Chicago: Willis Tower, John Hancock Center, Bulls

Chicago, de stad die de vergelijking met New York graag aangaat, heeft mij geen enkel moment kunnen vervelen. De overvloed aan wolkenkrabbers wordt gecompenseerd door groene parken en wereldberoemde musea. Bovendien is Chicago de thuishaven van de Chicago Bulls, een van de bekendste sportteams ter wereld, en staat het hoogste gebouw van Noord-Amerika in de binnenstad. De drie dagen die ik had uitgetrokken om de stad te bezichtigen zijn omgevlogen, en het is tijd om verder te gaan richting Portland, Oregon. Bijna had ik mijn vlucht gemist, niet expres overigens, waardoor ik gedwongen zou zijn om een extra dag in Chicago te blijven. Ondanks dat ik ontzettend blij ben dat dit niet is gebeurd was het absoluut geen straf geweest om nog een dag in Chicago te zijn. Gelukkig ga ik met Daniëlle in juni nog terug naar deze bruisende stad. I’ll be back!

De laatste avond in Boston kreeg een verrassende wending. Een Franse klasgenoot was met haar vriendinnen in Boston en via Facebook kreeg ik het verzoek of ik de laatste avond in Boston met hun naar een kroeg wilde gaan waar ze die avond live muziek hadden. Na een zoektocht en een verkeerde hint van Google Maps, kwam ik uiteindelijk bij de juiste kroeg (Tap Bar) aan. De live muziek stond zo hard dat er nauwelijks een fatsoenlijk gesprek gevoerd kon worden en na twee biertjes hield ik het dan ook voor gezien. Bovendien zou de volgende (reis)dag richting Chicago genoeg energie gaan kosten waardoor het mij verstandig leek om weer vroeg richting het hostel te gaan.

Zondagochtend heb ik in alle vroegte mijn koffer gepakt voor de reis naar Chicago. Op weg naar Logan Airport heb ik uiteraard nog een laatste stop gemaakt bij Faneuil Hall om volledig in Bostonian stijl afscheid te nemen van de stad. Behoudens één uur vertraging verliep de reis richting het vliegveld en naar Chicago vlekkeloos. Bovendien gaf de vertraging mij de gelegenheid om nog even te internetten op het vliegveld en mezelf te melden bij het thuisfront. Voor hen is het immers wel prettig om te horen dat ik nog altijd in goede gezondheid verkeer en steeds op de juiste plaats van bestemming aankom. Na een kleine drie uur in het vliegtuig gezeten te hebben werd een harde landing ingezet op Chicago O’Hare, een van de grootste vliegvelden ter wereld. Vervolgens ben ik met de metro richting ‘the Loop’, het centrum van Chicago, gereisd. Uiteraard ging hier het een en ander mis, immers, wat is een reis zonder gebreken. Google Maps had mij namelijk geadviseerd om de blauwe metrolijn richting Forest Park te pakken. En als Google je iets adviseert, dan vertrouw je daar blind op. Onderweg, de metro was inmiddels boven de grond uitgekomen, schoten de wolkenkrabbers aan mij voorbij en zag ik ze in de verte verdwijnen. Na navraag in de metro bleek dat we het financial district, en daarmee downtown, gepasseerd waren. Nog altijd ging er geen belletje rinkelen, immers, aan de wijsheid van Google twijfel je niet. Dat is vergelijkbaar met het uitleggen aan Albert Einstein dat de relativiteitstheorie gebaseerd is op onzin. Dat doe je simpelweg niet;-)! Nadat ik bij het einde van de wereld was aangekomen, Chicago heeft dit een naam gegeven (Forest Park), drong het tot me door dat Google Maps de blauwe lijn in de richting van Forest Park bedoelde, maar dat ik toch echt eerder had moeten uitstappen. Interpretatieprobleem, maar aangezien ik een 72-uurs pas had gekocht was er geen man over boord. Bovendien had ik plekken van Chicago gezien waar geen enkele toerist van gehoord had, laat staan gezien heeft. Het kan je maar ooit overkomen zijn! Eenmaal aangekomen in ‘the Loop’ was de schemering ingevallen, maar dat weerhield mij er niet van om door het adembenemende (en imposante) downtown van Chicago te lopen. Een heerlijke wandeling tussen de wolkenkrabbers en over Michigan Avenue, of zoals de inwoners van Chicago het noemen, ‘the Magnificent Mile’. Direct een ticket gekocht die mij toegang geeft tot de Willis Tower, het hoogste gebouw van Chicago en Noord-Amerika, en het derde hoogste gebouw ter wereld, met een hoogte van 442 meter. Na een wandeling van 2 uur ben ik weer richting het hostel gegaan om vroeg te gaan slapen. Ik zou namelijk de tijd optimaal moeten gebruiken in Chicago, waardoor vroeg opstaan de sleutel tot succes zou zijn.

