Een Canadees huisfeest van Nederlandse makelij!

Woensdag 4 april: officieus mijn laatste schooldag op McMaster University. Na 3 maanden ‘intensief’ studeren was vandaag het moment dat ik voor de laatste maal een presentatie mocht geven en dat er daadwerkelijk een professor aanwezig was in de collegezaal. Nu rest mij alleen nog een ‘take home exam’ en een tentamen op de maandagavond, voordat ik officieel student af ben aan DeGroote School of Business. Drie interessante maanden zijn voorbij gevlogen en toch ben ik pas op de helft van mijn Canadese avontuur. Wanneer alles voldoende wordt afgesloten (daar ga ik op dit moment nog altijd vanuit) was het achteraf gezien een eenvoudige horde die genomen moest worden, terwijl dat ik daar vooraf mijn twijfels bij had. Het studieniveau is bedenkelijk en er zijn diverse manieren om goedkoop aan extra cijfers te komen in vergelijking met Nederlandse opleidingen. Bovendien is er ‘grade compensation’. Een principe waarbij studenten die er minder florissant voorstaan op de helft van het semester significant hogere beoordelingen krijgen voor hun afsluitende opdrachten, zodat ze alsnog op een ruime voldoende eindigen. Gelukkig heb ik me niet verlaagd tot dit niveau en is alles op eigen kracht gehaald. Niet alleen was dit mijn laatste schoolweek, de week stond ook in het teken van mijn eigen Canadees-Nederlandse huisfeest. De afgelopen drie maanden zijn we niet verwend met brute huisfeesten zoals de meeste die kennen uit de Amerikaanse cliché comedy's. Daarom hebben we op een doordeweekse dinsdagavond in Boston Pizza besloten, en dit was duidelijk een groepsprestatie, dat we het afgelopen weekend mijn huis zouden gebruiken als decor voor een heus Canadees huisfeest. Mij is altijd geleerd dat wanneer iets niet vanzelf komt aanwaaien je het heft in eigen hand moet nemen. Dus vandaar dat we het gebrek aan huisfeesten hebben beantwoord met een eigen huisfeest. Waarom mijn huis? Omdat mijn huisgenoten, inclusief ikzelf, vrijwel nooit thuis zijn. Een leegstaand huis is de ideale locatie voor een feest, omdat er niemand mee lastig gevallen wordt. Vandaar dat mijn huis voor deze (vrijdag)avond werd geclaimd.

Dinsdag ben ik voor het eerst naar de kapper geweest sinds mijn verblijf in Canada. Het was hoognodig, maar ik bleef het steeds uitstellen, omdat de universiteitskapper ‘gespecialiseerd’ is in korte kapsels. Uit angst dat hij alleen tondeuses in zijn toolkit had en geen normale schaar om mijn golvende haar weer in proporties te knippen besloot ik om naar een andere kapper te gaan (die overigens ook in Westdale ligt);-). Westdale, ondanks dat het maar twee blokken groot is, heeft schijnbaar een groot marktpotentieel wat betreft mensen die geknipt moeten worden aan het aantal kapsalons te zien. Binnen een straal van 100 meter liggen maarliefst 3 kapsalons, wat mij als consument een sterke onderhandelingspositie geeft. De eerste kapsalon waar ik binnen ben gestapt bleek een schoonheidssalon (Albert Snow) te zijn. Ondanks een prima naam voor een haarartiest, zoals hij zichzelf noemt, konden alleen vrouwen hier geholpen worden. Gelukkig waren er nog meer adressen waar ik terecht kon en de tweede kapsalon bleek een doorslaand succes. Geen afspraken, maar gewoon het principe ‘first being served’. Dit was de eerste (mannelijke) kapper die met plezier over voetbal praatte, waardoor de vooroordelen die bestaan over mannelijke kappers (ze houden niet van fysieke sporten;-)) naar het rijk der fabelen verwezen kunnen worden. Toen hij vertelde over de reizen die hij en zijn vrouw gemaakt hadden sloeg ik van verbazing achterover en was ik direct op mijn gemak gesteld. Bovendien verstond deze Italiaans-Canadese kapper zijn vaak. Tevreden keerde ik weer huiswaarts en kon ik me gaan richten op de dingen die minder noodzakelijk waren zoals schoolopdrachten en de voorbereidingen voor een gezellige avond in Boston Pizza. Dit was ook de bewuste avond dat er zonder mijn medeweten is besloten om mijn huis te ge(mis)bruiken voor een huisfeest. Onder het motto ‘een leuk afscheidsfeest voor de Nederlanders’ kon ik uiteindelijk niet anders dan instemmen met het verzoek of mijn huis bezet mocht worden.

