Toronto, Niagara Falls en Philadelphia!

Inmiddels zijn papa, mama en ik op de helft van onze reis in Noord-Amerika. De grootste stad van Canada, het grootste natuurwonder van Canada en de eerste hoofdstad van Amerika liggen inmiddels achter ons en zojuist zijn we met een yellow cab bij ons hotel in New York afgezet. Tijd om het overgebleven thuisfront op de hoogte te brengen.

Donderdag 17 mei. ’s Ochtends ben ik met de bus richting Toronto Pearson International Airport vertrokken om papa en mama een warm Canadees welkom te geven. Gelukkig waren ze op tijd geland en na een klein half uur kwamen ze vermoeid, maar verheugd om hun jongste zoon weer te zien, door de schuifdeuren lopen. Een raar moment om je ouders na bijna vijf maanden van afwezigheid weer te zien. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo lang van huis ben weggelopen;-)! Op het vliegveld hebben we even bijgepraat en vervolgens hebben we een taxi naar het hotel genomen. Onder het motto ‘geen tijd te verliezen’ zijn we direct door Toronto gaan lopen, maar niet voordat ik een cadeau uit Nederland had uitgepakt. Daniëlle had een ‘Nederlands overlevingspakket’ meegegeven. Nu mijn Canadese avontuur bijna voorbij is, wordt ik overladen met drop, stroopwafels en Nederlandse thee. Het enige dat nog ontbrak waren kroketten en bitterballen;-)! Tijdens onze middagwandeling hebben we wat gegeten bij de St. Lawrence Market, zijn we door Distillery District (het historische centrum van Toronto) en langs Lake Ontario gelopen én hebben we mama zo ver gekregen om mee de CN Tower in te gaan. Met haar 553 meter het hoogste vrijstaande gebouw van Noord-Amerika. Gelukkig beschikt mama over stalen zenuwen en heeft ze absoluut geen hoogtevrees! Vanuit de CN Tower hebben we de eerste inning tussen de Toronto Blue Jays en de New York Yankees bekeken en keken we letterlijk neer op Toronto. Nadat we weer veilig op de begane grond waren zijn we door Financial District richting Old City Hall gelopen. Eaton Centre, het grote winkelcentrum naast de City Hall, was onze volgende stop. Na wat winkels binnen gelopen te zijn en bij een Italiaan wat gegeten te hebben sloeg de vermoeidheid toe. Via Yonge-Dundas Square zijn we terug naar het hotel gelopen. Mama ging slapen en papa en ik zijn nog even de kroeg ingedoken om de laatste innings van de Toronto Blue Jays te zien. Na de wedstrijd kwam papa de man met de spreekwoordelijke hamer tegen en zijn we naar bed gegaan. Het tijdsverschil en de wandeling door Toronto hadden haar tol geëist.

