Rapportcijfer Amerikaanse douane: 0,0

Als ervaringsdeskundige, met meer dan 10 grensovergangen van én naar de USA, kan ik absoluut een ongekleurd oordeel vellen over de Amerikaanse douane. Conclusie: het meest irritante en arrogante volk dat er op de wereld rondloopt. Ze zijn lui, denigrerend en ze denken dat ze boven de wet staan én ze houden totaal geen rekening met het reisschema van iemand. En het ergste van dit alles, wij, als geschoolde mensen, mogen geen enkele tegenwerking bieden, anders heb je een nóg groter probleem. Dat benadrukken ze dan ook keer op keer. Niet voor niets worden ze uitgekotst door hun eigen bevolking. De parkeerwachters onder het grenspersoneel. Ze mogen blij zijn dat wij ons geld willen uitgeven in de USA. Een vriendelijker welkom is dan geen overbodige luxe. Wanneer ze naar Europa komen en wij geven hun dezelfde behandeling heb je een rechtszaak aan je broek hangen. De hypocrisie spat er vanaf. Zoals jullie merken ben ik niet te spreken over de manier waarop ik behandeld ben door deze mensen, terwijl de Amerikanen over het algemeen ontzettend aardig zijn. Maargoed, over op de belangrijke zaken. Na wat opstartproblemen zijn Daniëlle en ik inmiddels 10 dagen in Noord-Amerika. Na een vluchtig bezoek aan de Niagara Falls en een langer verblijf in het economische hart en tevens de grootste stad van Canada (Toronto) laten we vandaag Chicago achter ons. Het verplaatsen van stad naar stad is tot nu toe iedere keer uitgelopen op een grote teleurstelling, maar wanneer we eenmaal gesetteld zijn in een stad zit de sfeer er goed in. Mede doordat er genoeg mogelijkheden zijn om te winkelen;-)!

Vrijdag 15 juni. Vandaag ging de boeken in als ‘the longest day’. Na een nachtelijke reis van New Orleans naar Toronto, waarin ik urenlang op het Greyhound station van Buffelo heb moeten wachten, kwam ik ’s ochtends vroeg aan in Hamilton. Toen begonnen de huishoudelijke taken. Wassen, skypen en de laatste dingen regelen voor mijn reis met Daniëlle, zonder dat ik mijn nachtrust kon inhalen. Gelukkig kwamen Ian en Scott mij voor de laatste keer opzoeken, zodat ik niet van verveling in slaap zou vallen. Met Ian ben ik daarna naar de LCBO gegaan. Uitgerekend de laatste dag van mijn verblijf in Hamilton zou deze routineklus uitdraaien op een volledige mislukking. De ‘Wet van Murphy’ kwam namelijk om de hoek kijken. Doordat Ian de weg in Hamilton niet weet, normaal gesproken rijdt Scott, zijn we diverse keren verkeerd gereden en bij de laatste poging om weer in de goede richting te raken ging het mis. Bij het keren van de auto, in een rustige zijstraat, had Ian een achtervolger over het hoofd gezien met als gevolg dat hij de neus van zijn Toyota Corolla in de zijkant van de auto die ons probeerde in te halen parkeerde. Gelukkig ging dit met een dermate lage snelheid dat alleen de auto van Ian gekreukeld was en iedereen er zonder kleerscheuren vanaf is gekomen. En zo is de cirkel rond. Ik ben mijn verblijf in Hamilton geëindigd zoals ik het begonnen ben: ‘het kan altijd erger!’ Na het afhandelen van het papierwerk zijn Ian en ik vol adrenaline naar huis gereden en hadden we afgesproken om onze laatste gezamenlijke avond er niet door te laten verpesten. Met Ian en Scott ben ik ’s avonds naar de verjaardag van een vriend geweest waar we tot in de vroege uurtjes zijn gebleven. De missie was geslaagd!

