Boston: Red Sox and Bruins

Over één nachtje slapen ga ik Boston weer verlaten. De stad Boston is mij uitstekend bevallen. Het centrum is erg compact en heeft veel historische gebouwen. Het openbaar vervoer, ondanks dat ik er weinig gebruik van heb gemaakt, is uitstekend en de wedstrijden van de Boston Bruins en Boston Red Sox waren, ondanks dat ze niet gepland waren, een fantastische belevenis. Bovendien hebben de wedstrijden mij een ‘vriendschap’ voor het leven opgeleverd met Billy Higgins, een gepensioneerde en typische Amerikaanse opa. Boston heeft zodoende al mijn verwachtingen overtroffen!

Na een 15-uur durende busreis kwam ik donderdagmiddag aan in Boston. Na omzwervingen via Rochester, Syracuse, Utica, Albany en Worcester en tal van andere kleinere plaatsen, zette de Greyhound mij rond 14.00 af op Boston South Station. Ik wist ongeveer waar mijn hostel lag, en juist ‘ongeveer’ heeft mij opgebroken deze middag. Het regende namelijk ‘cats and dogs’, waardoor mijn gebrek aan voorbereiding resulteerde in een wandeling (met koffer) door de regen. Ik wist dat het te voet ongeveer 20 minuten duurde, maar ik had niet uitgezocht waar het hostel precies lag en of er toevallig ook metrostations in de buurt van het hostel lagen. En zonder internet op je telefoon ben je dan al gauw aangewezen op het communiceren met ‘andere’ mensen. Na een korte rondvraag bleek dat lopen niet alleen de goedkoopste manier van vervoer was, maar ook nog eens het eenvoudigste. Zodoende kwam ik, als een verzopen kat, 20 minuten later aan op de plaats van bestemming, Friend Street Hostel. Een knus en gezellig hostel dat vlakbij TD Garden, de thuisbasis van de Boston Bruins en de Boston Celtics, ligt en grenst aan de oude binnenstad. Na een opfrisbeurt en het droppen van mijn bagage heb ik de Freedom Trial gelopen. Dit is een uitgestippelde route (letterlijk uitgestippeld met rode bakstenen in het trottoir) die men langs alle historische bezienswaardigheden in Boston leidt. Zo heb ik gegeten in Faneuil Hall, een oude markthal, waar talloze onafhankelijke restaurantjes en eetkraampjes zitten. En het is na drie-en-een-halve maand Noord-Amerika wel prettig om eens geen McDonalds, Burger King, Wendy’s, KFC, Checkers of Tally Ho te zien in een straal van 200 meter. Verder heb ik rondgedwaald in Boston Common, het Central Park van Boston, ben ik langs diverse oude gebouwen gelopen waar de eerste stappen richting een onafhankelijk Amerika zijn gezet in de 18e eeuw en heb ik het gedenkmonument voor de vermoorde Joden in de Tweede Wereldoorlog bezocht. Na de 3-uur durende wandeling door historisch Boston was mijn eindbestemming TD Garden. Onbewust, want ik was niet op de hoogte van het feit dat de Boston Bruins deze avond de eerste kwartfinale wedstrijd van de playoffs zouden spelen tegen de Washington Capitals. Pas toen ik honderden mensen in een stoet richting het stadion zag lopen met Bruins tenues aan ging er een belletje rinkelen. Dat was ook de reden dat ik rondom het stadion ben gelopen op zoek naar een betrouwbaar ticket verkooppunt. Nadat ik deze gevonden had bleek dat er nog enkele kaarten beschikbaar waren voor een slordige $125. Dat was het me niet waard, waarna ik gedwongen werd om tickets via de zwarte markt te kopen. Mensen die ‘illegaal’ tickets verkopen, zogenaamde scalpers, zijn vaak rondom het stadion te vinden en zijn eenvoudig te ontdekken. Ze schreeuwen namelijk: ‘tickets, tickets, who needs tickets’. Al snel werd duidelijk dat ik een potentiële klant was en werd de eerste onderhandeling gestart. Hierbij bleef ik steken op een prijs van $100, wat $25 minder was dan officiële tickets, maar nog altijd te veel. Poging 3 was meer succesvol. Ik raakte aan de praat met Billy Higgins, een gepensioneerde en verstokte Boston Bruins fan, die twee kaarten had voor de wedstrijd, maar alleen naar het stadion gekomen was. Na felle, maar rechtvaardige onderhandelingen bleef de teller steken op $60, een bedrag waarvoor ik vooraf met mezelf had ingestemd. Binnen enkele minuten toch maar even $65 bespaard en Billy had gezelschap tijdens de wedstrijd. Een schoolvoorbeeld van een win-win situatie. De plaatsen in het stadion waren bovendien uitstekend en de wedstrijd bleek een spannende te worden. Na 3 periodes stond er nog altijd een 0-0 op het scorebord, wat opmerkelijk te noemen valt, na het duizelingwekkende aantal van 47 shots on goal. In overtime bracht Chris Kelly het stadion in extase door binnen enkele minuten de golden goal te maken. De eerste overwinning van de Boston Bruins in de best-of-7 serie was een feit, en voor $60 had ik een uitstekende avond. Iedere cent was het waard, en bovendien had Billy mij verteld dat hij wellicht ook kaarten kon regelen voor de Boston Red Sox. Na het uitwisselen van onze mobiele nummer namen Billy en ik afscheid in de wetenschap dat we elkaar bij de Boston Red Sox nog weleens konden treffen.

