Bassie & Adriaan in Amerika!

Daniëlle en Maarten met de camper door Amerika. Vervang onze twee namen en je hebt een tiendelige serie over een clown en een acrobaat die voor veel geld over de toonbank gaat. Vul zelf maar in wie van ons tweeën de clown en de acrobaat is. Tip: de humor van Daniëlle is vaak onbegrepen;-)! Bovendien scheur ik mijn hamstrings af bij iedere onverwachte beweging. Ook in dit geval is de rolverdeling helder. Californië. The Golden State. Deze staat heeft alles! Van grote metropolen (Los Angeles en San Francisco), tot adembenemende natuur (Yosemite National Park en Highway 1), tot uitdagende activiteiten (surfen in San Diego). Zelfs de glamour van Hollywood heeft haar charmes. Californië mag zich met recht de meest diverse staat van USA noemen. De 16 dagen die we hadden uitgetrokken om Californië te zien zijn dan eigenlijk ook te weinig. Evengoed hebben we veel bijzondere delen van Californië gezien!

Woensdag 27 juni. Na ons vertrek uit Chicago verliep de vlucht richting San Francisco vlekkeloos. We hadden een schitterend uitzicht over de ‘prairies’, zoals de Amerikanen hun grote kale onbewoonde stukken land noemen. Dit zijn letterlijk honderden kilometers land waar, uitzonderingen daargelaten, niemand woont. Ook is Daniëlle op 3000 meter hoogte van haar vreemde-WC-angst genezen. De vlucht duurde ruim 4 uur en al vanaf de start moest ze plassen. Na 3 uur was het moment gekomen dat het onmenselijk werd om het nog langer op te houden, waardoor ze min of meer gedwongen werd om de WC van het vliegtuig te gebruiken. Wonder boven wonder heeft ze dit hachelijke avontuur op grote hoogte overleeft;-). Eindelijk een reisdag waar zich geen noemenswaardige problemen voordeden. Tenminste dat dachten we. Traditiegetrouw ging er echter ook op deze reisdag weer iets (belangrijks) mis. Casper zou de camper ophalen in San Francisco en we waren allebei in de veronderstelling dat dit bij het vliegveld moest gebeuren. Dit klopte. Alleen was het een ander vliegveld in San Francisco, aan de overkant van de baai. Een slordige twee uur later met het openbaar vervoer kwam Casper (te) laat aan bij de ophaalplaats, zodat we een overnachting moesten regelen in Oakland. De eerste dag konden we dus niet doorbrengen in de camper, maar in een louche motel in de achterbuurten van Oakland. Zelfs de buurtbewoners vonden het van lef getuigen dat ik met een hoogblond Nederlands meisje door de straten durfde te paraderen.

Donderdag 28 juni. Na de teleurstelling van gisteren waren we vandaag om 09.00, als een van de eersten, aanwezig om onze camper op te halen. Dachten we dat we snel konden vertrekken, vergeet het maar! Twee uur later stonden we buiten en kon onze camperreis dan eindelijk beginnen. Nadat we alles in onze camper hadden geïnstalleerd, een Amerikaans telefoonnummer voor mijn HTC hadden gehaald (510-502-2640; voor al uw dringende vragen over de dingen des levens of Tourtips;-)), en boodschappen hadden gedaan zijn we richting Napa Valley gereden. Napa Valley is de grootste wijnstreek van USA en hier hadden we een paar schitterende vergezichten die zo uit een fotoboek van National Geographic konden komen of ieder willekeurig schilderij van Vincent van Gogh. Nadat we Napa Valley achter ons lieten zijn we doorgereden naar Old Faithful van Californië. Een geiser die om de 40 minuten een 18 meter hoge waterstraal naar buiten spuit. Jammer genoeg kwamen we enkele minuten te laat aan bij Old Faithful. Doordat de Amerikanen overal geld mee proberen te verdienen, zelfs op haar natuur, waren de poorten gesloten. We besloten om verder te rijden naar Petrified Forest. Bomen die 3000 jaar geleden door lava zijn bedolven en nu een versteend bos vormen. Ook dit liep uit op een teleurstelling. Dit natuurverschijnsel hadden de Amerikanen omhekt en de poorten waren ook dit keer gesloten. De toegang tot het bos was overigens 16 dollar, waardoor de keuze om niet binnen te gaan voor ons werd gemaakt. We maakten rechtsomkeert en zijn daarna richting Humboldt Redwood State Park gereden. Dit national park staat bekend om haar eeuwenoude en torenhoge Sequoia bomen die tot aan de hemel lijken te reiken en is gevormd rondom Avenue of the Giants. Na een onwennig begin in de camper, het is een log gevaarte om te besturen, ben ik inmiddels gewend aan de lengte en kunnen de eerste 240 mijl worden bijgeschreven.

