The End!

Met mijn aankomst op het vliegveld in Brussel zit mijn Canadese avontuur er definitief op. De 209 dagen zijn voorbij gevlogen en ondanks dat het van mij nog langer had mogen duren, ben ik blij om weer op Europese bodem te zijn. De Amerikaanse gebruiken en vriendelijkheid gingen me op mijn zenuwen werken;-)! Sinds mijn laatste verhaal zijn we in het gokwalhalla van Amerika geweest, hebben we de Grand Canyon doorkruist en zijn we in ‘the Big Apple’ geweest. Plezier, schoonheid en grootsheid in haar puurste vorm!

Vrijdag 13 juli. Vrijdag de 13e. Ondanks deze risicovolle datum besloten we toch om het lot te tarten. We waren immers in Las Vegas! We hebben achtereenvolgens Black Jack en roulette gespeeld in Treasure Island, The Mirage, Venetian, Caesars Palace, Bellagio, New York New York, Excalibur, Luxor, Mandalay Bay en het MGM Grand Hotel. Ruim 15 uur én talloze handen Black Jack later kwamen we vroeg in de ochtend weer aan bij het Circus Circus waar we onze camper hadden geparkeerd. Las Vegas is typisch een stad die je zelf moet beleven om de verhalen te geloven. Ieder casino heeft zijn eigen thema en het ene casino is nog absurder en grootser dan het andere. Zo zijn de steden New York, Venetië, Parijs, Monaco en Rome nagebouwd. Verder ligt er een tropisch eiland op de Strip, staan er Egyptische piramides en is er een bizar groot circus gebouwd. Als klap op de vuurpijl heeft iemand het in zijn hoofd gehaald om het mythische kasteel van koning Arthur in een modern jasje te steken. Andere casino’s zonder een overduidelijk thema (The Mirage, MGM Grand Hotel, Bellagio, Planet Holllywood en Flamingo) zijn kitscherig, klassiek en over de top! Ze hebben alles wat Las Vegas Las Vegas maakt. Niet alleen is de Strip bizar en gaat het voorbij aan ieders inbeeldingsvermogen, ook zijn de mensen die gokken in de casino’s niet doorsnee. Zo is het geen uitzondering dat bejaarde oma’s hun pensioen vergokken (of uitbreiden). Misschien een idee om tante Dien en tante Annie de volgende keer mee te nemen richting Las Vegas;-)! Ook is het eerder regel dan uitzondering dat de casino’s rond 04.00 nog altijd vol met gokkende mensen zijn, ongeacht de dag van de week. Het meest typerende van Las Vegas is waarschijnlijk het feit dat er geen sloten op de deuren zitten. Mochten de mensen het willen, dan is het simpelweg niet mogelijk om de casino’s voor een onbepaalde tijd op slot te doen. Alles gaat 24 uur per dag, 7 dagen in de week en 365 dagen per jaar door! Het enige wat je kan doen in Las Vegas is meegaan in het ritme van de Strip! Bovendien hangen er geen klokken in de casino’s en mag het personeel geen horloge dragen. De ramen zijn geblindeerd, waardoor het altijd lijkt alsof je ’s nachts aan het spelen bent en je het gevoel van tijd en, voor sommige mensen die moeilijk kunnen stoppen, het gevoel van dagen verliest.