Het college van dr. Pujari op woensdag was een verplicht nummer, en een vervelende onderbreking, van ons projectwerk. Er moest namelijk een deadline gehaald worden (vrijdag) voor een ander project waar nog het nodige aan gedaan moest worden. ’s Avonds heb ik overigens voor het eerst mijn studentenkookboek gebruikt dat ik van de familie van Geldorp heb gekregen. Ik heb knoflookbrood proberen te maken, maar een daverend succes is het allerminst geworden, ondanks dat er voldoende potentie zit in mijn kookkwaliteiten! De woensdagavond hebben Scott en Ian ook maar meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om de ideeën die in Boston Pizza zijn bedacht voor het huisfeest daadwerkelijk uit te voeren. Zodoende hebben ze niet alleen een afscheidsfeest ‘georganiseerd’, ze hebben het duizelingwekkende aantal van 163 mensen uitgenodigd. Mijn enige restrictie was namelijk dat er niet meer dan 250 mensen binnen mochten en hier hebben ze zich aan gehouden. Gelukkig kon ik vertrouwen putten uit ‘de regel van 3’. Één op de drie mensen die uitgenodigd worden voor een feest komen namelijk, zodoende zou het in potentie nog een groot aantal zijn dat zou kunnen komen, maar niet groot genoeg om ‘mijn’ huis volledig af te breken. Jeanette Hunter, onze 55+-jarige secretaresse van de opleiding, werd door Casper uitgenodigd, waardoor er een heuse rel ontstond binnen onze Canadese vriendengroep. Scott, Ian en Connor waren namelijk bang dat een vrouw van 55+ iedereen die aanwezig was op het feest zou wegjagen. Deze avond hebben gehuild van het lachen, omdat Scott zo witheet werd dat Jeanette was uitgenodigd. Hij dacht dat heel het feest verziekt zou worden. Uiteindelijk heeft ze wel toegezegd om te komen, maar is nooit op komen dagen… Jammer?!?!

Donderdag heeft Casper mijn laptop opgeschoond, nadat we tot de conclusie waren gekomen dat er hoogstwaarschijnlijk een virus opzat. Tegenwoordig werkt de laptop sneller dan ooit te voren wat in de toekomst een hoop frustraties voorkomt. ’s Middags is er nogmaals hard gewerkt aan twee projecten die de aankomende dagen ingeleverd moesten worden en ’s avonds hebben we tot diep na middernacht nog wat wedstrijdjes FIFA en NHL gespeeld.

Vrijdag, de dag van het huisfeest, begon met wat opstartproblemen. Donderdagnacht had ik namelijk tot 5 uur ’s nachts mezelf bezig gehouden met sollicitatievoorbereidingen voor een afstudeerplek. ’s Ochtends vroeg ging rond 11 uur de wekker weer, want er moest nog het een en ander gedaan worden voor school. Rond 20.00 kwamen mijn Canadese vrienden om het huis ‘partyproof’ te maken. Het feest kwam echter langzaam op gang. Zo was het rond 23.00 nog steeds (relatief) rustig in mijn huis. De eerste gasten waren binnengedruppeld, maar alles was nog goed te overzien. De keuken, woonkamer en hal waren goed gevuld, maar gelukkig was het niet noodzakelijk om de tuindeuren open te gooien. Echter, tussen 23.30 en 24.00 kwam er een ware stortvloed aan mensen. Op het hoogtepunt van het feest waren ongeveer 40 – 50 mensen aanwezig (de regel van 3 had mij ook dit keer niet in de steek gelaten met haar voorspellende gave), een stuk minder dan de vooraf uitgenodigde 163 plus aanhang, maar toch genoeg om er één grote teringzooi van te maken. De storm van mensen ging echter snel liggen en de aan- en afvoer van studenten werd gelijkmatiger verdeeld. Het feest was erg gezellig, en vele malen beter dan het vorige gezapige Canadese huisfeest. Ongelofelijk dat Nederlanders een goed voorbeeld voor de Canadezen moeten vormen over het geven van een degelijk huisfeest. Verder heb ik Scott gered van een zekere dood. Hij was namelijk in de voortuin in slaap gevallen, en met de winterse (vries)temperaturen die nacht was dit absoluut geen pretje geweest. Eigenlijk is het bizar dat hij überhaupt in slaap is kunnen vallen in de voortuin, zeker omdat het deze zaterdag nog gesneeuwd had in Hamilton. Rond 02.00 gingen de meeste mensen naar huis, de echte die-hards bleven echter hangen tot 04.00. Nadat ik Scott, die inmiddels een andere slaapplaats op de trap had gevonden, in het bed van mijn Griekse huisgenoot (hij is immers toch nooit thuis) had gegooid heb ik mijn huis, dat was veranderd in een willekeurige kroeg met Koninginnedag, opgeruimd. Hiermee heb ik me ruim 2 uur kunnen vermaken, maar gelukkig hoefde ik dit ’s ochtends vroeg niet meer te doen. Rond half 6 was het mooi geweest en was het feest tot een geslaagd einde gebracht. Ondanks dat ik vrijwel niemand kende buiten onze Canadese vriendengroep van 5 en ondanks de bende. We hebben talloze potjes Beerpong gespeeld waarin Scott en ikzelf een onverslaanbare combinatie vormden. Wij (‘the guys in the great shirts’) hebben zelden onze meerdere moeten erkennen in anderen. De reden dat we deze bijnaam kregen was omdat Scott deze avond een blouse van mij aan had omdat hij zijn blouse in de auto had laten liggen. Op het feest kreeg hij verschillende complimentjes over ‘zijn’ mooie blouse. Waarschijnlijk dat ik mijn blouse ga ruilen voor een van zijn blousen die ik wel gaaf vind. Goede deal als je het mij vraagt! Verder heb ik een nieuwe spel geleerd: bier-baseball.