Vrijdag 29 juni. Vandaag zijn we midden in de bossen (vroeg) ontwaakt. Alsof we aan het kamperen zijn;-)! Doordat we gisteren onze reis hadden afgebroken door de invallende duisternis zijn we ’s ochtends vroeg naar onze eindbestemming gereden: Avenue of the Giants. Avenue of the Giants is een weg waarlangs tientallen Sequoia bomen staan. Sommige halen zelfs de lengte van een voetbalveld. In Humboldt Redwood State Park zijn we zelfs door een holle boom gelopen. Deze boom was ook geschikt om met de auto doorheen te rijden. Doordat onze camper enkele centimeters te groot bleek te zijn besloten we om door de boom heen te lopen. Eigenlijk kostte het $3 om door de holle boom te lopen. Onze eerste gedachte: dit moet ook anders kunnen! We zijn letterlijk via de achteringang naar binnen geslopen om door de boom te lopen en daarna als een dief in de nacht te verdwijnen. Gelukkig hebben we de foto’s nog! Voor de geïnteresseerden onder jullie, je kan deze bomen Googlen of je kunt de avonturen van Bassie & Adriaan in Amerika bekijken. Hier spelen de Sequoia bomen ook een hoofdrol. Nadat we een ochtend in Humboldt Redwood State Park hadden doorgebracht zijn we de lange terugweg naar San Francisco begonnen. De pittoreske route leidde ons langs Highway 1. Een kronkelige weg direct langs de westkust van USA. Bij diverse tussenstops hebben we genoten van het oogverblindende uitzicht op de Grote Oceaan. ’s Avonds reden we via de Golden Gate Bridge San Francisco binnen. Jammer genoeg was de Golden Gate Bridge bij onze eerste kennismaking in nevelen gehuld, maar zelfs haar silhouet was indrukwekkend. Op het parkeerterrein van een grote supermarkt hebben we onze camper geparkeerd, wat een prima uitvalsbasis zou betekenen voor ons verblijf in San Francisco.

Zaterdag 30 juni. Vandaag betekende het weerzien met Collin, de jongen die ik in Dallas had ontmoet. ’s Ochtends vroeg ben ik met Daniëlle vanuit onze camperstaanplaats (voor jullie beeldvorming; een treinreis van ongeveer 20 minuten naar San Francisco) richting downtown gegaan, zodat Casper in alle rust Juliëtte kon ophalen van het vliegveld. In downtown San Francisco hebben we Collin opgezocht, zodat we vandaag met z’n drieën wat leuke dingen konden ondernemen. Zo hebben we een wandeling gemaakt via Union Square, het centrale plein van de stad, naar de Transamerica Pyramid (het hoogste gebouw van San Francisco) en vervolgens naar Telegraph Hill. Op Telegraph Hill hebben we de Coit Tower beklommen, waardoor we een schitterend 360° view hadden op San Francisco, Alcatraz en de Golden Gate Bridge, die vandaag wederom in de wolken stond. Hierna zijn we richting Lombard Street gelopen. De straat staat bekend als de meest bochtige straat van San Francisco. Op een lengte van ongeveer 300 meter liggen namelijk 8 bochten. Vanuit Lombard Street zijn we met de ouderwetse (en typerende) trolley weer terug naar downtown gegaan. Hier voegden Casper en Juliëtte zich bij ons waarna we richting Nob Hill zijn gewandeld. Nob Hill is het hoogste natuurlijke punt van San Francisco en bovenop deze heuvel staat de Grace Cathedral. Nadat het heuvel op, heuvel af lopen zijn sporen had nagelaten hebben we een kleine kroeg opgezocht waar we even konden bijpraten. ’s Avonds hebben we bij de plaatselijke Thai nog wat gegeten, waarna onze (lange) reis richting de camperstaanplaats begon. De stad San Francisco voelt ontzettend relaxt aan. Er heerst hier overduidelijk een andere sfeer dan in de oostelijke steden van de USA en in Texas. Alles is erg onbevangen en ongedwongen. Verder is de stad gebouwd op tientallen heuvels, waardoor je schitterende uitzichten hebt. Bovenop de heuvels kun je honderden meters naar beneden kijken en vanuit vrijwel ieder punt van de stad kun je het water zien liggen. De heuvels maken San Francisco ook een vermoeiende stad om te wandelen, maar de traditionele trolley (en de stadsbussen) vormen een ideaal vervoersmiddel. Na een dag San Francisco begrijp ik meteen waarom iedereen altijd vol lof is over deze stad. Ondanks dat ik ‘slechts’ één dag heb doorgebracht in San Francisco is dit absoluut mijn favoriete Amerikaanse stad!