Zaterdag 14 juli. Dag 2 in het ongewone Las Vegas. Na onze late thuiskomst gunden we onszelf een ochtend rust. Bovendien is er voor 12.00 een stuk minder te beleven op de Strip. Rond het middaguur ontwaakten we en na een stevig ontbijt was het tijd om verder te gaan waarmee we de avond ervoor hadden afgesloten: Black Jack! Het dichtstbijzijnde casino, Circus Circus, was onze eerste stop. Na een klein verlies ($2) besloten we om richting Old Las Vegas te gaan. Old Las Vegas is het gedeelte van de stad waar de tijd stilgestaan lijkt te hebben. Casino’s worden gedomineerd door mannen van middelbare leeftijd, vaak met een gigantische Cubaanse sigaar in hun mond en de haren strak naar achteren gekamd. Gokkende vrouwen behoren tot het antieke interieur en de gemiddelde leeftijd tikt de 70 jaar eenvoudig aan. Oftewel, een middag ouderwets gokken in een louche omgeving. Gokken zoals het hoort! Geen neonreclame en halfontblote serveersters, maar eenvoudige tafels en echte geldstukken. Onze eerste stop in Old Las Vegas was het Fremont. Hier waren namelijk $3 tafels waar we aan konden Black Jacken. En dat is nou eenmaal leuker dan spelen tegen een computer. Casper en ik hadden een tafel uitgezocht met een briljante tafelheer (Chris) en een serveerster met de naam Candy. Ik kan jullie verzekeren dat ze haar naam eer aandeed en om op te eten was! Candy was een serveerster die bij de opening van het Fremont in 1956 ook al deel uitmaakte van de bediening. Deze vrouw was minimaal 75 jaar, maar nog altijd goed voor een minirok en een ruim openstaand decolleté. En haar (artiesten)naam maakte het nog interessanter! Candy staat zeker in mijn top-3 van favoriete serveersters;-)! Na ruim 2 uur aan de tafel te hebben gezeten (met wisselend succes) vond ik mijn Waterloo. De schade: $50. Casper was evenmin succesvol. Gedesillusioneerd hebben we door Old Las Vegas gewandeld, waarna we met pijn en moeite $7 bij elkaar schraapten. Met de $7 waren we vastberaden om ons verlies in het Fremont terug te halen. Aangezien we met $7 niet aan de Black Jack tafel konden plaatsnemen besloten we om het te verdubbelen met roulette. Dit plan pakte uitstekend uit en met $30 in onze handen liepen we naar Chris en Candy waar we wederom werden voorzien van een drankje en het ritme herpakten. Na een klein half uur stapten we met winst van tafel, waarna we dit op rood inzette bij roulette in een poging om de schade volledig te herstellen. Uiteindelijk maakten we van $7 een ‘Benjamin’ ($100), om vervolgens het Fremont met de borst vooruit te verlaten. Old Las Vegas had ons de twee gezichten van het gokken laten zien. Winst en verlies. Toen de schemering begon in te vallen zijn we vanuit Old Las Vegas naar de Strip gegaan, waar we de avondshow van Treasure Island hebben gezien. Vervolgens zijn we naar het Bellagio gelopen waar we de beroemde fonteinenshow hebben bijgewoond. Op de klanken van Andrea Bocelli en Sarah Brightman dansten de verlichte Bellagio fonteinen als een ritmisch geheel. Dit was een van de mooiste shows die ik ooit in mijn leven gezien heb, mede doordat het water volledig was afgestemd op de muziek. Na middernacht zijn we het Planet Hollywood casino ingegaan en zo hadden we praktisch ieder casino van de Strip van binnen gezien. De totale schade in Las Vegas: enkele dollars! Wat een genot om onderdeel van deze kermis uit te maken.

Zondag 15 juli. De laatste ochtend in Las Vegas zijn we naar de meest beroemde trouwkapel van de stad gegaan: A White Little Chapel. Hier zijn onder andere Michael Jordan, Sylvester Stallone, Mickey Rourke (3x) en talloze andere Hollywood sterren getrouwd. Ik heb me ook laten vertellen dat Elvis Presley hier getrouwd is. (Schoon)ouders geen zorgen. Daniëlle en ik hebben met de weddingplanner de afspraak gemaakt dat ik over 4 jaar nogmaals contact met ze opneem over de stand van zaken. Een gemiddelde dag in A White Little Chapel levert 20 huwelijken op. Voor het gemak van de klant is er zelfs een drive through waar je binnen enkele minuten getrouwd bent. Handig voor als je op doorreis bent naar een andere stad! Deze ochtend was het gelukkig niet zo druk, zodat het personeel tijd had om ons een korte rondleiding te geven. Wat normaal gesproken alleen voor genodigden was konden wij vandaag, bij hoge uitzondering, dus zien. Absoluut een aanrader om binnen te gaan, ook al moet je daarvoor gaan trouwen! En als je je dan tegen je zin hebt laten overhalen, scheiden is tegenwoordig ook zo gepiept. Na ons bezoek aan de wedding chapel zijn we vanuit Las Vegas naar de Grand Canyon gereden met een tussenstop bij de Hoover Dam. Dit civiele bouwwerk wordt gezien als één van de 7 moderne wereldwonderen in USA en het bijzondere van deze stuwdam is dat het eigendom is van twee verschillende staten: Arizona en Nevada. Na een korte wandeling over de stuwdam, waardoor we een schitterend uitzicht hadden op het stuwmeer, hebben we ons weg vervolgd naar de Grand Canyon. De rit nam in totaal ruim 7 uur in beslag en leidde ons door de woestijnen van Arizona naar de beboste rand van het Grand Canyon National Park.

