First stop: Boston

Na een aantal intensieve dagen, waar onder andere de boeken in gedoken werd om het afsluitende tentamen van Data Mining & Business Intelligence voor te bereiden en het nachtleven van Toronto werd verkend, zit ik momenteel in de bus richting Boston. Stan is op het vliegtuig gestapt richting New York, Emil, Casper en Jorg zijn inmiddels in Madison aangekomen en morgenmiddag kom ik aan in Boston. Zo scheiden onze wegen voor enkele dagen, waarna ze elkaar in Chicago weer kruisen. En dit alles in de wetenschap dat ik in Canada student af ben en de komende drie maanden geen verplichtingen heb voor school. Wanneer het tentamen van afgelopen maandag voldoende is afgesloten hoef ik ook nooit meer de schoolbanken in voor het laten toetsen van mijn kennis en rest mij alleen nog het schrijven van een afstudeerscriptie. Dat is echter toekomstmuziek. Belangrijkste korte termijn doelstelling: heelhuids aankomen in Boston (de overstappen in Rochester en Syracuse zijn inmiddels achter de rug) en walvisspotten op de Atlantische Oceaan!

Woensdagavond zijn Casper en ik met Scott naar Artword Bar gegaan. Deze kroeg, die ook als feestzaal of sportkantine kan doorgaan, ligt in downtown Hamilton en wordt draaiende gehouden door een hoogbejaard stel met een voorliefde voor countrymuziek. Bovendien hebben ze, naar eigen zeggen, oog en oor voor getalenteerde en onontdekte bands. De mannelijke helft van het stel, ik noem hem voor het gemak Piet (vernoemd naar Piet de Visser, maar dit maal met een oog voor muzikaal talent), loopt, aan zijn rokersstem te horen, al enige jaren mee in de lokale muziekwereld en deze avond hadden ze enkele vrienden van Scott gevraagd om te komen optreden. De band bestond uit maarliefst 4 (!!) gitaristen, je kan er immers nooit genoeg van hebben, en één drummer. Ondanks de onorthodoxe samenstelling hadden ze een aantal leuke nummers. Vooral de familie van de basgitarist leek het optreden te waarderen. Nadat de vrienden van Scott door hun repertoire heen waren (ongeveer 10 nummers) mochten andere bands hun opwachting maken, wat het sein was voor een leegloop van de Artword Bar. Mede doordat ze ‘Amsterdam bier’ hadden en omdat het nog vroeg in de avond was besloten Scott, Casper en ik om ook de andere optredens bij te wonen. De muziek was niet bepaald hoogstaand te noemen, maar we hebben ons evengoed kostelijk vermaakt in Artword Bar. Hierna stond Motown op de planning. Een kleine discotheek waar ze alleen Motown-muziek draaien (bekend van Jackson Five). De muziek behoord niet tot mijn lievelingsgenre, maar de groepsdruk om mee te gaan was enorm. Echter hield Motown er een ontzettend klantonvriendelijk beleid op na. Er werd namelijk een lange wachtrij gecreëerd om drukte te simuleren. Nadat een bezoeker van Motown ons wist te vertellen dat het binnen alles behalve druk was en dat hij het vreemd vond dat ze doelbewust iedereen buiten lieten staan was dit het teken voor ons om uit de wachtrij te stappen en richting huis te gaan. Ik ben blij dat ik geen enkele Canadese dollarcent in Motown geïnvesteerd heb. Wat een matige eigenaar om ons buiten te laten staan voor niets en dat bij 3°C.

Donderdag heb ik rond het middaguur mijn take-home case opgehaald en van 12.00 tot 22.00 heb ik op school gezeten en continue aan de case gewerkt. In de laatste bus richting Hamilton waren er zelfs enkele studenten die zich verbaasden over het feit dat ze mij voor het eerst aan het werk hadden gezien tijdens dit semester. Dit zal ik niet ontkennen, maar hierbij dient gezegd te worden dat ik vrijwel al mijn opdrachten thuis geschreven heb. Bovendien, als ze me nooit hebben zien werken en op de hoogte zijn van mijn cijfers, dan denken ze waarschijnlijk dat ik de Nederlandse versie van Einstein ben. Ik heb ze maar in die waan gelaten;-)! Ander nieuwswaardig bericht: op de terugweg van de main campus richting mijn huis in Westdale stond ik opeens oog in oog met een wasbeer. Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik een wasbeer in het ‘wild’ heb gezien. Navraag bij mijn Canadese vrienden bevestigd dat het ongebruikelijk is om een wasbeer tegen het lijf te lopen. Gelukkig is het niet tot een gevecht gekomen, anders was de uitkomst ervan vooraf niet te voorspellen.