Vrijdag 18 mei. Deze ochtend zijn we vanuit ons hotel, door Yorkville, richting Casa Loma gelopen. Casa Loma is een negentiende eeuwse villa die op een kleine heuvel gebouwd is. Vanuit hier kun je gedeeltelijk over Toronto uitkijken. Op de weg naar Casa Loma zijn we langs het ROM, wat ik persoonlijk een van de mooiste gebouwen van Toronto vind, en langs het Bata Shoe Museum, dé attractie voor papa, gelopen. Doordat de voorjaarszon heerlijk scheen zijn we bij beide musea niet naar binnen gegaan. Nadat papa en mama bij Casa Loma bij waren gekomen van de lange wandeling zijn we door Little Italy gelopen. Althans, dat dachten we. De stadsmap en het Capitool hadden beiden Littly Italy verkeerd geplaatst, waardoor we de Italiaanse enclave in Toronto nooit hebben bereikt. We hebben onze weg vervolgd over de campus van University of Toronto en zijn langs het parlement van Ontario terug naar het hotel gelopen om ons even op te frissen. Hierna zijn we door Chinatown naar de meest levendige buurt van Toronto gelopen; Kensington Market. Hier hebben we bij een Portugees restaurant gegeten en heeft papa direct de knuppel in het hoenderhok gegooid door de aankomende EK-wedstrijd Nederland-Portugal aan te halen. Nadat we met enkele opmerkingen de verhoudingen volledig op scherp hadden gezet werd ik (vriendelijk) uitgenodigd om de wedstrijd live te komen kijken op 17 juni. Grote kans dat ik het Portugese feest die dag kom verzieken! Vanuit Kensington Market zijn we naar Nathan Philips Square gelopen en hebben we het nieuwe stadhuis en de Trinity Church bewonderd, waarna we op een bankje bij de fonteinen in de zon zijn gaan zitten. Daarna zijn we langs de Ryerson University richting ons hotel gelopen om even te rusten. Na de rustperiode die we tegenwoordig standaard inplannen tussen 17.00-19.00, ik ben immers met twee op leeftijd geraakte mensen op vakantie;-), zijn we op aanraden van de hoteleigenaar bij een leuk Canadees-Spaans restaurant gaan eten. Door het hoge percentage mannen in het restaurant (man-vrouwratio 20/1), mama was de enige vrouwelijke klant, kwamen we al snel tot de conclusie dat we in de homobuurt van Toronto waren beland. Niet getreurd, het eten was uitstekend en de bediening was gezellig! Toen de duisternis inmiddels was ingevallen zijn we richting Yonge-Dundas Square gelopen wat ’s avonds door kan gaan als het kleine broertje van Time Square in New York. Nadat we uitgekeken waren op de grote LCD schermen zijn we richting het hotel gelopen, waar mama haar bed weer opzocht. Papa en ik hebben de laatste minuten van de NBA play-offs gekeken in de kroeg langs het hotel en zijn toen ook gaan slapen. Conclusie na de eerste twee intensieve dagen: de conditie en lichamelijke gesteldheid van ondergetekende is nog altijd optimaal, ondanks het feit dat enkele sceptici aan het thuisfront zich daar ernstige zorgen over maken. Mama is moe en heeft zere tenen, maar verder doen zich geen lichamelijke- en /of geestelijke klachten voor. Papa heeft twee enorme blaren, maar heeft er nog altijd plezier in het wandelen, hoe gek dat voor sommige ook mag klinken;-).

Zaterdag 19 mei. ’s Ochtends zijn we met de boot naar Toronto Islands gegaan en hier hebben we enkele uren rondgelopen. Toronto Islands vormt niet alleen een plek om de hectiek van een wereldstad te ontvluchten, maar biedt ook mooie natuur en heerlijke stranden waar gesport kan worden. Ook heb je vanaf Toronto Islands een schitterende overview van de skyline van Toronto. Na ons bezoek aan Toronto Islands zijn we terug gegaan naar downtown om in een sportsbar de Champions League finale tussen Chelsea en Bayern München te kijken. Arjen Robben; bedankt voor weer een Nederlands faalmoment! Laat de leeuw maar in z’n hempie staan! Maar, niet getreurd! Kunnen jullie de laatste keer dat Arjen Robben een Champions League finale verloor nog herinneren en het eerstvolgende internationale toernooi dat daarop volgde? En kunnen jullie je nog de laatste keer herinneren dat een Duitse ploeg in één jaar tijd vice-kampioen, vice-bekerwinnaar en vice-Champions League winnaar was (Bayer Leverkusen)? ‘Die Mannschaft’ eindigde dat jaar ook tweede op een groot eindtoernooi. En nu Puyol én Villa bij Spanje ontbreken is de volgende Europese kampioen al bekend! Finale: Nederland – Duitsland. Uitslag: 1-0. Winnende treffer: Arjen Robben; uit een strafschop. Hup Holland Hup! Na de (spannende) finale zijn we met de taxi, de lichamelijke klachten nemen de overhand, richting Exhibition gegaan en zijn we langs het stadion van Toronto FC gelopen. Helaas zijn we ‘de Koef’ niet meer tegen het lijf gelopen. Na onze korte wandeling op Exhibition zijn we met de taxi richting het échte Little Italy gegaan en vanuit daar zijn we richting ons hotel gelopen. Nadat we in Littly Italy, Chinatown en Kensington Market enkele restaurants links hebben laten liggen zijn we in de wijk Baldwin bij een leuk restaurant naar binnen gestapt. Nadat we hier heerlijk gegeten hadden zijn we richting het hotel gegaan.