Zondag 1 juli. ’s Ochtends moesten we vroeg uit de veren omdat vandaag onze Alcatraz tour op het programma stond. Alle tourtochten naar Alcatraz in de maand juli zijn uitverkocht (!!!), wat aangeeft hoe populair deze toeristische trekpleister is. Het kleine eiland dat huisvesting biedt aan de verlaten (en vervallen) gevangenis biedt genoeg historie voor een bezoek van enkele uren. Met name de Hollywoodfilms die zich afspelen op Alcatraz geven het een bijna mythische status. Verder is Alcatraz beroemd om Al Capone (waar heeft hij niet vastgezeten?!?) en slechts één succesvolle ontsnappingspoging. Hoewel de ontsnapte gevangenen nooit gevonden zijn. Het kan dus zijn dat dit drietal verdronken is bij een poging om het vaste land te bereiken. Er zaten minder dan 300 gevangenen op het eiland, wat een kleiner aantal was dan de toeristen op onze boot. Om maar een indicatie te geven hoe klein Alcatraz is. Na een self-guided audiotour mochten we ons ware Alcatraz kenners noemen en stonden we na 4 uur weer op de boot richting het vasteland. Alcatraz is, samen met de Golden Gate Bridge, het absolute hoogtepunt van San Francisco! Na onze terugkomst op het vaste land zijn we richting Fisherman’s Wharf gelopen en hebben we een straatshow van 3 Engelsen bijgewoond. Na deze hilarische acrobatische voorstelling zijn we over Nob Hill naar downtown San Francisco gelopen. Vanuit hier hebben we, op advies van Collin, de bus gepakt richting de Painted Ladies. Een rij gekleurde huizen die schijnbaar in iedere films en/of televisieserie in of over San Francicsco voorkomen en volgens Collin de beroemdste huizen van San Francisco zijn. Ondanks diverse zoekresultaten op Google ging er geen belletje rinkelen. Zelfs nadat we deze Nothing Hill look-a-likes live hadden gezien ging er nog geen lampje branden. En eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat de huizen dan ook niet erg indrukwekkend waren. Na deze ‘tijdsverspilling’ zijn we naar het Golden Gate Park gegaan. In dit park liggen de grote musea van San Francisco. We hebben een korte wandeling door het park gemaakt om daarna weer richting downtown te gaan en ’s avonds naar de bioscoop te gaan. De film: Ted! Wat een geniale film. Uiteraard ga ik niets prijsgeven van het plot, maar ik kan iedereen aanraden om naar deze komedie te gaan. Begin september draait hij in de Nederlandse bioscopen.

