British Columbia: Victoria and Vancouver

British Columbia. Volgens het merendeel van de Canadezen het mooiste stukje Canada en daar is niets aan gelogen. Met Vancouver Island heeft het, voor Noord-Amerikaanse begrippen, geschiedenis en uiteraard natuur (alhoewel ik niet veel van de eilandnatuur gezien heb) en met Vancouver heeft het een wereldstad waarin zich tal van bezienswaardigheden bevinden. Bovendien is de stad omringt door natuur die eenvoudig te bereiken is met het openbaar vervoer en dat is voor studenten geen overbodige luxe! Zes dagen British Columbia is eigenlijk te kort om van alle natuur te genieten, maar ik denk dat ik een behoorlijk eind ben gekomen. Met het grauwe Hamilton in het vooruitzicht sta ik niet te popelen om het vliegtuig in te stappen. Gelukkig is het verblijf in Hamilton van korte duur en ga ik 5 mei een aantal dagen naar Montréal en Ottawa. Weer iets om naar uit te kijken!

Maandagochtend ging vroeg de wekker in Seattle, waardoor we ons konden gaan opmaken voor de overtocht over de Salish Sea richting Victoria, de hoofdstad van British Columbia. Na een bootreis van ongeveer drie uur die ons voer langs kleine onbewoonde, uitgezonderd enkele arenden, eilanden moesten Casper en ik ons bij de Canadese douane melden. Zonder al te veel problemen mochten we weer ‘ons’ land in. Onze eerste stappen in Victoria gaf direct de schoonheid van de stad prijs. Het parlementsgebouw torende hoog boven de rest uit en had een prominente rol in het havengebied van Victoria. Na ingecheckt te hebben in ons hostel zijn we richting een uitkijkpunt gelopen waar we Amerika zagen liggen. Hierna zijn we de nabijgelegen natuur van Vancouver Island gaan verkennen en hebben we de hele middag door diverse parken gelopen. ’s Avonds zijn Casper en ik door het oudste en best geconserveerde Chinatown van Canada gelopen en hebben we voor een verlicht parlementsgebouw nog even een American Football overgegooid. Wederom een bijzonder plek om even jezelf uit te leven. Een nieuwe traditie is geboren! Na een lange dag door Victoria gelopen te hebben kwamen we tot de conclusie dat Vancouver Island ons niets meer te bieden had. We hadden namelijk geen auto tot onze beschikking en het openbaar vervoer op het eiland liet te wensen over. De Canadese natuur ligt namelijk verscholen in het midden en noorden van het eiland, rondom Tofino en Nanaimo. Hierdoor werd een langer verblijf op het eiland zinloos. Een realistische, maar teleurstellende, beslissing om ons verblijf op Vancouver Island met een dag te verkorten.

Dinsdagochtend zijn we met de ferry richting het vasteland gegaan waar we na een reis van 4 uur aankwamen in Vancouver. Nog voordat we de bus richting Schwarz Bay instapten hadden we de eerste financiële meevaller van de dag te pakken. Door mismanagement van het hostel, we zijn namelijk ingecheckt door 3 verschillende personen, hadden ze ons twee sleutels gegeven, maar we hadden slechts voor een sleutel borg betaald. Uiteraard zijn wij niet op reis om de boel te belazeren, maar wanneer je dergelijke voordelen in de schoot geworpen krijgt zeg je hier natuurlijk geen nee tegen. Zeker als de mensen dermate incapabel zijn om enige logica in het systeem aan te brengen. Onder het motto ‘eigen schuld, dikke bult’ werd een biljet van 10 Candese dollar met een glimlach onthaald. Vancouver heeft door de aanwezige hoogbouw iets weg van Toronto, alleen dan op kleinere schaal. Casper en ik zijn allereerst door de oudste wijk van Vancouver, Gastown, gewandeld. Deze wijk heeft buiten het oude straatbeeld weinig te bieden. Daarna zijn we door Chinatown richting Granville Island gegaan. Volgens het hostelpersoneel was dit een van de must-sees, maar verder dan een, en dat moet toegegeven worden, leuke markthal met kleine boetiekjes, en vooral veel industrie kwam dit gedeelte van de stad niet. Nadat de regen doorzette zijn we even gaan schuilen in het hostel en hebben we ’s avonds nog door Gastown en Chinatown gelopen. De regen heeft letterlijk onze plannen voor deze dag in het water gegooid, maar gelukkig was daar het goede nieuws vanuit het thuisfront. Danny Koevermans had namelijk een sjaal van Toronto FC, voorzien van handtekening, naar Budel gestuurd. Heeft mijn handgeschreven brief en avontuur in Downsview Park toch haar vruchten afgeworpen.