De tweede vrijdag de 13e van 2012 bracht alleen maar geluk met zich mee voor mij. Na de late donderdagavondwedstrijd van de Boston Bruins had ik deze ochtend moeite met vroeg opstaan. De lange busreis richting Boston, waarin weinig gelegenheid was om goed te slapen, zal hier ongetwijfeld ook een aandeel in hebben gehad. De reden dat ik vroeg uit bed moest was omdat ik een trip gepland had om vanuit de haven van Boston de Atlantische Oceaan op de varen voor een zoektocht naar walvissen. De tocht werd eenmaal per dag aangeboden en daardoor moest ik om 09.30 in de haven van Boston zijn. Dat het vroeg in het walvisseizoen was maakte de perspectieven om daadwerkelijk een walvis te spotten troebel, maar ik wilde graag het risico nemen. Tegen alle verwachtingen mag ik mezelf dan ook gelukkig noemen met het ‘watchen’ van 3 walvissen. Als bonus zwom er ook een school dolfijnen voorbij. Na 2 uur gebiologeerd naar 3 walvissen gekeken te hebben, ze bleven rondom onze boot zwemmen, was het tijd om weer richting de haven van Boston te varen. Onderweg raakte ik aan de praat met een oudere mevrouw uit Texas, Joann. Wat erg prettig was, omdat zij alle ins en outs van Texas kon vertellen. Deze zullen over enkele weken goed van pas komen. Doordat de cruise eerder dan gepland weer in de haven van Boston aanlegde was er nog een kleine kans om de seizoensopening van de Boston Red Sox mee te maken. Een telefoontje aan het adres van Billy was voldoende om een ticket te regelen voor de wedstrijd tegen de Tampa Bay Rays. Op papier geen aansprekend affiche, maar het feit dat deze wedstrijd de ‘season home opener’ was vergoedde alles. Het zou echter wel een race tegen de klok worden om op tijd bij het historische Fenway Park aan te komen. Twee minuten na aanvang van de wedstrijd kwam ik aan bij het stadion, maar ondanks dat ik te laat was had Billy speciaal op mij gewacht. Wederom was Billy, die ik inmiddels mijn Amerikaanse opa mag noemen, blij met het gezelschap van ‘the Dutch kid’. Zodoende kon ik voor een appel en een ei ($30) het historische Fenway Park binnenlopen voor een wedstrijd van de Boston Red Sox; het Feyenoord van het baseball. Ontzettend veel historie, maar weinig prijzen de laatste jaren;-). Hierbij dient aangetekend te worden dat ze de World Series hebben gewonnen in 2004 en 2007, maar dit was na een kampioensdroogte van maarliefst 86 jaar. Het feit dat ik überhaupt een ticket had voor een wedstrijd van de Boston Red Sox, en dat voor de openingswedstrijd van het seizoen en voor deze prijs, is schijnbaar bijzonder en daar komt veel geluk bij kijken. De Boston Red Sox hebben namelijk de afgelopen 8 jaar iedere thuiswedstrijd uitverkocht en dat in de wetenschap dat een regulier seizoen (uitgezonderd playoffs) 81 (!!) thuiswedstrijden kent. Fenway Park, geopend in 1912, ademt historie. Men moet zitten op ouderwetse houten klapstoeltjes en er zijn zowaar stalen palen die de tweede ring ondersteunen en voorkomen dat de tweede ring instort. In de catacomben zijn geen televisieschermen of neon-reclame te vinden, maar ouderwetse muurschilderingen en roltrappen zijn helemaal uit den boze. Dergelijke stadions kom je alleen in Engeland nog tegen en dragen de naam Bramall Lane (Sheffield United) of Craven Cottage (Fulham FC). De ambiance was onbeschrijfelijk en de wedstrijd verliep uitzonderlijk goed voor de Boston Red Sox. Na een vroege achterstand werd de tegenstander (Tampa Bay Rays) uiteindelijk in het hemd gezet door tegen een 12-2 nederlaag aan te lopen. Grappig om te zien dat bij baseball wedstrijden tientallen jongeren, herkenbaar aan de gele shirts en petten, door het stadion lopen met cola, ijs, popcorn, pinda’s en hot dogs. Zakken pinda’s en popcorn worden richting de toeschouwers gegooid die daarom gevraagd hadden en het geld wordt door middel van een menselijke ketting richting de verkopers gebracht. Erg leuk! Uiteraard heb ik me tegoed gedaan aan een Amerikaanse hot dog. Na de wedstrijd heb ik nog even rondom Fenway Park gelopen, heb ik afscheid genomen van Billy en nog even gesproken met een man (Bob) die langs mij zat op de tribune. Het was een bijzondere ervaring en ik mag me gelukkig prijzen dat ik deze wedstrijd heb kunnen bijwonen. Zonder enige voorbereiding heb ik door het ontmoeten van Billy twee belangrijke sportevenementen mogen bijwonen in mijn eerste twee dagen in Boston! Na de wedstrijd heb ik nog door hartje Boston gelopen en heb ik de Black Heritage Route gelopen. ’s Avonds weer gegeten in Faneuil Hall en daarna richting het hostel om even te profiteren van de WiFi en vroeg te gaan slapen. De afgelopen dagen hadden immers haar tol geëist.