Maandag 2 juli. Na de ochtend uitgeslapen te hebben zijn we boodschappen gaan doen om de komende dagen in Yosemite te kunnen overleven. ’s Middags zijn we voor de laatste maal richting San Francisco gegaan. Bij Union Square heeft Daniëlle (en ik liep er achteraan) gewinkeld, waarna we door Chinatown zijn gelopen. Hier zijn we mensen uit Budel (of all places) tegen het lijf gelopen. Voor de nieuwsgierigen onder jullie, Kim Heijligen en familie (Jesper: de contractbesprekingen voor Ledub zijn uitgesteld. Stef: je had ons wel even kunnen waarschuwen;-)) hadden ook besloten om in San Francisco op vakantie te gaan. Wel heel toevallig dat we ze juist op dat tijdstip én op die plaats tegenkwamen. Vanuit Chinatown zijn we naar de Golden Gate Bridge gegaan die vandaag, voor de verandering, niet in nevelen gehuld was. Wat een schitterend bouwwerk! Vanaf de Golden Gate Bridge hadden we niet alleen een schitterend uitzicht op downtown San Francisco en Alcatraz, maar hadden we ook een mooie zonsondergang. Enkele foto’s verder en een korte wandeling over de brug zijn we weer richting de camper gegaan. Na het zien van de Golden Gate Bridge (eindelijk!) konden we San Francisco met een voldaan gevoel achter ons laten.

Dinsdag 3 juli. Vandaag hebben we San Francisco verlaten en zijn we naar het huis van Steve Jobs gereden in Palo Alto. De jongensdroom van Casper, als groot Apple fan, werd in vervulling gebracht. Ik voelde me voor even Peter-Jan Rens die ook altijd kinderdromen voor even werkelijkheid maakte. Aangezien Palo Alto, voor Amerikaanse begrippen, op een steenworp afstand lag van San Francisco kon Casper zich dit buitenkansje niet laten ontnemen. Na een bezoek aan het huis van Steve Jobs zijn we naar Cupertino gereden waar het hoofdkantoor van Apple gevestigd is. Na een korte wandeling over de Apple campus en een tussenstop bij de officiële Apple store zijn we ’s avonds, via een schitterende route, doorgereden naar Yosemite National Park. We hebben nog even gezwommen in een ijsrivier en hebben ons daarna in Yosemite National Park op een RV parking geïnstalleerd. Inmiddels had Collin zich ook weer bij ons aangesloten. De dagen tot aan Los Angeles zou hij met ons meereizen.

Woensdag 4 juli. Independence Day! Doordat we de hele dag in Yosemite National Park hebben doorgebracht, kregen we weinig mee van deze nationale feestdag. Het enige dat ons herinnerde aan Independence Day was een (Amerikaanse) man gekleed in een polo die gedomineerd werd door de ‘Stars and Stripes’. Een polo waar het patriottisme vanaf spatte, maar die de beste man overduidelijk met veel trots droeg! Na een overnachting aan de flanken van Yosemite National Park zijn we deze ochtend met z’n vijven het hart van het park ingereden. Onze eerste kennismaking met Yosemite was ‘El Capitan’, een gigantische verticale rotswand die hoog boven het landschap uittorend. Vervolgens waren de Lower en Upper Yosemite Falls aan de beurt. Dit zijn, met een hoogte van 740 meter, de hoogste watervallen van Noord-Amerika. Daarna doemde ‘Half Dome’, een 1,6 kilometer hoge rotswand én het symbool van Yosemite, op in de verte. Zo hadden we binnen enkele minuten 3 van de 5 grootste trekpleisters van Yosemite National Park te pakken. De andere twee zijn Glacier Point en Mariposa Grove. Nadat we onze camper hadden geparkeerd en de eerste de beste parkranger aan haar jas hadden getrokken om een kaart van het park te bemachtigen zijn we naar het Visitors Center gegaan om een film over de geschiedenis van Yosemite te zien. De ‘award winning’ film gaf unieke beelden van het park. Na dit voorproefje wisten we ongeveer wat ons te wachten stond, maar als je zelf door het park wandelt is het vele malen indrukwekkender. Na de film zijn we richting Vernal Falls gelopen. Een lange én lastige klim (2,5 kilometer) leidde ons naar de top van de watervallen vanuit waar we een schitterend uitzicht hadden op Yosemite Valley, het centrale dal van het park. De wandeling (heen en terug) nam ruim 4 uur in beslag, maar was het absoluut waard! Nadat we een welverdiende maaltijd hadden genuttigd in de camper zijn we richting Lower Yosemite Falls gegaan. Jammer genoeg waren de, normaal gesproken, indrukwekkende watervallen geworden tot een slap aftreksel van de Canadese Tew Falls. Een dunne straal water was het enige dat de plek markeerde waar in de maanden mei en juni het water uit de hemel lijkt te vallen. Na een korte wandeling hadden we de kilometerlimiet ruimschoots overschreden en konden we met een voldaan gevoel terug richting de camperstaanplaats. Yosemite National Park is niet alleen het oudste nationale park van USA, maar ook het visitekaartje van het land. Een 3030 vierkante kilometers groot natuurpark waarin het lijkt alsof je door een fotoboek van National Geographic loopt. Amerikanen hebben de eigenschap om hun land vaak mooier af te schilderen dan de werkelijkheid (of overenthousiast te zijn, zoals ze het zelf graag omschrijven), maar wanneer ze zeggen dat je in Yosemite ‘dramatic views’ hebt dan hebben ze absoluut gelijk. Wat een fenomenaal park!