Zaterdag 16 juni. D-Day! Vandaag zou Daniëlle naar Canada komen, maar door een treinvertraging van Brussel naar Amsterdam ging dit jammer genoeg niet door. Haar aankomst werd met een halve dag vertraagd, waardoor ik vandaag bitter weinig heb gedaan. Bijgeslapen van het reizen en alles startklaar gemaakt, zodat ik de volgende dag op tijd naar Toronto Pearson International Airport kon gaan om haar op te halen.

Zondag 17 juni. Poging # 2. En met succes! ’s Ochtends ben ik richting Oakville gegaan om voor een laatste maal bij HOJ een huurauto op te halen waarmee ik naar Toronto Pearson International Airport kon gaan. Deze keer: een Ford Mustang. De beste deal van het afgelopen half jaar. Aangekomen in Toronto bleek dat de vlucht van Daniëlle vervroegd was, waardoor we nog voor het middaguur op DeGroote School of Business in Burlington stonden. Hier heb ik Daniëlle doorheen gegidst waarna we richting Hamilton gingen om mijn spullen op te halen en een korte wandeling over de McMaster campus te maken. Nadat we door Westdale hadden gewandeld zijn we naar de Webster- en Tew Falls gegaan. Een korte voetnoot voor papa en mama: de Webster Falls lagen er weer schitterend bij;-)! Na een portie ongerepte Canadese natuur zijn we naar het hoogste punt in Hamilton gegaan om uit te kijken over de stad. Of beter gezegd, over de industrie aan Lake Ontario en de wijk waar de minder bedeelden onder ons leven. Evengoed hadden we een prima overzicht over Hamilton. De mooie skyline moeten we ons dan maar inbeelden;-). Na ons bezoek aan up-on-the-mountain zijn we naar de Niagara Falls gegaan. Ondanks dat deze watervallen een must-see zijn als je in Ontario bent hebben ze haar ongerepte karakter al lang geleden verloren. Het ‘gemaakte’ Clifton Hill bevestigd dit alleen maar. Nadat de man met de hamer bij Daniëlle had toegeslagen zijn we ’s avonds richting Toronto gegaan. Tijdens deze reis was Daniëlle niet de meest gezellige persoon, maar dat is haar vergeven;-)! Een overnachting op Schiphol en een 39-urige dag gelden als verzachtende omstandigheden! En mochten jullie je afvragen of ik vandaag het Nederlands elftal heb gezien, het antwoord is nee. Na de twee voorgaande teleurstellingen had ik er evengoed alles aan geprobeerd om de wedstrijd te zien in Toronto, maar we zaten in de auto toen de wedstrijd gespeeld werd. Een roemloze aftocht is mij daardoor bespaard gebleven.

Maandag 18 juni. Vandaag hebben we uitgeslapen en hebben we vrijwel de gehele middag in Eaton Centre doorgebracht. Om Daniëlle te belonen voor haar voorbeeldige gedrag en om de sfeer vriendschappelijk te houden;-)! Nadat we uitgewinkeld waren (lees: het was sluitingstijd) hebben we op Nathan Philips Square gezeten onder de contouren van Old City Hall en het nieuwe stadhuis. Daarna zijn we door Financial District richting Chinatown, wat de aankomende 4 dagen ons thuis zou zijn, gelopen.

Dinsdag 19 juni. Deze ochtend ben ik (eindelijk) naar de kapper gegaan. De oudste kapper van Toronto wel te verstaan: Terminal Barber Shop. Een veredelde Turkse kapper, maar absoluut een vakman. Na 20 minuten stond ik weer buiten en was ik wederom toonbaar. Daarna hebben Daniëlle en ik een ochtendwandeling gemaakt door Chinatown en Kensington Market richting Eaton Centre. Bij Yonge-Dundas Square hebben we stadsfietsen gehuurd om richting Distillery District te fietsen. Een eenvoudige (en goedkope) manier om jezelf in Toronto te verplaatsen. Door downtown zijn we richting het historische centrum van Toronto gegaan. Waar we met de metro niet overal kunnen komen en we ondergronds reizen waardoor we niets van de stad meekrijgen is de fiets een ideaal vervoersmiddel. Na rondgewandeld te hebben in Distillery District zijn we daarna met de fiets richting het parlementsgebouw en de universiteit van Toronto gegaan waar op dat moment een graduation ceremony bezig was. Alsof we in een scene van Harry Potter beland waren. De studenten hadden ieder een lange cape aan. Had ze een bezemsteel in hun handen gedrukt en ze hadden zo als achtergrondacteurs kunnen fungeren. Na de graduation ceremony aanschouwt te hebben zijn we richting het Harbourfront en de CN Tower gefietst. Na even rondgelopen te hebben bij de CN Tower zijn we door Financial District naar Chinatown gelopen. De dag was nuttig besteed!