Zaterdag heb ik enigszins kunnen uitslapen en ben ik vervolgens te voet richting Columbus Park gelopen. Gelukkig was het vandaag een zonnige dag, zodat ik een schitterend uitzicht had over Boston Harbour. Hierna ben ik richting MIT en Harvard gelopen welke beiden in Cambridge liggen, een plaats die direct grenst aan Boston. Door Lederman Park, een 3 kilometer lange groene strook natuur langs Charles River Basin, kwam ik na een wandeling van een klein uur aan in Cambridge. De eerste stop was bij het Massachusetts Institute of Technology, een van de twee topuniversiteiten van Boston. Na een korte wandeling over de campus heb ik mijn weg vervolgd richting Harvard University. Harvard is een klein dorp op zich en het is absoluut niet vervelend om hier rond te lopen. Ik heb een boek gekocht bij een straathandelaar en uiteraard een foto gemaakt bij het beroemde standbeeld van John Harvard. Het standbeeld wordt ook wel ‘statue of the three lies’ genoemd. Het onderschrift zegt namelijk: John Harvard, Founder, 1638. Echter, het standbeeld is niet John Harvard, maar een willekeurige student die geposeerd heeft voor het standbeeld omdat er geen afbeelding van John Harvard beschikbaar was. Bovendien is John Harvard niet de oprichter van Harvard University, maar de eerste belangrijke donateur en Harvard University is gesticht in 1636. Maargoed, vraag het aan alle toeristen, en 90% zal het niet weten. Ik zal het maar bekennen, ik wist ook maar 1 van de 3 leugens te ontrafelen. Gelukkig heb ik over zijn schoenen kunnen wrijven. Mij is gezegd dat ik hierdoor geluk in de liefde en wijsheid krijg. Vreemd, ik heb het idee dat ik beide al heb;-)! Na een tijdje rondgedwaald te hebben op de campus van Harvard University ben ik teruggelopen richting het centrum van Boston en heb ik over twee traditionele begraafplaatsen gelopen (net als andere honderden toeristen) waar beroemde Bostonians begraven liggen. Onder hen Samuel Adams, een van de Founding Fathers of the USA. Daarna door Little Italy gelopen en enkele souvenirs aangeschaft. ’s Avonds in het hostel de wedstrijd van de Boston Bruins vs. Washington Capitals gekeken en vervolgens in Faneuil Hall gegeten. ‘s Avonds nog de laatste voorbereidingen getroffen voor mijn reis richting Chicago. Toch maar eens proberen om vroeg te gaan slapen. Zondag zou immers een vermoeiende reisdag worden. Een update van Chicago, wanneer het WiFi mij dit toelaat, volgt.

Maarten