Donderdag 5 juli. De derde dag in Yosemite National Park zijn we naar Glacier Point gereden. Hét uitkijkpunt over de Yosemite Valley. De parkrangers hadden ons al ‘gewaarschuwd’ voor de ‘dramatic views’ die Glacier Point ons zou bieden. Zoals zo vaak zegt één foto meer dan 1000 woorden, dus hoe gedetailleerd ik ook probeer om het uitzicht vanaf Glacier Point te beschrijven, de foto’s spreken boekdelen. Bovendien is het onmogelijk om in 1000 woorden het uitzicht over Yosemite Valley te beschrijven. Na een schitterend panorama zijn we doorgereden naar Mariposa Grove. Ons werd verteld dat de Sequoia bomen in Yosemite National Park nóg veel hoger waren dan in Humboldt Redwood State Park. Het bleek een leugentje om bestwil. De ‘Grizzly Giant’ bleek ‘slechts’ 67 meter hoog. Nog steeds erg hoog natuurlijk, je zal maar een boom van deze lengte in je achtertuin hebben staan, maar vergeleken met de reuzen in Humboldt Redwood State Park nog altijd een kleine jongen. Na een korte wandeling door Mariposa Grove zijn we richting Monterey gereden. Een kleine kuststad aan de Grote Oceaan waar we vlak na middernacht aankwamen.

Vrijdag 6 juli. Na een overnachting aan het strand in Monterey hebben we deze dag de pittoreske Pacific Coast Highway, in de volksmond Highway 1, afgereden. Highway 1 wordt omschreven als ‘de mooiste ontmoeting tussen land en zee ter wereld’. En daar iets niets aan gelogen! Vandaag hebben we tussenstops gemaakt bij de Bixby Creek Bridge, Big Sur, Jade Cove, Pfeiffer Burns State Park en bij de ‘slaapplaats’ van zeeolifanten (niet te verwarren met zeekoeien). Al deze plekken zijn absoluut de moeite waard om te Googlen. Bovendien was het de eerste keer in mijn leven dat ik zeeolifanten in levende lijve heb gezien. Marie-José Henkelman in bikini niet meegerekend;-)! Sterker nog, dit was de eerste keer dat ik hoorde over deze beesten. Deze dieren zijn een combinatie van een walrus en een olifant, maar ondanks de enorme omvang zijn ze verrassend snel op het vaste land. Ter vergelijking: de kans dat ik ze eruit sprint is te verwaarlozen;-)! Op een stuk strand van minder dan 300 meter lagen tientallen zeeolifanten elkaar met zand te overstrooien en te bakken in de Californische zon. De schitterende Pacific Coast Highway duurde vandaag 400 kilometer voor ons. Van Monterey naar Santa Barbara.