Maandagochtend, zoals ik had afgesproken met mezelf, ben ik vroeg opgestaan om de stad te leren kennen. Allereerst ben ik richting Museum Campus gelopen waar tevens de mooiste overview van de skyline van Chicago te bewonderen is. Helaas zat het (bewolkte) weer mij tegen om mooie panoramafoto’s te maken. Na een korte wandeling over Museum Campus besloot ik om het aquarium en het planetarium links te laten liggen en richting het Field Museum te gaan. Dit museum staat bekend om haar natuurhistorische pronkstukken (opgezette dieren van over de hele wereld), en had bovendien twee tijdelijke tentoonstellingen van Khan en Egyptische mummies. Met name de tentoonstelling over Genghis Khan kon mij bekoren, zeker omdat de beste man een onderbelichte rol heeft in de geschiedenisboeken, ondanks zijn grootse ‘prestaties’. Na ruim 3 uur rondgedwaald te hebben in het Field Museum ben ik langs Soldier Field (het American Football stadion) en door Millenium Park, de groene long van Chicago, richting downtown gelopen waar ik een bezoek aan de Willis Tower wilde brengen. Jammer genoeg was de Willis Tower vandaag gesloten door harde windstoten, waardoor Chicago haar naam als ‘Windy City’ eer aandoet. Zodoende had ik voldoende tijd om de wereldberoemde River Walk te lopen. Een wijs man zou zeggen: “Ieder nadeel heb z’n voordeel.” Na de wandeling langs de Chicago rivier ben ik richting United Center gegaan. Niet alleen had ik daar afgesproken met Casper, Emil, Jorg en Stan, maar het hoofddoel was om een ticket te regelen voor de wedstrijd van de Chicago Bulls vs. Washington Wizards (de twee ploegen waarvoor #23 heeft gespeeld). Bij de officiële ticketverkoop waren de tickets $85, wat een absurde prijs was voor het affiche van deze avond. Zodoende waren we weer aangewezen op onze vrienden van de zwarte markt. Dat we met 5 personen waren bemoeilijkte de onderhandelingspositie, omdat veel scalpers maar 2-4 tickets beschikbaar hadden. Uiteindelijk hadden we via een tussenpersoon (de husselaar) 5 tickets gekocht voor $40 per stuk, terwijl de marktwaarde hiervan op $35 lag. Wederom een prima prijs na uitstekende onderhandelingen. De husselaar wilde na het sluiten van de deal wel geld zien voor zijn aandeel, 1 telefoontje richting twee vrienden van hem, maar hier trappen we uiteraard niet in. Met een ‘dirty motherfuckers may you all die’ nam hij, kennelijk, verontwaardigd en boos afscheid van ons. Alsof wij een boodschap hebben aan een tandloze rastafari die moeite heeft om de tafel van 10 tot een goed einde te brengen. De tickets van Casper en mij waren geldig voor zitplaatsen in ring 3 en de tickets van Emil, Jorg en Stan waren geldig voor staanplaatsen in ring drie. Emil, Jorg en Stan hebben als nomaden door het stadion gezworven om betere zitplaatsen te bemachtigen, en als ervaren NBA toeschouwers wisten Casper en ik wat ons te doen stond. Vlak voor de pauze zijn we naar beneden gegaan en tegen de stroom in zijn we de onderste ring binnen geslopen. De toegangscontrole tot de onderste ring was streng, maar door de chaos konden we ongehinderd het vak binnenlopen en de vrije plaatsen bezetten die we enkele minuten daarvoor gespot hadden. Zodoende was de $40 die we voor onze kaartjes betaald hadden een prima investering gebleken en zaten we uiteindelijk op $150+ stoelen. De Chicago Bulls, die aantraden zonder absolute sterspeler Derek Rose, verloren de wedstrijd na een enerverende einde. Een open shot voor een driepunter werd jammerlijk gemist, iets wat Michael Jordan nooit was overkomen. Na de wedstrijd een paar foto’s gemaakt bij het beeld van #23 en daarna richting de binnenstad om de avond af te sluiten in een kroeg met een spelletje shuffleboarden. Een combinatie van curling en sjoelen waar niemand van ons een bovengemiddelde aanleg voor bleek te hebben.