Woensdag 20 juni. Het kwik van de thermometer flirtte vandaag met de 33° C, waardoor we besloten om naar Toronto Islands te gaan en daar op het strand te gaan liggen om af te koelen in Lake Ontario. Nadat onze ferry eenmaal was aangekomen op Toronto Islands hadden we een schitterend uitzicht op de karakteristieke skyline van Toronto. De CN Tower staat letterlijk op eenzame hoogte en de witte koepel van Rogers Centre neemt ook een prominente plaats in. Misschien ben ik lichtelijk bevooroordeeld, maar de skyline van Toronto is een van de mooiste die ik het afgelopen half jaar heb gezien. Na het maken van enkele foto’s zijn we richting het strand gelopen. Nadat we enkele uren op het strand hadden gelegen had deze jongen er schoon genoeg van en heb ik op het juiste moment de schaduw opgezocht. Daniëlle, onze ervaren strandligger, kon er uiteraard geen genoeg van krijgen met als resultaat: de kleur van een tomaat! Ondanks dat ze met factor 50 had gesmeerd. Voor het eerst sinds mensenheugenis zijn de rollen omgekeerd. Maarten: bruin van het wandelen door de brandende zon in Texas. Daniëlle: verbrand van de zon in Toronto. Dit moment zal ik koesteren;-)! Nadat we weer op het vasteland van Toronto waren aanbeland zijn we door downtown Toronto gefietst op zoek naar wat eten. Lekker Amerikaans hebben we vervolgens bij de eerste de beste straatkar een hotdog en cola naar binnen gewerkt voordat we de CN Tower ingingen. De lucht was kraakhelder en de zon ging bijna onder; ideale omstandigheden! Bovenin de CN Tower leek Financial District ineens op een lego stad, de universiteit van Toronto was slechts een stip in de verte en Lake Ontario leek op een badkuip. Dat is het gevoel als je op een dergelijke hoogte (342 meter) staat. En dan te bedenken dat het hoogste punt van de CN Tower 553 meter is. Eenmaal afgedaald van de CN Tower hebben we onze fietstocht door downtown Toronto vervolgd. Deze maal heb ik enkele actiefilmpjes, al crossend door het drukke verkeer, gemaakt. Leuk voor mama, zeker nadat ik er zonder kleerscheuren vanaf ben gekomen;-). Bij onze dagelijkse tussenstop bij Eaton Centre probeerde Daniëlle een Victoria’s Secret setje bij mij los te weken, maar jammer genoeg voor haar hadden ze haar maat niet meer. Alleen maatje 1-bil was nog aanwezig, haha! Je kan begrijpen dat een van ons tweeën hier erg om heeft moeten lachen. Toen de schemering inviel zijn we weer terug gegaan naar de CN Tower om deze verlicht te zien. Lekker in het aangrenzende park gezeten totdat ons geduld beloond werd. De CN Tower leek op een grote vuurpijl en verschoot om de enkele seconden van kleur. Erg leuk! Zo had ik Toronto nog niet beleefd. Daarna door een verlicht downtown richting Yonge-Dundas Square gefietst en het Canadese Times Square aanschouwd. ’s Avonds laat richting Chinatown voor onze laatste nacht in Toronto.