Zaterdag 7 juli. Na een overnachting in Santa Barbara werden we vandaag wakker in een, zoals Daniëlle het omschreef, idyllische omgeving. Aan het strand van Santa Barbara, met palmbomen aan de boulevard en bergen deels gehuld in de mist op de achtergrond. Na wat ochtendbeweging (American Football) hebben we het laatste deel van Highway 1 gereden richting Santa Monica. Onderweg ontving ik het nieuws dat de mannen van Club Vedet ook zonder mijn inbreng (en patronschap) de tocht der tochten Mendig-Budel tot een succesvol einde hadden gebracht. Terwijl ze dit deden tikte ik Malibu aan, het episch centrum van zien-en-gezien-worden, om vervolgens laat in de middag aan te komen in Santa Monica. Santa Monica is een kleine stad die inmiddels opgeslokt is door Los Angeles. Hier heeft Daniëlle haar hart kunnen ophalen op 3rd Street Prominade, de winkelstraat van Santa Monica, en vervolgens zijn we met Collin richting de Pier gegaan. Inmiddels was de duisternis ingevallen en was het reuzenrad op de Pier verlicht. De Pier bestond verder uit een kermis, waar we doorheen gewandeld hebben en waar Collin en ik in de speelhal ouderwets wat spellen tegen elkaar hebben gespeeld (old school Air Hockey).

Zondag 8 juli. Na de nacht in Santa Monica doorgebracht te hebben hadden we deze ochtend tijd vrij gemaakt om Roger Federer te zien schitteren op Wimbledon. Daarna zijn we met 3 Amerikaanse vrienden van Casper door de beroemde buitenwijken van Los Angeles gereden. Onze tour startte in Westwood, de thuishaven van UCLA, en liep van Beverly Hills naar Bel Air en de toppen van de Hollywood Hills. In Beverly Hills hebben we op Rodeo Drive gewandeld én voor de verandering niet gewinkeld;-)! Nadat we langs alle beroemde hotels in Beverly Hills waren gelopen, onder andere het hotel waar Whitney Houston overleden is, zijn we door Bel Air gereden. Helaas zijn we de Fresh Prince niet tegen het lijf gelopen, maar we hebben wel het huis van George Clooney gezien. Dit is ook iets waard, toch?!? Via Mulholland Drive zijn we naar de toppen van de Hollywood Hills gereden waar we een mooi panorama-uitzicht hadden over Los Angeles. Hierna kreeg Daniëlle eenmaal haar zin en hebben we bij het iconische Beverly Hills teken wat foto’s gemaakt. De volgende stop op de weg terug naar Santa Monica was Westwood. We hebben een korte rondleiding gekregen over de campus van de University of California in Los Angeles (kortweg: UCLA). Niet alleen staat deze universiteit bekend om haar prestige, het is ook de plaats waar Michael Jackson gestorven is. Na de intensieve rondleiding door de buitenwijken van Los Angeles zijn we richting Venice Beach gegaan. Hier hebben we geamuseerd gekeken naar de skaters die onder het oog van de ondergaande zon hun nieuwste trucs uitprobeerden. Na een korte strandwandeling in Venice Beach zijn we ’s avonds terug gegaan naar Santa Monica.