Dinsdagmorgen heb ik, mede door de maandagse stapavond, uitgeslapen tot 10 uur. Rond 11 uur hadden we afgesproken bij de Willis Tower en deze dag had ik meer geluk. Hij was namelijk ‘gewoon’ geopend en zodoende konden we met de lift naar het sky deck dat zich op 412 meter hoogte bevind. De absolute publiekstrekker van de Willis Tower zijn de 4 glazen compartimenten die uit het gebouw steken. Wanneer je hier in gaat staan sta je letterlijk op 412 meter hoogte op een glasplaat, waarvan je hoopt dat deze geen signalen van een gebrekkige constructie vertoond. Het uitzicht dat je krijgt wanneer je om je heen, maar vooral naar beneden, kijkt is spectaculair te noemen. Na het bezoek aan de Willis Tower zijn Casper en ik (Stan, Emil en Jorg gingen Bayern München – Real Madrid kijken) langs de Chicago rivier naar de Navy Pier gelopen en vervolgens naar Millenium Park en Museum Campus waar ik wederom een adembenemend uitzicht had op de skyline van Chicago. Vandaag zat ook het weer mee, wat de kwaliteit van de foto’s ten goede kwam. Na de wandeling door downtown Chicago zijn we met z’n vijven naar mijn hostel gegaan waar ons een gratis maaltijd werd aangeboden wanneer we een presentatie over Nicaragua zouden bijwonen. Als echte Nederlanders sloegen we de gratis maaltijd uiteraard niet af, maar de presentatie hebben we aan ons voorbij laten gaan;-)! Na het invallen van de duisternis zijn we richting het John Hancock Center gelopen waar zich op de een-na-hoogste verdieping een bar/restaurant bevind. Voor $7,50 had ik een Budweiser, maar bovenal een schitterend nachtelijk uitzicht op Chicago. De 96e etage van het John Hancock Center biedt vanaf 390 meter hoogte een ander perspectief dan de Willis Tower. Bovendien konden we laatsgenoemde eindelijk eens goed bewonderen. Nadat we onze biertjes hadden opgedronken zijn Emil, Jorg en Stan het nachtleven van Chicago in gedoken, waarna Casper en ik de avond afsloten bij de Golden Arches. Hierdoor kwam onze McDonald’s teller van deze dag op 4, een absoluut persoonlijk record!

Woensdag was (voorlopig) mijn laatste dag in Chicago en die heb ik besteed aan het bezichtigen van de universiteitscampus van de University of Illinois at Chicago, welke overigens ontzettend lelijk was, het bezoeken van het Cultural Center of Chicago en een rondrit in de Metra door downtown Chicago. De Metra is een bovengrondse metro en kent vijf lijnen die in de vorm van een looping door het centrum van Chicago loopt. Vandaar de bijnaam voor downtown Chicago: the Loop. Voor zover ik weet ligt een dergelijk netwerk van bovengrondse treinen alleen in Chicago en New York, en als je door de stad loopt weet je ook meteen waarom. Het is namelijk een afzichtelijke en oorverdovende spoorweg. Voor toeristen is het iets dat typerend is voor Chicago, maar ik kan me voorstellen dat wanneer je in de binnenstad woont je, om maar even iemand te citeren, “daar niet vrolijk van wordt.” Na het aflopen van de Magnificent Mile en even stilgestaan te hebben bij een enorm standbeeld van Marilyn Monroe hebben we de dichtstbijzijnde sportbar opgezocht, zodat we konden genieten van Chelsea – FC Barcelona. In de rust van de wedstrijd ben ik richting mijn hostel gegaan om mijn koffers te pakken en voorzichtig richting Chicago O’Hare te gaan. Deze reis zou echter een race tegen de klok worden. Ik had namelijk de tijd om van mijn hostel naar het vliegveld te komen verkeerd ingeschat, en zodoende kwam ik een half uur voor het vertrek van mijn vlucht aan op het vliegveld. Tel daarbij op dat ik in eerste instantie bij de verkeerde terminal stond en er een ontzettend lange wachtrij stond bij de security check. Die Amerikanen en hun kunstmatige veiligheid! De Wet van Murphy leek mij in zijn greep te hebben. Toen ik de security check had afgesneden, ik heb gebruik gemaakt van de priority lijn, hoorde ik door de intercom het volgende bericht: “last minute call for flight 683 to Portland for passenger Maarten Henkelman’, of in ieder geval iets dat verdacht veel weg had van mijn naam. Na een sprint van enkele honderden meters met een koffer in mijn rechterhand, mijn laptop en riem in mijn linkerhand, ongestrikte schoenen, een afzakkende broek, en een rugzak half over mijn schouder gehangen kwam ik op het nippertje aan bij de juiste gate. Een ‘close call’ zoals de Amerikanen dat noemen, maar gelukkig stapte ik als laatste passagier het vliegtuig in. Zo kon ik mijn reis vervolgen naar de westkust van de USA. Portland, Oregon om precies te zijn!

Maarten