Donderdag 21 juni. Vandaag zouden Daniëlle en ik onze laatste dag in Canada doorbrengen en voor mij was het vreemd om dit land na een verblijf van bijna 6 maanden achter me te laten. Natuurlijk heb ik diverse reizen in de USA gemaakt in de tussentijd, maar vandaag was het afscheid (voorlopig) definitief. Met de taxi zijn we vanuit Chinatown naar het Greyhound station gegaan en daarna richting Eaton Centre om te ontbijten. Vervolgens zijn we op de fiets gesprongen (ik lig voor op mijn trainingsschema voor de Alpen;-)) richting Bloor Street. Na een korte wandeling op Bloor Street zijn we terug gegaan naar Nathan Philips Square waar we op een bankje van het heerlijke weer hebben genoten. Na onze rustpauze op Nathan Philips Square is Daniëlle de Canadees-Amerikaanse versie van de Bijenkorf (Sears) ingegaan om te winkelen, terwijl ik op Yonge-Dundas Square en wedstrijd van de Boston Red Sox live heb gevolgd op de (inmens) grote televisieschermen. Zoals zo vaak bij ons is de rolverdeling even helder als plezierig;-)! Nadat Daniëlle was uitgewinkeld en de wedstrijd van de Boston Red Sox gespeeld was hebben we door downtown Toronto gewandeld richting het Greyhound station waar de bus naar Chicago op ons stond te wachten.

Vrijdag 22 juni. De dag begon eigenlijk gisteren al om 21.00 toen Daniëlle en ik aankwamen op het Greyhound station van Toronto waar we de nachtbus naar Chicago hadden. Op het station aan de praat geraakt met een oude Canadese man die getrouwd was met een Duitse vrouw met het meest zware accent dat ik ooit gehoord had in mijn leven. Om 01.00 konden we eindelijk de bus in en kon de reis naar Chicago beginnen. De geplande reistijd: 13,5 uur. Dit wil ik even benadrukken. De geplande reistijd: 13,5 uur. Alles begon vlekkeloos. We waren op tijd bij de Amerikaanse douane en toen begon het gezeik. Ruim 3 uur én een kruisverhoor later kon onze reis vervolgd worden. Omdat het de eerste keer is dat Daniëlle in Amerika is kreeg ze naar haar hoofd geslingerd: ‘do you speak, read and understand English?’ Alsof we de afgelopen 50 jaar onder een steen hebben gelegen. Braaf reageerden we met ‘natuurlijk mevrouw’. Kregen we daarna te horen dat onze voorbereiding slecht was omdat we het adres van ons hostel in Chicago niet uit ons hoofd wisten maar op de laptop hadden staan. Alsof dat relevant is. Als we een adres hadden verzonnen had ze waarschijnlijk gezegd dat we een extreem goede voorbereiding hadden getroffen en voorbeeldige reizigers waren. Bovendien moest ze weten of we genoeg geld hadden om door USA te reizen en waar we elkaar van kenden (of hun dat iets aangaat). Mijn antwoord: ‘ik ben een Nederlandse miljonair en we kennen elkaar van de middelbare school’ was niet waar ze op had gerekend. Had ik haar toch een moment stil gekregen! Ze wilden uiteraard horen dat we een stelletje waren en samen op reis gingen. Overduidelijk een vrouw die zich in een macho wereld, de niet-geëmancipeerde mannenwereld die de Amerikaanse douane heet, hardnekkig probeerde te bewijzen. Met een afkeurende blik namen we afscheid van haar, maar niet voordat onze koffers doorzocht werden op dodelijke explosieven, drugs en wapens. Immers, wij Nederlanders hebben overal een overdosis van. Door dit mierengeneuk bij de douane van Detroit misten we onze aansluiting naar Chicago (op 15 minuten), waardoor we genoodzaakt waren om een omweg te maken via Toledo. Deze bus vertrok 3 uur later en op het stadion van Toledo bleek onze bus naar Chicago overboekt te zijn. Na een flinke woordenwisseling met de desbetreffende chauffeur konden we vroeg in de avond weer terug naar Detroit om daar ’s nachts de bus naar Chicago te pakken. Even ter verduidelijking. Het reisschema zag er als volgt uit: Toronto-Detroit-Toledo-Detroit-Chicago. Extra reistijd: 19,5 uur. Jammer genoeg kon de (aardige) stationsmanager niet veel voor ons betekenen (op een coupon van Burger King en een voorkeursbehandeling bij de volgende rit na), waardoor het een gebed zonder einde werd. Geen financiële compensatie, ondanks de hardnekkige pogingen en eindeloze discussies met het Greyhound personeel. Na een helletocht van ruim 33 uur kwamen we doodvermoeid aan in Chicago. Mijn laatste Greyhound avontuur werd er een om in te lijsten. Een wijze man heeft ooit tegen mij gezegd: ‘als je niet met een Greyhound in USA hebt gereisd, dan heb je eigenlijk helemaal niet gereisd’. Dat kan ik nu alleen maar beamen!