Maandag 16 juli. Deze ochtend zijn we vroeg Grand Canyon National Park ingereden. De South Rim was onze eerste bestemming. Het Mather Point en Yapavai Point boden ons adembenemende uitzichten over de Grand Canyon en de Colorado rivier. Ondanks dat het ten strengste werd afgeraden heb ik (stiekem) op de afgrond van de zuidelijke helft van de Grand Canyon gestaan. Ruim anderhalve kilometer (!!!) kon je naar beneden kijken en ik kan jullie vertellen dat het nog veel dieper aanvoelt als je daadwerkelijk op het randje staat en/of ligt. Letterlijk ‘living on the edge’. Op dat moment spookte er maar één gedachte door mijn hoofd: ‘laat mama het maar niet horen’;-)! Na een wandeling langs de South Rim en een film over de Grand Canyon zijn we de Desert View Drive afgereden richting de minder toeristische North Rim. Deze ligt hemelsbreed op 13,3 kilometer van de South Rim, maar we hebben er een slordige 332 kilometer voor moeten omrijden. Niet alleen bracht deze route ons in een andere staat (Utah), maar ook door Indian Reservation. Het gebied waar de Indianen alles voor het zeggen hebben en president Obama (letterlijk) niets te vertellen heeft. Verder hebben we tussenstops gemaakt bij Grandview Point, Lipan Point en Desert View Point waar we schitterende uitzichten hadden op de (rode) rotsformaties en de bochtige Colorado rivier. Ook werd er een tussenstop gemaakt bij de Rainbow Bridge waar vaak Californische Condors worden gespot. Helaas hebben wij er geen kunnen ontdekken die dag. Alleen de route naar North Rim is al de moeite waard om er voor om te rijden. Rode rotswanden, de Colorado rivier, woestijn en bossen wisselen elkaar af. In de schemering reden we de noordelijke ingang van Grand Canyon National Park binnen waar we bijna een hert doodreden. Gelukkig had Casper zijn voet op het juiste pedaal staan! Ons werd aangeraden om de mooie zonsopgang in de Grand Canyon mee te maken. De wekker werd om 04.00 gezet!

Dinsdag 17 juli. Het plan om de zonsopkomst te zien viel in duigen. De wekker ging om 04.00, maar een dichte laag bewolking gooide roet in het eten. Daarom besloten we om de ochtend nuttig te besteden; uitslapen! Rond 09.00 werd een nieuwe poging ondernomen om op te staan. Vervolgens zijn we naar het uitkijkpunt van de North Rim gelopen. Ondanks dat dit punt slechts 13,3 kilometer hemelsbreed van de South Rim verwijderd is, is het uitzicht anders. In plaats van de rode rotsen die de Grand Canyon typeren zijn er in de North Rim voornamelijk beboste rotswanden. Na uitgekeken te hebben over de North Rim zijn we naar Roosevelt Point, Angel’s Window (een klif met een groot gat erin), Cape Royal Point en Point Imperial (op een hoogte van ruim 2600 meter) gereden vanaf waar we werkelijk adembenemende uitizchten hadden op de Grand Canyon. Uiteraard hebben we wederom aan de rand van de afgrond gezeten om de ervaring (nog) intenser te maken. De North Rim trekt ‘slechts’ 10% van de 5 miljoen bezoekers die de Grand Canyon jaarlijks aandoen. Hierdoor is het een stuk minder toeristisch dan de South Rim wat zich ook vertaald in momenten van serene rust bij de meest populaire uitzichtpunten. De enige gegronde reden dat de North Rim minder bezoekers trekt dan de South Rim is het feit dat deze lastiger te bereiken is. Verder overklast de North Rim de South Rim op alle vlakken. De weg ernaartoe is schitterend. De overviews zijn mooier en de natuur is diverser. Bovendien is het minder toeristisch, dus de kans dat je Duitsers tegen het lijf loopt is nagenoeg nihil;-)! Zeker na het afgelopen EK is dat een fijne gedachte. Nadat we de mooiste uitzichten over de Grand Canyon hadden gezien reden we (opnieuw) richting Las Vegas, omdat we onze camper hier de volgende dag moesten inleveren. De weg richting Las Vegas leidde ons door de woestijnen van Arizona, Utah en Nevada, voordat Las Vegas rond de klok van 10 uur voor ons opdoemde vanuit het donker. De verlichte hotels en casino’s van de Strip waren eenvoudig te herkennen en het duurde enkele minuten voordat we het beroemde bord ‘Welcome to Fabulous Las Vegas’ voorbijreden. Uiteraard hebben wij hier, evenals vele andere toeristen, een korte tussenstop gemaakt voordat we ons gingen opmaken voor een laatste nacht in de camper. Maar niet voordat we een laatste keer gegokt hadden. In een tankstation wel te verstaan!