De drie dagen Toronto zijn om gevlogen. Ik heb, zoals het een goede gids betaamd, papa en mama alle mooie bezienswaardigheden van Toronto laten zien. Hiervoor heb ik ze hun lichamelijke grens laten opzoeken (en soms erover). Het enige dat ik ze bespaard heb is het nieuwe trainingscomplex van Toronto FC in Downsview Park;-)! De trouwe volgers van mijn verhalen zullen zich ongetwijfeld het ‘Downsview Park debacle’ herinneren.

Zondag 20 mei. ’s Ochtends hebben we onze huurauto opgehaald bij Union Station. Hertz, het autoverhuurbedrijf, verdiend een dikke onvoldoende met haar service. Ondanks onze reservering duurde het nog 25 minuten voordat we daadwerkelijk buiten stonden. En de Chinese vrouw die onze reservering afhandelde raakte helemaal in paniek toen papa, bij wijze van een grapje, probeerde een upgrade te krijgen. Alle alarmbellen gingen af en van haar stotterend Engels kon zelfs een native geen fatsoenlijke zin maken. Ze deed me zowaar weer denken aan dr. Yuan, alleen dan zonder gevoel voor humor. Nadat we dan eindelijk de sleutels van onze Honda hadden gekregen waren we binnen no-time in Hamilton. Uiteraard hebben we nog wel een korte tussenstop gemaakt in Burlington waar ik papa en mama ‘mijn’ business school heb laten zien. Gelukkig is de business school ook op zondag open, alleen voor de groep fanatieke studenten (waartoe ik niet behoor), en doordat alle collegezalen leeg waren kon papa zich voordoen als een veredelde professor. Gelukkig hoefde de campusbeveiliging er niet aan te pas te komen om hem van het terrein te verwijderen en zijn we vrijwillig richting Hamilton gereden. In Hamilton heb ik papa en mama mijn nieuwe huis, mijn oude huis, de campus van McMaster University en mijn Canadese vrienden laten zien. Connor was zelfs helemaal vanuit Ottawa naar Hamilton gekomen, want ik had het bezoek van papa en mama groots aangekondigd. Viel dat even tegen…;-)! Na de rondleidingen in Hamilton zijn we richting de Webster- en de Tew Falls gereden. In alle voorgaande keren dat ik er was geweest, was het nog nooit zo druk als vandaag en we hadden moeite om een geschikte parkeergelegenheid te vinden. Voor 10 Canadese dollars konden we een, achteraf gelegen, parkeerplaats bemachtigen en kon de wandeling door het natuurgebied rondom Hamilton beginnen. En uiteraard heb ik mama en met name papa, die in Budel en omstreken bekend staat als een fervente natuurliefhebber, hier een enorm plezier mee gedaan. Nadat we de Tew Falls hadden gezien en we een wandeling van ruim 2 kilometer in de brandende zon én over een heuvelachtig terrein hadden gemaakt richting Dundas Peak, het uitkijkplateau over Dundas en Hamilton, was de spreekwoordelijke limiet bereikt. Ik wist namelijk dat wanneer ik zou vertellen dat de route ruim 2 kilometer was ik deze twee wandelaars in hart en nieren niet mee zou krijgen, dus had ik er een slordige 1800 meter vanaf gelogen. Eenmaal op de helft konden ze natuurlijk niet meer terug! Een leugentje om best wil;-)! Nadat we na de wandeling bij de auto waren teruggekeerd probeerde ik een één-na-laatste keer papa en mama over te halen om richting de Webster Falls, de meest indrukwekkende van de twee watervallen, te lopen. Hierop kwam papa met de legendarische oneliner: ‘voor 10 dollar had ik wel iets meer verwacht. Die Tew Falls voeren minder water af dan onze douche, dan kan ik daar voortaan ook 10 euro voor gaan vangen.’ En na de laatste poging om ze over te halen kon ik de volgende quote bijschrijven: ‘geef maar een pisbak, dan maak ik een betere waterval.’ Na deze twee overtuigende argumenten om niet naar de Webster Falls te lopen heb ik me erbij neer gelegd en zijn we richting de campus van McMaster University gereden. Hier hebben we een korte wandeling, over vlak terrein, gemaakt in de heerlijke voorjaarszon. Met dit weer en nu de bomen een groene kleur geven aan de campus moet ik toegeven dat de campus steeds mooier en ‘Amerikaanser’ begint aan te zien. Hierna zijn we naar het uitkijkpunt up-on-the-mountain gereden en werd zowel door mama als door papa de enige juiste conclusie getrokken; Hamilton is een grauwe industriestad. De treffende vergelijking met Luik werd al snel gemaakt. Hierna hebben ze afscheid genomen van Hamilton en zijn we richting de Niagara Falls gereden. In de late namiddag zijn we langs de watervallen gelopen en ’s avonds, toen de watervallen verlicht waren, zijn we er nogmaals heen gelopen. Ter ere van Victoria Day, de Canadese variant van Koninginnedag, was er zelfs groots vuurwerk. Nadat deze show was afgelopen en papa aan enkele lokale dames had verklapt dat Theo Lucius de grote vuurwerkspecialist in Nederland is en dat ‘French German’ (een letterlijke vertaling) momenteel een van de grootste artiesten van Europa is, hebben we de menigte gevolgd door Clifton Hill. Het leek alsof de studentenprotesten van Montréal waren overgewaaid naar Niagara Falls. De straten werden geblokkeerd en auto’s stonden letterlijk vast tussen de voetgangers. Politiesignalen werden volkomen genegeerd door de losgeslagen menigte. En toen bleek de ‘sterke arm der wet’ ineens niet meer zo sterk. Stelletje mierenneukers dat het zijn, want ik heb begrepen dat we (lees: wij als Nederlanders) dat tegenwoordig tegen onze politie morgen zeggen…