Maandag 9 juli. Van ’s ochtends 10 tot ’s avonds 10 hebben we in Universal Studios Hollywood doorgebracht. Dit is een themapark dat verbonden is aan de Universal Studios die dit jaar haar 100-jarige bestaan viert. Hoogtepunt: de uurdurende tour langs de filmsets. Sets van Jurassic Park, War of the Worlds, Desperate Housewives, Jaws en enkele andere klassiekers konden we aanschouwen. Helaas konden we geen kijkje nemen achter de schermen bij CSI (vandaag waren ze enkele afleveringen aan het opnemen). Na de tour zijn we het themapark ingegaan. Eerste stop: House of Horrors. Hier hadden ze oude beroemde horrorfilmsets nagebootst met levensechte acteurs. Gedurende deze attractie was Daniëlle zelfs bang voor haar eigen schaduw. Het geschreeuw leverde veel hilarische momenten op. Ook voor de acteurs moet het genieten zijn geweest! Daarna hebben we een 4D film van Shrek gezien en in Waterworld een stuntshow. De show werd opgeleukt met jetski’s en er werd zelfs een watervliegtuig uit de kast gehaald! De studiotour die daarna op het programma stond bestond uit een 4D film van King Kong op het grootste 4D scherm ter wereld. Verder hebben we een aardbevingssimulatie (op de set van Bones) meegemaakt, twee autostunts van ‘the Fast and the Furious’ en hebben we in een scène van Jaws meegespeeld. Na de studiotour hebben we in een simulator gezeten die ons meenam in een achtbaanrit in Krustyland, bekend van de televisieserie ‘the Simpsons’. Een ontzettend leuke attractie. Na de rit door Krustyland, en een foto met Homer en Bart Simpson (!!), hebben we een workshop in special effects gekregen waarna we naar het spectaculairste gedeelte van het themapark zijn gegaan. Een wildwaterbaan door Jurassic Park, een achtbaan gebaseerd op ‘the Mummy Returns’ en dé trekpleister van het park: Transformers 3D. In deze attractie wordt je meegenomen in een filmscène van Transformers. Je speelt de hoofdpersoon en wordt volledig meegezogen in het avontuur, vergelijkbaar met de Harry Potter attractie in Orlando. Na deze drie topattracties zijn we naar Terminator 2: 3D gegaan. Arnold ‘I’ll be back’ Schwarzenegger neemt je mee in een 3D scène van de Terminator. ’s Avonds hebben Daniëlle en ik de Universal Citywalk gelopen en bleek het nog een hels karwei om met het openbaar vervoer terug te keren in Santa Monica. Als doorgewinterde reizigers bleek ook ook deze horde te nemen en zijn we veilig in Santa Monica aangekomen, ondanks de laffe bedreigingen van een dronken zwerver.

Dinsdag 10 juli. Vandaag zouden we ons verblijf in Los Angeles afsluiten door een bezoek te brengen aan het enige gedeelte van de stad waar we nog niet waren gekomen: downtown! In tegenstelling tot andere Amerikaanse steden heeft downtown Los Angeles weinig om het lijf, vandaar dat we dit ‘toetje’ tot het laatste bewaard hadden. Voordat we echter downtown Los Angeles aandeden zijn we via de wereldberoemde Sunset Boulevard naar Hollywood gereden. De Hollywood Walk of Fame mochten we namelijk niet overslaan. Deze beroemde boulevard laat zich kenmerken door de marmeren sterren die in het trottoir zijn verwerkt. Opmerkelijk: er liggen ook blanco sterren op Hollywood Boulevard. Met een simpele pen had ik mijzelf in Hollywood kunnen vereeuwigen. Zul je zien dat je op een dergelijk kritisch moment geen pen bij de hand hebt. Weg droom! Gelukkig was er vandaag een uitreiking van een nieuwe ster. En wel aan de wereldberoemde Slash. Na enkele Google-zoektochten heb ik nog altijd geen idee wie deze rock(ster)artiest is. Na een wandeling over Hollywood Boulevard, waar we ook het Chinese Theatre en het Kodak Theatre hadden gezien, en een foto bij de ster van Michael Jackson (lekker toeristisch) hadden gemaakt zijn we richting Griffith Observatory gereden dat bovenop een heuvel in Griffith Park ligt. Bij Griffith Observatory hadden we een mooi uitzicht op Hollywood Hill waar de reusachtige witte Hollywood letters stonden te pronken in de zon. Daniëlle had speciaal haar Hollywood T-shirt aangedaan (wat ze overigens al 3 dagen aanhad, omdat we steeds rondom Hollywood Hill cirkelden en het ‘Kodak-moment’ altijd op de loer lag), zodat alles uit de kast kon worden gehaald. Nadat we rondom Griffith Observatory hadden gelopen, met als bonus een panorama-uitzicht over Los Angeles, konden we binnen nog enkele tentoonstellingen over de planeten, ruimtereizen en alles wat met dit onderwerp te maken heeft bezoeken. Hierna zijn we downtown Los Angeles ingereden waar we sushi hebben gegeten in Little Tokio (omdat het kan!), de City Hall en de Grand Central Market hebben gezien en door Financial District hebben gewandeld. Aan alles is te merken dat Los Angeles met name leunt op Disneyland, Hollywood en Universal Studios. Evenals Orlando, de andere themaparkenstad van USA, heeft de echte stad de toerist niets te bieden. Nadat we Los Angeles volledig hadden uitgekamd zijn we richting San Diego gereden. Toen de schemering begon in te vallen zijn we gestopt in Balboa Island. Volgens Amerikanen een van de meest gewilde RV parkings van Californië. Aan de baai en met een verwarmd zwembad. Pure luxe! Gelukkig zijn we niet verwend;-)!