Zaterdag 23 juni. Vandaag kwamen Daniëlle en ik om 05.30 plaatselijke tijd aan in Chicago. Het enige lichtpuntje van deze ochtend was dat het hostel zich op slechts enkele minuten loopafstand van het Greyhound station bevond. Eindelijk een meevaller na een brute reisdag. Na het inchecken hebben we onze slaap meteen ingehaald tot aan het begin van de middag. Na onze welverdiende rust zijn we richting de Loop gelopen. Downtown Chicago heeft deze bijnaam (de Loop) gekregen door de karakteristieke bovengrondse trein de dwars door de stad loopt in de vorm van een looping. Uiteraard gaat deze niet over de kop;-), maar op de kaart is de vergelijking met een looping voor de hand liggend. Ondanks het oorverdovende geluid van ratelende treinen en de afzichtelijke stellages die tot 4 meter boven de grond het zonlicht weren en het uitzicht verpesten is de Loop een van de publiekstrekkers van Chicago. Na deze eerste kennismaking met Chicago zijn we langs de Willis Tower, het hoogst in gebruikzijnde gebouw van USA (Freedom Tower in NYC wordt uiteindelijk hoger), richting Millennium Park gelopen. Dit stadspark vormt een groene bufferzone tussen Lake Michigan en downtown Chicago. Na een korte wandeling door Millennium Park zijn we richting Museum Campus gelopen. Dit stuk grond biedt plaats aan drie beroemde musea: het Field Museum, Adler Planetarium en het Shedd Aquarium. Vandaag zijn we het Adler Planetarium binnen gegaan. Na het aanraken van een stuk Maan en twee films over de ruimte stapten we gedesillusioneerd het museum weer uit. Misschien waren onze verwachtingen te hoog gespannen, maar het Adler Planetarium heeft geen enkel moment aan onze verwachtingen kunnen voldoen. Wel hebben we geleerd waar het steelpannetje en de grote beer zich bevinden in de ruimte boven ons. Het enige leuke moment (met name Daniëlle vond dit hilarisch) was een simulatierit over de maan. Na tientallen keren de aarde uit het oog te zijn verloren besloten we om onze missie af te breken en naar buiten te gaan. Na even gezeten te hebben aan de oevers van Lake Michigan met een schitterende zicht op de skyline van Chicago in de verte zijn we terug gelopen naar Millennium Park. Hier hebben we bij de gezichtenfonteinen gezeten waarna we door zijn gewandeld naar de Cloud Gate, of in de volksmond ‘the Bean’. De Bean is wat mij betreft dé toeristische attractie van Chicago. Dagelijks trekt deze simpele weerspiegelende boon honderden tot duizenden toeristen die op zoek zijn naar grappige foto’s van zichzelf of mooie foto’s van de skyline van Chicago. Als je van mensen kijken houdt kun je je hier eenvoudig enkele dagen vermaken. Nadat de toerist in ons was verdwenen zijn we richting het Chicago Theatre gelopen en daarna naar het hostel dat midden in Greektown ligt. Jammer genoeg zijn Georgios Samaras & Co al uitgeschakeld op het EK, anders hadden we hier nog wat hectische dagen kunnen meemaken.

