordat er verrijdbare goals stonden was ik nog altijd in de illusie dat Toronto FC vandaag een training zou afwerken in het stadion, zeker omdat ze overmorgen een wedstrijd in hetzelfde stadion hadden. Door de hoofdingang liep ik naar binnen en heb ik mezelf gemeld bij de bewaking. Hier moest is mijn eerste teleurstelling van de dag verwerken, Toronto FC trainde deze dag namelijk niet in het stadion. Na deze eerste tik verwerkt te hebben werd ik na een kort gesprek met de desbetreffende beveiliger niet veel wijzer. Hij, en met hem diverse andere personeelsleden van Toronto FC, wist namelijk niet waar de selectie vandaag zou trainen. Uiteraard had ik mijn huiswerk gedaan, en waren de mogelijkheden beperkt. De selectie trainde óf in het stadion, óf op het nieuwe trainingscomplex (Downsview Park) dat nog gedeeltelijk in aanbouw was. Na mijn onvruchtbare gesprek met de beveiliger heb ik een rondje rondom het stadion gelopen en raakte ik in gesprek met iemand van de afdeling ticketverkoop. Dit personeelslid van Toronto FC wist zowaar nog minder dan de beveiliger. Schijnbaar was het staatsgeheim waar de selectie deze dag haar training zou afwerken. Gelukkig was ik vroeg opgestaan en had ik nog voldoende tijd om ze te vinden, en bovendien had ik nog een hulplijn over. Ik belde Casper, die in Hamilton bleef om uit te slapen, en na een telefoontje met iemand van Toronto FC waren we nog steeds niet veel wijzer geworden. Hierna ben ik op de gok met de metro richting Downsview Park gegaan, waar het hagelnieuwe trainingscomplex van Toronto FC in aanbouw is. De metrotocht begon onwennig (overigens wel gratis, je blijft toch een Nederlander;-)), ik wist namelijk niet bij welk station ik eruit moest, maar na een voor metro begrippen lange zit van 40 minuten was ik in de buitenwijken van Toronto beland. Letterlijk in niemandsland. Schijnbaar was ik zo ver buiten het toeristengebied aanbeland dat iemand mij bezorgd vroeg of ik wel wist waar ik was en of ik bij het juiste station was uitgestapt. Hoe ze daar wisten dat ik een toerist was? Ik was te herkennen aan de grote metromap die ik in mijn handen had. De situatie was vergelijkbaar wanneer een toerist in Nederland naar Eindhoven gaat en vervolgens ergens tussen Soerendonk en Leenderstrijp beland. Niemandsland! Nadat ik het verhaal had uitgelegd over ‘mijn vriend’ Danny Koevermans die bij Toronto FC voetbalt en waarvan ik graag een training zou willen bijwonen en wellicht een shirt kan bemachtigen nam ik de bezorgdheid weg en werd me de weg richting Downsview Park gewezen. Anders dan de naam doet vermoeden is dit ‘park’ in werkelijkheid een grote bouwput. Er wordt werkelijk overal gebouwd en rondom het hele park staat een groot hek. De oorzaak hiervan is dat het park ook gebruikt wordt als militaire vliegbasis. De enige ingang was aan de westkant van het park. En waar denken jullie dat het metrostadion ligt? Juist, aan de oostzijde van het park. Zodoende moest ik helemaal om Downsview Park heenlopen voordat ik mijn weg naar het trainingscomplex kon vervolgen. In de brandende zon duurde deze wandeling voor mij gevoel een kleine 5 uur, terwijl dit in werkelijkheid maar 50 minuten is geweest. Eenmaal aangekomen bij de ‘hoofdingang’ van Downsview Park was het nog een zoektocht om het trainingscomplex van Toronto FC te vinden. Na een kleine wandeling van 20 minuten en diverse bouwvakkers aangesproken te hebben belandde ik uiteindelijk bij een uitgestorven trainingscomplex aan. Er was helemaal niemand aanwezig, waardoor de tram-, metroritten en de voettocht in de brandende zon helemaal voor niets waren geweest. Gedesillusioneerd ging ik weer terug naar Hamilton. Deze keer heb ik niet omgelopen, maar ben ik door de bouwput gelopen. Niemand die zich ook maar enigszins druk maakte om deze ‘bouwvakker’ op Converse gympen het terrein af te jagen. Rond half 4 was ik weer in Hamilton en had de hele reis mij niets opgeleverd behalve een glimp van het stadion en een wandeling op de grootste bouwput van Toronto kilometers buiten de bewoonde wereld. Wederom hebben Casper en ik ’s avonds nog aan school gewerkt en hebben we verschillende vakken afgesloten. Een bevredigend einde van een teleurstellende dag.