Vrijdag heb ik tot 16.00 gewerkt om de take-home case van Strategic Management af te maken. Daarna heb ik nog geleerd voor het tentamen van maandag en toen de verhouding school-ontspanning volledig uit balans dreigde te raken ben ik samen met Casper naar Toronto gegaan om Stan, Jorg en Emil op te zoeken. Zij waren deze avond aangekomen in Toronto en blijven de komende 14 dagen in Noord-Amerika. Daarna zijn we per toeval in Madison Avenue Pub beland. Deze kroeg ligt verscholen aan de rand van de universiteitscampus en verzorgd live muziek op vrijdagavond. Doordat Casper en ik de laatste bus richting Hamilton moesten halen werd het geen late avond, maar de live muziek vergoedde veel.

Zaterdagmorgen werd voornamelijk benut om te studeren voor het aanstaande tentamen en tussendoor werd nog even geskyped met het thuisfront. Nadat de motivatie en het concentratievermogen naar een bedenkelijk niveau was gedaald hadden Casper en ik besloten om al wat eerder naar Toronto te reizen om samen met Jorg, Emil en Stan wat te eten, door Toronto te lopen (en te fietsen) en samen op stap te gaan. Fietsen in een stad als Toronto is een avontuur op zich. Niet alleen dient er rekening gehouden te worden met de talloze bussen, duizenden voetgangers en ontelbare auto’s, in de straten liggen trambanen waarvan de rails breed genoeg is om een fietser te vloeren. Hoogste staat van paraatheid verlangd! Na het gebruikelijke ‘sightseeing’ hebben we met z’n vijven de Canadese delicatesse poutine gegeten, ook omdat enkele onder ons dit nog nooit gehad hadden. Na deze stevige bodem zijn we richting Rockwood Club gegaan in hartje Toronto. Doordat de internationale studenten van McMaster University hun laatste zaterdag, voor de tentamens en voordat ze terug vlogen naar huis, maximaal wilden benutten gingen zij georganiseerd richting Rockwood Club. Illegaal sloten we aan en zodoende hoefden we geen entree te betalen en was ook de terugreis richting Hamilton gratis, een besparing van 25 Canadese dollars. Je bent en blijft toch Nederlanders;-)! We zouden terug reizen met een ‘partybus’, maar iedereen was zo moe dat er van feesten weinig terecht kwam. Na een drukke week en in de wetenschap dat ik het tentamen al voldoende had voorbereid was ik blij dat ik in bed lag en eindelijk een ochtend kon uitslapen. Zodoende had ik zondag heerlijk uitgeslapen en ben ik ’s middags met Casper en Connor naar het ouderlijk huis van Scott gegaan om samen met zijn ouders Pasen te vieren. Zijn moeder had kalkoen gebraden en samen met de vader van Scott hebben we de ontknoping van de Masters (Golf) gekeken. De rolverdeling binnen het gezin was duidelijk;-)! Het Paasdiner was prima en we hebben ons te goed gedaan aan het vele eten. ’s Avonds heb ik mijn laatste sportaankoop gedaan, een ticket voor de Toronto Blue Jays tegen de New York Yankees. Wat een affiche en dat voor slechts 16 euro. Wederom een prima aankoop als je het mij vraagt. Zo ga ik ook de laatste ‘echte’ Amerikaanse sport live zien.