Maandag 21 mei. Reisdag. ’s Ochtends vroeg hebben we Niagara Falls verlaten om het eerste grote struikelblok van de dag op te zoeken: de Amerikaanse douane. Maar warempel, deze keer ging alles vlekkeloos en werd ik eens niet als een beest behandeld. We hadden namelijk een ontzettend vriendelijke ambtenaar die ons als ‘folks from the Netherlands’ bij zich riep. Binnen 15 minuten waren we klaar en hadden we onze paspoorten weer in bezit, een persoonlijk record! De beste man was al enkele malen in Nederland geweest (o.a. in Sneek en Eindhoven, of all places) en vandaar dat hij ons de sympathieke behandeling schonk. Het enige smetje tijdens ons toelatingsproces was dat we in eerste instantie het douanegebouw niet mochten verlaten omdat er een stempel op het bonnetje ontbrak. Na een korte woordenwisseling zijn we weer terug gegaan naar de eerste douane-ambtenaar om het felbegeerde stempeltje te bemachtigen. Bureaucratie, bah! Toen we eenmaal weer in de auto zaten gingen we van Niagara Falls (USA) naar Buffalo International Airport. Helaas was onze vlucht richting Newark (NJ) vertraagd door noodweer. Na een kleine twee uur op het vliegveld gewacht te hebben konden we dan eindelijk opstijgen richting Newark waar het tweede vliegtuig van de dag op ons stond te wachten. In Newark hadden we namelijk een overstap naar Philadelphia. Dit vliegtuig was het kleinste vliegtuig waar ik ooit in heb gezeten. Deze bus (letterlijk) met vleugels was echter ook direct het meest comfortabele vliegtuig waar ik ooit in heb gezeten. We hadden namelijk plaatsen op de negende (!!) én laatste rij van het vliegtuig. Nadat ik de middelste stoel had toegeëigend kon ik mijn benen languit in het gangpad leggen. Na een korte vlucht (30 minuten) waren we met een vertraging van ruim 3 uur aangekomen in Philadelphia en zijn we met de taxi richting ons hotel gereden. Vandaag was het de beurt aan mama om een legendarische oneliner te produceren: ‘ik wist niet dat de taxi’s in Amerika zwaailichten hadden.’ De taxichauffeur reed namelijk met een slordige 60 mph, omgerekend bijna 100 km/u, door de straten van Philadelphia met een van angst verbleekte Marie-José Henkelman op de achterbank. Onbetaalbaar! Na een lange reisdag van bijna 12 uur, terwijl een autorit vanuit Buffalo ‘slechts’ 7 uur had geduurd, zijn we het pittoreske hotel binnengestapt. Na het avondeten hebben we nog een korte wandeling langs de verlichte City Hall gemaakt waarna we zijn gaan slapen. Het hangen, wachten en overstappen was vermoeiend geweest.