Woensdag 11 juli. Na een overnachting in het betoverende Balboa Island ontwaakten we vandaag aan de oevers van een kleine baai. Na een korte wandeling langs het strand zijn we, over Highway 1, richting San Diego gereden. Onderweg reden we door Laguna Beach (bekend van de serie OC) en Mission Bay (bekend van Seaworld waar Free Willy zijn laatste dagen heeft gesleten), voordat we onze camper parkeerden aan Ocean Beach. San Diego grenst aan Mexico en wordt daardoor ook wel de drugspoort van het westen genoemd. Dood en verderf zijn aan de orde van de dag! Mama, dit is wederom een grapje. Ook lijk je helemaal niet op een zeeolifant;-)! San Diego heeft bekendheid verkregen als uitvalsbasis voor surfers. Daardoor hadden we een middag surfen en bodyboarden rood omcirkelt in onze agenda. Nadat we geschikte surfplanken en bodyboards hadden gevonden zijn we in de Grote Oceaan onze kunsten gaan vertonen. De golven waren mild voor ons vandaag, maar (zeker) op het bodyboard was er voldoende eer te behalen. Ook is het me gelukt om 1 (!!!) keer op de surfplank te staan en een golf af te maken. Gezegend met een overvloed aan surftalent ben ik overduidelijk niet. Gelukkig maak ik dat goed met mijn voetbaltalent;-)! Na 4 uur in de Grote Oceaan gespeeld te hebben zijn we vroeg in de avond richting Old Town gereden. In deze historische wijk is Californië gesticht. Deze kleine wijk in San Diego voelt Mexicaans aan en veel oude gebouwen staan nog altijd in de oorspronkelijke staat overeind. Na een wandeling door Old Town zijn we downtown San Diego ingereden waar we onze camper hebben geparkeerd voor de nacht.

Donderdag 12 juli. Na een overnachting op een A-locatie, midden in het centrum van San Diego, zijn we vandaag de stad gaan verkennen waar iedereen zo hoog van op geeft. Na een korte wandeling door Financial District en Gaslamp Quarter kwamen we tot de conclusie dat dit tot nu toe de meest teleurstellende stad van USA is. Balboa Park, het inmens grote stadspark, was onze laatste hoop. Ook de grootste trekpleister van San Diego kon de verwachtingen niet inlossen. Evengoed hebben we fijn door het park gelopen en de oude Spaans-koloniale gebouwen aanschouwd. Laat in de middag besloten we om deze avond al naar Las Vegas te rijden, omdat het geen zin had nog langer in San Diego te verblijven. San Diego heeft nooit aan haar hoge verwachtingspatroon kunnen voldoen! De stad heeft geen bijzondere architectuur en het kleine downtown steekt schril af bij andere steden in Amerika. Na de (lange) reis door de eindeloze woestijn richting Las Vegas zijn we rond middernacht aangekomen. In het donker lijken de woestijnen helemaal het einde van de wereld. Inmiddels staat de teller van de camper op 2005,8 mijlen. Morgen maar eens zien hoe het met mijn geluk gesteld is in de casino’s van Las Vegas. Mocht ik als miljonair in Nederland terugkomen, dan wordt er niets gedeeld;-)!

Maarten

p.s. Michiel gefeliciteerd met je verjaardag!