Zaterdagochtend werd ik ongewenst vroeg gewekt door Scott, die schijnbaar de hele nacht door mijn huis heeft rondgedwaald. Nadat ik hem ervan had weten te overtuigen dat slaap erg belangrijk was, voor zowel hemzelf als voor mij, ging hij nog een aantal uren in het bed van mijn roommate slapen. Rond 11 uur werd ik de tweede keer gewekt en daarna heb ik de slaap nooit meer kunnen pakken ondanks verwoede pogingen. Zodoende zijn we rond het middaguur richting Thorndale Street gelopen waar we een warm welkom kregen. Hier kon ik even bijkomen van de extreem korte nachtrust, voordat Scott op het geniale idee kwam om als 4 zwervers (gekleed in pyjamabroeken, hempjes en sandalen) en een degelijk geklede jongeman (ik) richting Tally Ho te lopen voor een stevig ontbijt. Het enige opmerkelijke aan mijn outfit was de zonnebril die ik droeg ondanks dat het een bewolkte dag was. Na de twee korte nachten konden mijn ogen het felle daglicht niet verwerken. Dat ons voorkomen het personeel van Tally Ho niet deed opkijken zegt meer over hun dan over ons. Zij zijn nou eenmaal gewend dat zatte studenten en bizarre mensen de doelgroep van Tally Ho vormen. Na dit vettige ontbijt, waar mijn maag ook hevig tegen protesteerde, is er logischerwijs niets meer ondernomen deze dag, behalve FIFA en stoelhangen.

Zondagmorgen kon ik eindelijk uitslapen, en deze mogelijkheid werd met beide handen aangegrepen. Daarna heb ik nog even geskyped met het thuisfront en is me verteld dat SV Budel 1 wederom een nederlaag had geleden. Ik begin me langzamerhand zorgen te maken over een eventuele degradatie. Ondanks dat dit diverse streekderby’s oplevert in de 4e klasse zou dit evengoed een enorme teleurstelling zijn. Een plek in de nacompetitie om te spelen voor promotie is onrealiseerbaar geworden, maar ik heb er goede hoop op dat nacompetitie tegen degradatie eenvoudig ontlopen kan worden. Indien de situatie een aantal wedstrijden voor het einde nog steeds zo penibel is als dat deze nu is, dan stel ik voor om oudgedienden van stal te halen die onderdeel waren van het kampioenselftal van 2003 (uitgezonderd Koen Mathijssen), aangevuld met plaatselijke helden als Sander Bartmann;-)! Ze zijn namelijk nog altijd vol lof over zichzelf op de diverse sociale media…. Verder heb ik deze zondag nog twee presentaties voorbereid voor aanstaande maandag. Data Mining & Business Intelligence en Supply Chain Management staan op de nominatie om afgerond te worden.

De eerste presentatie op maandag was zonder twijfel de slechtste presentatie die ik dit blok gegeven heb. Gelukkig heeft dit geen invloed op mijn eindcijfer, want de presentatie werd namelijk niet beoordeeld. Hierdoor valt de uiteindelijke schade mee. Na deze presentatie hebben Casper en ik het nodige gedaan om de tweede presentatie tot een beter einde te brengen. Ondanks dat het de laatste les van dr. Yuan en zijn Chinese klaverjaspartner was, wat eigenlijk een verdrietig moment is, ging de presentatie uitstekend en hebben we met een goed gevoel dit vak en de dag afgesloten. Daarna hebben we de tweede helft van de NCAA (March Madness) basketbal finale gekeken. Door een dikverdiende overwinning van Kentucky op Kansas zag Scott 110 keiharde Canadese dollars als sneeuw voor de zon verdwijnen als gevolg van een verloren weddenschap. Uiteraard was hij ‘not amused’, en dit leidde weer tot grappige reacties van onze zijde. Immers het beste vermaak is …..! Rond middernacht ben ik naar huis gegaan en ben ik nog even de boeken ingedoken, want maandag staat er een tentamen op het programma, en in het weekend zal er weinig gestudeerd worden wanneer de vrienden van Casper komen overvliegen. Time management is essentieel in dit geval! Zodoende heb ik de volledige dinsdag geleerd. Niet alleen voor het tentamen van aanstaande maandag, maar ook voor de afsluitende presentatie van woensdag. Volgende week woensdag ga ik voor het eerst sinds Florida weer een reis maken. Van Boston vlieg ik naar Chicago, vervolgens vlieg ik naar Portland en vanuit daar vervolg ik mijn reis naar Seattle, Victoria (Vancouver Island) en Vancouver. Woensdag 11 april is ook het startsein voor een vrijwel aaneengesloten driemaandse reis die mij kriskras over het Noord-Amerikaanse continent leidt. Ik zal jullie op de hoogte proberen te houden, maar dat zal ongetwijfeld niet zo gedetailleerd zijn als jullie van me gewend zijn.

Maarten