Dinsdag 22 mei. Vandaag hebben we een les in Amerikaanse geschiedenis gehad. Philadelphia is de bakermat van de United States of America en daardoor hadden we een educatieve dag in het vooruitzicht. Phildelphia, ‘the City of Brotherly Love’, leek een regenachtige dag voor ons in petto te hebben, maar nadat we een paar stappen buiten ons hotel hadden gezet klaarde de lucht op en is het de hele dag droog geweest. Ideale omstandigheden voor een wandeling door het oude historische gedeelte. Deze wandeling leidde ons langs de City Hall, Market Street en Reading Terminal Market, Chinatown en het Independence National Historical Park waar de Independence Hall en de Liberty Bell de absolute publiekstrekkers zijn. De rest van de dag hebben we doorgebracht in deze historische omgeving en hebben we diverse historische gebouwen van binnen bewonderd, waaronder het oude Senaatsgebouw en het Huis van Afgevaardigden. Uiteraard hebben we ook een bezoek gebracht aan de Liberty Bell, het symbool van vrij Amerika. Papa heeft wat Amerikaanse vrienden gemaakt toen hij hét vrijheidssymbool van deze trotse natie ‘that bloody bell’ noemde. Vrij vertaald: die stomme bel. Hoe iemand met 3 woorden een heel land kan beledigen! Na het bezoek aan de Liberty Bell hebben we een rondleiding gekregen door Independence Hall, het gebouw waar de ‘declaration of independence’ (de onafhankelijkheid) getekend is en de USA gesticht is. Philadelphia staat ook in het teken van één van de grootste Amerikanen die ooit geleefd heeft; Benjamin Franklin. We hebben de begraafplaats waar hij begraven ligt bezocht en zijn ook bij zijn oude woonhuis geweest. Na deze dag vol Amerikaanse geschiedenis zijn we bij de plaatselijke Japanner nog iets gaan eten om daarna het hotel weer op te zoeken voor onze welverdiende rust.