Woensdag 18 juli. Deze ochtend hebben we de camper teruggebracht naar de rechtmatige eigenaar. Na 2839,4 mijlen, oftewel ruim 4500 kilometer, zit onze rondreis door Californië, Nevada en Arizona (en een klein stukje Utah) erop en kunnen we ons gaan opmaken voor de laatste bestemming in USA: New York City! Op het vliegveld in Las Vegas heb ik een afscheid een stijl gehad; achter de gokkasten! Als je op een tankstation kan gokken, dan zou het raar zijn als je op een internationaal vliegveld niet kan gokken. Zo heb ik rustig de tijd kunnen doden met een x aantal handen poker. Laat de ‘Pusher van Jos’ maar komen met Budel kermis. Ik ben er klaar voor! De vlucht naar New York begon voorspoedig. Echter, ook op deze reisdag ging er weer het nodige mis. Het begint langzamerhand een nare traditie te worden. Zou Daniëlle pech met haar meenemen?!? Na ruim 4 uur maakten we een geplande tussenlanding in Detroit, en toen begon de ellende. Door noodweer was het vliegverkeer van de gehele Amerikaanse oostkust ontregeld. Daardoor had onze vlucht naar Newark 2 uur vertraging, maar als we de lange rij reizigers bij de klachtenafhandeling van Delta zagen mochten we van geluk spreken dat onze vlucht richting New York nog deze nacht zou vertrekken. Zo kon het dat we met ruim 3 uur vertraging in het hotel in New York aankwamen. De dollemansrit van de taxichauffeur had ons nog tijdwinst opgeleverd, anders was de tijdsschade niet te overzien;-). In tegenstelling tot de locatie van het hotel waar ik in mei met papa en mama verbleef ligt ons (budget)hotel minder gunstig gelegen in de wijk Chelsea. De metropas zal zich ongetwijfeld uitbetalen.

Donderdag 19 juli. Na een korte nachtrust hebben Daniëlle en ik onze eerste dag in New York goed besteed. Een korte metrorit leidde ons van het hotel naar Canal Street, vanuit waar we door Chinatown zijn gelopen. Tijdens onze wandeling door Chinatown werden al onze zintuigen op scherp gezet. De geur van verse vis was niet te negeren en de Chinese straatverkopers die aan Daniëlle en mij trokken evenmin. Bovendien vindt Daniëlle het staren naar prullaria in allerlei soorten en maten ongekend leuk, vandaar dat we een eenvoudig doelwit waren. Nadat we ons door Canal Street hadden geworsteld zijn we door Pell Street, het meest typische stuk van Chinatown, gelopen. De Chinese (neon)reclame is overduidelijk aanwezig. Na een overdosis aan Chinees zijn we langs Columbus Park en de Court Building naar de Brooklyn Bridge gewandeld. Doordat de regen (eindelijk) doorzette moesten we onder een van de twee pijlers schuilen. Op de Brooklyn Bridge had ik ook nog een speciale verrassing voor Daniëlle. We hebben onszelf namelijk vereeuwigd met een slot met onze namen. En dan zijn er nog altijd mensen die mij geen romanticus vinden;-)! Als we nog ooit samen teruggaan naar New York kunnen we ons slotje altijd terugvinden. Toen het voor een paar minuten opklaarde hadden we vanaf de Brooklyn Bridge een schitterend uitzicht op Midtown, de Manhattan Bridge en Lower Manhattan. Ook was er een Franse toerist die foto’s van ons én mét ons wilde maken op de brug. Hij zal ons wel verward hebben met een beroemd stel. Hoewel ik wel de traptechniek van Beckham heb, lijk ik toch niet echt op hem;-)! En Daniëlle heeft geen kort donker haar. Na de wandeling over de Brooklyn Bridge zijn we naar BODIES… the Exhibition geweest. Dit is een tentoonstelling over de wonderen van het menselijk lichaam waarbij echte (dode) personen zijn gebruikt. Deze zijn uiteraard wel geprepareerd, zodat alle stadia van het lichaam uitgebreid aan bod komen. Spierweefsels, botten, organen, embrio’s en bloedvaten. De tentoonstelling is vergelijkbaar met die in Amsterdam heb ik me laten vertellen. Aan het einde van de tentoonstelling heb ik mijn lichaam direct laten testen. Wat heeft een half jaar Canada (en het Amerikaanse fastfood) met mijn lichaam heeft gedaan? Lichaamsgewicht: 76,2. Slechts enkele kilo’s aangekomen. Een ruime voldoende als je het mij vraagt! Body Mass Index: 22,4%. Hierdoor val ik in de schaal ‘gezond’! Wederom een ruime voldoende! Vetpercentage: 14,5% en daarmee val ik net buiten de athlete (lees: vergelijkbaar met Lance Armstrong in zijn gouden jaren) schaal. Voor de laatste test ben ik dan ook met vlag en wimpel geslaagd! Conclusie: mijn lichaam is een machine. Het half jaar fastfood heeft duidelijk geen grip op mij gekregen;-). Na deze berustende conclusie ben ik meteen de McDonald’s ingedoken om dit succes te vieren. Nu kan ik ook met een gerust hart mezelf gaan klaarstomen voor de Franse Alpen. De schrik zal er nu wel goed inzitten bij de concurrentie! Na de tentoonstelling zijn we richting het economische hart van New York gelopen: Wall Street. Door Bowling Green, het oudste deel van New York, op de foto met de Charging Bull en uiteraard even naar de New York Stock Exchange. Vervolgens zijn we langs het Woolworth Buidling en de City Hall richting ons hotel gegaan. ’s Avonds zijn we naar Times Square en de beroemde M&M winkel gegaan om daarna met de fam. Thijssen in een kroeg wat te drinken en gezellig bij te kletsen. Rond 02.00 konden de ogen dan eindelijk dicht. De eerste dag in New York zat erop!

