Pacific northwest of USA: Portland and Seattle

De geschiedenis en tradities van Boston en de levendigheid en grootsheid van Chicago hebben er ongetwijfeld voor gezorgd dat Portland mij niet lang zal heugen. Portland heeft het allemaal, maar dan net niet. De wolkenkrabbers zijn maximaal 100 meter hoog, het weer is 280 dagen per jaar druilerig en aansprekende musea zijn er niet. Portland heeft wel een opvallend groene binnenstad en wordt geflankeerd door heuvels die eenvoudig, en binnen loopafstand, te bereiken zijn. Portland. Bijnaam: the City of Roses, en deze bijnaam doet de stad eer aan. In ieder park in de binnenstad kom je rozen tegen en ze hebben zelfs een speciale ‘rose garden’. Verder is Portland anders dan ‘normale’ steden door de hippiescene die er nog altijd hoogtijdagen viert. Al om al een aparte ervaring, maar Portland zal nooit mijn stad worden. Seattle daarentegen is een heerlijke stad om in te leven. Aan zee, voldoende natuur, een klein maar indrukwekkend financial district en karakteristieke en iconische bouwwerken. Verder kent de stad een, voor Amerikaanse begrippen, rijke geschiedenis. Kortom, een aanrader voor iedereen die richting noord-west Amerika gaat.
Na mijn last minute check-in voor mijn vlucht richting Portland kon ik 4 uur lang rustig achterover leunen en bijkomen van de inspanningen. Gedurende de vlucht raakte ik in gesprek met een Portlander die mij eigenlijk niet kon uitleggen wat nou eigenlijk de must-sees van Portland zijn. De stad staat vooral bekend om haar milieuvriendelijke en groene karakter, en dit komt ook naar voren in de architectuur en stadsindeling. Veel kleine stadsparken, veel fonteinen, veel fietsers en gratis openbaar vervoer. Voor even had ik het gevoel alsof ik in Amsterdam zou belanden. Volgens de man was de grootste publiekstrekker in Portland de grootste onafhankelijke boekenwinkel van Amerika. Powell’s City of Books biedt onderdak aan ruim 500.000 boeken, maar als een boekenwinkel de trekpleister van een stad is beloofd dat weinig goeds. Na mijn aankomst op het vliegveld van Portland ben ik direct met de light train richting het centrum gegaan, maar doordat de schemering al was ingevallen heb ik hier weinig van kunnen zien. Bovendien is er geen noemenswaardige skyline, waardoor er weinig herkenningspunten zijn. Na ingecheckt te hebben in het hostel heb ik een korte wandeling door ‘mijn’ wijk gemaakt, de oudste wijk van Portland met traditionele houten huizen, en ben ik daarna gaan slapen.
Donderdag ben ik rond 9 uur opgestaan om kennis te maken met het regenachtige Portland. De weersvoorspellingen waren dramatisch, en daardoor besloot ik om de regen te trotseren. Na een paar uur door de binnenstad gelopen te hebben, met tussenstops bij de grootste CD- en LP-winkel van Portland, Powell’s Book Store, Chinatown en de University of Portland, ben ik richting Washington Park gelopen. Dit park ligt op de flanken van een heuvel waardoor ik een mooi uitzicht had op Portland. In het park staat een indrukwekkend Holocaust monument en is een rozentuin gevestigd. De serene rust die heerste in Washington Park, ik was een van de weinige die het weer en de hoogte getrotseerd had om het park te bezichtigen, was prettig na de hysterie van Chicago. De heuvels in Portland gaven mij een Zuid-Limburgs gevoel en ik vond het jammer dat ik mijn fiets niet bij de hand had, anders was ik een middag gaan fietsen. Na een uur rondgedwaald te hebben in het park ben ik weer richting de binnenstad gelopen om door het oude gedeelte van de stad te lopen waar de huizen van hout waren en de tijd stilgestaan leek te hebben. Vaak waren de huizen in felle kleuren geschilderd, wat deze grauwe dag een vrolijke noot gaf. Een dagdeel door Portland wandelen is genoeg om het grootste gedeelte van de stad te bezichtigen. Ondanks dat ik blij ben dat ik in Portland ben geweest zal ik niemand de stad aanraden. Het is zeker geen dertien-in-een-dozijn stad, wat voornamelijk door de natuur in en buiten het stadscentrum komt, maar wanneer het niet op de route ligt zou ik er niet voor omreizen.
