Goodbye Hamilton!

In de laatste paar dagen van mijn verblijf in Hamilton kreeg het spreekwoord ‘de tijd doden’ een geheel andere dimensie voor mij. Doordat Casper met René en Lia richting de USA is gegaan, Scott en Connor niet meer in Hamilton zijn, Ian het druk heeft met zijn bijbaan op de universiteit en diverse colleges én Hamilton op zichzelf een saaie stad is, had ik geen idee wat ik met mijn laatste paar dagen in Hamilton moest doen. Wanneer ik niet aan het PlayStationen was met Ian, inmiddels hebben alle Noord-Amerikaanse sporten de revue gepasseerd, was ik doelloos buiten van het mooie weer aan het genieten. Het gelukkige toeval deed zich dan ook voor dat we in deze dagen nieuwe medebewoner(s) kregen. Stuart Little en zijn familie schijnen het zo gezellig te vinden bij ons in huis dat ze er hun permanente verblijfplaats van hebben gemaakt. Met 4 vallen en wat pindakaas, gekocht bij een dubieuze Chinese winkel in Westdale gespecialiseerd in overbodige producten, zouden we onze nieuwe bewoner(s) het leven onmogelijk gaan maken. Hierdoor kreeg ‘de tijd doden’ een wel erg letterlijke betekenis. Met doorslaand succes werd de familie Little verjaagd uit 1108 King Street en dit ging niet gepaard zonder slachtoffers. Ian heeft nog altijd last van een blauwe wijsvinger en met één klein kuiltje in de achtertuin kwamen we ruimte te kort. Details laat ik verder achterwegen;-). Om mijn laatste dagen in Hamilton nog enigszins interessant te maken ben ik gaan Googlen naar de must-sees van de stad. Zo ben ik uiteindelijk beland bij Dundurn Castle, een negentiende eeuwse villa die je in Europa op iedere hoek van de straat ziet, maar in Hamilton wordt gezien als dé publiekstrekker van de stad. Nou moet ik wel toegeven, het uitzicht op Lake Ontario vanuit de tuinen van Dundurn Castle was schitterend. Ook heb ik de eerste Tim Hortons bezocht. Na bijna 5 maanden in Canada gewoond te hebben voelt Tim Hortons vertrouwd aan. Dit oer-Canadese merk is in de provincie Ontario groter dan McDonald’s en Starbucks en dat kunnen maar weinig bedrijven zeggen. Toevalligerwijs is Tim Hortons begonnen in Hamilton, dus voelde ik het als een morele plicht om ooit bij de eerste vestiging geweest te zijn. Anders dan de eerste Starbucks in Seattle, waar alles wees op het feit dat dit daadwerkelijk de eerste vestiging was en dit gegeven ook verraden werd door honderden Chinezen die zich verdrongen rond de ingang, gaf de eerste Tim Hortons slechts enkele hints weg. Een onopvallende #1 in de vloer en een gedenkplaat op de buitenmuur verraadde dat dit de eerste Tim Hortons moest zijn. Als ik het van te voren niet gegoogled had, had ik het nooit gevonden. Zelfs al was ik in deze buurt geweest, dan had ik het hoogstwaarschijnlijk voorbij gelopen. Ondanks dat ik me nu in het episch centrum van de Tim Hortons-keten bevond bleef de smaak hetzelfde;-).

Zaterdag 12 mei was de laatste dag dat Casper in Hamilton zou zijn. Speciaal voor deze gelegenheid heeft Ian ons over de McMaster University campus rondgeleid. Eigenlijk schandalig om te moeten vermelden, maar in vrijwel alle gebouwen waar we binnenstapten was dit voor ons de eerste keer dat we deze van binnen zagen. Zo ‘goed’ kennen we onze eigen campus dus. Verder zijn we deze dag met René en Lia naar de Webster- en de Tew Falls gegaan. Het was de derde keer dat ik dit stuk natuur rondom Hamilton heb gezien, maar iedere keer in andere weersomstandigheden, waardoor het nog altijd niet gaat vervelen. Nadat we kort hadden rondgelopen bij de watervallen zijn René, Casper en ik naar Dundas Peak gelopen. Het hoogste natuurlijke punt in de omgeving van Hamilton. Hier hadden we, in de heerlijke voorjaarszon, een schitterend uitzicht op Hamilton en Dundas.

Woensdag 16 mei was de dag waar ik de hele week naartoe leefde. Voor Ian’s verjaardag gingen we deze avond naar een wedstrijd van de Toronto Blue Jays. Dat was op zichzelf staand al een leuke ervaring, maar ik had de tegenstand uiteraard zorgvuldig uitgekozen. De New York Yankees waren deze avond namelijk naar Toronto gekomen. Samen met de Boston Red Sox het meest legendarische team in de MLB. Een afslachting van de Toronto Blue Jays behoorde tot de mogelijkheden, maar niets was minder waar. De New York Yankees werden met een eclatante 8-1, en met de staart tussen de benen, naar huis gestuurd. Dit tot grote genoegdoening van enkele Blue Jays-veteranen voor ons op de tribune. Deze mannen (allen 60+) hadden al sinds mensenheugenis een seizoenskaart en zijn de laatste jaren niet verwend met hartverwarmend spel. De overwinning tegen de New York Yankees was er dus niet alleen een van statistische waarde.

Over een paar uur ga ik papa en mama ophalen vanaf Toronto Pearson Airport. Het feit dat ik me een aantal dagen lichtelijk heb verveeld in Hamilton is alweer vergeten en de vooruitzichten zijn goed;-)! Na een paar dagen Toronto (en een laatste vrijdagavond in Hamilton) gaan we met z’n drieën vanuit Buffalo naar Philadelphia, maar niet voordat we een tussenstop bij de Niagara Falls hebben gemaakt. De reis leidt ons uiteindelijk naar New York City, waar we een kleine week blijven. Voor mama is dit de eerste keer dat ze de Atlantische Oceaan oversteekt, dus de 8-uur durende vliegreis zal zo voorbij zijn! Gelukkig beschikt papa over een eindeloze portie geduld;-)! Ik ben benieuwd hoe ze het vliegtuig uitstappen…

Maarten