Vrijdag 20 juli. In een regenachtig New York gingen we deze morgen, gewapend met slechts één poncho, vroeg richting het 9/11 Memorial. Aangekomen op de plaats van bestemming bleek dat slechts een handvol toeristen het barre weer hadden getrotseerd om als een van de eersten die dag een ticket te bemachtigen om de plaats te bezichtigen waar ruim 10 jaar geleden de WTC torens stonden. Al snel bleek dat één poncho voor twee personen om praktische redenen niet voldoende was, dus werd er een noodoplossing uit de hoge hoed getoverd. Voor $4 werd er een paraplu bij een straatverkoper uit het vuur gesleept en rond de klok van 10 uur konden we dan eindelijk het 9/11 Memorial betreden. Ondanks dat ik er in mei met papa en mama was geweest, en ik wist wat ik kon verwachten, blijft het een indrukwekkend aandenken aan de terroristische aanslagen. De twee immens grote kraters die precies op de plek liggen waar vroeger de WTC torens stonden zijn veranderd in een ‘memorial pool’. Helaas was het museum nog niet open, waardoor ik niet kon nakijken of papa, mama en ik vereeuwigd zijn in New York. Nadat we waren uitgekeken op het 9/11 Memorial raakten we in een bagelzaak aan de praat met een Nederlandse Amerikaanse die haar Nederlands wilde ophalen in een gesprek met ons en vervolgens zijn we naar Trinity Church gegaan. Deze kerk is een van de oudste gebouwen van het Financial District en ondanks haar prominente plek rondom Wall Street was het bezoek aan Trinity Church ook mijn eerste keer. Daarna zijn we doorgelopen naar de oudste gebouwen van Wall Street en voor het middaguur hebben we nog een kort bezoek gebracht aan St. Paul’s Chapel. Via het Woolworth Building zijn we richting Grand Central Station, het Metlife Building, het Chrysler Building en Tudor City (met haar 3000 appartementen het grootste appartementencomplex van New York) naar het VN gebouw gegaan, waar we een bezoek brachten aan Ban-Ki Moon. In het gebouw van de Verenigde Naties hebben we een uurdurende rondleiding gehad. Erg interessant om achter de schermen te kijken bij de VN. Een andere mooie bijkomstigheid was het feit dat het stortregende tijdens ons bezoek aan Ban-Ki Moon en toen we wederom terugliepen naar Chrysler Building en Grand Central Station brak de zon voorzichtig door. In Grand Central Station hebben we erg gave foto’s gemaakt alsvorens we met de metro afzakten naar het Empire State Building. Het meest typerende gebouw van New York. Zoals zoveel Amerikanen bestond ons avondeten uit een pizza-to-go en nadat we foto’s hadden gemaakt bij het Empire State Building zijn we naar het Museum of Sex gegaan. Na volledig op de hoogte gebracht te zijn van alle nieuwe ins en outs in het ‘wereldje’ zijn we richting het Flatiron Building gelopen. Evenals het Empire State Building is het Flatiron Building een van de iconen van New York. Toen we richting de metro liepen begon de regen langzaam de zon te verdrijven. Perfecte timing! We zijn richting het Metropolitan Museum gegaan. Voor $1 per persoon (heerlijk die recommended fee’s!) en een boze blik van de ticketverkoopster konden we het laatste uur ronddwalen door het grootste museum van New York. Dit was lang genoeg om de nodige hilarische momenten mee te maken, maar te kort om het volledige museum te zien.’s Avonds zijn we per toeval nog langs het rooster van Marilyn Monroe gelopen waar ze haar meest beroemde scéne heeft gespeeld. Degene waar haar rok omhoog waait. Gelukkig heb ik in Chicago al onder haar rok mogen kijken;-)!