Vrijdag vervolgde ik mijn reis richting het noorden. Seattle was mijn volgende bestemming. De busreis bracht mij langs kleine steden als Olympia en Tacoma, en na drie-en-een-half uur reed de bus de binnenstad van Seattle binnen. Wat direct opvalt is, uiteraard, de Space Needle, maar ook het American football-, basketbal-, voetbal- en honkbalstadion(s) van de professionele clubs in Seattle. Deze zijn namelijk allemaal bij elkaar gevestigd. Verder valt op dat de stad gebouwd is op een heuvel, wat de stad bijzonder maakt. Bij aankomst in Seattle heb ik mijn spullen bij het hostel afgegooid en ben ik direct richting het meest iconische bouwwerk van de stad gelopen: Space Seedle. Deze ruimtenaald staat volledig geïsoleerd van financial district, waardoor het eenzaam boven haar directe omgeving uittorent. Na de eerste kennismaking met Seattle ben ik met de bus, het openbaar vervoer is hier gratis en dat juich ik als Nederlander alleen maar toe, naar Columbia Center gereden. Deze wolkenkrabber is het hoogste gebouw van Amerika ten westen van de Mississippi, en met haar 284 meter is ze niet te negeren in de skyline van Seattle. Met deze afmetingen is Columbia Center 2 maal zo hoog als Space Needle, waardoor er ook een enorme rel is geweest bij de bouw van dit gebouw. De skyline zou namelijk aangetast worden, maar de echte reden was dat Seattlers het schandalig vinden dat hun ruimtenaald volledig gedomineerd wordt door Columbia Center in het luchtruim. Echter is Columbia Center nog altijd een kleine jongen onder de echte wolkenkrabbers zoals je deze tegenkomt in New York, Chicago en Toronto. Met de lift zijn we naar de 76 verdieping gegaan, en vanaf deze hoogte hadden we, Casper had zich inmiddels aangesloten bij mij in Seattle, een schitterend uitzicht over de stad, de haven en Space Needle. ’s Avonds zijn we bij Wasabi sushi gaan eten, wat een verademing was na alle fastfood van de laatste paar dagen. Als afsluiter van de dag hadden we tickets gekocht voor een baseball wedstrijd van de Seattle Mariners die deze avond tegen de Chicago White Sox speelden. Jammer genoeg werd er een kansloze nederlaag geleden door de thuisploeg, maar na de wedstrijd heb ik nog wel een woordenwisseling gehad met Mark Salas. Hij is schijnbaar een legendarische catcher geweest van onder andere de Chicago White Sox en de New York Yankees. Het feit dat ik uit Nederland kom werd als excuus gebruikt dat ik de beste man niet kende en ongegeneerd vroeg ik hem om een wedstrijdbal. Helaas waren ze allemaal al vergeven.
Zaterdag zijn we allereerst naar Sculpture Park gelopen, waar we een erg mooi uitzicht hadden op de bergtoppen rondom Seattle. Daarna zijn we langs de haven richting Pike Place Market gelopen waar we, clichématig, een kop koffie hebben gedronken bij de allereerste Starbucks. Hier werd nogmaals duidelijk hoe gemaakt de Amerikaanse geschiedenis is. Een simpele, weliswaar de eerste, winkel van een grote multinational wordt omgetoverd tot een soort Mekka, Bethlehem of Lourdes. Een bedevaartsoord voor Amerikageile toeristen, waar ik, en ik vind dit beschamend om toe te geven, nu ook toe behoor. Na de koffie bij de Starbucks zijn we richting downtown gelopen waar we een underground tour hebben gedaan. Letterlijk een wandeltour ondergronds. Seattle is namelijk eind 19e eeuw afgebrand, waardoor het volledig opgebouwd moest worden. Echter had de stad veel wateroverlast door de eb en vloed van de Grote Oceaan. Hierdoor hebben ze bij het opbouwen van Seattle de stad een verdieping hoger gebouwd. De stad is letterlijk onderkelderd. Onder de straten, wolkenkrabbers, pleinen en openbare gebouwen ligt een extra verdieping welke deels openbaar zijn voor publiek. Een erg interessante tour, geleid door een comedian, leidde ons langs verschillende winkels en straten die ondergronds