De weersvoorspellingen voor vandaag (woensdag) waren dramatisch en jammer genoeg had de Canadese Piet Paulusma het bij het rechte eind. De regen kwam zo hard uit de hemel vallen dat Afrikaanse boeren na een maandenlange droogte er spontaan een vreugdedans voor zouden doen en een stuk vee ervoor zouden opofferen. Na enkele meters gelopen te hebben waren we al doorweekt, zo hard kan het dus regenen in Vancouver. Hierdoor werden we gedwongen om een indoor activiteit te gaan doen. Het hostelpersoneel en diverse internetfora hadden ons het Museum of Anthropology aangeraden. Ook de toegangsprijs van $14,50 (en dat met studentenkorting) verraadde de kwaliteit van het museum. Zonder enige achterdocht besloten we om naar dit museum te gaan in de veronderstelling dat we onszelf hier een dagdeel konden vermaken. Het MOA had schijnbaar collectiestukken van de opkomst van de bevolking in British Columbia tot haar beschikking en zelfs voorwerpen van de Germanen en ouderen bevolkingsgroepen. Na 2 uur rondgedwaald te hebben in het museum, een museumtour gevolgd te hebben en de volledige plattegrond van het museum nogmaals nagelopen te hebben had ik de collectiestukken van de opkomst van bevolkingsgroepen in BC niet gevonden, laat staan stukken van de Germanen. Het enige dat in het museum tentoongesteld stond waren totempalen, Delftsblauw servies en traditionele indianenkleding. Wat een tegenvaller! Ik raad dan ook iedereen sterk af om naar het MOA te gaan als ze in Vancouver zijn. Gelukkig was het ’s middags opgeklaard, zodat we onze tijd nog nuttig konden besteden. Zo zijn we door het Olympisch dorp gelopen en hebben we downtown Vancouver verder verkend. Na het avondeten zijn Casper en ik nog langs Harbour Place gelopen, een van de meest karakteristieke gebouwen van Vancouver. De schemering was inmiddels ingevallen en na een korte wandeling door Gastown zijn we richting het hostel te gaan om wat sport te kijken. De playoffs voor de Stanley Cup (ijshockey) zijn inmiddels in volle gang en zowel de titelverdediger (Boston Bruins) als de verliezend finalist van vorig jaar (Vancouver Canucks) zijn beiden uitgeschakeld. Ik probeer het de laatste weken, sinds mijn bezoek aan de Boston Bruins, enigszins te volgen. In plaats van het gebruikelijke Champions League voetbal op de doordeweekse avonden wordt er nu afgestemd op de NHL playoffs. Deze wedstrijden duren nog langer, dus daar zal iemand thuis wel blij van worden;-)!

Donderdag was het weer ons eindelijk gunstig gestemd, maar doordat de ochtendvooruitzichten regenachtig waren (en de plaatselijke weerman een stuk betrouwbaarder bleek dan onze Nederlandse toppers) besloten we het zekere voor het onzekere te nemen en een groot deel van de dag in het Vancouver Aquarium door te brengen. Het aquarium staat bekend om haar witte Beluga’s en biedt verder onderdak aan dolfijnen, otters, zeeleeuwen en tal van organismen en diersoorten die in alle wereldwateren voorkomen. Ondanks haar hoge admission fee was het meer dan de moeite waard. Bovendien hebben we wederom ons steentje bijgedragen aan de natuur. Door ons toegangsgeld kan een meer duurzame leefomgeving gecreëerd worden voor onderzees leven. Na een onderhoudende (o.a. 4D film en diverse dierenshows) tijd in het aquarium hebben we de rest van de dag doorgebracht in het reusachtige Stanley Park. Dit park, vergelijkbaar met Central Park in New York, ligt in downtown Vancouver en biedt weergaloze uitzichten op de stad en op de directe omgeving van Vancouver. Bovendien was het weer, vergeleken met de voorgaande dagen, 180° gedraaid en scheen de zon volop, met een heerlijke wandeling door het park als gevolg. De stad leeft ook direct op en geeft meteen iets van haar schoonheid prijs. Waren de voorgaande dagen gekenmerkt door grauwheid, vandaag was Vancouver omgetoverd tot een heerlijke en plezierige stad! Na onze tijd doorgebracht te hebben in Stanley Park (uiteraard hebben we de beroemde totempalen vereeuwigd) en langs de Lost Lagoon gelopen te hebben zijn we weer richting downtown gelopen om iets te eten en vervolgens naar de bioscoop te gaan. Uiteindelijk kwamen we uit bij een restaurant (The Warehouse) waar alle gerechten $4,95 waren. Niet verwonderlijk dat het volledig vol zat met studenten. Bovendien was het eten prima. De film die deze avond op het programma stond was Mission Impossible: the Ghost Protocol. Tom Cruise liet zich ouderwets van zijn beste kant zien en na ruim 2 uur spanning en sensatie had ik weer genoeg Tom Cruise gezien voor de komende jaren. Het blijven evengoed prima films. Daarna door een levendig downtown richting ons hostel gelopen en gaan slapen, morgen hadden we Grouse Mountain en Lynn Valley op de agenda staan.