Zondag 24 juni. Na de ochtend uitgeslapen te hebben zijn we richting de Griekse Starbucks gegaan. Hier hebben we optimaal gebruik gemaakt van de WiFi, die ontbreekt in ons hostel, om even te skypen met fam. Van Geldorp en het contact met Nederland te onderhouden. De komende dagen zullen we nog vaker afhankelijk zijn van Starbucks. Daarna zijn we richting Willis Tower gelopen waar we naar de 103e verdieping (412 meter) zijn gegaan. In Willis Tower hadden we een schitterend 360° view van Chicago gehad en uiteraard zijn Daniëlle en ik in de glazen kubussen geweest die uit het gebouw steken. Daarna zijn we door de Loop gelopen richting Millennium Park waar we geamuseerd bij de gezichtenfonteinen en de Bean naar de andere toeristen en locals hebben gekeken. Hierna zijn we richting ons hostel gegaan en hebben we bij de plaatselijke Griek wat Gyros gegeten waarna we met de metro richting het John Hancock Center zijn gegaan. Hier hadden we een schitterend nachtelijk uitzicht over Chicago op de 96e verdieping. Zo hebben we vandaag de wolkenkrabbers van Chicago optimaal gebruikt. Vandaag zijn we letterlijk een dag in de wolken geweest en hebben we unieke beelden van Chicago gezien.

Maandag 25 juni. Vanochtend zijn we met de metro richting de Loop gegaan en zijn we door Millennium Park naar het Shedd Aquarium, een van de grootste aquariums ter wereld, gewandeld. In het Shedd Aquarium hebben we ons een aantal uur vergaapd aan het onderzeese leven. Ondanks dat we niet overal toegang toe hadden hebben we toch de show met dolfijnen, beluga’s en zeeleeuwen gezien en mochten we de tijdelijke kwallenexhibitie in. Daniëlle hoefde alleen maar te knipogen naar de jongen die verantwoordelijk was voor de toegang. Was het altijd maar zo makkelijk! Het Shedd Aquarium was zeker een van de hoogtepunten in Chicago! Nadat we weer buiten stonden zijn we naar de Bean gelopen en hebben we (wederom; we lopen bijna 1 op 1;-)) bij McDonald’s gegeten. Deze keer kreeg Daniëlle overdadig veel aandacht van de zwarte gemeenschap van Chicago die deze McDonald’s hadden verkozen tot verzamelplaats. Na het eten zijn we naar Wrigley Park, het op een-na-oudste honkbalstadion van USA waar de Chicago Cubs haar thuiswedstrijden spelen, gegaan. Jammer genoeg konden we geen kaartjes meer krijgen voor een acceptabele prijs bij een scalper. Na een rondje rondom het stadion te hebben gelopen, waar zelfs op de omliggende huizen tribunes zijn gebouwd zijn we bij de invallende duisternis naar het Adler Planetarium gegaan vanwaar we een schitterende view hadden over nachtelijk Chicago.

Dinsdag 26 juni. Vanmorgen hebben we ons geïnstalleerd bij de plaatselijke Starbucks en hebben we geskyped met het thuisfront. Na enkele onvriendelijke en afkeurende blikken van andere mensen rondom ons, omdat we (lees: Daniëlle) te hard praatten, zijn we richting downtown Chicago gegaan om Michigan Avenue af te lopen. Michigan Avenue staat ook bekend als ‘the Magnificent Mile’, omdat hier alle grote kledingdesigners gevestigd zijn en diverse historische hotels en gebouwen aan deze lange boulevard liggen. Deze dag hebben we besteed aan het aflopen van de Magnificent Mile en winkelen, omdat ik dat zo leuk vind;-)! Gelukkig zijn we goed geslaagd en is de rust in het kamp Henkelman-van Geldorp wedergekeerd. Daniëlle had ook al zo lang geen winkel meer van binnen gezien, en al die overkill aan cultuur eist haar tol.

Woensdag 27 juni. Vandaag is de reis naar Californië ingezet. Vanuit Chicago O’Hare vliegen we naar San Francisco waar Casper ons (hopelijk) met camper zal verwelkomen. We verruilen het noordoostelijke gehaast voor de relaxte sfeer in het zuidwesten. Na Florida, de noordoostelijke en de noordwestelijke staten is Californië de laatste windstreek die ik in USA ga verkennen.

Wordt vervolgd…

Maarten