Maandag waren Casper en ik vanaf 11.00 op school omdat we voor 12.00 onze take-home case moesten inleveren. Ons tentamen Data Mining & Business Intelligence stond ingeroosterd voor 19.00. Zodoende hebben we de 8 uur overbrugd met leren, biljarten, skypen en andere (on)zinnige dingen. Voorafgaand aan het tentamen, waar 3 uur voor stonden, zei dr. Yuan de wijze woorden: ‘the exam is easy, you do not need 3 hours, do it in 1 hour so we can leave early and take next bus. I think it is also possible in 45 minutes, but I do not want to hurry you up.’ Met andere woorden, of we ons afsluitende tentamen snel wilden afschrijven, zodat dr. Yuan eerder naar huis kon. Ook de laatste gelegenheid greep hij met beide handen aan om ons weer te verrassen. Hij zal in ieder geval niet vergeten worden. Bovendien had dr. Yuan gelijk. Het tentamen was relatief eenvoudig, waardoor Casper en ik allebei binnen 50 minuten weer buiten stonden. Ons semester zat er officieel op. We zijn met de auto richting Toronto gereden om Emil, Jorg en Stan op te halen en hebben daarna het (succesvol) afronden van ons semester gevierd bij Casper met een aantal potjes Beerpong. Doordat het erg koud was die nacht en ik absoluut geen zin had om richting huis te lopen ben ik bij Scott blijven slapen in een relaxte ligstoel. In de praktijk kwam dit vooral neer op NHL spelen tot in de vroege uren.

Dinsdag zijn we richting de Webster- en de Tew Falls gereden en nu ze niet gedeeltelijk bevroren waren, zijn ze nog mooier. Vervolgens zijn we naar het uitkijkpunt over Hamilton gereden waarna we richting Aurora zijn gegaan. Deze plaats ligt anderhalf uur boven Toronto. De reden dat we hier naartoe gingen is omdat een oom van Jorg hier woont. De oom van Jorg heeft zijn eigen ‘imperium’ in onderdelen voor het bodywerk van auto’s opgebouwd en met ruim 6.000 werknemers mag hij zich erg succesvol noemen. Dat bleek ook wel toen we werden uitgenodigd bij hem thuis voor een BBQ. De beste man had een ontzettend mooie villa neergezet, maar was bovendien erg prettig gezelschap om de avond bij door te brengen. Ondanks dat hij 40 jaar geleden Nederland heeft ingeruild voor Canada was hij nog erg goed op de hoogte van vrijwel alles wat er in Nederland gaande was. Zo wist hij ons te vertellen wie Geert Wilders was en dat er problemen waren met het huidige kabinet. Ook was zijn overduidelijk Nederlandse accent opmerkelijk. Hij spreekt nog altijd, niet vloeiend, Nederlands, maar Engels is absoluut zijn eerste taal. Echter is zijn sterke Nederlandse accent direct te plaatsen. Na een gezellige avond zijn we terug gereden richting Hamilton voor een laatste dinsdagavond Boston Pizza. Doordat het tentamenperiode is, alle Canadese studenten van McMaster University waren deze avond thuis gebleven, en wij een aantal lange dagen achter de rug hadden is Boston Pizza relatief vroeg de rug toegekeerd. De voorlopig laatste dinsdagavond in Boston Pizza kreeg hiermee niet het welverdiende einde, maar BP had zijn waarde al lang bewezen.

De reisdag (woensdag) was aangebroken. Stan zou richting New York reizen, Casper, Jorg en Emil richting Madison en zelf zou ik richting Boston gaan. ’s Ochtends hebben we als afsluiter van Hamilton een Wendy’s ontbijt genomen en zijn we richting de Niagara Falls gegaan. Niet alleen hebben we boven dichtbij gestaan, we zijn ook onder de waterval gaan kijken. Ondanks dat ik hier meer van verwacht had, was het toch indrukwekkend om zoveel water enkele meters naast je te zien en horen neerkletteren. Bij Niagara Falls zijn we de Amerikaans-Canadese grens overgegaan (via de Peace brug), waar we maarliefst 1 uur moesten wachten, zonder gegronde reden, op toestemming om de grens over te gaan. Daardoor miste Stan zijn vlucht naar New York, maar gelukkig kon deze nog omgeboekt worden naar enkele uren later. Nadat ik hun op het vliegveld van Buffalo had afgegooid ben ik richting Toronto gegaan om de Greyhound naar Boston in te stappen. Aangetekend dient te worden dat de grens overgang naar Canada een stuk soepeler ging met een slordige 15 seconden en 2 vragen, waarvan een was: ‘how are you doing?’ Dat is tekenend voor het grote verschil tussen beide Noord-Amerikaanse landen. Canadezen zijn nou eenmaal een stuk relaxter. Hopelijk kan ik jullie de komende weken op de hoogte houden van de steden waar ik verblijf, maar hiervoor ben ik afhankelijk van een plaatselijke WiFi verbinding, maar dat merken jullie vanzelf;-)!

Maarten