Zaterdag 21 juli. Net als het humeur van Daniëlle is ook het weer in New York City wisselvallig. Gelukkig zaten we vandaag aan de goede kant van de medaille en brak de zon veelvuldig door in de stad. Zeker omdat we een bezoek aan het Rockefeller Center op het programma hadden staan was dit geen overbodige luxe. In een ‘zonovergoten’ New York zijn we ’s ochtends eerst naar Gansevoort gelopen, een straat in het opkomende Meatpacking District. Het bijzondere aan deze straat was ongetwijfeld een verouderde spoorlijn op enkele meters hoogte die was omgetoverd tot een voetgangerpad waar je (letterlijk) tussen de gebouwen doorliep. Zo had je niet alleen een uniek uitzicht over het Meatpacking District, maar werd je ook niet gehinderd door het drukke stadsverkeer en kon je rondlopen zonder een enkel risico te lopen bij een moment van onachtzaamheid. De spoorrails was ook aangekleed met natuur, wat het een out-of-place, maar schitterend geheel maakte. Nadat we de wandeling over de verhoogde rails hadden afgemaakt zijn we vanuit Madison Square Garden afgedaald naar Greenwich Village. Hier hebben we het smalste huis (2,6 meter breed) van New York vastgehouden. Dit huis, te herkennen aan nr. 75½, gelegen in Bedford Street is een onontdekte trekpleister. Daarna zijn we door Bleecker Street richting het Jefferson Market Courthouse gewandeld en vervolgens naar Washington Square Park. Helaas kwam ik de paragnost van de voorgaande keer niet tegen (had hij mijn terugkomst niet kunnen voorspellen?!?), maar evengoed hebben we heerlijk in de zon aan de fontein gezeten. Daarna hadden we een paar uur vrijgehouden voor Daniëlle om in SoHo te winkelen. Greene Street en Spring Street werden afgestruind op zoek naar de laatste trends op modegebied. Een weinig succesvolle zoektocht! Hierna zijn we door Little Italy gewandeld om vervolgens naar het Rockefeller Center te gaan. We besloten om ’s middags in de stralende zon naar een van de hoogste observatiepunten van New York te gaan (260 meter) om zo alles in de stad mooi te kunnen overzien en dan ’s avonds nogmaals terug richting het Rockefeller Center, om New York verlicht te zien. Het uitzicht op New York was grandioos! Central Park, Chrysler Building, Empire State Building, Financial District en Times Square waren alle schitterend te zien vanaf ‘Top of the Rock’. Nadat we onze tijd hadden gesleten op 260 meter hoogte zijn we over 5th Avenue naar Central Park gelopen. Bij de Hollister en Abercrombie & Fitch winkels stonden wachtrijen (voor het eerst in mijn leven dat ik dat zag), waardoor we bezoekjes aan deze winkels voor een andere dag gepland hebben. Wel zijn we vlug de Apple store doorgelopen, waarna we langs het Plaza Hotel, bekend van Home Alone, naar Central Park zijn gegaan. We hebben een slordige 2 uur, inclusief rustpauzes, door Central Park gewandeld toen de cirkel bij Columbus Circle letterlijk rondwas. Vanuit daar zijn we weer naar het Rockefeller Center gegaan waar onze nachtelijke uitkijk op het programma stond. New York is overdag een indrukwekkende stad, maar krijgt ’s nachts extra allure door de verlichting. Hierna zijn we rond middernacht terug naar ons hotel gegaan.