Vrijdagochtend zijn we met de sea bus, letterlijk een lijnverbinding over het water, naar noord Vancouver gegaan. Aan de andere kant van het water bevond zich namelijk de ‘echte’ Canadese natuur waar we al een aantal dagen verwoed naar op zoek waren. Eerste stop van de dag: Lynn Canyon Park. Een klein natuurpark aan de flanken van het gigantische Mt. Seymour Provincial Park. De belangrijkste reden om Lynn Canyon Park aan te doen was zonder enige twijfel de touwbrug die over de gletsjerrivier gespannen was. Deze bood ons een schitterend uitzicht over het park en over de rivier die zich een kleine 40 meter onder ons bevond. Een van de langststaande doelstellingen sinds mijn aankomst in Canada was gerealiseerd: de adembenemende natuur van Canada aanschouwen. Na een aantal kilometers door het natuurpark gelopen te hebben, uiteraard op mijn oude vertrouwde All-Stars (echte wandelaars kunnen op alle schoenen uit de voeten;-)), zijn we richting Grouse Mountain gegaan. Met haar 1231 meter is dit een van de hoogte toppen van het gebergte ten noorden van Vancouver en zou het, bij helder weer, een mooi uitzicht bieden op de stad. Bovendien werden er twee Grizzly beren in gevangenschap gehouden in een klein reservaat boven op Grouse Mountain. Aangekomen bij de liften die ons naar de top van de berg zouden brengen besloten we om uiteenlopende redenen om niet naar de top te gaan. A. de top van Grouse Mountain was gehuld in een dichte mist waardoor we nauwelijks 100 meter ver konden zien, B. de Grizzly beren waren net uit hun winterslaap wat geen garantie bood om deze beesten daadwerkelijk in ‘het wild’ te zien, en C. een ticket voor de liften kosten een slordige $44! Een bizarre prijs voor hetgeen dat ons geboden werd. Jammer genoeg hebben we de top van Grouse Mountain niet gehaald, maar er bleef nog voldoende natuur over om te bewonderen. We zijn afgedaald naar het Capilano River Regional Park waar de wereldberoemde Capilano Suspension Bridge hing. Deze touwbrug heeft een lengte van 136 meter en hangt 70 meter boven de rivier. Echter moest er voor toegang voor dit natuurpark betaald worden. De toegangstickets vonden gretig aftrek bij onze Chinese medemens, maar in onze ogen behoord natuur nog altijd gratis te zijn, en bovendien hadden we al op een suspension bridge gestaan enkele uren daarvoor. Vandaar dat we besloten om zelf het Capilano River Regional Park te verkennen buiten het toeristische epische centrum. Onze wandeling leidde ons naar ongerepte stukken Canadese natuur waar we tijdens onze wandeling van ruim anderhalf uur een handvol andere wandelaars tegenkwamen. Na een middag genoten te hebben van de Canadese natuur (en zonder ook maar een cent uit te geven in tegenstelling tot onze Chinese vrienden;-)) zijn we tegen de avond weer richting downtown Vancouver gevaren van de sea bus. Aangekomen in downtown zijn we wederom bij ‘The Warehouse’ gaan eten voor een schappelijke studentenprijs en zijn we vervolgens richting het hostel gegaan om onze spullen te pakken voor de terugreis naar Hamilton.

Zaterdag begon met een tegenvaller. De storage room van het hostel was namelijk ‘overvol’ en er was absoluut geen andere oplossing denkbaar. Na een flinke woordenwisseling met de gestresste receptionist, immers een overvolle storage room heeft een bloeddrukverhogende werking, werden we onvriendelijk verzocht om het pand te verlaten. Deze klantonvriendelijke service heeft mij doen besluiten om voor het eerst in mijn leven een (negatieve) aanbeveling over een hostel te schrijven. Normaal gesproken interesseert het me niet, maar deze beste man heeft het bloed onder mijn nagels vandaan weten te halen. Maargoed, wij zaten wel met onze koffers en we hadden nog een hele dag Stanley Park in het vooruitzicht. Tijdens het ontbijt hebben we het een en ander Gegoogled en zodoende wisten we dat er bij het Vancouver Aquarium kluisjes waren waar we onze koffers in konden stoppen. Hierdoor konden we ongehinderd een aantal uren door Stanley Park lopen. Na de negen kilometer lange sea wall af te hebben gelopen zijn we nog kriskras door allerlei bospaden gelopen totdat Stanley Park geen geheimen meer had. Tegen de avond zijn we wederom bij ‘The Warehouse’ gaan eten, je bent een budgetreiziger of je bent het niet, en zijn we richting het vliegveld gegaan voor een nachtelijke vlucht richting Hamilton.

In Hamilton zijn we weer geconfronteerd met temperaturen rondom het vriespunt. Ik kan me nog herinneren dat we in februari 25°C hebben gehaald, en eind april schommelt de temperatuur tussen de -4°C en het nulpunt. Gelukkig heb ik genoeg te doen binnen, over 2 dagen ga ik namelijk verhuizen naar een ander studentenhuis, en zodoende moet ik heel mijn kamer leeghalen. Het is trouwens normaal in Hamilton dat studenten om het jaar, altijd op 1 mei, verhuizen naar een ander studentenhuis. Komende dinsdag zal er dan ook een grote volksverhuizing plaatsvinden. Ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen. Wordt vervolgd!

Maarten