Woensdag 23 mei. In de ochtend zijn we langs Liberty Place One en Liberty Place Two gelopen. De ‘Twin Towers’ van Philadelphia. Vanuit het ondergrondse winkelcentrum zijn we door Chestnut Street en Walnut Street gelopen richting JKF Plaza. Vanuit hier konden we het Philadelphia Museum of Arts (PMoA) zien liggen waar we naartoe zijn gelopen over de Benjamin Franklin Parkway. Deze grote verkeersslagader biedt plaats aan diverse beroemde musea en bijzonder is dat alle naties met haar vlag vertegenwoordigd zijn. Aan de Franklin Parkway liggen onder andere het Franklin Institute, de Philadelphia Library, het Rodin Museum en tal van andere historische gebouwen. Uiteraard hebben we even een tussenstop gemaakt bij het Rodin Museum waar we een foto hebben gemaakt bij ‘de Denker’. Eenmaal aangekomen bij het PMoA zijn we met het standbeeld van Rocky op de foto gegaan. De trappen van het PMoA vormen namelijk het trainingsterrein van Rocky in de gelijknamige film. Bij het standbeeld van deze wereldberoemde bokser bood een vriendelijke Amerikaan (lees: gezette neger in een Rocky T-shirt) ons aan om wat foto’s van ons drieën te maken met de reden dat hij een fotograaf was en graag toeristen een leuke herinnering bezorgde. Uiteraard wisten wij al hoe laat het was, en nadat hij voorstelde om naar enkele andere mooie plekken rondom het PMoA te gaan werd ons vermoeden bevestigd. De man wilde, uiteraard, een kleine vergoeding voor het feit dat hij foto’s van ons maakte. Doordat we het wel leuk vonden om met z’n drieën op de foto te staan bij bekende plekken in Philadelphia zijn we ingegaan op zijn aanbod. Eindresultaat: leuke foto’s voor een paar dollar. Zo heeft de beste man ons vergezelt op de trappen, bij de facade van het PMoA en bij de overview van Philadelphia. Voor een paar dollar was hij 15 minuten onze persoonlijke fotograaf. Helaas wou het zelf niet op de foto, omdat hij dan in de problemen zou komen wanneer ‘bepaalde’ mensen zouden zien dat hij nog in leven is. Hij had namelijk schulden bij enkele zware jongens en daarom kennen wij hem ook alleen maar onder zijn schuilnaam; Eminem. Als hij dan daadwerkelijk gezocht wordt door enkele flinke jongens, waarom heeft hij dan in godsnaam zo’n opvallende schuilnaam? Een gezette neger met de bijnaam Eminem is alles behalve onopvallend! Deze zwarte variant van Slim Shady zal ons dan ook nog lang heugen. Nadat we alle spots bij het PMoA hadden gezien zijn we richting de Eastern State Penitentiary gegaan. Dit is de eerste Amerikaanse gevangenis en is ook bekend geworden als de gevangenis waar Al Capone in heeft gezeten. Na een uurdurende tour en nog een korte self-guided tour stonden we na ruim 2 uur weer buiten en wisten we alle ins en outs van deze bijzondere plek. De Eastern State Penitentiary stamt uit 1829, heeft als een wereldwijd voorbeeld gediend voor gevangenissen en was lange tijd het grootste gebouw van Amerika. Na de tour zijn we met de taxi richting het hotel gereden, want de dagelijkse rusperiode was weer aangebroken. ’s Avonds zijn we in het historische gedeelte van Philadelphia gaan eten en zijn we door Elfreth’s Alley en langs een verlichte Independence Hall gelopen.

Philadelphia speelt een belangrijke rol in de moderne geschiedenis van Amerika en veel gebouwen van de onafhankelijkheidsoorlog met Engeland zijn nog in oorspronkelijk staat. Door de grootte van de stad wordt deze vaak ondergesneeuwd door steden als New York en Washington DC, maar Philadelphia heeft zeker op het gebied van Amerikaanse geschiedenis evenveel, zo niet meer, te bieden dan de andere bovengenoemde steden.

Na een paar dagen Amerikaanse geschiedenis en Canadese natuur gaan we ons opmaken voor New York. The city that never sleeps! Benieuwd of de middagslaapjes van papa en mama doorgang zullen vinden…

Maarten