Zondag 22 juli. Na een late thuiskomst gisterenavond was het vandaag weer vroeg dag. ‘The City that never sleeps’ laat haar sporen achter. Er is immers weinig tijd om te slapen als je meedeint op het ritme van de stad. Het ritme van New York was echter niet de enige reden dat we vandaag vroeg opstonden. Op de meest zonnige dag van de week hadden we een uitstapje naar Ellis Island en Liberty Island gepland en we wilden graag de lange wachtrijen voor Ellis Island en het Statue of Liberty vermijden. Als ervaringsdeskundige weet ik hoe vervelend en hoe lang de wachtrijen voor de beveiligingscontrole kunnen zijn. De gemiddelde wachttijd kan eenvoudig oplopen tot een slordige 2 uur en zeker in het hoogseizoen (én met warme temperaturen als vandaag) wordt je daar alles behalve vrolijk van. Ik heb me laten vertellen dat er zelfs toeristen zijn die om 6 uur voor de deur van de ticketverkoop gaan liggen om de wachtrijen te ontlopen. Noem me onverstandig, maar voor dat soort praktijken voel ik me echt te weinig toerist. Dan maar wat langer in de rij! Vandaag was echter onze geluksdag! Ondanks dat we pas rond 09.30 aansloten in de rij, door uiteenlopende redenen werd er vertraging opgelopen, hoefden we slechts 15 minuten te wachten voordat we de ferry richting Liberty Island opstapten. Lady Liberty stond (letterlijk) te stralen in de zon en vanaf Liberty Island hadden we een schitterend uitzicht op Manhattan. Het feit dat de lucht strakblauw was maakte dit aanzicht alleen nog maar mooier. Na ruim anderhalf uur op Liberty Island zijn we met de ferry naar Ellis Island gegaan. Ellis Island is een klein eiland in de uitlopers van de Hudson waar in de 19e en 20e eeuw ruim 12.000.000 immigranten voet zetten in het beloofde land. Tegenwoordig wordt het je als toerist al nagenoeg onmogelijk gemaakt om een visum te krijgen, laat staan dat je een verblijfsvergunning krijgt. De Mexicanen zullen dit ongetwijfeld beamen! Die goede oude tijd! Ruim honderd jaar geleden kon je na enkele (gezondheids)testen en een paar vragen Amerika binnenstappen als ‘nieuwe’ Amerikaan. Als het tegenwoordig ook zo makkelijk ging waren me enkele vermoeiende momenten bij de douane bespaard gebleven. Grappig om te vermelden dat er ook iemand met de achternaam Henkelman als immigrant via Ellis Island Amerika binnen is gekomen. De achternaam Van Geldorp kwam niet voor in de registers. Nadat we, met behulp van een audiotour, het nodige over Ellis Island en haar geschiedenis hadden geleerd zijn we met de ferry weer richting Battery Park in New York gevaren. Vanuit Battery Park zijn we richting Stone Street gelopen en via Financial District zijn we naar Times Square gegaan. Bij daglicht is Times Square toch minder indrukwekkend dan ’s avonds. Vanuit Times Square zijn we 5th Avenue afgelopen, met tussenstops bij St. Patrick’s Cathedral en de flagship store van Hollister. Voor die laatste hebben we zelfs in de rij gestaan! Nadat we 5th Avenue hadden afgewandeld zijn we met de metro richting de Bronx gegaan. Daniëlle was nogal zenuwachtig om richting de Bronx te gaan. Doordat ze vandaag haar nette blouse had aangedaan én hoogblond is, vormt dit voor de getinte medemens (schijnbaar) een reden om alles uit de kast te halen. We zaten net enkele seconden in de metro of er was al een zwarte man zichzelf voor ons aan het optrekken aan de handvaten waar een normaal iemand zich mee in balans houd in een rijdende metro. Gelukkig (of jammer genoeg) was er een voetbalwedstrijd bezig in Yankee Stadium, vandaar dat het publiek rondom het stadion voornamelijk blank was. Voetbal is in USA nog altijd een sport voor de ‘elite’ of anti-sporters. Hierdoor viel de kennismaking met de Bronx, behoudens de metrorit, tegen. Nadat we een korte wandeling door de wijk hadden gemaakt en het ratio blank-zwart evengoed ruim in het voordeel uitsloeg van de huidige bewoners van de Bronx ging Daniëlle met een voldaan gevoel weer terug naar Manhattan. Ze was er zonder kleerscheuren vanaf gekomen! In het schemerige Manhattan zijn we vervolgens door Central Park gelopen. Van Strawberry Fields, een deel van Central Park dat ter nagedachtenis aan John Lennon is aangelegd, naar het Jacky Kennedy Reservoir, vanuit waar we een mooi nachtelijk uitzicht hadden op de Twin Towers van Central Park. Rond 22.00 zijn we weer richting 14th Street gegaan. Het ritme van New York went nooit!