Na een late donderdagavond waarin we tot in de vroege uurtjes aan school hebben gewerkt werd ik vrijdag rond het middaguur (lees: 14.00) wakker. Ondanks dat ik eindelijk eens goed had uitgeslapen was de dag al voor de helft om. Bovendien zat de mislukte missie van de dag ervoor me nog dwars en vastbesloten om een training van Toronto FC te bekijken heb ik Danny Koevermans een handgeschreven brief gestuurd. Hopelijk is hij gevoelig voor traditionele fanmail en kan ik binnenkort toch nog een training van de beste man bekijken. ’s Avonds heb ik met Scott, Ian en Connor nog op straat gevoetbald (Casper ligt er met een knieblessure een aantal weken uit) en heb ik nog gewerkt aan opdrachten voor school. De toewijding aan school neemt ongekende vormen aan;-)!

Zaterdagmorgen begon waar ik vrijdagavond mee geëindigd was: school! Gelukkig namen Scott, Connor en Ian ons mee naar een Irish Pub waar we ’s middags geluncht hebben en waarna we naar de modeshow van Ian zijn gaan kijken. Deze ‘modeshow’ was georganiseerd door zijn faculteit voor een goed doel en Ian zou tijdens deze show een dans doen. De lachspieren hebben overuren gemaakt deze avond, maar schijnbaar was het wel een groot succes geworden. Zaterdagavond nog het team voor Gent-Wevelgem ingeleverd en hopelijk biedt dit na de deceptie van Milaan-Sanremo een betere uitslag. Een succesje is gewenst.

Mijn zondagmorgen begon uitstekend. Eerst geskypt met het thuisfront en vervolgens Ajax-PSV gevolgd. Na een heerlijke en verdiende 2-0 zege heb ik nog wat leuke reacties van ‘kamp PSV’ weten uit te lokken (Koen Mathijssen mijn dank hiervoor;-)!). Hierna kon ik met een goed gevoel beginnen aan de eindpresentatie voor Strategic Management van aankomende dinsdag. Doordat alle huisgenoten van Casper naar de ouderlijke huizen waren hadden we ons eerste ‘verveelmomentje’ in Canada te pakken. Hierdoor heb ik een inspiration movie van Randy Pausch (The Last Lecture) gekeken, deze stond namelijk al een tijdje op mijn to-do-list en is een aanrader voor iedereen, en hebben we daarna gezamenlijk nog een aantal dingen voor een mogelijke afstudeeropdracht bij Philips ondernomen. ’s Avonds hebben we kennis gemaakt met de ouders van Scott en zijn we uitgenodigd voor een Paasmaal bij de familie Mallon. Ze zijn van Schotse afkomst, dus ik hoop niet dat er Haggis op het Paasmenu staat tegen die tijd.

Maandag stond het derde en laatste tentamen van Supply Chain Management op de agenda, maar doordat er slechts 2 van de 3 resultaten meetelden heb ik deze overgeslagen. Doordat er ook geen SAP college was deze week had ik voldoende tijd om vliegtickets en hostels te boeken voor mijn reis die me, in April, gaat leiden langs Boston, Chicago, Portland, Seattle, Victoria en Nanaimo (beide Vancouver Island) en Vancouver. Dit wordt een ontzettend mooie reis waar ik naar uit kijk! ’s Avonds stond dan toch echt het allerlaatste college van dr. Yuan op het programma. Jammer genoeg moet er binnenkort afscheid genomen worden van dit fenomeen. Dr. Yuan had het originele college vervangen door een kortere variant, en zijn verklaring hiervoor was: “I do not want you to learn too much.” En op de vraag van een student of het examen moeilijk zou worden antwoordde hij: “the exam is not difficult and not easy.” Zijn heldenstatus gaat alleen nog maar grootsere vormen aannemen! Doordat dit afsluitende college weinig tot geen inhoud had was het een mooi moment voor Casper en mij om de resterende hostels en bustickets te boeken via internet. Schijnbaar was het overduidelijk dat wij met andere dingen bezig waren, doordat we druk in het Nederlands aan het discussiëren waren. Alleen dr. Yuan (mede door zijn vergevorderde vorm van doofheid) heeft hier niets van meegekregen. In de pauze kwam hij zelfs naar ons toe om ons te complimenteren over onze participatie gedurende het college. Een even mooi als onterecht compliment, maar ieder compliment is er één en moet je koesteren. Het laatste onvergetelijke moment van het vak Data Mining and Business Intelligence kwam uit onverwachte hoek. De klaverjaspartner van dr. Yuan, die voor de derde week op rij aanwezig was, was namelijk in slaap gesukkeld tijdens het college! Een beter slot had ik me in ieder geval niet kunnen wensen.

Vanmorgen (dinsdag) heb ik de eindpresentatie voor Strategic Management gegeven, waarover Steve Howse erg tevreden was, en nu staat er alleen nog een project voor Innovations and New Products op de agenda. De deadline hiervoor is over 7 dagen, dus dat betekend dat er voldoende tijd is om alles langzaamaan af te sluiten op DeGroote School of Business. Officieel is het nog niet zo ver, maar voor mijn gevoel heb ik de periode in het MBA programma al afgesloten. Nog één tentamen en wat kleine presentaties scheiden mij van het bestaan als globetrotter;-)!

Maarten