lagen, uiteraard niet meer in gebruik. Na afloop van de tour hebben we met de ferry de oversteek gemaakt naar Bainbridge Island, waar we het mooiste uitzicht op de skyline van Seattle en Mount Rainier hadden. Na een uur op het eiland rondgelopen te hebben zijn we weer richting het vasteland gegaan en hebben we onze wandeling door downtown vervolgd. Na het avondeten, wederom sushi (‘never change a winning team’), hebben we de american football opgepakt en zijn we bij het park onder Space Needle gaan overgooien. Wat een heerlijke plek om even te sporten! Doordat we nog wat sushi over hadden besloten we om onze plicht als goede medemens te vervullen en dit eten weg te geven aan mensen die het harder nodig hadden dan ons: zwervers. Zodoende zijn we op zoek gegaan naar potentiële kandidaten die aan een streng selectieproces werden onderworpen. Ze moesten dakloos zijn én sympathiek overkomen. De eerste zwerver die we tegenkwamen was in een diepe winterslaap, welke we niet wilden verstoren. De tweede zwerver die we tegenkwamen begon spontaan voor ons te dichten (waar gebeurd!!) en toen we haar wilden bedanken met een heerlijke portie verse sushi werd deze tot onze grote verbazing afgewezen. Drie maal is scheepsrecht. De derde zwerver die we tegenkwamen, en welke ook als enige actief aan het bedelen was, wees de sushi ook af. Ongelofelijk! Ben je aan het smeken voor geld om eten te kopen en dan wijs je overheerlijke sushi af. En ze was niet eens vegetarisch. De bedoelingen van ons waren goed, maar we werden gewoon afgeserveerd. Een ding weet ik in ieder geval zeker, ik zal nooit meer een stuiver investeren in het welzijn van zwervers. Iets met: ‘wie het kleine niet eert, …..’.
Deze dag (zondag) hadden we een ‘groene’ dag op de planning staan. De binnenstad van Seattle was inmiddels grotendeels uitgekamd, waardoor de agenda vrij was voor een bezoek aan de University of Washington en Volunteer Park. De wandelroute richting de universiteitscampus leidde ons langs de alombekende Space Needle en Lake Union. Bij Lake Union hebben we van de zon genoten en naar de boten en watervliegtuigen gekeken die continue in beweging waren. De universiteitscampus is een van de mooiste die ik gezien heb, en inmiddels mag ik mij een ‘universiteitskenner’ noemen. Alle gebouwen waren op elkaar afgestemd, waren traditioneel en het uitzicht op Mount Rainier was ongeëvenaard! Na een rondje gelopen te hebben op de campus hebben Casper en ik onze weg vervolgd naar Volunteer Park. Echter hebben we dit eindstation nooit bereikt. De kaart die we bij ons hadden was namelijk niet op schaal getekend en belangrijke straten ontbraken op de kaart. Zodoende was het onmogelijk om ons enigszins te navigeren in een onbekende omgeving. Dat was de reden dat we onze zoektocht afbraken en na een ruim 4-uur durende wandeling de terugweg richting downtown Seattle ingezet werd. Na het avondeten kregen we het advies van het hostelpersoneel om alsnog richting Capitol Hill te gaan waar Volunteer Park in de buurt lag. Een busreis van enkele minuten bracht ons aan de rand van Volunteer Park. Zo eenvoudig kan het openbaar vervoer dus zijn (en gratis!). In Volunteer Park stond een oude watertoren waar we naar boven zijn gelopen en we een 360° uitzicht over Seattle en haar omgeving hadden. Na de dag afgesloten te hebben in Volunteer Park heb ik nog even beneden in de hostel lobby gezeten om jullie, mijn trouwe lezers;-), op de hoogte te stellen van mijn reis. Zometeen ga ik voorzichtig mijn bed opzoeken, want morgen wordt ik vroeg bij de haven in Seattle verwacht, omdat we onze reis gaan vervolgen naar Victoria (Vancouver Island). De oversteek van Amerikaans grondgebied naar Canadees grondgebied over de Grote Oceaan zal ongetwijfeld erg mooie ‘National Geographic plaatjes’ opleveren. To be continued…
Maarten