Maandag 23 juli. Vandaag was D-Day. Daniëlle-Day welteverstaan! Na een New Yorkse bagel zijn we naar SoHo gelopen om te winkelen. Poging 2! SoHo is een hippe wijk in New York waar zowel bekende modehuizen als trendy boetiekjes te vinden zijn. Italiaanse modehuizen, onafhankelijke jonge ontwerpers en dubieuze Afrikaanse budgetwinkels hebben inmiddels intrek genomen in SoHo, waardoor dit een waar walhalla is voor Nederlandse meisjes. Twee uur, én talloze aankopen, verder bleek de kredietcard van Daniëlle haar laatste adem te hebben uitgeblazen, waardoor winkelen er voor de rest van de dag niet meer inzat. Na dit (slechte) nieuws, ieder nadeel heb z’n voordeel, konden we nog een aantal plekken van New York gaan bezichtigen waar we nog geen tijd voor hadden gehad. Zo zijn we door Chinatown en Little Italy naar de Manhattan Bridge gelopen. Door het klamme weer was de geur in Chinatown na enkele minuten niet meer te harden en zijn we richting 5th Avenue gegaan waar Daniëlle nog kon ‘windowshoppen’. We zijn (wederom) de Hollister en de Abercrombie & Fitch winkels binnengegaan waar Daniëlle zich vergaapte aan de kleding en ik aan de modellen! Voor ieder wat wils. Nadat we 5th Avenue waren afgelopen was de winkeltijd voorbij en was het weer tijd voor educatie;-)! De nieuwste aanwinsten van Daniëlle hebben we eerst naar het hotel gebracht, waarna we naar het American Museum of Natural History zijn gegaan. Een vergelijkbaar museum hebben we in Londen al gezien, maar we hebben ons hier ruim 3 uur kunnen vermaken. Ondanks dat het al de derde keer voor mij was! Toevalligerwijs kwamen we Collin, de Nederlandse jongen die met ons een aantal dagen in Californië heeft gereisd, tegen in de metro richting het museum. Hij was zojuist aangekomen vanuit Boston en het was dan ook een onmogelijk toeval dat hij juist in dezelfde metro én in dezelfde coupé instapte. Nadat we letterlijk het museum uitgezet werden, sluitingstijd was inmiddels al verstreken, zijn we naar Harlem gegaan. Een korte wandeling door de ‘achterstandsbuurt’ van Manhattan bracht ons bij Columbia University waar we op de trappen van de bibliotheek onszelf hebben vermaakt met mensen kijken. Hierna zijn we vanuit het Flatiron Building, via het Empire State Building, richting Bryant Park gelopen. Inmiddels was de klamme droogte verruild voor een flinke onweersbui, zodat de buitenbioscoop in Bryant Park letterlijk in het water viel. Iedere maandagavond is er in Bryant Park, het park achter de openbare bibliotheek van New York, een gratis openluchtbioscoop. Er wordt dan een zwart-wit film afgespeeld die honderden belangstellende trekt. Helaas regende het juist op dit tijdstip, maar dat mocht de pret niet drukken. Echter was de film zo saai, dat we het na enkele minuten voor gezien hielden en weer richting het hotel gingen.

Dinsdag 24 juli. Onze laatste dag in New York City en daarmee ook de laatste dag van mijn buitenlandse avontuur was aangebroken. Het normale leven in Budel riep weer, maar niet voordat Daniëlle en ik onze laatste dag in New York nuttig zouden besteden. We vlogen vandaag om 20.00 en daardoor had we nog voldoende tijd om in de ochtend het Metropolitan museum te bezoeken en rond het middaguur enkele uren te slijten in Macy’s, het grootste warenhuis van New York. De afgelopen week waren Daniëlle en ik al vluchtig in het Metropolitan geweest, maar doordat dit museum de grootste kunstcollectie van New York huisvest, was het niet voldoende om de topstukken te zien. Bovendien was de entree vandaag slechts 50 cent, een persoonlijk record, waardoor er geen redenen waren om niet te gaan. Nadat we met Collin, hij had zich inmiddels weer bij ons aangesloten, 3 uur door het Metropolitan hadden gelopen en enkele werken van Picasso, van Gogh en Rembrandt en oude Romeinse kunst hadden gezien zijn we richting Macy’s gegaan. In de Amerikaanse versie van de Bijenkorf kon Daniëlle de laatste paar uur in New York zichzelf helemaal uitleven in haar natuurlijke habitat. Ook in Macy’s was het voor Daniëlle een kleine moeite om haar garderobe uit te breiden. De kredietcard mocht dan wel weigeren, de bankpas van ondergetekende bleek nog altijd in staat om groene dollarbiljetten uit de muur te krijgen. Zo is de vakantie geëindigd waarmee die begonnen was; het uitgeven van mijn geld;-)!

Woensdag 25 juli. Nu zit het er dan eindelijk op! Nadat we gisteren een lange metrorit, met als eindbestemming JFK, door Manhattan, Brooklyn en Queens achter de rug hadden vloog de tijd voorbij. Eindelijk eens geen vertraging op een reisdag en dat was geen overbodige luxe! Naarmate het thuisfront dichterbij kwam kon het me ook niet snel genoeg gaan! Graag wil ik van het moment gebruik maken en de rollen omdraaien. Ik weet dat ik niet altijd kort van stof ben geweest en dat mijn verhalen voor sommigen een avondvullend programma betekende. Daarom wil ik voor de verandering de aandacht op jullie, de mensen die mijn verhalen (hopelijk) met veel plezier gelezen hebben, vestigen! Het was erg bevredigend om voor jullie mijn dagelijkse gebeurtenissen te verwoorden en ik wil nogmaals benadrukken dat ik het ontzettend leuk vond om jullie berichten, kaarten en e-mails te ontvangen. En natuurlijk jullie likes en comments;-)! Jullie weten als geen ander hoezeer ik dit waardeer! Ook de ‘stille’ lezers onder jullie, maar waarvan ik het toch weet; super leuk dat jullie op de hoogte zijn gebleven van mijn Canadees-Amerikaanse leven. Mochten jullie heel erg genoten hebben dan hoor ik dat graag. Dan ga ik over enkele maanden ‘gewoon’ weer naar een ander werelddeel toe;-)!

Tot snel in Budel!

Maarten